Na Alfreda Wiewióra i przyjaciół czeka nowa zagadka! Pani Jadzia wraz z detektywami wybierają się nad morze, by nabrać sił przed kolejnymi detektywistycznymi wyzwaniami. Wygrzewają się na słońcu na plaży, zażywają morskich kąpieli, szukają bursztynu, zbierają muszle i budują zamki z piasku – jednym słowem: oddają się błogiemu lenistwu. Ich wypoczynek zostaje jednak przerwany przez dziwne wydarzenia: ktoś zaczyna wykradać plażowiczom jedzenie! Największym powodzeniem cieszą się precle pani Steni – ilekroć je przyniesie, znikają w tajemniczych okolicznościach. Zaniepokojona pani Stenia zleca więc Alfredowi śledztwo. Rozpoczyna się dochodzenie! Detektywi bacznie przyglądają się plażowiczom, by wytypować sprawcę kradzieży lub złapać go na gorącym uczynku. Złodziej wciąż jednak pozostaje nieuchwytny. Alfred wraz z Maćkiem Jeżem budują zamek z piasku i z ukrycia prowadzą obserwacje, utrudnione przez parasole i parawany. Stefan poświęca się i udaje rzeźbę z piasku, by przyłapać złodzieja na gorącym uczynku. Wszystko jednak na próżno! Czy detektywom uda się ustalić, kto stoi za kradzieżami precli?

Patrząc na szklane koraliki, nie sposób oprzeć się ich urokowi. W książce przedstawiono biżuterię z koralików z weneckiego szkła, zwanego także murano. Z pełnych barw i blasku paciorków powstaną wspaniałe ozdoby: naszyjniki, bransoletki, kolczyki, pierścionki. Do zrobienia biżuterii wykorzystano, perełki, kolorowe koraliki millefiori i połyskujące kryształki. W książce przedstawiono instrukcje wykonania ozdób, rysunki ułatwiające wiązanie odpowiednich węzłów i zdjęcia gotowych prac. (Rec. Wydawn.)

Celia Kilbride, specjalistka od szlachetnych kamieni i biżuterii, postanawia popłynąć w podróż luksusowym statkiem wycieczkowym, mając nadzieję, że dzięki temu uniknie natrętnego zainteresowania mediów po strasznym, upokarzającym przeżyciu, gdy w przeddzień ślubu jej narzeczony został aresztowany. Na statku spotyka osiemdziesięciosześcioletnią lady Emily Heywood, właścicielkę bezcennego szmaragdowego naszyjnika. W trzecim dniu podróży lady Em zostaje znaleziona martwa w swojej kabinie… a naszyjnik znika. Czy mają z tym coś wspólnego towarzyszący lady Em goście: asystentka Brenda Martin lub zarządzający majątkiem starszej damy Roger Pearson i jego żona Yvonne? A może zabójcą jest profesor Henry Longworth, znawca twórczości Szekspira, podobnie jak Celia prowadzący na statku wykłady? Albo Devon Michaelson, który zamierza rozsypać na morzu prochy niedawno zmarłej żony? Lista podejrzanych wciąż się wydłuża… Celia wraz z nowymi przyjaciółmi, Willym i Elwirą, próbuje wykryć mordercę, nim Queen Charlotte zawinie do portu. Nie wie, że sama naraża się na śmiertelne niebezpieczeństwo… (Rec. Wydawn.)

Zdrada małżeńska, zbrodnia, cenny pierścionek spływający krwią. Aleksandra otrzymuje od swojego kochanka drogocenny pierścionek. Wkrótce zostaje zamordowana. Czy zbrodnia ma coś wspólnego z wyjątkową biżuterią? Celina Stefańska - prywatna detektyw, która przypadkowo trafia na miejsce morderstwa postanawia wszcząć dochodzenie. Śledcza stawia przed sobą jeszcze jedno trudne zadanie. Wobec nieudolności policji, postanawia odnaleźć morderców swoich rodziców i raz na zawsze zamknąć tę trudną sprawę. Czy Celinie uda się dotrzeć do bolesnej prawdy? Czy odkryje, kto stoi za traumą, z którą musi się borykać? Nowa powieść mistrzyni kryminału psychologicznego! (Rec. Wydawn.)

