Po roku 1945 krajobraz polskich miast i wiosek zmienił się bezpowrotnie. Zniknęły synagogi, mykwy i jatki żydowskie, zarosły kirkuty. Zgasły chanukowe świece i ucichł dźwięk grzechotek w święto Purim. Dzięki książce Anki Grupińskiej ten miniony świat na chwilę znów ożywa w opowieściach. Bohaterów dwunastu historii łączy to, że dzieciństwo lub młodość spędzili w międzywojennej Polsce, przeżyli Zagładę i w Polsce powojennej zostali. Wiele ich też dzieli. Pochodzą z różnych żydowskich rodzin, zamożnych lub ubogich, tradycyjnych lub zasymilowanych, religijnych, syjonistycznych, bundowskich. Różne są ich doświadczenia i przekonania. Opowiadają po kilkudziesięciu latach o swoim dzieciństwie, o rodzicach i dziadkach, o życiu codziennym i świętach, o szkole, kolegach i nauczycielach. Mówią o czasie Zagłady i często trudnym życiu w PRL. Ich opowieści są ciepłe, wzruszające, tragiczne. Przywołują świat, o którym nie możemy i nie chcemy zapomnieć.

W swojej najnowszej książce Ryszard Marek Groński przywołuje rzeczywistość warszawskiego getta. Bohaterami jego powieści są ludzie przed wojną związani ze sceną, z teatrzykami i kabaretami. Ada, gwiazda teatru Gong, Adam, znany autor tekstów, Maks, król klakierów, Wadim reżyser, Dawid klakier i handlarz byle czym. Choć życie za murem nie sprzyja kontynuowaniu dawnych zwyczajów, to każdy mieszkaniec getta chce robić to, co robił, zanim do niego trafił. Mimo koszmaru codzienności, zakazów, głodu, śmierci powstaje tu także teatr, bo ludzie zrobią wszystko, byle zapomnieć. Bo śmiech i humor ocala człowieczeństwo. Śmiech to nadzieja. Dowcip to sposób na wyjście z beznadziejnej sytuacji, powrót do normalności, happy end jak w hollywoodzkim filmie. (Rec. Wydawn.)

Rafał ma prawie dziewięć lat. Mieszka w Dzielnicy. Nie chodzi do szkoły, bo w Dzielnicy nie ma szkół dla dzieci w jego wieku. Wszyscy tu ciągle się wprowadzają lub wyprowadzają, więc Rafał nie ma żadnych przyjaciół. Dziadek, który się nim opiekuje, przez całe dni wędruje po Dzielnicy i gra na skrzypcach, aby zarobić na życie. Dlatego Rafał najczęściej siedzi sam w mieszkaniu. Ale nie jest samotny - ma książki i bibliotekę, która jest jedynym miejscem w Dzielnicy, do którego wolno mu chodzić samemu. Pewnego dnia bibliotekarka wręcza mu powieść „Wehikuł czasu” Herberta George’a Wellsa. Ta lektura odmienia życie chłopca, stając się początkiem wielkiej, niebezpiecznej przygody…(Rec. Wydawn.)

Leon Leyson należał do najmłodszych Żydów wpisanych na Listę Schindlera. Jego relacja daje wyjątkowy wgląd w historię Holocaustu i jest wielkim świadectwem ludzkiej odwagi i godności. Leon Leyson (właśc. Lejb Lejzon) miał tylko dziesięć lat, gdy naziści najechali na Polskę, i musiał wraz z rodziną przenieść się do krakowskiego getta. Dzięki nieprawdopodobnemu szczęściu, a także hartowi ducha i sprytowi, udało mu się przetrwać sadystyczne praktyki nazistów, w tym demonicznego Amona Goetha, komendanta obozu koncentracyjnego w podkrakowskim Płaszowie. Jednak w ostatecznym rachunku to wspaniałomyślność i przebiegłość jednego człowieka - Oskara Schindlera - uratowała życie Leona Leysona, a także jego matki, ojca i dwojga z czworga jego rodzeństwa. Schindler wpisał ich na listę pracowników swojej fabryki - lista ta stała się znana na świecie jako Lista Schindlera. Książka ta jest jedyną opublikowaną relacją dziecka z Listy Schindlera i wspaniale oddaje niewinność młodego chłopca, który musiał przejść przez niewyobrażalne okropności. Najbardziej uderza w niej brak ostrych słów i napastliwości; wiele za to mówi o ludzkiej godności i woli przetrwania. Książka Leysona jest świadectwem niezłomnej nadziei. Czegoś takiego jeszcze nie czytaliście.

