Biografia jednego z najbardziej nowatorskich artystów XX wieku: niezrównanego, niezastąpionego Jima Hensona. Król Midas show-biznesu? Tak, ale nie tylko… Cała prawda o Muppetach i Ulicy Sezamkowej. Był marzycielem. Jego brodata twarz stała się rozpoznawalna na całym świecie. Któż nie zna Kermita, Berta i Erniego czy panny Piggy? Muppety – choć przyniosły mu sławę – były tylko częścią jego wyjątkowej historii. Korzystając z setek godzin wywiadów z rodziną, przyjaciółmi i bliskimi współpracownikami Hensona, jak również rodzinnych i firmowych archiwów, Brian Jay Jones zgłębia historię Ulicy Sezamkowej i Fraglesów oraz niemal dziesięcioletnich starań o wprowadzenie The Muppet Show do telewizji. Jones opowiada też o filmach: Ciemnym krysztale i Labiryncie oraz o pomysłach, które nie wypaliły (jak otwarcie dmuchanego psychodelicznego klubu nocnego). Poznajemy mistrza rzemiosła, który zrewolucjonizował lalkarstwo, błyskotliwego biznesmana, o którym mówiono „nowy Walt Disney” oraz kreatywnego i lojalnego szefa, którego współpracownicy kochali. Zaglądamy do starannie chronionego prywatnego życia Hensona: religijnego wychowania w duchu chrześcijaństwa naukowego, miłości do szybkich samochodów i dzieł sztuki, a także słabości do kobiet. Tata Muppetów pozwala przyjrzeć się z bliska życiu człowieka legendy, którego geniusz przekraczał granice wieku, języka, geografii i kultur. (Z Wydawn.)

Czarne plecy zgięte wpół w Białym Domu i idealnie prosty kręgosłup moralny kamerdynera stały się kanwą filmowej epopei Czarnej Ameryki. Na jego twórców ma spaść deszcz Oscarów, trafiających dotąd tylko w białe dłonie. Dziennikarz äWashington Postö, szukających pereł przed wyborami w 2008 roku, znajduje diament. Opublikowana na pierwszej stronie gazety historia segregacji rasowej opowiedziana przez leciwego Eugeneĺa Allena, który ponad trzy dekady służył ośmiu prezydentom, porusza sumienie Ameryki.

Co wieczór Adolf Hitler oglądał film. Wybierał tytuł, a następnie prowadził swoich gości do prywatnej salki kinowej. Był wielbicielem Grety Garbo i kreskówek z Myszką Miki. Kino inspirowało go i ukształtowało jego wyobraźnię historyczną. Doceniał również siłę propagandową filmu. Do wybuchu wojny co roku na ekrany niemieckich kin trafiało kilkadziesiąt nowych obrazów wyprodukowanych w Hollywood, które zyskiwały znacznie większą popularność niż rodzime produkcje. Zachwycali się nimi wszyscy, od szarych obywateli aż po najważniejsze osoby w państwie. Za tę popularność amerykańskie studia musiały jednak zapłacić. Bo naziści stawiali warunki i dopóki wytwórnie je spełniały, amerykańskie filmy wyświetlano w Niemczech. Niniejsza książka po raz pierwszy ujawnia zawiłą sieć powiązań między amerykańskimi studiami filmowymi a niemiecką władzą w latach trzydziestych XX wieku. Ben Urwand wydobywa na światło dzienne tajne dokumenty z archiwów Stanów Zjednoczonych oraz Niemiec, aby wyjaśnić, na czym polegało porozumienie Hollywood z nazistami i co trzeba było zrobić, żeby filmy, nawet potencjalnie tak niebezpieczne jak King Kong, mogły być pokazywane w Trzeciej Rzeszy. Jednym z największych paradoksów tej historii jest fakt, że założyciele hollywoodzkich wytwórni robiący interesy z hitlerowcami w większości byli Żydami. (Rec. Wydawn.)

Niall Ferguson jak zwykle nie poddaje się politycznej poprawności. W "Kolosie" raz jeszcze dowodzi, jak pozytywnym zjawiskiem dla świata może być imperium - zwłaszcza, gdy jest to mocarstwo szerzące idee wolności. Tym razem ma na myśli jak najbardziej aktualne imperium amerykańskie. "Kolos", kolejny światowy bestseller Fergusona, to pełen ciekawych wniosków wykład historyka o dziejach amerykańskiej superpotęgi, od początków jej budowy w dziewiętnastym stuleciu po czasy obecne, jak i oparty o tę wiedzę manifest, wzywający Amerykanów do pogodzenia się z imperialną rolą i wzięcia odpowiedzialności za budowę współczesnego świata. Niall Ferguson z równą sprawnością wykazuje zakłamanie Stanów Zjednoczonych, miejscami wbijając szpile w amerykańskie ego, jak i prowokuje do myślenia inne narody.

