Nie znamy Józefa Piłsudskiego. Ten z rocznicowych plakatów (sumiasty wąs, krzaczaste brwi, dziarska postawa) to nie cała prawda. Ziuk już jako trzydziestolatek był wrakiem człowieka, a sumiasty wąs zapuścił nie po to, by się podobać. Chciał ukryć brak zębów. Ale nie dlatego jest dziś zagadką. W rzeczywistości nie wiemy, kim jest, bo zbudowaliśmy jego wizerunek z naszych marzeń. Stworzyliśmy fantom na obraz naszych potrzeb. Ten plakatowy Piłsudski, ten arcy-Polak i geniusz politycznej strategii to wytwór wyobraźni. A raczej naszych kompleksów i frustracji. Naszych własnych braków i snów o potędze. Bo właśnie taki powinien być wskrzesiciel Polski, założyciel odrodzonego państwa i odnowiciel przyszłej potęgi: silny, zwarty, gotowy. Dlatego tak siedzi na tej kasztance jakby kij połknął. Z tym wzrokiem utkwionym w groźną przyszłość. Wizjoner, profeta, wódz. Niezwyciężony. Takiego go sobie wymarzyliśmy. Naprawdę był kłębowiskiem nerwów, bywał zawzięty, małostkowy, agresywny i pełen wściekłości. Uparty i nieskory do kompromisu. Kompromisu? Mimo że lubił upominać się o narodową zgodę, robił wszystko, aby do niej nie dopuścić. Bo Polska - jego projekt życia - miała być taka, jaką sobie wymyślił. Żadna inna. A kto się z nim nie zgadzał, to w mordę! Albo z mauzera. Tak, tak, nasz ukochany Ziuk miał krew na rękach. I nie chodzi o krew wrażego zaborcy. Przewrót majowy, trzystu zabitych rodaków! Piłsudski nie wahał się wyprowadzić wojsko na ulice, nie cofał się przed skrytobójstwem. No, ale czego chcieć od terrorysty? Przecież był terrorystą, jego byli towarzysze to wiedzieli, ale przez lata woleli milczeć. Przecież wysadzał pociągi, podkładał bomby, wysyłał ludzi z misją samobójczą. Robił to, był w tym niezły. Niech teraz sam się tłumaczy. Jest dobra okazja: stulecie odzyskania niepodległości. Na jego usprawiedliwienie można powiedzieć jedno: gdyby nie ten jego trudny i wybuchowy charakter - Polski by nie było. Żadnej. Ani jego, ani innej. Wywalczył taką, jaka ostatecznie powstała. II Rzeczpospolita była projektem niedoskonałym, ale innego być wtedy nie mogło. Niech zatem o niej opowie. Niech przemówi i niech się tłumaczy. Niech wreszcie opowie o sobie własnymi słowami. Swoim ciętym i złośliwym językiem. (Rec. Wydawn.)

Margaret Atwood po ponad trzydziestu latach wraca do świata ze swojej najsłynniejszej powieści "Opowieść podręcznej". I to w jakim stylu! Za "Testamenty" pisarka zdobyła Nagrodę Bookera. "Zawsze mówiłam »nie«, gdy proszono mnie o napisanie drugiej części. Ale jako że zaczęliśmy zbliżać się do Gileadu, zamiast się od niego oddalać, ponownie to przemyślałam" - powiedziała autorka w dniu premiery. Od wydarzeń przedstawionych w "Opowieści podręcznej" minęło piętnaście lat. Sytuacja Republiki jest dramatyczna. Brakuje jedzenia, na świat przychodzą zdeformowane, słabe dzieci, umierają też Podręczne, czyli niewolnice, których zadaniem jest rodzić. W tym kraju przemocy żyją obok siebie Ciotka Lidia, surowa i okrutna funkcjonariuszka Gileadu, oraz młodziutka Agnes, przygotowywana do roli Podręcznej. Ich losy obserwuje z jak dotąd bezpiecznego dystansu Daisy, nastolatka mieszkająca w Kanadzie. Jaki los spotka mieszkańców Gileadu? A raczej jaki los czeka świat, w którym powstał Gilead? (Rec. Wydawn.)

