Świadomość, czy potrzeba posiadania pojawiają się wówczas, kiedy okazuje się, że odpowiedź na pytanie "kim jestem?", "gdzie należę?" wcale nie jest jasna ani prosta. - pisze Zygmunt Bauman. Jednakże trudności związane z poszukiwaniem odpowiedzi na te pytania to tylko jedna strona problemu tożsamości we współczesnym, ruchliwym świecie. Bardzo często zdarza się tak, "bycie kimś", a wiec realizacja własnej tożsamości, napotyka różne zewnętrzne przeszkody politycznej czy kulturowej natury. Różne problemy z samookreśleniem oraz próby ich rozwiązywania są tematem głównym tej książki. Procesy tożsamościowe dotyczące mniejszości etnicznych, religijnych i kulturowych, a także artykulacje problemu tożsamości poprzez sztukę są tematem opracowań i esejów zawartych w niniejszej publikacji.

„Znaki szczególne” to prywatny zapis dorastania w czasie demokratycznych przemian. Osobista i poruszająca historia do rodzinnego czytania. Współczesna Polska ujęta w autobiograficznej opowieści trzydziestolatki, która razem z rówieśnikami przeżywała zachwyty i rozczarowania nową rzeczywistością. Ukształtowani w okresie gwałtownych przemian i entuzjastycznej atmosferze wolności, stworzyli różnorodne pokolenie. Autorka, jak wszystkie dzieci transformacji, nosi własne znaki szczególne. Od lat osiemdziesiątych XX wieku do dziś. Od socjalistycznych podwórek do open space i przestrzeni wirtualnej. Od pożyczanych rowerów i kapsli do kupionych na kredyt mieszkań i samochodów. Od pomysłowych zabaw na dywanie do schematycznych zadań w koncernach. I od baśniowej wizji demokracji do realnej, gorzkiej polityki. „Znaki szczególne” są zapisem dorastania w wolności, która także dzieciom i nastolatkom postawiła zaskakujące wyzwania. Ostatni obywatele PRL, a jednocześnie pierwsi obywatele wolnej Polski - są generacją szczególną. Przecięci na pół, starzy i nowi zarazem. Wychowani w poczuciu równości i oswojeni z niedostatkiem, ale dorastający w atmosferze rywalizacji i wielkich szans. Nie w pełni nowocześni, bo także nieco staromodni. Urodzona w 1980 roku autorka była jednym z dzieci porwanych przez wir przemian. Teraz ogląda własne dzieciństwo, dorastanie i dorosłość, opisuje też losy rodziny, sąsiadów i bliskich, by zrozumieć, jak głęboka, wszechobecna - i niezakończona - jest transformacja życia w Polsce. Powrót na podwórko to okazja, by z przeszłości zabrać wszystko, co potrzebne teraz w nowym, ale niekoniecznie lepszym świecie: czas wolny, wspólną przestrzeń, zdolność bycia razem i budowania kompromisów.