Książka jest monografią twórczości polskiego prozaika emigracyjnego, Zygmunta Haupta (1907-1975). Autor monografii stawia tezę, że badana twórczość nie jest ani literaturą piękną, ani dokumentem, lecz tworem pośrednim, który został tak skonstruowany, że sugeruje czytelnikowi konieczność zestawienia świata przedstawionego w utworze z biografią autora, dzięki czemu czytelnik uzyskuje wgląd w tajniki warsztatu artystycznego, a to z kolei pozwala mu na oddzielenie prawdy od fikcji literackiej i, w konsekwencji, na odkrycie autorskiego zamysłu twórczego, prowadząc w końcu do ujawnienia najistotniejszych znaczeń dzieła. Dlatego pierwszy rozdział książki ma charakter teoretyczny - dotyczy konwencji autobiografizmu i związanej z nią metodologicznej problematyki interpretacji utworów autobiografizujących, do których zalicza się właśnie pisarstwo Haupta. Pozostała część monografii realizuje tę strategię badawczą. Rozdział drugi zatem przedstawia szczegółową biografię pisarza, a zwłaszcza te wydarzenia i osoby, które stały się pierwowzorami wątków fabularnych i postaci literackich, występujących w opowiadaniach Haupta. W trzecim rozdziale został opisany najistotniejszy, zdaniem monografisty, motyw, ukryty w badanej twórczości - jest to motyw miłości kazirodczej, mającej, jak się okazuje, swój precedens w życiu autora. Rozdział czwarty przynosi analizę wszystkich trzech zbiorów opowiadań Haupta pod kątem występowania w nich elementów autentycznych: przestrzeni, czasu, postaci i zdarzeń; analiza ta prowadzi do wniosku o wyraźnej w badanym dorobku twórczym ewolucji artystycznej, która polega na stopniowym powiększaniu się udziału w świecie przedstawionym fikcji literackiej kosztem autentyku. Ostatni, piąty rozdział zawiera interpretację dwóch nietypowych dla Haupta, symbolicznych opowiadań. Książkę zamyka aneks, zawierający dwie bibliografie: opublikowanych za życia pisarza tekstów i rysunków.