Margaret Atwood po ponad trzydziestu latach wraca do świata ze swojej najsłynniejszej powieści "Opowieść Podręcznej". I to w jakim stylu! Za "Testamenty" pisarka zdobyła Nagrodę Bookera. "Zawsze mówiłam »nie«, gdy proszono mnie o napisanie drugiej części. Ale jako że zaczęliśmy zbliżać się do Gileadu, zamiast się od niego oddalać, ponownie to przemyślałam" – powiedziała autorka w dniu premiery. Od wydarzeń przedstawionych w "Opowieści Podręcznej" minęło piętnaście lat. Sytuacja Republiki jest dramatyczna. Brakuje jedzenia, na świat przychodzą zdeformowane, słabe dzieci, umierają też Podręczne, czyli niewolnice, których zadaniem jest rodzić. W tym kraju przemocy żyją obok siebie Ciotka Lidia, surowa i okrutna funkcjonariuszka Gileadu oraz młodziutka Agnes, przygotowywana do zaaranżowanego małżeństwa. Ich losy obserwuje z jak dotąd bezpiecznego dystansu Daisy, nastolatka mieszkająca w Kanadzie. Jaki los spotka mieszkańców Gileadu? A raczej jaki los czeka świat, w którym powstał Gilead?

W piętnastą rocznicę śmierci Józefa Tischnera przypominamy legendarną postać księdza i filozofa, którego życie obrosło w setki anegdot. Ta opowieść jest ich kolażem, historią pasjonującą, snutą przez charyzmatyczne i barwne postacie z najbliższego kręgu przyjaciół i współpracowników. Jakim był człowiekiem? Czym były dla niego dom i ukochane góry, bez których nie powstałaby potem słynna Filozofia po góralsku? Dlaczego tak ważne były dla niego dzieci, dla których celebrował specjalne msze? Na czym polegały wielkie spory ideowe, toczone przez Tischnera m.in. na łamach „Tygodnika Powszechnego” i jak pracowało się w tej legendarnej redakcji? Dlaczego w Radiu Maryja mówiono o nim „tak zwany ksiądz Tischner”? Co stało u podstaw jego zainteresowania polityką, dlaczego nie chciał być politycznym aktywistą i o czym pisał w głośnym zbiorze esejów Etyka solidarności? Czym była przyjaźń z Karolem Wojtyłą? Co dziś powiedziałby nam Tischner? O księdzu Tischnerze opowiadają członkowie jego rodziny, znajomi, przyjaciele, współpracownicy. Są wśród nich osoby, których nikomu nie trzeba przedstawiać: ksiądz Adam Boniecki, Krzysztof Kozłowski, biskup Tadeusz Pieronek, Tadeusz Mazowiecki, kardynał Stanisław Dziwisz, Lech Wałęsa, Józefa Hennelowa, Adam Michnik, Jacek Żakowski, Piotr Mucharski i wiele innych. Jest wreszcie sam Józef Tischner, komentujący swe życie i dzieło. Zawsze celnie i tak pięknie, by wspomnieć słowa o domu: Przestrzenią człowiekowi najbliższą jest dom. Wszystkie drogi człowieka przez świat mierzą się odległością od domu. Tę książkę - będącą zarówno wszechstronną biografią Tischnera, jak i biografią Polski drugiej połowy XX wieku - czyta się jednym tchem, nawet jeśli dotyczy kwestii skomplikowanych. Autorzy zadbali o to, bo z pewnością tego chciałby sam bohater. Fenomen popularności i oddziaływania Tischnera na ludzi prostych i inteligentów, na wierzących i niewierzących, polegał bowiem na tym, że wszystko umiał klarownie wyjaśnić. Tischner - przypomina Krzysztof Kozłowski - nawet jeśli był trudny, to nie chciał być trudny i bardzo był wdzięczny, jeżeli zwracało mu się uwagę: „Wiesz, to jest mało zrozumiałe”. Bo dla Tischnera mądrość (…) wtedy miała sens, jeżeli nie była wyrażona w żargonie filozoficzno-naukowym, tylko była przekładalna na język normalny, aż po góralszczyznę. Wtedy dopiero mądrość ma sens, wtedy dopiero jest się z ludźmi. Wiesz, kiedy patrzę na moją robotę jako księdza i filozofa, wtedy łapię się na tym, że przez te kilkadziesiąt lat pracowałem głównie nad ludzką nadzieją. Józef Tischner Ksiądz Tischner był diagnostą Polski i - jak by go można nazwać jego słowami - polskiej duszy. Tadeusz Mazowiecki Wszystkie spotkania z Profesorem były ważne, bo on mówił prosto i to mówił takie słowa, które każdy pamięta. (Rec. wyd.)

