Jest to relacja z czterech lat, które spędziłam w buszu. Kierowana wielką miłością mego życia, wyszłam za mąż za Lketingę, Masaja z Kenii. Tam doświadczyłam nieba i piekła, dotarłam do granic wytrzymałości fizycznej i duchowej. Wraz z córką Napirai wygrałyśmy największą walkę o przetrwanie...(Z okł.)

Nie wyobrażam sobie życia w kompletnej ciszy. Fiona Bollag urodziła się z całkowitym brakiem słuchu. Była trzecim, długo wyczekiwanym dzieckiem rodziców. Tym bardziej był to dla nich szok, gdy dowiedzieli się o jej upośledzeniu. Od tego czasu głównym celem całej rodziny było dążenie do tego, by Fiona nauczyła się mówić, zamiast posługiwać się językiem migowym. Z książki dowiadujemy się, jak trudno jest nauczyć się mowy, nie znając i nie słysząc dźwięków, jak wielu wyrzeczeń i wielkiej pracy to wymaga. Fiona nie słyszała ćwierkania ptaków, nadjeżdżającego samochodu, niczego. Dla mnie, osoby słyszącej, jest to po prostu abstrakcja. Mimo tego dążyła do perfekcji, wierząc, że kiedyś odzyska słuch i będzie mogła normalnie funkcjonować w społeczeństwie. Miała oczywiście momenty załamania, zwłaszcza gdy rówieśnicy wyśmiewali jej upośledzenie bądź ignorowali ją samą. Jak każdy człowiek, musiała pokonywać przeszkody i iść do przodu. W wieku 16 lat wszczepiono jej nowoczesne urządzenie - implant ślimakowy. Wtedy właśnie urodziła się na nowo. Wyszła z krainy ciszy. Z pewnością po przeczytaniu tej historii o wiele bardziej doceniam to, że jestem zdrowa i nie mam żadnego upośledzenia. Podziwiam autorkę za wolę walki i chęć do życia. Gdyby każdy zdrowy człowiek doceniał to, co ma, na pewno na świecie byłoby o wiele lepiej. Na końcu książki można znaleźć zestaw pytań i odpowiedzi na temat słuchu i zdolności słyszenia różnych dźwięków; jeśli ktoś zainteresuje się tematem, to polecam. Książka na pewno zmusza do refleksji i myślę, że może spowodować, że staniemy się bardziej tolerancyjni dla ludzi niesłyszących. (Rec. BiblioNETka)

"Małżeństwo, będąc w założeniu uwieńczeniem miłości, nader często wieńczy ją żałobnym kirem. Tymczasem miłość nie spełniona - trwa, bo podsyca ją tęsknota. Jestem przekonana, że serce Vereny (mimo iż wyszła za innego) nadal należy do Chalida. W przeciwnym razie, po cóż spisywałaby wspomnienia?" Agata Łomanko, "Sekrety Serca" (Z okładki)