Księga tysiąca i jednej nocy, zbiór bajek i podań ludowych napisany w języku arabskim, znany tradycji ustnej już w X w., ostatecznie uformowany w XVI -XVIII w. Obfituje w liczne gatunki prozatorskie i poetyckie: baśń, bajkę zwierzęcą, przypowieść, alegorię, romans, opowiadanie fantastyczne i awanturnicze. Zawiera odwołania do wielu kultur: arabskiej, perskiej, indyjskiej, egipskiej, a nawet do Starego Testamentu. W bajkach tłoczno jest od demonów, dżinnów, widm i straszydeł, choć głównymi bohaterami są zwykle mieszkańcy pałaców: kalifowie, wezyrowie i eunuchowie strzegący królewskich haremów. Narratorką wszystkich opowieści i jednocześnie bohaterką ramowej historii jest Szeherezada. Kiedy żona króla Szahrijara dopuściła się zdrady, ten, za swoją zniewagę, postanowił zemścić się na całym niewieścim rodzie: każdej nocy brał sobie dziewczynę, nie tkniętą jeszcze, a pozbawiwszy dziewictwa, polecał ją zabić z upływem nocy. Trwało to trzy lata. Pewnego wieczoru do królewskiej łożnicy przyszła Szeherezada, która oprócz sprytu i urody miała dar pięknego i zajmującego opowiadania. Począwszy od pierwszej nocy, przez 1001 kolejnych opowiadała swemu władcy historie, które nad ranem, w kulminacyjnym momencie, przerywała. Król, ciekawy zakończenia, za każdym razem darowywał życie swojej bajarce. Zasada szczęśliwego zakończenia, obowiązująca we wszystkich historiach Szeherezady, i tu znalazła swój wyraz: władca odzyskał wiarę w dobrą, mądrą kobietę i poślubił Szeherezadę, która wówczas była już matką jego trzech synów.