Chirurg, internista, ginekolog. Psychiatra z kilkudziesięcioletnim stażem pracy i początkujący stażysta w hospicjum. Pielęgniarka wysłana na misję medyczną do trawionej wojną Libii i dentysta gwiazd show-businessu. Psychodietetyczka oraz lekarka - właścicielka prosektorium. Opowiadają o pacjentach i przypadkach, których nigdy nie zapomną. O chłopcu, który wierzył, że gdy schudnie, zostanie oddany niewydolnej wychowawczo matce. O dziewczynie, która wolała iść na randkę niż ratować własne zdrowie. O kobiecie z Afryki, którą tamtejszy poziom medycyny skazał na śmierć, chociaż jej choroba jest wyleczalna w krajach Zachodu. O setkach nieboszczyków, którzy w prosektoriach są traktowani gorzej niż niepotrzebne przedmioty. Opowieści o pracy na styku nauki, wiary i nadziei. Przypadki, które zdarzają się raz na milion. Nadal budzą emocje i prowokują niedające spokoju pytanie: Czy dla tego pacjenta zrobiłem wszystko, co w mojej mocy? (Rec. Wydawn.)

W ponurej Polsce Ludowej Jaruzelskiego Kornel Morawiecki zakłada głęboko zakonsirowaną antykomunistyczną organizację - Solidarność Walczącą. Staje się najbardziej poszukiwanym człowiekiem w Polsce. Tropiony przez setkiesbeków i ścigany po całym kraju, przez sześć lat unika pułapek i dowodzi konspiracyjną siatką . Jego nastoletni wówczas syn, Mateusz Morawiecki również włącza się w działalność opozycyjną, kolportując podziemną prasę i ulotki. Jest ścigany i porywany przez bezpiekę , przesłuchiwany i bity. Oto barwna, pełna scen jak ze szpiegowskich filmów historia o odważnych ludziach, którzy w walce o wolną Polskę poświęcili bardzo wiele. ( Z okł.)

Pierwsza książka Natalii Fiedorczuk Jak pokochać centra handlowe była objawieniem literackim, Ulga będzie wstrząsem. Jej nowa powieść jest jak huragan, który zbiera wszystko po drodze, zostawiając niepokojącą ciszę. Życie Karoliny pewnie mogło wyglądać inaczej, być może nawet pięknie. Dzisiaj jej pozornie zgodne małżeństwo z jednym dzieckiem wiedzie żywot tyleż stateczny i uporządkowany, co przesycony nudą i niepokojem. I złością. Karolinie ciągle towarzyszy poczucie, że znajduje się w swoim mieszczańskim życiu jakby przypadkiem, jakby niezamierzenie. Autorka przenikliwie portretuje pokolenie współczesnych trzydziestolatków, z jego pakietem bazowym: deweloperskim kredytem, stresującą pracą i średnio satysfakcjonującym życiem rodzinnym. Normalsi, karierowicze, młode i mniej młode mamuśki - to dystansujące etykiety, to nie o nas, to na pewno nie o mnie. Ale i my, prędzej lub później zakochujemy się, zdradzamy, robimy zakupy w hipermarkecie, zawozimy dzieci do szkoły i odwiedzamy teściów. Świat opisany przez Fiedorczuk to gra kontrastów: tu miłość miesza się z seksem i przemocą, szczęście idzie w parze z depresją, a cierpienie przynosi ulgę. Rzeczywistość tej mocnej, dojrzałej i pięknej prozy to także lęki i koszmary kryjące się za cienkimi ścianami nowego budownictwa mieszkaniowego. To świat cielesny, somatyczny, dotkliwy, dlatego tak mocno czujemy każde przeczytane słowo. Powieść pochłania czytelnika, a Ulga zaciska się na szyi i chwyta za gardło.