„Cmentarz w Pradze” to powieść kryminalno-szpiegowska, której akcja rozgrywa się w XIX wieku. Umberto Eco przedstawia w niej genezę okrytych złą sławą tzw. Protokołów Mędrców Syjonu, które stanowiły dla Hitlera jedno ze źródeł jego obłąkańczej idei zagłady Żydów i były elementem nazistowskiej propagandy. Autor podkreśla, że oprócz głównego bohatera wszystkie postacie w książce są autentyczne. „Cmentarz w Pradze” ukazał się 30 lat po „Imieniu róży” - debiutanckiej powieści profesora semiotyki.

Podejmując decyzje o opisaniu historii i architektury cmentarza z lasku Grabina, stanąłem przed zadaniem zdawałoby się niewykonalnym. Brak opracowań naukowych poświęconych cmentarzowi nie ułatwiał zadania. Nie żyli już ludzie, którzy mogliby się podzielić stosowną wiedzą, nie natchnąłem się również na żadne źródła archiwalne poświęcone stricte temu tematowi. Ale to właśnie w źródłach znalazłem ratunek. Pieczołowicie zbierane przez ostatnich dziewięć lat, kryły w sobie okruchy wiedzy przydatnej do poznania losów cmentarza. Potrzebny był impuls, aby przystąpić do pracy i je wyłuskać z całości rozproszonych akt.... (Fragment wstępu)

W Drodze lodowej jak w soczewce skupiają się losy setek tysięcy Polaków po wybuchu II wojny światowej. Przymusowa odyseja rodziny Waydenfeldów, deportowanych w 1940 roku do ZSRR, ukazuje długą i straszną drogę, jaką przebywali Polacy - od Syberii, przez kolejne radzieckie republiki, aż po Bliski Wschód. Wyniszczająca praca, niepewność i nieustanne zagrożenie, ale też przyjaźnie, zaradność, upór i nadzieja wbrew ponurej rzeczywistości - z pamiętnikarskiej relacji Stefana Waydenfelda wyłania się obraz bynajmniej nie czarno-biały..."Polskie wspomnienia o II wojnie światowej są dla mnie, historyka, źródłem głębokiej fascynacji i podziwu. Ukazują bowiem przeciwności losu trudne do wyobrażenia. (...) Droga lodowa jest godna polecenia (...), jest wzruszającą opowieścią o triumfie ludzkiej determinacji nad przeciwnościami losu. Można nawet zaryzykować stwierdzenie, że stanowi pozycję odzwierciedlającą doświadczenia Polaków jako narodu. (Rec. wydaw.)

