Militarni. Polskie organizacje proobronne to pierwsza w Polsce książka poświęcona współczesnemu ruchowi proobronnemu. Jej Autorzy, dziennikarze Wojciech Chełchowski i Andrzej Czuba przeprowadzili prawie sto wywiadów z członkami organizacji oraz osobami decydującymi w naszym kraju o ich roli w strukturach obronnych. I twierdzą, że nie spodziewali się, iż ten temat jest tak skomplikowany. W efekcie powstała książka traktująca nie tyle o samych strzelcach i innych „militarnych”, co o znacznie szerszym problemie; systemie obronności naszego kraju. Autorzy oraz ich rozmówcy stawiają w niej ważne pytanie: polscy „militarni” to już wojskowi, czy jeszcze cywile? „Militarni” chcą, aby ich traktować jako dobrze zorganizowane i wyszkolone formacje, które w czasie pokoju mogą zostać wykorzystane w stanach zagrożenia, takich jak powódź. A w wypadku ataku wroga zostaną automatycznie włączone w struktury wojskowe. Po to właśnie dobrowolnie przechodzą prawdziwe wojskowe szkolenia. Duże nadzieje wiążą także z powstaniem Federacji Organizacji Proobronnych objętej patronatem MON. Jej prezesem został generał Bogusław Pacek, który twierdzi: „[…] w naszym zespole zidentyfikowaliśmy około 130 zarejestrowanych w Polsce organizacji proobronnych. […]Uważam, że Federacja powinna zrobić wszystko, aby […] były naprawdę przydatne […] Organizacje proobronne w razie wybuchu wojny staną się organizacjami paramilitarnymi. „Militarni” uważają, że samo ich istnienie może powstrzymać zewnętrznego wroga przed atakiem na Polskę. Nie ma bowiem silniejszej obrony, niż wyszkoleni cywile działający na własnym terenie, tego dowiódł m.in. Afganistan. Tego samego zdania jest Romuald Szeremietiew, szef Biura Inicjatyw Obronnych przy Akademii Obrony Narodowej, który już w latach 90. wymyślił i zaczął wprowadzać w życie koncepcję Obrony Terytorialnej, w skład której weszłyby organizacje proobronne. Czy taki plan w dzisiejszych czasach ma szansę na realizację? (Rec. Wydawn.)

Publikacja dotyczy analizy bogatych doświadczeń Polski i innych krajów we włączaniu organizacji społecznych o charakterze proobronnym w system bezpieczeństwa narodowego oraz współczesnych wyzwań i możliwości udziału tego typu organizacji w budowie nowoczesnego systemu bezpieczeństwa, w tym powszechnej Obrony Terytorialnej. Autor zaprezentował historyczne i współczesne poglądy na ten problem wraz z omówieniem wniosków dla budowy bezpieczeństwa narodowego Polski w XXI wieku. Temat wydaje się bardzo aktualny w kontekście zapowiedzi czynionych przez polityków tworzenia jakiejś formy terytorialnej organizacji wojskowej i oparcie jej (częściowo lub niemal całkowicie) na organizacjach paramilitarnych. Książka zainteresuje zarówno polityków i samorządowców, jak i członków organizacji proobronnych. (Rec. Wydawn.)

„Roth z precyzją dokumentalisty maluje Niemcy organizacji paramilitarnych Ludendorffa. Człowiek klasowy w sensie najbardziej typowym, Theodor, to również ein Gottloser, człowiek bez Boga: klasowość i zaprzeczenie wszelkich wartości transcendentnych w teraźniejszości to dwie strony tego samego medalu. […] Proces wytoczony Theodorowi jest nie tylko procesem faszyzmu, ale całego europejskiego biegu historii, począwszy od liberalno-narodowego przebudzenia wieku XIX; dlatego właśnie w oczach Rotha w pogrążonej Europie nie ma żadnej możliwości oporu czy sprzeciwu wobec barbarzyństwa. Zbiegiem okoliczności, który wydaje się symboliczny, pucz Ludendorffa i Hitlera przerywa w listopadzie 1923 roku publikację powieści, która opisywała jego początki; Pajęczyna urywa się gwałtownie na jednym z odcinków, na zakończeniu, które nie jest zamknięciem, lecz otwarciem na tragedię, jakby pęknięciem, które zaczyna się poszerzać aż do rozmiarów przepaści. Roth mógł się już tylko zastanawiać, czy całkowite zerwanie z historią Europy mogło znaleźć swoje odbicie w rewolucji październikowej”. (Rec. Wydawn.)