Anastazja, Mahpeyker - Najdroższy Księżyc, Czarna Królowa, wreszcie sułtanka Kösem - to imiona zjawiskowo pięknej Greczynki o buntowniczej duszy porwanej z rodzinnego domu. Gdy po wielu perypetiach jako piętnastolatka trafiła jako prezent do haremu sułtana Ahmeda I, praprawnuka Sulejmana Wspaniałego, miała być jedną z jego wielu nałożnic. Została jednak najbardziej wpływową kobietą w historii imperium otomańskiego, wybitną władczynią, żoną, matką i babką kolejnych władców Turcji. Żeby utrzymać się przy władzy i zachować życie, niewinna Anastazja musiała nauczyć się rozgrywać pałacowe intrygi, zdobywać przewagę nad innymi kobietami i wpływać na decyzje mężczyzn. Żyła dzięki uczuciu jakim darzył ją sułtan i każdego dnia mogła przez niego zginąć. Już jako Kösem - Czarna Królowa sama często uciekała się do środków ostatecznych. „Sułtanka Kösem” to pulsująca erotyzmem, pasjonująca opowieść o wspaniałych czasach i silnych kobietach, które musiały walczyć o swoją godność i miejsce w hierarchii. Demet Altınyeleklioğlu tchnęła nowe życie w historyczne postaci, przybliżając całemu światu burzliwe dzieje Turcji i jej bogatą kulturę „Sułtanka Kösem. Księga 1. W haremie” - to pierwszy tom w serii powieści, które stały się kanwą serialu „Wspaniałe stulecie: Sułtanka Kösem”. (Rec. Wydawn.)

Najnowsza powieść Jerzego Pilicha przenosi nas w postalinowskie czasy lat pięćdziesiątych, do Sigły, położonej w Śląsku Cieszyńskim. Mieszkańcy Sigły żyją sobie swoim spokojnym, niekiedy nawet nudnym życiem gospodarnych luteran, dopóki zbuntowane córki pastora nie postanawiają, by każdego mieszkańca peszyć i wpędzać w kompleksy. Czy ich postępowanie wynika jednak ze złej woli i postawieniu się ojcu, czy jest przejawem buntu nastolatek?

Najnowsza powieść Jerzego Pilcha jak zwykle uwodzi brawurowym wykonaniem. Mamy do czynienia nie tylko z książką świetnie napisaną, ale i z fabułą, która z jednej strony uderza swoim rozmachem, z drugiej intryguje mnogością poruszanych problemów - tych ważnych, czasami ostatecznych, często nierozwiązywalnych. Pisarz korzysta z wątków dobrze w jego pisarstwie znanych do nich zaliczyć by można chociażby eksplorowanie środowiska ewangelików czy mierzenie się z przemijaniem w nieco nostalgiczno-zabawnym stylu, jednocześnie zdecydowanie zwraca się ku tematom związanym z umieraniem, odchodzeniem, znikaniem.