Prezentowany tom jest trzecim z serii Ciało, strój biżuteria w kontekście przemian kulturowych, społecznych i politycznych. Cykl tematyczny rozpoczęliśmy w tomie pierwszym od rozważań tytułowych zagadnień osadzonych w kontekstach XIX wieku, w tomie drugim rozpatrywane były one w uwarunkowaniach pierwszej połowy XX wieku. W odróżnieniu od dwóch pierwszych tomów, tom trzeci dotyczy kwestii znanych – przynajmniej po części – z autopsji autorom publikowanych w nim artykułów. Mankamentem tej sytuacji jest z jednej strony brak bezpiecznego dystansu czasowego, i co się z tym wiąże – możliwości przejęcia obiektywnych perspektyw obserwacji badanych zjawisk. Z drugiej strony jednak naszym atutem jest możliwość wydobycia tych ważnych, ale pozornie mało efektownych kwestii, które z historycznego oddalenia dla badaczy następnych pokoleń mogą przedstawiać się mgliście lub zniknąć z pola widzenia w gąszczu na pozór bardziej ważkich faktów. (Rec. Wydawn.)

Cały Londyn żyje zbliżającym się balem debiutantek. Zamożna panna z wyższych sfer, Veronica Whiteley, zwraca się do Sophie i Lil z prośbą o odnalezienie skradzionej drogocennej broszki w kształcie ćmy. Broszka jest nie tylko bardzo kosztowna – brylant, z którego jest wykonana, skrywa pewną tajemnicę. Sophie i Lil znowu wplątują się w niebezpieczną przygodę, a na ich drodze kolejny raz staje groźny Baron. (Z okł.)

Książka opowiada o przygodach ośmioletniej Karolci i przyjaciela Piotrusia. Karolcia znajduje cudowny koralik, który ma tę czarodziejską właściwość, że spełnia każde życzenie dziewczynki. Kiedy Karolcia i Piotr odkrywają magiczne działanie zaczarowanego koralika, decydują, że wykorzystają ją by pomagać innym, uczynić świat lepszym, a także… żeby spełnić swoje najśmielsze marzenia. Ale rzeczywistość szybko ich zaskoczy. Pochopnie wypowiadając nieprzemyślane do końca życzenia, Karolcia prowokuje liczne kłopotliwe sytuacje – a to komiczne, a to niebezpieczne, takie, z których bardzo trudno wybrnąć. Na dodatek, czarowny koralik przyciąga niebezpiecznego intruza – podstępną i pomysłową czarownicę Filomenę. Dzieciom nie będzie łatwo poradzić sobie z jej zasadzkami.

Karolcia jest powieścią przygodową dla dzieci w wieku 6 dio 8 lat należącą do kanonu polskiej literatury dziecięcej. Głównymi bohaterami książki są ośmioletnia Karolcia i jej przyjaciel Piotr. Karolcia znajduje cudowny koralik, który spełnia jej życzenia. Uszczęśliwione dzieci postanawiają wykorzystać czarodziejską moc koralika, by pomagać innym, by uczynić świat lepszym i ... by spełnić swoje marzenia.... (Z okładki)

Karolcia jest powieścią przygodową dla dzieci w wieku 6 dio 8 lat należącą do kanonu polskiej literatury dziecięcej. Głównymi bohaterami książki są ośmioletnia Karolcia i jej przyjaciel Piotr. Karolcia znajduje cudowny koralik, który spełnia jej życzenia. Uszczęśliwione dzieci postanawiają wykorzystać czarodziejską moc koralika, by pomagać innym, by uczynić świat lepszym i ... by spełnić swoje marzenia.... (Z okładki)

