Pannonica Rothschild urodziła się w 1913 roku w rodzinie, która w ciągu zaledwie pięciu pokoleń przebyła drogę z frankfurckiej dzielnicy żydowskiej do grona bajecznie bogatej arystokracji. Jako dziecko ubrana na biało Nica spacerowała z siostrami oraz guwernantką po parku pełnym kangurów, wielkich żółwi, emu i zebr - zwierząt z egzotycznej kolekcji wuja Waltera. Jako nastoletnia debiutantka poznała i poślubiła barona Julesa de Koenigswartera, który nauczył ją pilotować samolot i porwał do château we Francji. Po wybuchu wojny Nica z dwójką dzieci w ostatniej chwili uciekła do Anglii, ale wkrótce wróciła na front, by działać w ruchu Wolna Francja. Wydawało się, że ma wszystko: dzieci, przystojnego męża i fundusz powierniczy. Ale na początku lat 50. usłyszała ’Round Midnight Theloniousa Monka, legendy jazzu. Musiała go poznać. Baronowa jazzu to muzyczna odyseja i przepiękna historia miłosna. Opowieść o niezwykłym życiu wiodącym z brytyjskiej posiadłości, przez ciemność Holokaustu, aż do szalonego środowiska nowojorskiej sceny jazzowej.

Jedna sukienka, trzy tygodnie, osiem krajów - zero bagażu. Clara Bensen postanawia poszukać miłości w internecie. Poznaje Jeffa, energicznego profesora, który słynie z odrzucania konwenansów. Właściwie znają tylko swoje nazwiska, gdy decydują się wyruszyć we wspólną trzytygodniową podróż po ośmiu krajach. Żadnych rezerwacji, żadnych planów i zero bagażu. Książka jest jednocześnie dziennikiem podróży i opisem romansu. To inteligentna i nowoczesna opowieść o tym, jak znaleźć w sobie odwagę, by wyruszyć w nieznane i cieszyć się urokiem podróży bez zbędnego bagażu. (Z okładki)

Piękna i niezwykle bogata wizja zaświatów, nieporównywalna z żadną z dotychczasowych relacji. Przez tydzień pozostawał w głębokiej śpiączce z minimalnymi szansami na wyleczenie. Jego mózg praktycznie przestał funkcjonować, a ciało nie reagowało na żadne bodźce. Kiedy jego świadomość utonęła w mroku, stało się coś, czego jako naukowiec nigdy nie mógł się spodziewać. Odkrył Niebo. Eben Alexander, znakomity neurochirurg, szanowany wykładowca Harvardu, przez lata pozostawał sceptyczny wobec zagadnień wiary. Życie poświęcił nauce i ufał jedynie faktom. Pod wpływem dramatycznego zdarzenia musiał jednak przewartościować swoją racjonalną wizję świata. Dotknął najważniejszej tajemnicy. Dowód zawiera piękną i niezwykle bogatą wizję zaświatów, nieporównywalną z żadną z dotychczasowych relacji. Spisana ręką człowieka nauki, specjalizującego się w badaniu mózgu, potrafiącego zachować dystans względem swoich doświadczeń, robi wrażenie nawet na najbardziej niewzruszonych sceptykach.

Dziecko doprowadza cię do szału? Nie słucha poleceń? Rzuca jedzeniem? Krzyczy i kopie, żeby postawić na swoim? Pamela Druckerman przeżywała to samo! I postanowiła temu zaradzić. Mieszkając w Paryżu podglądała Francuzki i wcielała w życie ich metody wychowawcze. Swoje doświadczenia opisała w przezabawnej, reportażowo-poradnikowej książce "W Paryżu dzieci nie grymaszą", która podbiła serca także polskich czytelniczek. "Dziecko dzień po dniu" to kwintesencja tych doświadczeń, czyli zbiór konkretnych porad dla zmęczonych, przerażonych i niewyspanych rodziców - gotowy przepis na grzeczne dziecko, które przesypia całe noce i zajada się szpinakiem.

Prawdziwa historia wielkiej miłości. Bardzo osobista, przejmująca opowieść wybitnej dziennikarki i laureatki Nagrody Pulitzera. Dana przeżyła tragedię: jej mąż, sierżant Charles King, zginął w Iraku. Osierocił malutkiego syna, dla którego pisał dziennik na wypadek, gdyby nie wrócił. W książce-liście do synka Dana połączyła ów dziennik z własnymi wspomnieniami o trudnym i szczęśliwym związku z jego ojcem na tle życia we współczesnej Ameryce. Wzruszająca historia o miłości, wojnie, stracie i nadziei, którą jest mały Jordan. To dla niego Dana musi żyć... (Rec. Wydawn.)