Urodziły się w kraju, gdzie ich piękno było ich przekleństwem. „Jedna z najbardziej pasjonujących, najpiękniej napisanych i najważniejszych książek, jakie czytałam w ciągu ostatnich lat”. Alice Walker, autorka Koloru purpury Bywało, że dla kobiety zmuszanej do handlowania swoim ciałem jedyną ucieczką było szczelne zamknięcie ostatniego okrucha własnego ja, tak by nie zostało skalane, i skrywanie go pod grubym pancerzem. Tak właśnie Gi chroniła swą niewinność w nadziei, że pewnego dnia zdoła ją odzyskać… Gi była zastraszoną, zamkniętą w sobie dziewczynką, która spędziła dzieciństwo w obozie pracy w Korei Północnej. Jako matematyczny geniusz nauczyła się znosić ból, wycofując się do świata liczb, gdzie szukała schronienia. Gdy w sierocińcu spotkała swoje przeciwieństwo - zuchwałą, promienną i bezkompromisową Il-sun - otaczający ją świat nagle nabrał koloru nadziei. Do czasu, gdy sprzedano je jako prostytutki do Korei Południowej i dalej do Stanów Zjednoczonych, gdzie czekała je niewola daleko bardziej okrutna niż ta zza żelaznej koreańskiej kurtyny. (Rec. Wydawn.)

Artur Orzech od lat jest wielbicielem kultury perskiej. Ukończył iranistykę na UW, był stypendystą na Uniwersytecie w Kabulu, zajmował się również przekładami literatury perskiej. Iran widziany jego oczami jest krajem niezwykle barwnym, a jednocześnie hermetycznym, z bogatą tradycją i kulturą, a zarazem bardzo rygorystycznymi obyczajami. Nie da się go znaleźć na popularnych turystycznych szlakach - nie każdy może tam wjechać, arabska kultura i tradycja nie jest przyjazna dla Europejczyków. Nie jest też do końca zrozumiała, przez co wydaje się jeszcze bardziej fascynująca. Zachwycają kolory, smaki i zapachy, a jednocześnie rygorystyczne zasady społeczne odstraszają cudzoziemców. Orzech oprowadza nas po kraju, którego kulturalne bogactwo zostało przyćmione przez fundamentalistyczną politykę ajatollahów, opowiada o tradycji, kobietach, kuchni, najpiękniejszych miejscach i spotkanych ludziach. Odsłania przed nami kraj, który zafascynował go wiele lat temu i do którego ciągle chce wracać. (Rec. wydaw.)

Dodająca otuchy historia szalonej babskiej przyjaźni i jeszcze bardziej szalonej podróży… Aśka, Sylwia i Magda znają się od czasu studiów. Dzisiaj są koło czterdziestki, a życie zdążyło boleśnie zweryfikować ich młodzieńcze wyobrażenia o szczęściu. Niezmienna pozostała tylko ich przyjaźń. Nic więc dziwnego, że kiedy Magda znika, Aśka i Sylwia postanawiają niezwłocznie wyruszyć na poszukiwania zaginionej. I choć dwadzieścia lat dorosłego życia pchnęło dziewczyny na różne tory, to gdy przyjaźń wzywa, od razu porzucają swoje rodzinne i zawodowe obowiązki. Ruszają w stronę Białowieży, aby zanurzyć się nie tylko w Puszczę, ale też we własne lęki i potrzeby. Każda otrzyma od losu szansę naprawienia własnych błędów, ale czy wszystkie będą potrafiły tę szansę wykorzystać? I czy wspólny cel, jakim jest znalezienie Magdy, wystarczy, żeby przypomniały sobie, na czym była zbudowana ich przyjaźń? Wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma to nie tylko przezabawna historia zwariowanej eskapady, ale również wyprawa w głąb siebie. Żeby coś znaleźć, trzeba się najpierw zgubić. Warto razem z bohaterkami wybrać się w tę drogę i sprawdzić, co znajdziemy w niej dla siebie.

