Los zesłał de Waalowi kolekcję japońskich miniaturowych rzeźb netsuke w spadku po zmarłym wuju. Ów zbiór 264 figurek wykonanych z kości słoniowej i szlachetnego drewna towarzyszył rodzinie Ephrussich od 1870 r., kiedy to Charles Ephrussi, bajecznie zasobny marzyciel, historyk sztuki, kolekcjoner i mecenas rodzącego się ruchu impresjonistycznego, nabył je w Paryżu na fali ówczesnej popularności wszelkiej japońszczyzny. Netsuke zatoczyły więc koło przez pół kuli ziemskiej wywieziono je i trafiły do Paryża w czasach jego wielkomiejskiej eksplozji, potem wywędrowały do kwitnącego, kosmopolitycznego Wiednia jako prezent ślubny dla kuzyna, były milczącymi świadkami nazistowskiej dyktatury i Holocaustu, w końcu zaś wróciły do Kraju Kwitnącej Wiśni wraz z wrażliwym gejem Iggiem jako jedyna w zasadzie pamiątka dawnej rodzinnej świetności. Wszystko inne pochłonął kataklizm wojny. Ale nie pochłonął pamięci. De Waal, późny potomek Ephrussich, po prostu podąża śladem netsuke. Książka z każdym kolejnym akapitem staje się czymś więcej. Jest zatem historią XIX- wiecznej emancypacji Żydów, dziejami ich fortun i świadectwem ich twardego postanowienia, by stać się pełnoprawnymi Europejczykami. Jest zarazem kroniką narodzin nowoczesnego antysemityzmu i nacjonalizmu, które za swojego głównego wroga obrały właśnie asymilujących się Żydów. Jest też zapisem artystycznych mód, które stworzyły sztukę XX stulecia, a wspieranych przecież głównie pieniędzmi ambitnych nuworyszy. Jest wreszcie udaną próbą opowiedzenia o tym, jak mieszczańska Europa dotarła na szczyt własnych możliwości, a następnie stoczyła się w piekło nienawiści i totalitaryzmu, grzebiąc swoje osiągnięcia pod stosem trupów. De Waal pisze znakomicie, oszczędnie, bez sentymentów, z brytyjskim dystansem i mądrością człowieka nieskłonnego do ferowania wyroków.