Autorka Irene Spencer, dużą część życia spędziła w poligamicznym małżeństwie z jednym z braci LeBaronów, założycieli fundamentalistycznej sekty mormońskiej. Konflikty między braćmi, a przede wszystkim ambicje szwagra bohaterki, Evila Le Barona, psychopatycznego mordercy nazywanego "krwawym prorokiem" sprawiły, że i tak już trudne życie matki trzynaściorga dzieci zmieniło się w piekło. [lubimyczytac.pl]

„Jeżeli do białego lukru dostanie się choć jedna ciemniejsza kropla, lukier nigdy nie będzie już biały” - królowa Ku Klux Klanu uczy dzieci, jak przygotować bożonarodzeniowy tort. Chociaż dziś Amerykanie odruchowo wzdrygają się na hasło „Ku Klux Klan”, ten ma się całkiem nieźle i działa w pełni legalnie. W USA jest aktywnych kilkadziesiąt organizacji ze słowem „Klan” w nazwie. W ciągu ostatnich dwóch dekad FBI kilkakrotnie udaremniło zamachy przygotowywane przez ich ekstremistów: wysadzenie budynku sądu w Karolinie Północnej, autobusów wożących meksykańskich i haitańskich robotników przez stan Georgia, klinik aborcyjnych w Pensylwanii oraz rafinerii gazu ziemnego w Teksasie. Jednak Klan XXI wieku najczęściej woli nie wchodzić w konflikt z prawem. Stawia na cierpliwą indoktrynację, propagując wzorcowy styl życia tradycyjnej chrześcijańskiej rodziny, izolowanej od obcych wpływów kulturowych. Przygotowuje armię żołnierzy, którzy staną do walki w nieuchronnie zbliżającej się, ich zdaniem, wojnie ras. Katarzyna Surmiak-Domańska, gość Krajowego Zjazdu Partii Rycerzy KKK z Arkansas, ma okazję przyjrzeć się Klanowi z bliska. Rozmawia z Wielkimi Magami, Smokami i Kleagle’ami. Zakłada biały kaptur, staje z nimi pod płonącym krzyżem. Docieka, drąży, próbuje zrozumieć ich perspektywę. Obraz, który wyłania się z jej podróży, to poruszający portret Pasa Biblijnego - południowych stanów, które pomimo porażki w wojnie z Północą nigdy się nie poddały. To tutaj sto pięćdziesiąt lat temu narodził się Klan. Tu rysowano czarne muły symbolizujące „miasta zachodzącego słońca”, w których nie życzono sobie czarnych. Tu krążyły pocztówki upamiętniające lincze na Afroamerykanach. To w tutejszych lasach, dziś coraz częściej, rycerze z pochodniami zbierają się w tradycyjnych kuklos. To „Tu mieszka miłość” - jak można przeczytać w reklamie promującej radio dla dumnych z siebie białych. (Rec. wydaw.)

Życie Marlene Dietrich jest jednym z najbardziej bajkowych w historii Hollywood. Rozpoczęła karierę w rodzinnym Berlinie jako modelka, potem aktorka estradowa i filmowa kina niemego, stała się gwiazdą po międzynarodowym sukcesie äBłękitnego Aniołaö. Następnie przyjechała do Ameryki i została jedną z największych gwiazd Hollywoodu. Grała w odnoszących ogromne sukcesy obrazach: äMarokoö, äSzanghaj Ekspresö, äBlond Wenusö, äDestry znowu w siodleö i wielu innych, które zapewniły jej pozycję międzynarodowej gwiazdy. Dietrich szczerze rozmawiała z Chandler o swoim niekonwencjonalnym prywatnym życiu: chociaż nigdy nie rozwiodła się z mężem, Rudim Sieberem, miała liczne głośne romanse, o których on doskonale wiedział (sam miał wieloletnią kochankę za zgodą żony). W drugiej połowie lat siedemdziesiątych po wypadkach, które odbiły się na jej zdrowiu, Dietrich zaszyła się samotnie w swoim mieszkaniu w Paryżu, komunikując się ze światem zewnętrznym niemal wyłącznie za pomocą telefonu.