Warren Winiarski, wybitny winiarz kalifornijski, powiada, że wino pozwala dopełnić w nas to, co niedopełnione, dokończyć to, co niedokończone. Trudno lepiej określić, czym jest wino jako substancja magiczna, która czyni z jego wielbicieli nieformalną sektę rozproszoną po całym świecie. Właśnie tę magię próbuje zgłębić Marek Bieńczyk w kronikach pisanych od lat. „Przyjemność bycia winomanem jak stado szympansów na wielu siedzi gałęziach”, czytamy w jednej z nich. Marek Bieńczyk - znany pisarz, laureat Nagrody Literackiej Nike 2012 - z pasją, ale też z humorem, śmiechem i dystansem opowiada o winie na różne sposoby. Albowiem przyjemność płynąca z wina polega nie tylko na degustowaniu, na duchowych uniesieniach czy na poznawaniu tajników produkcji. Równie ważna jest gawęda, opowieść, dla której wino jest to głównym tematem, to pretekstem. Nie musimy być koneserami, znawcami wina, aby kroniki te smakować. Jak pisze autor, „nie musimy przecież kochać Laury, by czytać sonety Petrarki do Laury. Innymi słowy: można pić tylko słowa”. (Rec. Wydawn.)

Nowa książka Artura Domosławskiego to wielka panorama globalnego Południa i zbiorowy portret ludzi bez głosu i reprezentacji. Przegranych, poniewieranych i wydziedziczonych. Autor sięga po historie z różnych kontynentów i dekad, odsłaniając głębokie źródła współczesnej wędrówki ludów. W Kolumbii wojsko morduje młodych mężczyzn z dzielnic biedy, aby podnieść statystyki „wojny z terrorem” i otrzymać premie finansowe. W Brazylii drobni sklepikarze zrzucają się na odstrzelenie „mętów” – bezdomnych dzieci, śpiących na schodach świątyni. W Kenii brytyjscy kolonizatorzy, ponad dekadę po Holocauście, uruchamiają obozy koncentracyjne, poddając dzieci Kikujów śmiertelnym „szczepieniom”. Na Okupowanych Terytoriach Palestyńskich wojsko utrudnia rdzennym mieszkańcom dostęp do wody i zakazuje gromadzenia deszczówki. Kobiety w Ciudad Juarez znikają, ponieważ… są kobietami. W dalekiej Mjanmie dokonuje się ciche ludobójstwo na narodzie Rohingjów, o których większość ludzi Zachodu nawet nie słyszała. Notes Artura Domosławskiego wypełniał się przez lata historiami przemocy i wykluczenia. Razem z nim odwiedzamy miejsca odległe od siebie o tysiące kilometrów: Kolumbię, Brazylię, Meksyk, Palestynę, Egipt, Sudan Południowy, Kenię, Tajlandię i Myanmar, za każdym razem poznając nowy sposób, w jaki – będąc człowiekiem w XXI wieku – można cierpieć i zadawać ból. Te historie – ułożone jedna przy drugiej – łączy, mimo pozornych różnic, intymna nić. Nieważne w jakim języku mówisz, jeśli jesteś „nagim życiem” w rękach tych, którzy mają władzę, możesz zginąć, zniknąć, zostać zepchniętym do roli „podczłowieka”. Globalizacja i homogenizacja objęła nie tylko rynki finansowe, ale też biedę, rozpacz i śmierć. W lekturze tej książki nie chodzi jednak tylko o przyglądanie się, o dreszcz przerażenia, a nawet o odruch empatii. Domosławski nie jest sentymentalny i nie pozwala na naiwną lekturę. Nieszczęścia jakie dotykają bohaterów jego opowieści nie są jakimś „obiektywnym” zrządzeniem losu, lecz skutkiem decyzji prześladowców, a także politycznych i ekonomicznych interesów tych wszystkich, którzy na dokonujące się na ich oczach dramaty patrzą i milczą. Czy w historiach z tamtego świata nie odnajdziemy czasem naszych śladów? Czy w beztrosko zarysowanych granicach, w tradycji eksploatacji, w wyciętych lasach, w waśniach plemiennych nie odnajdziemy czasem tropu prowadzącego nas z powrotem do miast bezpiecznego, dostatniego i zadowolonego z siebie Zachodu? Do Warszawy, Krakowa, Gdańska, Wrocławia? (Rec. Wydawn.)

