Prawdziwa, dojrzała miłość, która poruszy twoje serce. Matylda i Kosma wreszcie znaleźli upragnione szczęście. W domu w mazurskiej głuszy wychowują córki i zajmują się nowym niecodziennym pomysłem na biznes. Gdy ona wyjeżdża w samotną podróż do Włoch, on musi sprawdzić się w roli ojca i poradzić sobie z codziennością dwóch kilkulatek. Podziwiając malownicze krajobrazy i pisząc emocjonalne listy, Matylda nie spodziewa się, że jej ukochany spotka znacznie młodszą kobietę, z którą przed laty łączyło go coś więcej. Czy będzie chciała namieszać w dopiero co poukładanym życiu Kosmy? Gdy los wszystko komplikuje, liczą się tylko prawdziwe uczucia. (Z okł.)

Kiedy Bezimienny wraca do domu na warszawskich Włochach, w którym wynajmuje pokój, spotyka tam dwóch bandziorów. Mężczyźni grożą panu Henrykowi, właścicielowi domu, więc Bezimienny staje w jego obronie. Ale kiedy w wyniku kolejnego zastraszania starszy mężczyzna trafia do szpitala, bohater uznaje, że miarka się przebrała. I w ten sposób wkracza w sam środek wielkiej afery związanej z rynkiem nieruchomości, nielegalnym przejmowaniem mieszkań i niebotycznymi chwilówkami branymi na nieświadomych niczego ludzi. Przeciwko sobie ma bezwzględnych gangsterów, którzy zrobią wszystko, żeby dopiąć swego. Ale jeszcze groźniejsi są ludzie, którzy stoją w ich cieniu.

Wyrusz śladem toskańskich fortun, zsyłanych i odbieranych przez los, talentów poetyckich i malarskich, które wzbijają się i gasną, aby zyskać nieśmiertelność wieki później. Opowiedziana pięknym, poetyckim językiem historia baśniowego Prato i jego mieszkańców jest zwierciadłem, w którym odbija się to, co najcenniejsze: sztuka, miłość i pasja. Żagiel na przełęczy Katarzyny Włodyki De Simone nie opowiada o „innej Toskanii” , ale o Toskanii właściwej. O Toskanii najpiękniejszej, bo rozjaśnionej powrotami; ziemi, z której najpierw się ucieka, ale na koniec zawsze wraca, jak robili to Curzio Malaparte, Francesco Datini czy Filippo Lippi. Wspólne wątki ich losów, opisane lekko stylizowanym językiem, splatają się niespodziewanie ciasno, tworząc osnowę prowadzącą nas po ulicach słynącego z włókiennictwa Prato. Razem z autorką podążamy za tą nicią połączonych istnień, ciesząc się słowem. Urzeka ono znaczeniem, dźwiękiem i barwą; my obracajmy je w myśli i próbujmy zachować na dłużej. Julia Wollner, magazyn śródziemnomorski „Lente”. Książkę Katarzyny Włodyki de Simone otwiera cytat z wiersza Zbigniewa Herberta. I słusznie, bo autorka w podobnie malarski, porywający sposób kreśli nam wizję „innej Toskanię" - nie tę znaną z filmów czy blogów, piękną, kolorową, sielankową. To Toskania silnych osobowości, Toskania ukazana nie z perspektywy Florencji, ale włoskiego odpowiednika Manchesteru czy Łodzi - Prato. Fascynująca, żywiołowa, urzekająca. Jak Żagiel na przełęczy. Maciej A. Brzozowski, autor książek Włosi. Życie to teatr i Boskie. Włoszki, które uwiodły świat. (Z okładki)

Rzym 2001 roku. Dwie pary, amerykański profesor włoskiego pochodzenia Victor Bonocore i jego żona Nicole Steele, prokurator Bianca Begnini i jej mąż Nanni Annibaldi. Dwa małżeństwa jak wiele innych, czasem szczęśliwe, czasem mniej. Między nimi niebezpieczna dwudziestolatka, Scarlett Steele. Wokół roztacza się półświatek Głuchoniemego i Dziurkacza, ustawianie zamówień publicznych, hazard, lichwa i okrutna śmierć dziewczyny, Donatelli. Wszystko wygląda na kolejny akt przemocy wobec kobiet, morderca zostaje szybko wykryty i sprawiedliwości staje się zadość. A może nie? Kiedy ginie kolejna osoba, Michele Balistreri, naczelnik sekcji zabójstw wydziału kryminalnego prowadzi śledztwo wspólnie z prokurator Biancą Begnini. Oboje tworzą mieszankę wybuchową, sposób prowadzenia śledztwa gwałci wszelkie reguły prawa, a jego wynik to kompletna klęska. Aresztowanie podejrzanych wywołuje międzynarodowy kryzys dyplomatyczny. Wszystko źle się kończy. Po dziesięciu latach nieoczekiwane spotkanie popycha Balistreriego do ponownego zajęcia się sprawą, w której nie znaleziono winnych. A skoro nie jest za późno na sprawiedliwość, może nie jest też za późno na miłość i życie? A może szansa ostatecznie przepadła. (Rec. Wydawn.)

Rozsypujący się dom. W pustych pokojach piec chlebowy, złamana łopata, gliniane dzbany, które wciąż cierpko pachną oliwą. W szafach zostały ubrania, na kredensie stoi milczący budzik, na ścianie wisi obrazek wycięty z gazety. Dom otaczają wąskie ścieżki. Jedna wiedzie stromo w dół do wioski, inna, kręta, prowadzi do rozsypujących się chat i wyżej, w góry... Julia Blackburn przyjechała do Ligurii, regionu na północy Włoch, w 1999 roku. Mieszkańcy wioski, w której się osiedliła, wkrótce zaczęli jej opowiadać historie ze swojego życia. Jeszcze do niedawna większość z nich była mezzadri, półludźmi należącymi do lokalnego padrone, który wymagał od nich dzielenia się wszystkim, co mieli nawet piękną żoną czy córką. Gdy wybuchła wojna, znaleźli się w sercu walk faszystów i partyzantów. Były to czasy śmierci, strachu, głodu, ukrywania się w górach. Spisz to dla nas powiedzieli Julii bo w innym razie wszystko przepadnie.