Odnaleziony po 70 latach w jednej z nowojorskich skrytek bankowych i opublikowany przez amerykańskiego Penguina pamiętnik "polskiej Anny Frank" okazał się prawdziwą sensacją. Jego autorka, Renia Spiegel, polska Żydówka, została zastrzelona w 1942 roku przez niemieckiego żołnierza. Miała wówczas niespełna 18 lat. Dziewczynka zaczęła prowadzić dziennik jako piętnastolatka. Mieszkała wtedy z młodszą siostrą Arianą u dziadków w Przemyślu. Opisywała wojenną codzienność, pełną dramatycznych zdarzeń - ucieczkę przed nalotami bombowymi, znikanie kolejnych żydowskich rodzin czy tworzenie getta. Jej zapiski przywołują tęsknotę za matką, od której obie siostry zostały odseparowane. Ale Renia pisze też i o tym, o czym piszą wszystkie nastolatki: o pierwszej miłości (do Zygmunta Schwarzera), słodkich pocałunkach, przytacza zabawne i błahe historie, wyraża zachwyt przyrodą. Nastoletnie egzaltacje mieszają się ciągle z grozą śmierci, natchnione wiersze z opisami dramatycznej, wojennej rzeczywistości. W "Dzienniku Reni Spiegel" czytamy o tym że przyjaźnie się rozpadają, bo każdy patrzy tylko na stronę materialną, ale to wcale nie dziwne, jeśli gęś kosztuje 100 złotych, a dawniej 4 złote, a litr mleka 3,5 zł, a dawniej 5 gr.; że maj piękny i chce się żyć; że mama, która odwiedza ją tylko czasami, okropnie głoduje; że w mieście rewizje i aresztowania, i że zamykają kolejne ulice; że za pracę fizyczną dostaje się chleb, a Reni udało się zdobyć jeszcze ziemniaki ("odniosłam zwycięstwo w dziedzinie aprowizacji"); jak dokładnie wyglądają nocne aresztowania w jej kamienicy; jak wyobrażają sobie z koleżanką swoje życie w 1950 roku; że pewnie kiedyś przyszłe dzieci jej i Zygmunta powiedzą: "nasz tatuś i mamusia mieszkali w getcie"; i o strachu przed pogromem, o wywózkach, o przymusowej przeprowadzce do getta. Tekst kończy się kilkoma wpisami Zygmunta o tym, że Renia jest w ukryciu, podobnie jak jego rodzice, że próbuje ich uratować, ale ostatecznie mu się nie udaje. Zygmunt jednak wojnę szczęśliwie przeżyje, uda mu się zdeponować dziennik Reni po aryjskiej stronie, zdąży jeszcze dopisać pod notatkami Reni mrożące krew w żyłach trzy ostatnie zdania: "Trzy strzały! Trzy życia stracone! Wszystko, co słyszę, to strzały, strzały". Dziennik Reni Spiegel to wstrząsające świadectwo epoki i jeden z najbardziej poruszających dokumentów czasu wojny. Niniejsze wydanie uzupełnione jest posłowiem i komentarzami Elżbiety (Ariany) Bellak - siostry Reni Spiegel. (Rec. Wydawn.)

Holokaust - to zaplanowana, instytucjonalnie zorganizowana i systematycznie przeprowadzona eksterminacja 6 mln europejskich Żydów w latach II wojny światowej. Ogrom zbrodni, całkowity brak jej racjonalnych przesłanek nie mieszczą się w kategoriach naszych norm poznania ani pojmowania świata. Wydaje się, że aby "zrozumieć" to wydarzenie, musimy zadać sobie kilka podstawowych pytań: dlaczego to było możliwe, jak do tego doszło oraz co zrobić, aby już nigdy to się nie powtórzyło? Co takiego wydarzyło się w świecie, że jedni ludzie najpierw przez wieki mówili innym: "Nie możecie wyznawać swojej religii", następnie: "Nie możecie mieszkać między nami", aż wreszcie u progu lat czterdziestych XX w.: `Nie możecie żyć, nie jesteście ludźmi`? Odpowiedź na te pytania wymaga zatem rozważenia kwestii, jaki był stosunek do Żydów społeczeństw, wśród których żyli od stuleci, a także spojrzenia na nasze współczesne relacje. (Z okł.)

... W bieżącym roku, po raz pierwszy, publikujemy obszerniejsze wydawnictwo, które poza skróconym - w stosunku do wydania kieszonkowego - kalendarium, zawiera materiały i artykuły z różnych dziedzin dotyczących zagadnień historycznych i kulturowych judaizmu i narodu żydowskiego, a także najważniejsze informacje związane z bieżącą działanością naszego Związku. Celem, który nam przyświecał przy redagowaniu była chęć przybliżenia kultury żydowskiej szerszym kręgom społeczeństwa, zarówno żydowskiego jak i polskiego: przedstawienie innej, choć zakorzenionej od wieków również na terenach polskich, kultury - pokazanie jej cech charakterystycznych i uwarunkowań właściwych tylko dla niej.... (Fragment wstępu)