Nowa książka Artura Domosławskiego to wielka panorama globalnego Południa i zbiorowy portret ludzi bez głosu i reprezentacji. Przegranych, poniewieranych i wydziedziczonych. Autor sięga po historie z różnych kontynentów i dekad, odsłaniając głębokie źródła współczesnej wędrówki ludów. W Kolumbii wojsko morduje młodych mężczyzn z dzielnic biedy, aby podnieść statystyki „wojny z terrorem” i otrzymać premie finansowe. W Brazylii drobni sklepikarze zrzucają się na odstrzelenie „mętów” - bezdomnych dzieci, śpiących na schodach świątyni. W Kenii brytyjscy kolonizatorzy, ponad dekadę po Holocauście, uruchamiają obozy koncentracyjne, poddając dzieci Kikujów śmiertelnym „szczepieniom”. Na Okupowanych Terytoriach Palestyńskich wojsko utrudnia rdzennym mieszkańcom dostęp do wody i zakazuje gromadzenia deszczówki. Kobiety w Ciudad Juarez znikają, ponieważ… są kobietami. W dalekiej Mjanmie dokonuje się ciche ludobójstwo na narodzie Rohingjów, o których większość ludzi Zachodu nawet nie słyszała. Notes Artura Domosławskiego wypełniał się przez lata historiami przemocy i wykluczenia. Razem z nim odwiedzamy miejsca odległe od siebie o tysiące kilometrów: Kolumbię, Brazylię, Meksyk, Palestynę, Egipt, Sudan Południowy, Kenię, Tajlandię i Myanmar, za każdym razem poznając nowy sposób, w jaki - będąc człowiekiem w XXI wieku - można cierpieć i zadawać ból. Te historie - ułożone jedna przy drugiej - łączy, mimo pozornych różnic, intymna nić. Nieważne w jakim języku mówisz, jeśli jesteś „nagim życiem” w rękach tych, którzy mają władzę, możesz zginąć, zniknąć, zostać zepchniętym do roli „podczłowieka”. Globalizacja i homogenizacja objęła nie tylko rynki finansowe, ale też biedę, rozpacz i śmierć. W lekturze tej książki nie chodzi jednak tylko o przyglądanie się, o dreszcz przerażenia, a nawet o odruch empatii. Domosławski nie jest sentymentalny i nie pozwala na naiwną lekturę. Nieszczęścia jakie dotykają bohaterów jego opowieści nie są jakimś „obiektywnym” zrządzeniem losu, lecz skutkiem decyzji prześladowców, a także politycznych i ekonomicznych interesów tych wszystkich, którzy na dokonujące się na ich oczach dramaty patrzą i milczą. Czy w historiach z tamtego świata nie odnajdziemy czasem naszych śladów? Czy w beztrosko zarysowanych granicach, w tradycji eksploatacji, w wyciętych lasach, w waśniach plemiennych nie odnajdziemy czasem tropu prowadzącego nas z powrotem do miast bezpiecznego, dostatniego i zadowolonego z siebie Zachodu? Do Warszawy, Krakowa, Gdańska, Wrocławia? (Rec. Wydawn.)

Zbiór reportaży pokazujących przyczyny nieszczęść trawiących Afrykę. Co łączy ryzykowne obyczaje seksualne rybaków znad Jeziora Wiktorii, zabijanie lesbijek w RPA i samobójczą pracę na giełdzie tytoniowej w Malawi? Książka jest próbą odpowiedzi na pytanie o przyczyny afrykańskich nieszczęść, o których Europejczycy słyszą w telewizji. To także książka o tym, dlaczego zachodnie recepty na naprawienie Afryki odznaczają się często arogancją i poczuciem wyższości wobec Afrykanów - i dlaczego tak często nie działają.