Przyznam się – oddałam głos moim Czytelnikom. Każda taka młoda osoba to skarbnica spostrzeżeń, refleksji, przygód, wyobrażeń i wskazówek. Żebyśmy tylko my, dorośli, zechcieli zatrzymać się: posłuchać, pomyśleć, uśmiać się czy otrzeć łzę… Żebyśmy lepiej rozumieli. Pocieszyli. Potrafili poprowadzić, nie ograniczając wielkiej potrzeby wolności i tworzenia. Żebyśmy chcieli pomóc i podać rękę mniejszemu, słabszemu, zależnemu od nas. Te wypowiedzi – to nasze lustro; bez trudu odnajdziemy w nim odbicie naszych dorosłych czynów, słów, myśli i zamiarów. Rozmowy z dziećmi w gabinecie terapeutycznym i grupach, które prowadzę, utwierdzają mnie w przekonaniu, że dzieci bardzo potrzebują naszego zainteresowania. Tak jak wielu dorosłych pragną być wysłuchane, nie oceniane. Chciałyby nie czuć się tak samotne i bezradne wobec trudności, jakie niesie los. Jedno dziecko marzy o morskiej desce klozetowej, inne chciałoby opłynąć na jachcie świat i zabrać w ten rejs przyjaciół. Różnimy się marzeniami, ale nie potrzebą miłości, bezpieczeństwa i samorealizacji. (Z okładki)

Miśka Pietkiewicz - nieśmiała nastolatka, wychowywana przez ojca, który pędzi bimber, i matkę, której największym marzeniem jest kupienie meblościanki - może liczyć tylko na siebie. Całe życie ma pod górkę, a do wszystkiego dochodzi swoją ciężką pracą i determinacją. Dopiero po wyjeździe na studia Miśka rozkwita. Odkrywa swoją pasję do nauki, smakuje życie, wypełniając czas zabawą i beztroską. Szybko okazuje się, że dziewczyna będzie musiała poradzić sobie z… obowiązkami samotnej, młodej matki. Wzruszająca, ale i humorystyczna powieść o dorastaniu i poszukiwaniu własnego miejsca na ziemi. O tym, że czasem musimy drastycznie zmienić swoje plany, aby odnaleźć się w prozie życia. (Rec. Wydawn.)

Miejski survival w powieści nagrodzonej w Łódzkim Konkursie Literackim im. Władysława Reymonta. Rozchwiana emocjonalnie, niedojrzała do roli matki Mariolka goni za miłością u boku kolejnego nieodpowiedzialnego osobnika. Jej córka Kasia przejmuje rolę opiekunki swojego dziwnego przyrodniego brata. Kolejne etapy życia bohaterów są ściśle związane z miastem, którego wielokulturowość jest jeszcze obecna w przestrzeni i życiorysach mieszkańców. Łódź w 2018 roku zdobyła prestiżowe wyróżnienie brytyjskiego przewodnika turystycznego Lonely Planet i naprawdę warto ją zwiedzać śladami bohaterów, a nawet spróbować odnaleźć ich w tajemniczych zakamarkach, labiryntach ulic, kamienic, pałaców… szukać znaków przeszłości i podziwiać rewitalizowane miejsca. (Rec. Wydawn.)

Troje outsiderów zostaje współlokatorami. Wspólne przesiadywanie przy kuchennym stole sprawia, że stopniowo zbliżają się do siebie. Łączy ich wspólny cel - restaurant day, czyli dzień, w którym każde z nich po kolei zamienia się w restauratora i przyjmuje przy stole ważnych dla siebie ludzi. Podczas tej kolacji Gruba Baletnica dokona wreszcie coming outu przed „przyjaciółmi” z przeszłości. 20-letni Lewy, którego ojciec właśnie zmarł, odważy się szukać swojej rodziny i walczyć o bliskość. Starszy już Moritz, który całe życie uciekał przed koszmarem getta i błędami młodości, wreszcie stanie twarzą w twarz z prawdą o tamtym czasie i o sobie. Fascynująca powieść psychologiczna z Łodzią w tle. (Rec. Wydawn.)

Troje ludzi, których – mogłoby się wydawać – dzieli wszystko. Troje outsiderów – z wyboru lub z konieczności. Troje przeciw światu. Emerytowana nauczycielka historii, która postanawia rozpocząć zupełnie inne życie z dala od wszystkich i wszystkiego, co do tej pory stanowiło jej codzienność. Niedoszła morderczyni, której obca jest skrucha. Były alkoholik, który nie został księdzem. Miasteczko, które jak wampir wysysa ludzi, podzielone na tych co „za” i tych, co „przeciw”. Tu można tylko poddać się… lub przeżyć. (Rec. Wydawn.)

Zuzanna, przez rodzinę postrzegana jako „ta, której się nie udało”, posiada skarb, na który mają chrapkę wszyscy kuzyni - stary dom w Beskidzie Wyspowym. Jest sama, na emeryturze - mogłaby pomóc przy wnukach… Tak kombinują. Tymczasem Zuzanna czuje, że właśnie nadszedł nowy, trzeci etap jej życia, w którym wreszcie pomyśli o sobie. Zadowolona przyciąga do siebie coraz więcej przyjaznych sobie ludzi, freaków, trochę odmieńców, którzy tak jak ona chcą żyć w zgodzie ze sobą. W tej loterii trafia się Zuzannie nawet mały romans. W rodzinie i w zatęchłym L. nie wszystkim się to podoba. Zuzanna zaczyna czuć na swojej szyi coraz ciaśniejszą pętlę niechęci. Czy powinna zacząć się bać? (Rec. Wydawn.)

"Wdowie Wzgórze", kolejna książka Katarzyny Ryrych, to opowieść dla kobiet, słodko-gorzka historia o wiecznie żywej pamięci, o młodości dającej źródło siły na starość, o wierności marzeniom i o miłości, miłości nie zawsze łatwej, nie zawsze stereotypowej, miłości trudnej - przenikającej każdą stronę tej opowieści. To historia szalona, tocząca się na pograniczu baśni i jawy, którą budują w równym stopniu przeszłość i teraźniejszość, dziejąca się w świecie, gdzie "umarli nie są naprawdę umarli", gdzie starość częstokroć bywa bardziej spełniona niż młodość, a człowiek w imię swoich uczuć gotowy jest popełnić każdy desperacki krok... Spotykamy w niej postaci tragiczne i komiczne, natrafiamy na cienie przeszłości, zmory straszące bohaterów, którzy mimo wszystko znajdują w sobie tyle siły, aby stawić im czoło. "Wdowie Wzgórze" to również opowieść o przebaczeniu i nadziei, o człowieczeństwie, każącym zapominać o wszelkiej odmienności, wystawianym na próbę i wychodzącym z niej zwycięsko. Autorka otwarcie dedykuje ją swojej trudnej miłości z nadzieją, że dla Czytelnika również stanie się ona źródłem pokrzepienia w dzisiejszym świecie, gdzie miłość, pamięć, odwaga i wierność powoli stają się pojęciami należącymi do zamierzchłej przeszłości. Na koniec wspomnieć warto, że "Wdowie Wzgórze" to książka tym bardziej niezwykła poprzez fakt, że jej bohaterki jeszcze żyją i, choć ich losy zostały częściowo zmienione przez Autorkę, czekają, aby wziąć do rąk tę naprawdę niezwykłą opowieść i raz jeszcze powrócić do czasu, który odpłynął, jak rzeka opasująca Wzgórze... (Rec. Wydawn.)