Wraz z Autorką trafiamy w głąb Bliskiego Wschodu w historycznym momencie, kiedy nadzieja zderza się z lękiem. Dzień miodu to namalowany z odwagą i współczuciem obraz życia zwykłych ludzi w czasie konfliktu zbrojnego - poruszające świadectwo siły miłości i gościnności, dzieki którym można przezwyciężyć dramat wojny. Wyraziste wspomnienia z życia na ogarniętym wojną Bliskim Wschodzie. Ciezadlo, zanurzając się w temat gotowania i jedzenia, szuka oparcia, a znajduje klucz do zrozumienia ludzi, którzy musieli przetrwać lata krwawego konfliktu. Ta ambitna i wielopłaszczyznowa książka to uczta dla umysłu i dla serca. "Kirkus Reviews"

Książka napisana przez dziennikarkę, która wraz z trójką swoich dzieci na pół roku całkowicie odcięła się od nowoczesnych technologii - internetu, smartfonów, telewizji i konsoli, a przez pierwszy tydzień nawet od elektryczności. Opisała przebieg i skutki tego pasjonującego eksperymentu, który w zaskakujący i błyskotliwy sposób ukazuje, jak nowe technologie wpływają na nasze życie. To nie jest książka skierowana przeciwko nim i wygodzie, jaką zapewniają, to jest książka o tym, jak mieć nad tym wszystkim kontrolę i nie stracić najważniejszych w życiu bezpośrednich relacji z innymi ludźmi.

Poruszająca historia genialnego neurochirurga, który zmierzył się z chorobą jako pacjent. Opowieść o odchodzeniu w zgodzie z sobą i ze światem. Międzynarodowy fenomen wydawniczy Numer 1 na liście bestsellerów „New York Timesa”. Paul Kalanithi był jednym z najzdolniejszych amerykańskich neurochirurgów i ogromnym miłośnikiem poezji. W wieku 36 lat, po blisko 10-letniej pracy w charakterze neurochirurga i pod koniec wyczerpującej rezydentury, w momencie gdy Paulem zaczęły interesować się najważniejsze instytuty badawcze i najbardziej prestiżowe kliniki, młody lekarz usłyszał diagnozę IV stadium raka płuc. W jednej chwili Paul zmienia się z lekarza ratującego życie w pacjenta, który sam podejmuje walkę z chorobą. I zaczyna pisać. Wytrwale, strona po stronie, niezależnie od trudności, jakie przynosiła postępująca choroba. Jeszcze jeden oddech to szczera, wzruszająca historia wybitnego lekarza, który stanął twarzą w twarz ze śmiercią. Zapis determinacji i świadectwo walki. Paul Kalanithi zmarł w marcu 2015 roku, niemal do ostatniej chwili pracując nad tekstem. Ta niedokończona książka doskonale oddaje ulotność naszego życia. (Rec. Wydawn.)

Traumatyczne przeżycia w dzieciństwie Kim Noble sprawiły, że jej umysł rozpadł się na wiele części, z których każda stała się nową osobowością i zaczęła żyć własnym życiem. Jest wśród nich między innymi nastoletnia anorektyczka, kilkuletni chłopiec, niezrównoważona dewotka… Żadna z osobowości nie zdawała sobie sprawy o istnieniu innej i nie wiedziała, że nie jest "normalną" osobą. Dopiero po czterdziestu latach u kobiety zdiagnozowano zaburzenie dysocjacyjne tożsamości . [lubimyczytac.pl]

Marines opisuje dramatyczne doświadczenia 8222 Jednostki Piechoty Morskiej. Walka o wyzwolenie afgańskiego Bala Murghab spod rządów talibów trwała sześć miesięcy. Przez pół roku żołnierze koalicji zrzucili tam więcej bomb niż główne oddziały amerykańskiej armii, piechota morska i lotnictwo w Faludży, gdzie rozegrała się największa bitwa wojny w Iraku. Golembesky opowiada o żołnierzach, którym przyszło zmagać się nie tylko z talibami, ale i z machiną amerykańskiej biurokracji blokującą ofensywy. Autor, który był naocznym świadkiem wydarzeń, uświadamia czytelnikowi, jak ważna jest współpraca żołnierzy i wywiadu. Pełen szacunku dla walczących opisuje bohaterstwo, ale nie stroni od ukazywania przykładów tchórzostwa. Dowodzi, jak tragiczne w skutkach mogą być kompromisy i układy z wrogiem. Historia z Bala Murghab to wojna afgańska w miniaturze, która na naszych oczach staje się symbolem nowoczesnych interwencji zbrojnych. (Rec. wydaw.)

