Pierwszy raz zobaczyłem to cudo niedługo po wojnie, u Dziadków w Gliwicach. Pewnego dnia dziadek radio kupił. Zainstalował. Włączył. Zaczęło grać i gadać na przemian. Wkroczyłem w inny świat. O przygodzie autora z radiem jest ta książka, o fascynacji która trwała - uwzględniwszy dziecięcy wiek inicjacji - ponad pięćdziesiąt lat. W tej barwnej, czasem jędrnej, zawsze zabawnej opowieści znajdziemy też mnóstwo anegdot i dygresji odnoszących się do pozaradiowego świata, życia w Peerelu, przypominających ludzi radia i estrady, historyjki o potyczkach z cenzurą, o technikach radiowych potwierdzających starą prawdę, że Polak potrafi. A wszystko to bogato ilustrowane zdjęciami i rysunkami autora (wszak to też jedna z jego profesji). (Rec. wydaw.)

"Dzienniki" Stefana Kisielewskiego, obejmują lata 1968-1980. Tekst tyczy materii świeżej, wiele osób żyje. Tożsamość postaci - szczególnie gdy idzie o krąg przyjaciół - jest przeważnie oczywista, podana w ten czy inny sposób przez Autora. Materia "Dzienników" odznacza się pewną prawidłowością. Gdy Kisiel zaczyna pisanie (31 maja 1968 roku), było to po tak zwanych wypadkach marcowych. I po całkowitym zakazie druku. Kisiel - zakneblowany - miał nieodpartą potrzebę wyrażania i utrwalenia swoich opinii. Jednocześnie obawiał się, że dzienniki wpadną w ręce władz bezpieczeństwa i posłużą za swoisty materiał dowodowy przeciwko niemu. Stąd z jednej strony wielka odwaga w sprawach ogólnych i ostrożność w sprawach personalnych i osobistych. Ciekawe, jak z biegiem lat - szczególnie po objęciu władzy przez Gierka i stopniowej erozji systemu - pióro Autora staje się swobodniejsze, kamuflaż mniejszy. (Fragment wprowadzenia)

Mówili im: "Kobiety, nie przeszkadzajcie nam, to my walczymy o Polskę!". Nie posłuchały. Dla wolności gotowe były zaryzykować wszystko. Janina miała 50 lat, gdy została pobita przez ZOMO na demonstracji. Do szpitala trafiła z siedemnastoma szwami na głowie. Za domową drukarnię aresztowali ją dwa razy. Izabella zostawiła w domu dwójkę maleńkich dzieci. Mimo więzienia nie ugięła się. Zbuntowała całe miasto. Joanna w oknie celi wywiesiła biały ręcznik, na którym napisała czerwoną szminką Solidarność. Straszyli: jeśli się nie zamkniesz, zamkniemy ci syna. Siedemnastolatek został najmłodszym więźniem stanu wojennego. Należały do legendarnej Solidarności i chciały lepszej Polski dla swoich dzieci. Czasem walczyły ramię w ramię z mężczyznami, a czasem wbrew nim. Produkowały i kolportowały „bibułę”, strajkowały, chodziły na demonstracje. Wyrzucano je z pracy, podsłuchiwano, bito i aresztowano. Grożono im odebraniem dzieci. Często zostawały bez środków do życia, musiały liczyć na pomoc innych. To prawdziwe historie naszych mam i babć. Czy zdobylibyśmy się na podobną odwagę? Anna Herbich przywraca pamięć o kobietach, bez których rewolucja Solidarności nie mogła się udać. Oddaje głos bohaterkom, które zbyt długo pozostawały w cieniu wielkiej historii. (Rec. Wydawn.)

Wydana w 80-tą rocznicę urodzin biografia Haliny Poświatowskiej (1935 -1967), złożona jest ze wspomnień rodziny, przyjaciół, kolegów po piórze i niezwykle bogatej korespondencji poetki. Halina Poświatowska była autorką zaledwie czterech tomików. Hymn bałwochwalczy, dzień dzisiejszy, Oda do rąk i wydany pośmiertnie tom jeszcze jedno wspomnienie zapewniły jej trwałe miejsce w literaturze polskiej i w sercach czytelników. Podobnie jak autobiograficzna proza Opowieść dla przyjaciela, pisana dla Ireneusza Morawskiego, którego wspomnienia po raz pierwszy ukazują się właśnie na łamach tej książki. Jaka była na co dzień autorka niezwykle zmysłowych wierszy o miłości? Jej życie - naznaczone nieuleczalną chorobą serca, toczyło się w cieniu śmierci… Mimo to, a może tym bardziej mocno i żarliwie kochała, dbała o siebie i swój wizerunek, kreując go czasem w pamięci spotykanych ludzi. Jak zapamiętali Halinę Poświatowską - poetkę-legendę, zdolną ambitną filozofkę - zafascynowani nią mężczyźni: Stanisław Grochowiak, Tadeusz Nowak, Jan Adamski? Jak wspomina ją ks. prof. Józef Tischner? A jak Wisława Szymborska? Jaka była w oczach mamy a zarazem swojej przyjaciółki i admiratorki twórczości? W oczach brata, który nieustannie dba o pamięć o swej niezwykłej siostrze nie tylko w ich rodzinnej Częstochowie. Poświatowska to jedno z najciekawszych zjawisk polskiej poezji powojennej - a jej biografia pozwala lepiej poznać tę fascynującą kobietę. Jak wszystkie biografie złożone ze wspomnień, które zbiera i opracowuje Mariola Pryzwan, również i ta jest bogato ilustrowana - zdjęciami, dokumentami niejednokrotnie publikowanymi po raz pierwszy. (Rec. wydaw.)

Ten na okładce, z napisem JA, brunet, w grubych staromodnych okularach, pisał tę książkę w roku 1972, wspominając lata młodości (z pozycji takiego, co to wszystko ma już za sobą, cha, cha!). Książka traktowała o latach 50. i okazała się niecenzuralna, więc wylądowała na dnie szafy. W roku 2010 przypadkiem wpadła w ręce temu na zdjęciu obok, posiwiałemu, ale uważającemu, że wszystko jeszcze ma przed sobą. Wyposażył on wykopalisko w dopiski współczesne i zaniósł do Wydawnictwa, które nie tylko wydało, ale jeszcze zaproponowało nagranie książkosłuchowiska. Bardzo się cieszę, że mogłem odczytać tekst osobiście, stwarzając przy okazji walor dodatkowy: autentyzm historyczny. Bo choć nie staram się naśladować głosów Kobieli, Cybulskiego, Chyły, Mrożka i innych, znanych, występujących w tekście, to jednak czytam głosem z tamtych lat ľ głos, w przeciwieństwie do całej reszty, się nie starzeje. Trochę głosowi zazdroszczę.

Zapiski, sporządzane przez Gombrowicza w ciągu kilkudziesięciu lat, mają charakter bardzo prywatny, nierzadko intymny. Pisarz próbuje w nich zrekonstruować czas miniony i przyjrzeć się własnemu życiu jako chronologicznej serii zdarzeń. Powstało w ten sposób szczególne kalendarium, ukazujące całe życie artysty w jego złożoności. Czy Kronos jest ostatnim przesłaniem? Ostatnią prowokacją genialnego pisarza? A może dowodem na zwycięstwo z Formą? Lektura Kronosu z pewnością wpłynie na interpretację tak znanych utworów Witolda Gombrowicza jak Trans-Atlantyk, Pornografia, czy w końcu Dziennik, którego Kronos jest swoistym uzupełnieniem, a pod wieloma względami także całkowitym przeciwieństwem.