Napisałem o rzeczach, o których sam chciałbym usłyszeć jeszcze kilka lat temu. Przeprowadzam czytelnika przez moją drogę ku dorosłości, pokorze i zrozumieniu. Odkrywam prawdziwe znaczenia bycia sobą, zdrowego egoizmu i fałszywego altruizmu. Wciąż uczę się mniej brać, a więcej dawać. Boli mnie ludzka krzywda, jaką sobie nieświadomie nawzajem wyrządzamy. - Włodek Markowicz #FLOWBOOKS #MARKOWICZ #KROPKI Włodek Markowicz - do 2015 roku jeden z twórców popularnego vloga Lekko Stronniczy, od roku tworzy autorski kanał na YouTube. Jego filozoficzny film „Kropki” obejrzano już 1 200 000 razy. Dwukrotny laureat nagrody Grand Video Awards 2015 prestiżowego magazynu Press oraz zdobywca przyznawanej przez youtuberów statuetki za „Montaż Roku” podczas Video Arena. Na co dzień łączy kropki. (Wydawca)

Tak, tu chodzi o podejrzane symbole. Tak, tu chodzi o chronienie, przekazywanie i odbudowę wciąż istniejących innych sposobów bycia w czasie i w przestrzeni. Tak, tu chodzi o odmowę zaakceptowania przemocy jako faktu dokonanego. Tak, tu chodzi o przekonanie, że zawsze jest coś do zrobienia, ponieważ nic nie jest zakończone. Tak, tu chodzi o to, by uczynić historię niemożliwą; to próba starcia matrycy historii w proch. Tak, tu chodzi także o miłość. Co robi łączniczka, kiedy chłopcy zaprzeczają? Utwór Darka Foksa i Zbigniewa Libery to książka krytyczna w pełnym tego słowa znaczeniu. Rezonuje z pamięcią zbiorową i historiograficznymi konstruktami, przechwytuje klisze oraz pogrywa z przyzwyczajeniami odbiorców. Nigdy nie dowiemy się, jak naprawdę wyglądała przeszłość, możemy jedynie opowiadać fikcje o wojnie i o miłości, a do tego – jak mówią autorzy – najlepiej zatrudnić aktorów. Książka Co robi łączniczka po raz pierwszy ukazała się w 2005 roku i od tamtej pory uznawana jest za jeden z najważniejszych utworów ostatnich lat.