Książka opowiada o przygodach ośmioletniej Karolci i jej rówieśnika i przyjaciela Piotrusia. Karolcia znajduje cudowny koralik, który ma tę czarodziejską właściwość, że spełnia każde życzenie dziewczynki. Kiedy Karolcia i Piotr odkrywają magiczne działanie zaczarowanego koralika, decydują, że wykorzystają ją by pomagać innym, uczynić świat lepszym, a także… żeby spełnić swoje najśmielsze marzenia. Ale rzeczywistość szybko ich zaskoczy. Pochopnie wypowiadając nieprzemyślane do końca życzenia, Karolcia prowokuje liczne kłopotliwe sytuacje – a to komiczne, a to niebezpieczne, takie, z których bardzo trudno wybrnąć. Na dodatek, czarowny koralik przyciąga niebezpiecznego intruza – podstępną i pomysłową czarownicę Filomenę. Dzieciom nie będzie łatwo poradzić sobie z jej zasadzkami. Emocjonujące, często zabawne przygody Karolci i Piotra dostarczą dzieciom nie tylko rozrywki. Dla bohaterów powieści - a także dla czytelników, perypetie z czarodziejskim koralikiem stają się prawdziwą lekcją życia; uczą ich odpowiedzialności za decyzje i czyny, a także sztuki planowania i przewidywania skutków własnych działań.

Agnieszka Lingas-Łoniewska po mistrzowsku prowadzi czytelników przez zawiłą intrygę, bawi, wzrusza i oszałamia! Komedie romantyczne są do bani - twierdzi Natalia Lisek. Może i racja, ale jej życie zaczyna niepokojąco przypominać jedną z nich. Tu niespodzianka goni niespodziankę, a śmiech walczy ze wzruszeniem! Natalia Lisek pochodzi spod Wrocławia, nosi grube okulary i… hm - delikatnie mówiąc, jest ciut roztrzepana. Właśnie straciła pracę i robi wszystko, by znaleźć nową - a zarazem dowieść rodzicom, że chce żyć po swojemu i świetnie da sobie radę. Szczęście lubi sprzyjać takim jak ona - jest inteligentna, błyskotliwa, pełna uroku osobistego i nietuzinkowych pomysłów. To wszystko sprawia, że chociaż często wpada w tarapaty, zawsze wychodzi z nich cało! Gdy Natalia znajduje pracę w firmie Macieja Garnickiego, wkracza w świat zamożnych klientów, zabójczo przystojnych mężczyzn, olśniewających klejnotów i… zuchwałych kradzieży! Życia nie ułatwia jej fakt, że między nią a Garnickim zdecydowanie iskrzy. Ale czy w pogoni za tajemniczym złodziejem znajdzie się czas na miłość? (Rec. Wydawn.)

Krakowiacy, Lachy, Górale - stroje wsi małopolskiej to wydawnictwo ukazujące urodę, bogactwo i różnorodność tradycyjnych, świątecznych strojów oraz codziennych ubiorów chłopskich noszonych niegdyś w małopolskich wsiach od Krakowa po Zakopane, od Zawoi po Gorlice. Strój od zawsze pełnił w tradycyjnej społeczności wiejskiej niezwykle ważną rolę. Demonstrował przynależność do stanu chłopskiego i do swojej lokalnej grupy. Po ubiorze rozpoznawano zamożność, pozycję społeczną oraz stan cywilny. Świąteczny, paradny – noszony podczas ważnych wydarzeń i uroczystości – spełniał rozliczne funkcje obrzędowe. Strój bujnie się rozwijał i ewoluował na przestrzeni lat. Najstarsze ubiory miały proste, archaiczne kroje, naturalne kolory oraz skromne, choć wysmakowane, zdobnictwo. Z czasem wprowadzano coraz więcej przemysłowych barwnych, wzorzystych tkanin oraz bogatszą ornamentykę. Na terenie dzisiejszego województwa małopolskiego istniało dawniej bez mała trzydzieści odmian wiejskiego stroju odświętnego w obrębie kilkunastu zamieszkałych tu grup etnograficznych. Na północy byli to Krakowiacy z licznymi subregionami w części zachodniej i wschodniej; w centrum na terenach podgórskich – Lachy i Pogórzanie o mieszanej, krakowsko-góralskiej kulturze; wreszcie – cały szereg grup górali karpackich, żyjących u podnóży Beskidów i Tatr, po Beskid Niski na wschodzie, zasiedlony niegdyś przez Łemków. Obecnie tradycyjne stroje znane są przede wszystkim dzięki licznym w Małopolsce zespołom folklorystycznym. Czasem też noszone są podczas lokalnych uroczystości. Wyjątkiem jest Podhale, gdzie góralskie ubrania do dziś zakładane są prywatnie, na świąteczne rodzinne i religijne okazje. Ostatnio rośnie zainteresowanie i zapotrzebowanie na lokalne stroje również u Lachów z Podegrodzia czy Górali od Łącka. Tę niezwykłą różnorodność i bogactwo staraliśmy się oddać w wydawnictwie Krakowiacy, Lachy, Górale - stroje wsi małopolskiej. Składający się z 10 tomów album jest efektem realizowanego przez Małopolskie Centrum Kultury SOKÓŁ w Nowym Sączu projektu badawczo-dokumentacyjnego pod nazwą Małopolska Źródłem Tradycji, finansowanego z funduszy europejskich w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Małopolskiego na lata 2014–2020. (Rec. Wydawn.)

