Trzymają Państwo w rękach książkę, w której chcieliśmy przedstawić Zdzisława Beksińskiego, takim, jakim był naprawdę. Publikujemy w niej obszerne fragmenty dzienników z lat 1993-2005, w których bardzo szczerze, z charakterystycznym dla siebie poczuciem humoru i ironią opisuje otaczającą go rzeczywistość - ludzi, którzy przy nim byli i sprawy, które go zajmowały. Nie ucieka także od spraw trudnych i bolesnych - pisze o śmierci, przemijaniu, samotności, chorobie. Niejako uzupełnieniem dzienników jst rozmowa z wieloletnim przyjacielem artysty, Wiesławem Banachem, który ze swojej perspektywy, ale z ogromną dozą zrozumienia i empatii, opowiada o życiu, twórczości, rodzinie, rozterkach, światopoglądzie malarza...(Fragment "Od wydawcy")

Skoordynowany przez Obywatelskie Forum Sztuki Współczesnej w maju 2012roku strajk w obronie praw socjalnych artystów pod hasłem „Dzień bez sztuki” (w geście solidarności na jeden dzień zamknęły się galerie i muzea w całej Polsce) zainicjował dyskusję o zawodzie artysty i skrystalizował grupę tych, którzy postanowili walczyć o swoje prawa. Wydana wówczas gazeta strajkowa pisała o artystach tak: „nie mając stałego zatrudnienia, z trudem wiążą koniec z końcem. Pracują dużo, zarabiają słabo i nieregularnie. Stają się też pierwszymi ofiarami cięć budżetowych w instytucjach kultury i niekorzystnych zmian na rynku pracy. Artyści nie są biznesmenami, nie tworzą z myślą o zysku. Niektóre dzieła, często te najważniejsze dla społeczeństwa, nawet nie nadają się do sprzedaży. A wielu twórców, także tych, którzy już weszli na karty encyklopedii, pozostaje poza systemem ubezpieczeń emerytalnych i zdrowotnych. "Czarna księga polskich artystów", przygotowana przez środowisko skupione wokół Obywatelskiego Forum Sztuki Współczesnej, ukazuje sformułowaną z perspektywy samych artystów wizję tego, jak powinna być wspierana sztuka współczesna. Pokazuje również jak przebiega walka polskich artystów o poprawę ich statusu i jak ten proces wpisuje się w wieloletnie działania artystów ze wszystkich krajów Unii Europejskiej, Kanady czy USA. "Czarna księga" pokazuje różnice między popularnym postrzeganiem artysty i aktu twórczego a rzeczywistością, w której tworzą artyści. Opisuje też związki między polityką kulturalną a problemami zwykłych robotników sztuki – artystów i innych twórców kultury. Rozlicza się z szeregiem mitów towarzyszących pracy twórczej. To swoisty podręcznik, który definiuje, czym jest status artysty, daje artystom do ręki konkretne argumenty do walki o swoje prawa, a politykom i decydentom wiedzę na temat współczesnej kultury. (Z okł.)

Książka Sebastiana Cichockiego, zilustrowana przez Aleksandrę i Daniela Mizielińskich, w niezwykle nowatorski sposób przybliża najmłodszym sztukę współczesną. Publikacja stanowi czwarty tom serii edukacyjnej wydawnictwa Dwie Siostry, zapoczątkowanej książką "D.O.M.E.K.". Autor, krytyk sztuki i kurator, przedstawia 51 dzieł wybitnych współczesnych twórców z całego świata, główną uwagę poświęcając artystom z ostatniego półwiecza. Jak pisze we "Wstępie": - Najwięcej zmieniło się w latach 60. i 70. XX wieku. Powstały wtedy zupełnie nowe rodzaje sztuki, a artyści chcieli uwolnić się od muzeów i galerii. Czasem tworzyli swoje dzieła na ulicy, a czasem gdzieś daleko za miastem, na pustkowiu. Zrobiło się naprawdę interesująco. Okazało się, że sztuką może być wiele różnych, zaskakujących rzeczy i wydarzeń. Na przykład spacer, znaleziony na strychu przedmiot, audycja radiowa, dom przekrojony na pół, szkielet wieloryba, albo nawet… nierobienie niczego. Czy takie dzieła sztuki są piękne? Nie zawsze. Mają za to wiele innych zalet: pobudzają naszą wyobraźnię, pozwalają dostrzec coś, czego wcześniej nie zauważaliśmy, albo przeżyć niezwykłą przygodę. Czasem sztuka współczesna działa trochę jak nauka: daje nam wiedzę o świecie i pozwala lepiej go zrozumieć. Jest jak szkło powiększające, za pomocą którego możemy się mu przyglądać. A czasem otwiera przed nami zupełnie nowe, fascynujące światy. Cichocki w mniejszym stopniu opisuje prace powszechnie znane - "Fontannę" Marcela Duchampa, odegranie ciszy przez Johna Cage'a, akcję z kojotem Josepha Beuysa i słynną już "Palmę" Joanny Rajkowskiej. Przede wszystkim odkrywa przed czytelnikami dzieła mniej popularne, a z różnych względów niezwykłe czy nawet dziwaczne (przykładem "Kolaka" Wima Delvoye'a). Tłumaczy dlaczego Robert Barry "fotografował nic", Edward Krasiński rozklejał wszędzie niebieską taśmę zawsze na tej samej wysokości, Felix Gonzales-Torres usypał w kącie galerii 80-kilogramowy stos cukierków a Gregor Schneider przekształcił rodzinny dom w magiczny labirynt.