Jak wyglądały dwory? Kim byli ich mieszkańcy? Czym charakteryzowała się domowa przestrzeń i kto ją tworzył? W jaki sposób pisarze utrwalili ten mikroświat w literaturze? Dwór czy dworek stanowi główne tło wielu polskich utworów literackich z XIX i początku XX wieku. Nie tylko jako dom, w którym prowadzi się bogate życie towarzyskie. Oprócz sfery obyczajowej w literackim obrazie dworku również ważna jest również specyfika polska, co wynikało z uwarunkowań historycznych. Nawet dziś, kiedy świat ziemiański w dawnej postaci stał się reliktem przeszłości, dwory jako przestrzeń materialna i symboliczna są stałym elementem polskiego pejzażu kulturowego. Książka przedstawia obraz dworu opisanego w polskiej prozie XIX i początku XX wieku. Jest to zatem obraz wykreowany, ale przecież wiarygodnie – bo z pierwszej ręki – odzwierciedlający obraz świata dworskiego. Potęga literatury polega na tym, że utrwaliła ten obraz dworu, a ponadto stworzyła takie wzorce, które chciano realizować, urzeczywistniać – dawniej i dziś. W literaturze polskiej dwór przedstawiony jest nie tylko jako gniazdo rodzinne, ale w szerszej perspektywie – jako przestrzeń symboliczna, ogólnonarodowa; jako dom patriotyczny, gdzie przetrwała polskość. Czytelnik będzie miał okazję poznać codzienny, jak i świąteczny rytm dnia związany z dworem wpisanym w wiejską rzeczywistość i w tamtejszy mikroświat. Autorka zwraca uwagę na to, jak bardzo tradycja i zwyczaje wpływały na życie dworu. Przedstawia to m.in. poprzez ukazanie barwnych obyczajów, bogactwa kulinarnego, religijności czy sposobów leczenia charakterystycznych dla przestrzeni dworskiej. Bazą źródłową książki jest polska proza XIX i XX-wieczna, dotąd nieopracowana szczegółowo pod kątem zagadnienia dworu. W licznych pozycjach poświęconych tematyce dworu dominuje rys historyczny i dokumentalny. Kilka najbardziej znanych polskich powieści służy niezmiennie jako przykłady omawiane w kontekście obyczajów dworskich wraz z pamiętnikami ziemiańskimi i literaturą wspomnieniową. Ten wybór autorka książki rewiduje i znacząco rozszerza. „W powieściach XIX i początku XX w. tłem wydarzeń często jest piękny dworek – np. mały drewniany pobielony domek z kolumnami od frontu. Pisarze nakreślili obyczajowy obraz dawnego życia – pełen wrażeń, emocji i walorów. Dostrzeżemy w nim urokliwą codzienność życia w wiejskim zaciszu, niewolną jednak od mankamentów czy perturbacji. Dzięki literackim opisom widzimy zajeżdżające przed dwór powozy i panny w zwiewnych sukniach zbiegające z ganku. Gdy zajrzymy do środka dworku, zobaczymy dzieci bawiące się z psami, haftujące kobiety albo ludzi zgromadzonych przy kominku na rozmowach, czytaniu czy śpiewie. W salonie rozbrzmiewa muzyka wygrywana na fortepianie, a w tle słychać cykanie świerszcza. Dzięki literaturze potrafimy wyobrazić sobie zapach – a może i smak – niezwykłych potraw i różnorodnych trunków. W prozie możemy odnaleźć coś, o co bardzo trudno w dzisiejszym świecie – inny rytm czasu, silną więź człowieka z przyrodą, domem i przodkami”. [Fragment tekstu] (Rec. Wydawn.)

Giaur jest poetycką powieścią romantyczną angielskiego pisarza George’a Byrona. Powieść ukazała się po raz pierwszy w 1813 roku i od razu wpisała się do światowego kanonu literatury pięknej. Byron nadaje ton swojemu dziełu inwokacją do Grecji, kolebki cywilizacji Europejskiej, która w tamtym czasie podjęła walkę z turecką okupacją. Następnie, w kilku sugestywnych obrazach, opisuje losy młodego Wenecjanina, który podróżując po ówczesnym imperium tureckim, zakochuje się pięknej żonie muzułmańskiego baszy Hassana. Opowieść o niemożliwej do spełnienia i pełnej tragicznych zdarzeń miłości ma wiele znaczeń. Podobnie jak imię tytułowego bohatera Giaura, które w pierwotnym znaczeniu jest pogardliwym określeniem, jakim Turcy określali innowierców, a które Byron czyni synonimem romantycznego bohatera. Giaur został przetłumaczony na język polski przez Adama Mickiewicza, który podkreślił patriotyczny wydźwięk fragmentów powieści odnoszących się do sytuacji zniewolonej Grecji.

Giaur jest poetycką powieścią romantyczną angielskiego pisarza George’a Byrona. Powieść ukazała się po raz pierwszy w 1813 roku i od razu wpisała się do światowego kanonu literatury pięknej. Byron nadaje ton swojemu dziełu inwokacją do Grecji, kolebki cywilizacji Europejskiej, która w tamtym czasie podjęła walkę z turecką okupacją. Następnie, w kilku sugestywnych obrazach, opisuje losy młodego Wenecjanina, który podróżując po ówczesnym imperium tureckim, zakochuje się pięknej żonie muzułmańskiego baszy Hassana. Opowieść o niemożliwej do spełnienia i pełnej tragicznych zdarzeń miłości ma wiele znaczeń. Podobnie jak imię tytułowego bohatera Giaura, które w pierwotnym znaczeniu jest pogardliwym określeniem, jakim Turcy określali innowierców, a które Byron czyni synonimem romantycznego bohatera. Giaur został przetłumaczony na język polski przez Adama Mickiewicza, który podkreślił patriotyczny wydźwięk fragmentów powieści odnoszących się do sytuacji zniewolonej Grecji.