Długo wyczekiwana biografia Zuzanny Ginczanki. To pierwsza tak obszerna opowieść o życiu wybitnej poetki. W Warszawie już za życia była legendą kawiarnianej cyganerii drugiej połowy lat trzydziestych. Przyjaźniła się z Tuwimem i Gombrowiczem, polemizowała z Karpińskim i Słonimskim. W czasie wojny uciekła do Lwowa, a stamtąd - po donosie - do Krakowa. W 1944 roku, po kolejnym donosie, została zatrzymana i rozstrzelana kilka miesięcy później w Płaszowie. Od lat dziewięćdziesiątych poezja Ginczanki i sama Ginczanka budziła coraz większe zainteresowanie. Izolda Kiec zbiera i weryfikuje dotychczasowe informacje na temat poetki oraz uzupełnia je o niepublikowane wcześniej relacje jej znajomych, a także fakty zgromadzone podczas wieloletnich poszukiwań w archiwach. Nie dąży do rozstrzygania sprzecznych relacji tam, gdzie jest to niemożliwe, ani do stworzenia jednoznacznego obrazu Ginczanki. Odpowiedzi na pytania o osobowość i o tajemnice Ginczanki biografistka szuka także w jej wierszach, w szczątkowo zachowanej korespondencji i w fotografiach, kryjących być może więcej aniżeli piękny uśmiech. (Rec. Wydawn.)

W poszukiwaniu śladów Zuzanny Ginczanki dotykam ściany milczenia albo przemilczeń, niepamięci, kreacji i odkształceń, obcuję z obrazem i anegdotą - archeologicznym fragmentem, pozbawionym narracyjnej ciągłości. Nieustannie przekonuję się o niewczesności własnych pytań i prób rozszyfrowania tropów, o zaniedbaniu i opóźnieniu - przecież nie jedynym - nas, historyków literatury, zajętych rozważaniem metodologii, teorii, konwencji i struktur, zajętych uniwersytecką krzątaniną - niespiesznych kochać zapomnianych, porzuconych poetów… Jak pisać znów o Zuzannie, jak przygotować się do kolejnego z nią spotkania, by reprezentacji nie uczynić przywilejem władzy: mojej nad Ginczanki teraźniejszością; mojej wyobraźni nad jej doświadczeniem; mojego współczucia i mojej empatii nad jej autentycznym - niewyobrażalnym, na nic nieprzekładalnym - cierpieniem; mojego słowa nad jej milczeniem. Potrzeba odwagi, by w obliczu wiedzy o skomplikowanych mechanizmach pamięci, wspominania i zapominania (nazywanej memory studies, pamięciologią lub pamięcioznawstwem, a może ładniej, bo metaforycznie i literacko - archeologią pamięci, nawet - archeologią ruin) podejmować trud poszukiwań, wykopalisk, rekonstrukcji, budowania historycznej (tu: biograficznej) narracji. Podejmować rolę poręczyciela, tego, który daje rękojmię - prawdy przeszłości, nie-własnego doświadczenia, cudzego losu. Być może odwagi jeszcze większej trzeba, by opuścić bezpieczną przestrzeń gabinetu badacza, zrezygnować z przywileju profesjonalnego egzegety słów. I sięgnąć do własnego doświadczenia przeszłości, swojej, najbardziej indywidualnej historii, odtwarzania z pamięci okruchów codzienności, zdziwienia ponowną lekturą i odnawianiem dawnych znaczeń. Wreszcie - by rozpoznać i zaakceptować pułapkę nostalgii. (Rec. Wydawn.)