Krakowiacy, Lachy, Górale - stroje wsi małopolskiej to wydawnictwo ukazujące urodę, bogactwo i różnorodność tradycyjnych, świątecznych strojów oraz codziennych ubiorów chłopskich noszonych niegdyś w małopolskich wsiach od Krakowa po Zakopane, od Zawoi po Gorlice. Strój od zawsze pełnił w tradycyjnej społeczności wiejskiej niezwykle ważną rolę. Demonstrował przynależność do stanu chłopskiego i do swojej lokalnej grupy. Po ubiorze rozpoznawano zamożność, pozycję społeczną oraz stan cywilny. Świąteczny, paradny – noszony podczas ważnych wydarzeń i uroczystości – spełniał rozliczne funkcje obrzędowe. Strój bujnie się rozwijał i ewoluował na przestrzeni lat. Najstarsze ubiory miały proste, archaiczne kroje, naturalne kolory oraz skromne, choć wysmakowane, zdobnictwo. Z czasem wprowadzano coraz więcej przemysłowych barwnych, wzorzystych tkanin oraz bogatszą ornamentykę. Na terenie dzisiejszego województwa małopolskiego istniało dawniej bez mała trzydzieści odmian wiejskiego stroju odświętnego w obrębie kilkunastu zamieszkałych tu grup etnograficznych. Na północy byli to Krakowiacy z licznymi subregionami w części zachodniej i wschodniej; w centrum na terenach podgórskich – Lachy i Pogórzanie o mieszanej, krakowsko-góralskiej kulturze; wreszcie – cały szereg grup górali karpackich, żyjących u podnóży Beskidów i Tatr, po Beskid Niski na wschodzie, zasiedlony niegdyś przez Łemków. Obecnie tradycyjne stroje znane są przede wszystkim dzięki licznym w Małopolsce zespołom folklorystycznym. Czasem też noszone są podczas lokalnych uroczystości. Wyjątkiem jest Podhale, gdzie góralskie ubrania do dziś zakładane są prywatnie, na świąteczne rodzinne i religijne okazje. Ostatnio rośnie zainteresowanie i zapotrzebowanie na lokalne stroje również u Lachów z Podegrodzia czy Górali od Łącka. Tę niezwykłą różnorodność i bogactwo staraliśmy się oddać w wydawnictwie Krakowiacy, Lachy, Górale - stroje wsi małopolskiej. Składający się z 10 tomów album jest efektem realizowanego przez Małopolskie Centrum Kultury SOKÓŁ w Nowym Sączu projektu badawczo-dokumentacyjnego pod nazwą Małopolska Źródłem Tradycji, finansowanego z funduszy europejskich w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Małopolskiego na lata 2014–2020. (Rec. Wydawn.)

