Kolejna książka o przygodach staruszka Pettsona i jego niezwykłego kota Findusa. Kot bardzo stara się rozbawić będącego w złym humorze staruszka Pettsona. Ale zamiast wprawić go w dobry humor, jeszcze bardziej go denerwuje. W końcu jednak wymyśla coś, co poprawia Pettsonowi humor, a mianowicie: wspólne wędkowanie! (Rec. wydaw.)

Albert jest już duży - jutro rozpoczyna szkołę. Tylko dlaczego nagle zrobił się taki cichy i posłuszny? Tata domyśla się, że Alberta coś dręczy. Czyżby się bał pierwszego dnia szkoły? Albert Albertson mieszka z bardzo miłym tatą i kotem Puzlem. Jak każdy kilkulatek czasem ma problemy z zasypianiem, potrafi rano strasznie się grzebać przed wyjściem do przedszkola i jest niezwykle pomysłowy, zwłaszcza jeśli bardzo czegoś chce. Dzieci rozpoznają w Albercie swoje zachowania i emocje - radość zabawy, ciekawość świata, nieograniczoną fantazję, ale też złość, zazdrość czy strach. (Rec. Wydawn.)

Autobiograficzne opowiadania Tove Jansson, pisarki, której międzynarodową sławę klasyka literatury dla dzieci przyniósł cykl książek o Muminkach. Dzieciństwo utrwaliło się w pamięci autorki jako moment, kiedy jak pisze "zachowana była równowaga pomiędzy emocją w rzeczach codziennych a bezpieczeństwem w fantastyce". "Jeśli się pojawiały zagrożenia wspomina nie rządził nimi nieubłagany los i nigdy nie brakowało pociechy i oczywistej sprawiedliwości". Książka przypomina drogi, którymi biegną dziecięce myśli, gdy świat fantazji współistnieje z rzeczywistością. Największa, niekwestionowana wartość świata małej Tove to miłość i poczucie bezpieczeństwa, dlatego autorka powraca do wspomnień z czasów, kiedy "nic nie musiało być beznadziejne, nawet śmierć". To właśnie w tych wspomnieniach czytelnik odnajdzie źródła przesłania zawartego w książkach o Muminkach i prawzory niektórych występujących w nich postaci.

Tove Jansson nigdy nie napisała klasycznej autobiografii, choć przez całe życie tworzyła autoportrety - w książkach, listach, ilustracjach i obrazach. W 1959 roku, rok po śmierci ukochanego ojca, Victora Janssona, stworzyła kilka krótkich tekstów opowiadających o dziecku i rodzicach artystach. Jesienią 1967 roku pisała w liście do przyjaciółki: „teraz nie piszę już dla dzieci, ale o pewnym dziecku - dla dorosłych. Ciężko jest i ekscytująco bez pomocy Doliny Muminków”. W "Córce rzeźbiarza" Tove Jansson nie kryła już historii rodzinnych pod płaszczem muminkowej metafory, nie wymyślała imion dla swoich bohaterów. Opowiadała o zabawach, przygodach, o domu, a przede wszystkim o wspaniałej rodzinie i miłości, bez których z pewnością niełatwo byłoby jej stać się jedną z najwybitniejszych artystek XX wieku. A jak doszło do powstania tomu? - tę historię przytacza Boel Westin, autorka biografii Tove Jasson. Mama Muminków. Poproszona przez jeden z magazynów „o tekst z bożonarodzeniowym przepisem z dzieciństwa, Tove zaproponowała mu w zamian «bezprzepisową» historię o fińskich i szwedzkich zwyczajach podczas świąt u Janssonów - jeden wielki chaos, podsumowała, jako przykład podając obchodzenie dnia Świętej Łucji w Boże Narodzenie. To wspomnienie dało początek opowieściom z Córki rzeźbiarza, która ukazała się jesienią 1968 roku. Był to kolejny literacki punkt zwrotny, bardziej wyrazisty niż Tatuś Muminka i morze. Pierwsza książka dla dorosłych, bez rysunków, bez trolli. Córka rzeźbiarza obejmuje opowiadania o matce, ojcu i dziecku, o sztuce i miłości. Praca i uczucie to jeden temat, rzeźba i ilustracje - drugi. Opowieści córki mówią o twórczym ojcu, ale w równym stopniu o twórczej matce. W praktyce sztuka miała swoją hierarchię: tato rzeźbi, mama rysuje zarobkowo, ale słowa należą do niej. Mamine opowiadania zajmują oczywiste miejsce w świecie dziecka. Opowiadanie staje się taką samą świętością, jaką jest sztuka, i przybiera formę ceremonii równie ważną jak odlewanie figur z gipsu, otoczone szacunkiem i powagą. Córką rzeźbiarza napisała s w o j ą wersję dziecięcych lat. Mieści się w niej artystyczna topografia, para ludzi sztuki i myślenie obrazami, którym przesiąkają język i życie”. Atos Wirtanenen, wieloletni przyjaciel Tove, po przeczytaniu tej książki napisał do autorki list, w którym udzielał jej najwyższych pochwał: „Mam nadzieję, że będziesz kontynuowała tę baśń w swoim życiu. Piszesz dla ludzi w każdym wieku. Jestem obecnie na dobrej drodze ku 100 [latom], ale czułem się, jakbym miał 10 [lat], gdy Cię czytałem. Sama jesteś w każdym wieku, najmłodsza i najstarsza, i wciąż na początku swojego życia, które przeżyłaś już kilka razy. Jest na to krótkie i precyzyjne słowo: geniusz”. (Rec. Wydawn.)

Dwanaście opowiadań o nietuzinkowej parze przyjaciół - czyli dużo czytania i jeszcze więcej śmiechu! — Muu! — zawołała Mama Mu. — Wiesz, co ja bym chciała, Panie Wrono? — Chciałabym się nauczyć jeździć na rowerze. Pan Wrona podfrunął do góry, zatrzepotał skrzydłami i zakrakał: — Niech mnie pióra biją! Jesteś krową, Mamo Mu. K r o w ą! Krowy nie potrafią jeździć na rowerze! Mama Mu spojrzała na niego przyjaznym wzrokiem. — No, nie potrafią. Dlatego chciałabym się nauczyć. Smakowite dialogi, szybkie zwroty akcji, niebanalny humor i świetna konstrukcja postaci – tak piszą Jujja i Tomas Wieslanderowie. Bogate w szczegóły, genialne ilustracje Svena Nordqvista, znanego również z książek o Pettsonie i Findusie, pełne są niespodzianek dla spostrzegawczych i wspaniale oddają charaktery obu bohaterów. Przy tych książkach dobrze bawią się nie tylko dzieci. (Rec. Wydawn.)

Pettson obiecał swojemu kotu Findusowi, że w Wigilię przyjdzie do niego Mikołaj. Szybko jednak pomyślał, że nie należy wiele obiecywać, bo przecież Mikołaj nie istnieje. W tajemnicy postanowił więc zbudować Mikołaja, który mógłby ruszać się i mówić. Tygodnie poprzedzające Wigilię były dość nietypowe, jako że Pettson prawie cały czas spędzał w stolarni, gdzie rozmyślał nad swoim wynalazkiem i konstruował go. A Findus czuł się opuszczony. No i do tego ci niezwykli mali goście. W końcu jednak Findus dostał swojego Mikołaja, choć Pettson z pewnością nie spodziewał się, że jego maszyna aż tak dobrze zadziała. Pozostaje tylko pytanie co tak naprawdę się wydarzyło?