Kiedy Hooman Majd przyjeżdża do Teheranu z żoną Amerykanką i kilkumiesięcznym synem, by na rok zamieszkać w rodzinnym kraju, zaczyna inaczej spoglądać na Iran. Konfrontacja z codziennością przynosi ciekawe obserwacje: od tych dotyczących specyfiki ruchu drogowego, w którym pieszy musi walczyć o życie, a kierowcy taksówek chowają do bagażnika pasy bezpieczeństwa, by nie uwierały pasażerów, przez czułość, jaką Irańczycy darzą małe dzieci, po stosunek do nowych technologii (z zakazanego oficjalnie Facebooka korzystają nawet niektórzy konserwatywni politycy). Ważnym kontekstem dla opowieści jest historyczny moment – Majd przyjeżdża do Iranu w 2011 roku, blisko dwa lata po stłumieniu Zielonej Rewolucji. Jak pogodzić intensywną modernizację z przywiązaniem do własnej tradycji i respektowaniem zasad szariatu? Jak toczyć normalne życie w kraju, w którym panuje dyktatura? Majd pisze o irańskich obyczajach, życiu codziennym i polityce. Z humorem i autoironią analizuje paradoksy mentalności Irańczyków, ich zwyczajów i dyplomacji. Jak mało kto ma dostęp do całego przekroju społeczeństwa; opisuje zakupy w sklepie na rogu ulicy, rozmowy w taksówkach czy na bazarach, ale też spotkania z politykami i elitą kraju. Znając dobrze zarówno Iran, jak i Europę i Amerykę, świadomie obiera rolę tłumacza i przewodnika, który pomaga dostrzec podobieństwa i zrozumieć różnice między kulturami. Jego książka to zarazem osobista opowieść o ponownym spotkaniu z rodzinnym krajem i pasjonujący reportaż, jakiego nikt inny nie mógłby napisać. (Z Wydawn.)

Rozśmieszająca do łez opowieść o tym, jak naprawdę wygląda życie we Włoszech! Wiele kobiet marzy o Toskanii. Większość jednak wynajmuje wille i spędza dni, wędrując po okolicy i zwiedzając miasteczka na wzgórzach. Popijają wino i rozkoszują się jedzeniem. Po tygodniu wracają do domu z winem, oliwą i z opowieściami o namiętnym romansie z Włochem. Jednak tydzień w Toskanii to dla Jennifer stanowczo za mało. Dla pięknego i urokliwego Montepulciano postanawia rzucić wszystko, łącznie z dobrą posadą prawniczki! W miasteczku, które zmieściłoby się na dłoni Nowego Jorku, znalazła swój nowy dom. Z utęsknieniem wyczekiwała leniwych poranków na słonecznym balkonie, popijania espresso w towarzystwie włoskich przyjaciół i wieczorów z przystojnym Włochem. Nieprzewidywalna włoska natura nie pozwoliła jej zaznać spokoju! Italiana in prova, Włoszka w okresie próbnym, musiała przejść prawdziwą inicjację, zanim została przyjęta do zamkniętego grona mieszkańców - plotki, zdrady i intrygi to chleb powszedni mieszańców Montepulciano, a spokój jest tutaj jedynie pozorny. Jak poradzi sobie spokojna prawniczka w świecie szalonych Włochów?

Kto z nas, oglądając w serwisach informacyjnych relacje z Afganistanu, nie zastanawiał się, co tam naprawdę się dzieje? Pluton wyrzutków to wspomnienia wojenne Seana Parnella, dowódcy plutonu „zielonych czaszek”, jednego z najbardziej zasłużonych oddziałów wojny afgańskiej, który w 2006 roku był w sercu wojny z islamskimi rebeliantami przy granicy z Pakistanem. Męstwo i przerażenie, okrucieństwo i współczucie, duma i palący wstyd – wojenna codzienność oficera piechoty amerykańskiej. Ta znakomita książka pozwala znaleźć się na chwilę w samym centrum działań wojennych, poczuć przypływ adrenaliny i prawdziwe emocje oraz obserwować, jak tworzą się wyjątkowe więzi łączące towarzyszy broni na zawsze. (Rec. Wydawn.)