Krakowiacy, Lachy, Górale - stroje wsi małopolskiej to wydawnictwo ukazujące urodę, bogactwo i różnorodność tradycyjnych, świątecznych strojów oraz codziennych ubiorów chłopskich noszonych niegdyś w małopolskich wsiach od Krakowa po Zakopane, od Zawoi po Gorlice. Strój od zawsze pełnił w tradycyjnej społeczności wiejskiej niezwykle ważną rolę. Demonstrował przynależność do stanu chłopskiego i do swojej lokalnej grupy. Po ubiorze rozpoznawano zamożność, pozycję społeczną oraz stan cywilny. Świąteczny, paradny – noszony podczas ważnych wydarzeń i uroczystości – spełniał rozliczne funkcje obrzędowe. Strój bujnie się rozwijał i ewoluował na przestrzeni lat. Najstarsze ubiory miały proste, archaiczne kroje, naturalne kolory oraz skromne, choć wysmakowane, zdobnictwo. Z czasem wprowadzano coraz więcej przemysłowych barwnych, wzorzystych tkanin oraz bogatszą ornamentykę. Na terenie dzisiejszego województwa małopolskiego istniało dawniej bez mała trzydzieści odmian wiejskiego stroju odświętnego w obrębie kilkunastu zamieszkałych tu grup etnograficznych. Na północy byli to Krakowiacy z licznymi subregionami w części zachodniej i wschodniej; w centrum na terenach podgórskich – Lachy i Pogórzanie o mieszanej, krakowsko-góralskiej kulturze; wreszcie – cały szereg grup górali karpackich, żyjących u podnóży Beskidów i Tatr, po Beskid Niski na wschodzie, zasiedlony niegdyś przez Łemków. Obecnie tradycyjne stroje znane są przede wszystkim dzięki licznym w Małopolsce zespołom folklorystycznym. Czasem też noszone są podczas lokalnych uroczystości. Wyjątkiem jest Podhale, gdzie góralskie ubrania do dziś zakładane są prywatnie, na świąteczne rodzinne i religijne okazje. Ostatnio rośnie zainteresowanie i zapotrzebowanie na lokalne stroje również u Lachów z Podegrodzia czy Górali od Łącka. Tę niezwykłą różnorodność i bogactwo staraliśmy się oddać w wydawnictwie Krakowiacy, Lachy, Górale - stroje wsi małopolskiej. Składający się z 10 tomów album jest efektem realizowanego przez Małopolskie Centrum Kultury SOKÓŁ w Nowym Sączu projektu badawczo-dokumentacyjnego pod nazwą Małopolska Źródłem Tradycji, finansowanego z funduszy europejskich w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Małopolskiego na lata 2014–2020. (Rec. Wydawn.)

Krakowiacy, Lachy, Górale - stroje wsi małopolskiej to wydawnictwo ukazujące urodę, bogactwo i różnorodność tradycyjnych, świątecznych strojów oraz codziennych ubiorów chłopskich noszonych niegdyś w małopolskich wsiach od Krakowa po Zakopane, od Zawoi po Gorlice. Strój od zawsze pełnił w tradycyjnej społeczności wiejskiej niezwykle ważną rolę. Demonstrował przynależność do stanu chłopskiego i do swojej lokalnej grupy. Po ubiorze rozpoznawano zamożność, pozycję społeczną oraz stan cywilny. Świąteczny, paradny – noszony podczas ważnych wydarzeń i uroczystości – spełniał rozliczne funkcje obrzędowe. Strój bujnie się rozwijał i ewoluował na przestrzeni lat. Najstarsze ubiory miały proste, archaiczne kroje, naturalne kolory oraz skromne, choć wysmakowane, zdobnictwo. Z czasem wprowadzano coraz więcej przemysłowych barwnych, wzorzystych tkanin oraz bogatszą ornamentykę. Na terenie dzisiejszego województwa małopolskiego istniało dawniej bez mała trzydzieści odmian wiejskiego stroju odświętnego w obrębie kilkunastu zamieszkałych tu grup etnograficznych. Na północy byli to Krakowiacy z licznymi subregionami w części zachodniej i wschodniej; w centrum na terenach podgórskich – Lachy i Pogórzanie o mieszanej, krakowsko-góralskiej kulturze; wreszcie – cały szereg grup górali karpackich, żyjących u podnóży Beskidów i Tatr, po Beskid Niski na wschodzie, zasiedlony niegdyś przez Łemków. Obecnie tradycyjne stroje znane są przede wszystkim dzięki licznym w Małopolsce zespołom folklorystycznym. Czasem też noszone są podczas lokalnych uroczystości. Wyjątkiem jest Podhale, gdzie góralskie ubrania do dziś zakładane są prywatnie, na świąteczne rodzinne i religijne okazje. Ostatnio rośnie zainteresowanie i zapotrzebowanie na lokalne stroje również u Lachów z Podegrodzia czy Górali od Łącka. Tę niezwykłą różnorodność i bogactwo staraliśmy się oddać w wydawnictwie Krakowiacy, Lachy, Górale - stroje wsi małopolskiej. Składający się z 10 tomów album jest efektem realizowanego przez Małopolskie Centrum Kultury SOKÓŁ w Nowym Sączu projektu badawczo-dokumentacyjnego pod nazwą Małopolska Źródłem Tradycji, finansowanego z funduszy europejskich w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Małopolskiego na lata 2014–2020. (Rec. Wydawn.)

