Pucio uczy się mówić : zabawy dźwiękonaśladowcze dla najmłodszych

Book

In basket

rate

Pucio uczy się mówić : zabawy dźwiękonaśladowcze dla najmłodszych / Marta Galewska-Kustra ; narysowała Joanna Kłos. - Warszawa : Wydawnictwo "Nasza Księgarnia", 2017. - [42] strony : ilustracje ; 25 cm.

(Uczę się Mówić)

(Pucio / Marta Galewska-Kustra ; 1)

Author

Galewska-Kustra Marta Autor Kłos Joanna. Ilustracje Galewska-Kustra Marta. Pucio

Form of Work

Książki

Audience Group

Dzieci

Demographic Group

Literatura polska

Subject

Mowa Korekcja mowy Logopedia Rodzice

Genre/Form

Opowiadania i nowele Publikacja bogato ilustrowana

Poznajcie Pucia i jego wesołą rodzinkę! Ten sympatyczny maluch stanie się ulubionym towarzyszem Waszego dziecka w stawianiu pierwszych kroków w nauce mowy! Pierwsza część przygód Pucia przeznaczona jest dla dzieci najmłodszych oraz tych nieco starszych z opóźnionym rozwojem mowy. Koncentruje się przede wszystkim na wyrażeniach dźwiękonaśladowczych i samogłoskach, które są używane już przez roczne dziecko. Celowo prosta w formie i wzbogacona pięknymi ilustracjami, zachęcającymi do nazywania obiektów i powtarzania dźwięków, w naturalny sposób wspiera rozwój mowy dziecka. (Rec. Wydawn.)

zob. w.bibliotece.pl

Availability:

Oddział dla dzieci

There are copies available to loan: sygn. I/N (1 egz.)

Notes:

General note

Opis według okładki.

Reviews:

Podtytuł “Zabawy dźwiękonaśladowcze dla najmłodszych” dość dobrze opisuje na czym opiera się książka. Bo mimo, że mamy tu pewną historię, głównego bohatera i różne scenki rodzajowe, to są one tylko pretekstem do wprowadzenia różnych wyrazów dźwiękonaśladowczych właśnie. Poprzez dyskretną zachętę do powtarzania, książka ma na celu stymulować rozwój mowy u najmłodszych dzieci, czyli już tych rocznych.
Fabuła książki jest bardzo prosta. (...) Mamy głównego bohatera, małego chłopca Pucia i jego rodzinę, których obserwujemy w codziennych sytuacjach. W pierwszej części książki (nazwijmy ją roboczo miejską) widzimy różne scenki rodzajowe rozgrywające się w mieszkaniu a następnie na spacerze do parku. Od pewnego miejsca zaczyna się moim zdaniem najciekawsza część, wiejska, czyli cała rodzina wyjeżdża na wieś do dziadka i babci. Każda scenka – obrazek zawiera po kilka wyrazów dźwiękonaśladowczych, czy to wypowiadanych przez bohaterów, czy też wydawanych przez zwierzęta lub przedmioty. Są one wypisane na ilustracjach w odpowiednich miejscach. Dodatkowo pod każda ilustracja są powiększone fragmenty wraz z odpowiadającym im dźwiękiem. Jest też krótki tekst o każdej scence, ale nie jest on niezbędny. Tak naprawdę opisuje on to, co i tak widać, więc spokojnie można poprzestać na opowiadaniu co się dzieje na ilustracji.Co jeszcze zawiera książka? Na początku jest krótka instrukcja jak się nią posługiwać, a na końcu powtórka z występujących w książce dźwięków.
Co mi się podoba w książce?
Pomysł. Nie jest to pierwsza książka z wyrazami dźwiękonaśladowczymi (żeby wspomnieć tylko słynną “Księgę dźwięków” Soledad Bravi), ale tutaj jest fabuła, są bohaterowie i coś ciekawego się dzieje. Są zobrazowane różne sytuacje, w których z wyrazami dźwiękonaśladowczymi stykamy się w naturalny sposób.
Walory edukacyjne. Co prawda każda książka może czegoś uczyć i rozwijać kompetencje językowe, ale książka ze specjalną misją to jednak coś wyjątkowego.
Ilustracje. “Pucia” narysowała Joanna Kłos i grafiki są naprawdę przepiękne. To nie są takie zwykłe obrazki dla dzieci, te mają swój własny charakter i po prostu są oryginalne.
Czytanie jest zabawą. To nie jest książka do zwykłego czytania czy nawet zwykłego pokazywania co jest na obrazkach. Czytanie wyrazów “puk puk”, “bul bul”, “dryń dryń” czy “mniam” jest dosyć zabawne i choć Mała Czytelniczka jeszcze sama nie powtarza tych słów, to jest dosyć rozbawiona kiedy słyszy je ode mnie.
Czy w takim razie “Pucio” to książka bez wad?
Nie do końca. Są dwie rzeczy, które moim zdaniem wypadają tu trochę słabiej: Kolorystyka: Jest trochę za bardzo stonowana jak na książkę dla małych dzieci. Estetycznie ładnie to wygląda i dorosłemu na pewno nie będzie to przeszkadzać, jednak jak dla dzieci mogłaby być trochę bardziej kolorowa. Widziałam jednak, że kolejna część “Pucia” nadrabia te braki.
Nieczytelne szczegóły. Nie jest tego dużo, ale jest w książce kilka takich fragmentów, gdzie nawet dorosłemu trudno dostrzec, co jest przedstawione na obrazku. Na przykład maciupkie poziomki, kurczaczek w ręku Pucia czy orzeszek chrupany przez wiewiórkę. A są to części fabuły z towarzyszącymi im dźwiękami, więc mogłyby być trochę bardziej wyeksponowane.
Czy polecam “Pucia”?
Zdecydowanie tak. Jest to naprawdę bardzo dobra pozycja. Korzyści mimo wszystko zdecydowanie przeważają nad drobnymi minusami. Jeśli więc szukacie dobrej, rozwijającej książki dla małego dziecka to jest duża szansa, że będziecie zadowoleni z Pucia.
Cała recenzja ze zdjęciami na moim blogu. Zapraszam :) [link]