Nowy Jork, Greenwich Village, pierwsza stacja pociągu linii M. Przy stoliku w kawiarni siedzi kobieta. Zawsze zamawia czarną kawę i razowe grzanki z oliwą. To Patti Smith, piosenkarka, poetka, jedna z najważniejszych artystek w historii rocka. Nałogowo opisuje świat wokół: notuje wrażenia z podróży, wspomina bliskich, przytacza anegdoty i wprowadza w świat ulubionych książek. Znana z żywiołowych koncertów, fascynuje pasją życia, otwartością i wrażliwością, nieobce są jej też melancholia i lęk. Jej Pociąg linii M kursuje wahadłowo pomiędzy przeszłością a teraźniejszością, między jawą a snem, między fikcją a prawdą, a z kawiarnianych zapisków Patti Smith wyłania się zaskakująco osobisty i spójny portret ikony amerykańskiej popkultury. (Rec. Wydawn.)

Kiedy w 2006 roku Jennifer Steil - przebojowa nowojorska dziennikarka, przyjmuje nietypową propozycję pracy w Sanie, nie przypuszcza, że właśnie rozpoczęła się największa przygoda jej życia. Szkolenie jemeńskich dziennikarzy, które ma trwać trzy tygodnie, okazuje się jedynie wstępem do jej rocznego pobytu w tym egzotycznym kraju. "Rok w Jemenie" to wciągająca, prawdziwa historia dziennikarki, która - wbrew typowym dla Jemenu patriarchalnym uwarunkowaniom kulturowym - przez kilkanaście miesięcy pełni obowiązki redaktor naczelnej gazety „Yemen Observer”. Świetnie napisana, porywająca lektura o współczesnym Jemenie i kulisach pracy dziennikarzy a także o kobiecej niezłomności charakteru i pasji.

"Surogatka. Jak moja mama urodziła mi syna" to przejmująca historia Sary Connell i jej męża Billa, którzy przez siedem lat starali się o dziecko. W tym czasie przeszli dwuletnie leczenie akupunkturą i siedem cykli sztucznego zapłodnienia z towarzyszącymi im trzema setkami zastrzyków, stracili dwoje bliźniąt w piątym miesiącu ciąży i przeżyli jedno wczesne poronienie. Kiedy już niemal porzucili nadzieję na dziecko, z pomocą przyszła im mama Sary. Sześćdziesięcioletnia Kristine Casey została matką zastępczą i w 2011 roku urodziła małego Finneana. Autorka relacjonuje swoją długą i wyboistą drogę do macierzyństwa w bardzo intymny, szczery, ale pogodny sposób. Szczegółowo opisuje różne kuracje stosowane w leczeniu niepłodności oraz opowiada o wyjątkowej i silnej więzi, która wytworzyła się między nią a jej mamą. Ta poruszająca opowieść dowodzi, że wszystko jest możliwe, gdy ludzi łączy bezwarunkowa miłość. (Z okł.)

Kiedy mąż dziennikarki Ann Mah, Calvin, otrzymuje posadę dyplomaty w Paryżu, Mah - od zawsze pasjonatka kuchni i miłośniczka Francji - zaczyna planować gastronomiczne podróże we dwoje. Jednak wkrótce Calvin zostaje wysłany do Iraku na roczną misję, a wizja romantycznego życia w Mieście Świateł szybko się rozwiewa. Podobnie jak Julia Child, Ann postanawia znaleźć dla siebie miejsce w zupełnie nowym otoczeniu. W trakcie wycieczek po Paryżu i podróży po okolicznych miasteczkach Francji walczy z samotnością za pomocą symbolu francuskiego comfort food - cassoulet. Odsłania co się tak naprawdę kryje za daniami typowymi dla kolejnych miejsc, bada historię potraw i ich smak - od wołowiny po burgundzku do najbardziej chrupiących gryczanych naleśników. A gdzieś między Paryżem i południem Francji odkrywa również kilka życiowych mądrości. Sztuka jedzenia po francusku to także bohaterowie z krwi i kości - szefowie kuchni, farmerzy i restauratorzy - oraz wypróbowane przez autorkę tradycyjne przepisy. Lektura tej książki sprawi, że ruszysz prosto do kuchni i zapragniesz odwiedzić Paryż. Zabawna, inteligentna, bardzo przyjemna opowieść o miłości do jedzenia, rodziny i Francji. (Z okładki)