Krakowiacy, Lachy, Górale - stroje wsi małopolskiej to wydawnictwo ukazujące urodę, bogactwo i różnorodność tradycyjnych, świątecznych strojów oraz codziennych ubiorów chłopskich noszonych niegdyś w małopolskich wsiach od Krakowa po Zakopane, od Zawoi po Gorlice. Strój od zawsze pełnił w tradycyjnej społeczności wiejskiej niezwykle ważną rolę. Demonstrował przynależność do stanu chłopskiego i do swojej lokalnej grupy. Po ubiorze rozpoznawano zamożność, pozycję społeczną oraz stan cywilny. Świąteczny, paradny – noszony podczas ważnych wydarzeń i uroczystości – spełniał rozliczne funkcje obrzędowe. Strój bujnie się rozwijał i ewoluował na przestrzeni lat. Najstarsze ubiory miały proste, archaiczne kroje, naturalne kolory oraz skromne, choć wysmakowane, zdobnictwo. Z czasem wprowadzano coraz więcej przemysłowych barwnych, wzorzystych tkanin oraz bogatszą ornamentykę. Na terenie dzisiejszego województwa małopolskiego istniało dawniej bez mała trzydzieści odmian wiejskiego stroju odświętnego w obrębie kilkunastu zamieszkałych tu grup etnograficznych. Na północy byli to Krakowiacy z licznymi subregionami w części zachodniej i wschodniej; w centrum na terenach podgórskich – Lachy i Pogórzanie o mieszanej, krakowsko-góralskiej kulturze; wreszcie – cały szereg grup górali karpackich, żyjących u podnóży Beskidów i Tatr, po Beskid Niski na wschodzie, zasiedlony niegdyś przez Łemków. Obecnie tradycyjne stroje znane są przede wszystkim dzięki licznym w Małopolsce zespołom folklorystycznym. Czasem też noszone są podczas lokalnych uroczystości. Wyjątkiem jest Podhale, gdzie góralskie ubrania do dziś zakładane są prywatnie, na świąteczne rodzinne i religijne okazje. Ostatnio rośnie zainteresowanie i zapotrzebowanie na lokalne stroje również u Lachów z Podegrodzia czy Górali od Łącka. Tę niezwykłą różnorodność i bogactwo staraliśmy się oddać w wydawnictwie Krakowiacy, Lachy, Górale - stroje wsi małopolskiej. Składający się z 10 tomów album jest efektem realizowanego przez Małopolskie Centrum Kultury SOKÓŁ w Nowym Sączu projektu badawczo-dokumentacyjnego pod nazwą Małopolska Źródłem Tradycji, finansowanego z funduszy europejskich w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Małopolskiego na lata 2014–2020. (Rec. Wydawn.)