Bronisław Wildstein, uczestnik i obserwator najnowszej historii Polski, opowiada o swoich doświadczeniach od wczesnego dzieciństwa po chwilę obecną, koncentrując się głównie na ostatnim ćwierćwieczu losów naszego kraju. "Cienie moich czasów" są więc także rodzajem eseju, w którym autor próbuje się zmierzyć z dziejami III RP oraz pokazać Polskę na tle gwałtownie zmieniającej się cywilizacji Zachodu. Historia oglądana jest z bliska poprzez losy konkretnych ludzi i wydarzenia, w których sam Wildstein brał udział, a pokazywana jest w wielu wymiarach: od anegdotycznej warstwy wydarzeń przez szkice biograficzne jej głównych aktorów po historiozoficzną refleksję. "W trakcie pisania "Cieni moich czasów" pierwotne zamierzenia uległy zmianie i właściwie to nie ja konstruowałem tę opowieść, ale kształtowała się ona sama. To pierwsza moja książka, która powstała bez planu i kolejnych szkiców-przybliżeń. Chciałem, żeby prowadziła mnie sama pamięć, która może pozwoli zobaczyć mi życie na nowo. Ale i tak szlak opowieści kazał przedzierać się przez gąszcz atakujących mnie reminiscencji, wyrąbywać sobie drogę i zostawiać je, odrzucać. I wreszcie muszę się zatrzymać". (Rec. Wydawn.)

Socjalista przed wojną, więzień Auschwitz w czasie wojny, czołowy komunista po wojnie. Konformista, bohater dowcipów, wieczny premier. Szara eminencja, figurant. Ulubieniec wielu Polaków. Stał na czele rządu przez ponad dwadzieścia lat, od 1947 do 1970 roku, z przerwą w latach 1952-1954, kiedy stanowisko zajmował Bierut. Wówczas był wicepremierem. Żartowano, że jest najtańszym politykiem w PRL-u, bo do urzędów nie trzeba zamawiać nowych portretów. Po rozstaniu z fotelem premiera został przewodniczącym Ogólnopolskiego Komitetu Pokoju. „Żołnierzem na froncie walki o pokój” był do 1986 roku. Dopiero wtedy ostatecznie zakończyła się jego polityczna kariera. Miał 75 lat. Korzystał z przywilejów władzy. Kochał życie, zmieniał kobiety, jeździł szybkimi samochodami i pijał drogie trunki. Mówiono na niego Car Ankiewicz.Dowcipy o sobie lubił, nawet kolekcjonował, a niektóre podobno sam wymyślał. Jedni zapamiętali, że był wysoki, drudzy, że niski, trzeci, że średniego wzrostu. Większość nie wątpi, że był łysy. Zmarł 20 stycznia 1989 roku. Niecałe pół roku później zakończył się w Polsce komunizm. Książka Piotra Lipińskiego to oparta na solidnej podstawie źródłowej próba rozwikłania zagadek i tajemnic, jakie narosły wokół Józefa Cyrankiewicza - jednej z najciekawszych postaci peerelowskiego establishmentu. (Rec. Wydawn.)

Biografia Kiszczaka to historia PRL w pigułce, ze zbrodniami, skrytobójczymi mordami, torturami, walkami bratobójczymi, pałowaniem, aresztami, więzieniami i innymi bezeceństwami w tle z udziałem bohatera niniejszej książki. Generał Czesław Kiszczak to typowe dziecię enkawudowsko-ubeckie, wyrosłe na piersi czołowych zbrodniarzy z sowieckich służb specjalnych, których przysłano do powojennej Polski, by wespół z rodzimą bezpieką cywilną i wojskową oraz pepeerowskimi komunistami współtworzyli świat pełen iluzji ideologicznych i zakłamania bolszewickiego. "Cyngiel", "najgroźniejszy egzekutor generała Jaruzelskiego", jak określili go generałowie wojska ludowego, z którymi rozpocząłem rozmowy na początku lat 90. minionego wieku. Przyznaję, że uczyniłem to za wcześnie, Czesław Kiszczak jeszcze wówczas wiele znaczył, wielu z nich obawiało się, co może przynieść jutro, gdy powiedzą za dużo. Porozumienie okrągłostołowe - po obaleniu socjalizmu - gwarantowało mu przez dziesiątki lat bezkarność. Ścigany przez sądy, permanentnie wymykał im się z rąk, symulując chorobę, starczą niepoczytalność, unikając w ten sposób kary i odpowiedzialności. W końcu Sąd Apelacyjny w Warszawie skazał go na dwa lata więzienia w zawieszeniu, w związku z wprowadzeniem stanu wojennego w Polsce przez związek przestępczy o charakterze zbrojnym. To wyrok historyczny, a werdykt symboliczny. (Z okł.)

Rzadko zdarzają się publikacje o tak przekrojowym charakterze, które jednocześnie zachowują spójność merytoryczną i zachęcają do lektury całości, a nie tylko wybranych fragmentów dzieła. Być może najciekawszym wnioskiem z lektury jest, podkreślana przez niektórych autorów tomu, umowność relacji między członkostwem w UE a zachodzącymi w Polsce przemianami. Przyzwyczailiśmy się myśleć o Unii jako o sile sprawczej wszelkich reform i osiągnięć, a czasem także zmian na gorsze. Tymczasem książka „Dekada członkostwa…” uświadamia czytelnikowi, że choć Unia Europejska jest dla Polski ważnym źródłem inspiracji, funduszy i regulacji, to rozległe obszary życia społecznego są kształtowane niezależnie od tych wpływów, w wyniku autonomicznych decyzji polskich rządów, podążania za globalnymi trendami, czy też po prostu na skutek spontanicznych procesów społecznych. /Dr hab. Mikołaj Herbst/ Każdy, kto parał się w ostatnich latach konstruowaniem programów pomocnych w rozwiązywaniu problemów społecznych albo pisaniem dokumentów strategicznych służących państwu na różnych jego poziomach, wie doskonale, jak bardzo doskwiera brak całościowego i kompetentnego omówienia zmian w obszarze polityki społecznej oraz równie kompetentnego przeglądu nowych narzędzi w rozmaitych obszarach życia społecznego, którymi polityka społeczna się zajmuje. Otrzymujemy w końcu takie dzieło - czytelnie omawiające politykę społeczną w poakcesyjnej Polsce, w klarownej, uporządkowanej formie i przystępnej „pigułce”. (…) W książce odnajdziemy poakcesyjne, społeczne bolączki, ale i opisy relatywnych sukcesów w zakresie polityki społecznej. Obok niskiej dzietności, migracji, rekonstrukcji życia rodzinnego, kłopotów w ramach systemu zdrowia publicznego czy nowych wymiarów ubóstwa, które spędzają sen z powiek politykom społecznym. (Z okł.)