Prawdziwa opowieść o miłości, tęsknocie i życiu po śmierci. Niewiarygodnie wiarygodna opowieść o życiu po życiu. Zapis osobistej podróży oraz uniwersalna próba rozdzielenia wiedzy i odczuć. Albo po prostu historia o wielkiej miłości. Dla racjonalistów i romantyków; uduchowionych oraz agnostyków; miłośników literatury non-fiction i historii, których nie można udowodnić; wszystkich, którzy za kimś tęsknią lub boją się kogoś stracić. Wreszcie - dla każdego, komu kiedyś, choć przez krótką chwilę, wydawało się, że doświadczył czegoś, czego nie potrafi wyjaśnić… Max Besler, mąż Janis Heaphy Durham, miał zaledwie pięćdziesiąt sześć lat, gdy zmarł na raka. Nim odszedł, obiecał żonie, że nie zostawi jej samej, a ich miłość przetrwa. Wkrótce po jego śmierci kobieta zaczęła dostrzegać zjawiska, jakich nigdy wcześniej nie doświadczyła: migoczące światło, drzwi, które same się otwierają, zegar zatrzymujący się dokładnie na godzinie, w której zmarł jej mąż. Jednak to, co bezpowrotnie zmieniło życie Janis, nadeszło dokładnie rok po stracie ukochanego. W pierwszą rocznicę śmierci Maxa na łazienkowym lustrze kobieta dostrzegła niezwykły odcisk dłoni: biały, niczym rentgenowskie zdjęcie, ukazujący zarys kości. Podobnych znaków było więcej… Ślad na lustrze to historia niezwykłej wyprawy, którą odbyła wykształcona, twardo stąpająca po ziemi dziennikarka, szefowa wpływowej gazety mającej na koncie kilka Pulitzerów. Szukając odpowiedzi na pytania, jakie postawiło jej życie, Janis Heaphy Durham spotkała się z naukowcami, psychologami, fizykami i osobami trudniącymi się praktykami duchowymi. Przeprowadziła liczne rozmowy i na fotografiach uchwyciła znaki, za pomocą których mąż próbował się z nią kontaktować. Wszystko to pozwoliło dojść jej do wniosku, że śmierć to nie koniec. „Ślad na lustrze pokazuje, że gdy serce przestaje bić, kontynuujemy naszą podróż w innym świecie; że fizyczna śmierć nie jest kresem istnienia. Liczę, iż uda mi się otworzyć umysły czytelników na tę możliwość (…). Mam nadzieję, że lektura ta zapewni czytelnikom nie tylko emocjonalne, ale również intelektualne podstawy niezbędne do podjęcia rozmów na ten trudny temat. Takie dyskusje powinny toczyć się otwarcie. Jako społeczeństwo na pewno byśmy na tym zyskali”. Janis Heaphy Durham. (Rec. Wydawn.)

Jenny Lawson pochodzi z zabitej dechami dziury w Teksasie. Dorastała pośród nietuzinkowych ekscentryków. Jej ojciec – zarośnięty olbrzym wyglądający jak niebezpieczna wersja Zacha Galifianakisa – kochał zwierzęta, ale zarazem uwielbiał polowania i zajmował się taksydermią. Mama była z kolei gorącą zwolenniczką dosłownej interpretacji maksymy Co cię nie zabije, to cię wzmocni, co nie mogło to pozostać bez wpływu na psychikę bohaterki (i jej dalsze życie emocjonalne), zwłaszcza że już jako dziecko cierpiała na stany lękowe i depresję. Udawajmy, że to się nie wydarzyło Jenny Lawson to łamiąca wszelkie tabu literacka podróż z nieustraszonym, brawurowym kierowcą; to książka niepodobna do niczego, co czytaliście kiedykolwiek wcześniej.

Reportersko-poradnikowa opowieść amerykańskiej dziennikarki, mamy, która na kilka lat trafia do Paryża (rodzi tu swoją pierwszą córkę, a następnie synów -bliźniaków) i ku swojemu zaskoczeniu odkrywa, że francuskie dzieci śpią smacznie, jedzą z apetytem, potrafią być cierpliwe i spokojne, a ich rodzice są stosunkowo zrelaksowani. Autorka postanawia więc zgłębić ten fenomen, opisać go i w ten sposób przekazać rodzicom - nie Francuzom metody i rady z "francuskiej szkoły wychowania". W Paryżu dzieci nie grymaszą to nie tylko dawka porządnej praktycznej wiedzy na temat wychowania, to także bardzo autentyczne świadectwo przeżywania macierzyństwa, zmagania się z jego trudnościami, oczekiwaniami otoczenia, wpajanymi od lat stereotypami, świadectwo umiejętności odnalezienia własnej, indywidualnej macierzyńskiej, rodzicielskiej drogi.