Mądrość i maestria latynoamerykańskich bajarzy pozwoliły uchronić przed zaginięciem jedną z najbogatszych światowych tradycji ludowych, jednoczącą przekaz średniowiecznej Europy, starożytnego Bliskiego Wschodu i prekolumbijskiej Ameryki. Historie te, zebrane w dwudziestu krajach, zgromadzono w jednym zbiorze stu opowieści, ułożonych w formie velorio, czyli czuwania – najczęstszej okazji do publicznego snucia baśni i opowieści. Poprzedza je garść wczesnokolonialnych podań, wprowadzających motywy latynoskiego folkloru, a zamyka starannie wybrany zestaw współczesnych indiańskich mitów, powtarzających podstawowe tematy w kontrastującej tonacji. Całość przeplatają zagadki i ludowe modlitwy, stanowiące – obok baśni – nieodłączny element velorio. Prezentowany zbiór nie ma sobie równych pod względem wielkości i zakresu. To panoramiczna antologia hiszpańsko-amerykańskich podań ludowych. (Z okł.)

Dziobak to bardzo dziwny ssak: ma dziób kaczki, sierść wydry i ogon bobra. Poza tym wydziela jad i składa jaja. Dziobak jest po trosze kaczką, po trosze wydrą lub bobrem, ale żadnym z tych zwierząt do końca. I właśnie reportaż latynoamerykański jest jak taki dziobak: czerpie z wielu gatunków – używa środków stylistycznych typowych dla prozy literackiej, konstruuje bohaterów jak w dramaturgii, syntetyzuje jak w poezji, surowo obserwuje jak w dziennikarstwie – ale jest oddzielnym bytem. W tym zbiorze nie ma opowieści jedynie o narkotykach, nierównościach społecznych i przemocy, czyli o wszystkim tym, czego spodziewamy się po reportażach z Ameryki Łacińskiej. Są zupełnie o czym innym: o peruwiańskiej tożsamości narodowej wyrażanej w słabości do napoju w „kolorze sików i smaku gumy do żucia”; o urugwajskich Hitlerach, którzy nie wstydzą się swojego imienia; o brazylijskim miasteczku bliźniąt, w którym jedynacy są nieszczęśliwi jak nigdzie indziej na świecie i które ma swoją mroczną tajemnicę; o wystawianym raz do roku krześle, na którym siedział Che Guevara, zanim został zastrzelony w boliwijskiej wiosce; o Czilangopolis – mieście Meksyk – w którym żyje tak dużo ludzi, że nie sposób ich zliczyć, ale i nikt nie ma wrażenia, że zbywa właśnie on; o błaźnie, który jest równie tradycyjnym gościem na pogrzebach w Kolumbii jak płaczki; o urugwajskiej poetce, która jeszcze przed dwudziestką pisała: „Każdy jest owocem dojrzewającym do swojej śmierci”; o Caracas – mieście, w którym Martín Caparrós zrozumiał, jak ważne jest zdanie: „Daj znać, jak dojedziesz”; o rozbieganych cieniach, które nafaszerowały gangstera Crayolę ołowiem, doprowadzając do jednego z najbrutalniejszych aktów przemocy w Salwadorze; o Auguście Pinochecie i jego największej w Chile bibliotece oraz o Garcíi Márquezie w fotelu dentystycznym. Opowiadać o banale w niebanalny sposób – oto wyzwanie dla reportażu latynoamerykańskiego. Dostrzegać niezwykłość w tym, co zwykłe – oto jego cel. (Rec. Wydawn.)

Książka Artura Domosławskiego jest […] próbą głębokiego i mądrego opisania […] Ameryki Łacińskiej [...], próbą ambitną, rzetelną i wciągającą. Domosławski jest dociekliwy, stara się wszystko poznać, jak najlepiej i jak najwięcej zrozumieć. - Ryszard Kapuściński. Jak Wojciech Jagielski najlepiej opisuje Kaukaz i Azję Środkową, tak nikt nie potrafi lepiej niż Artur Domosławski opisać Ameryki Łacińskiej […]. Takie książki pisze się raz na całe życie. - Tygodnik Powszechny. Ta książka odziera nas ze złudzeń […], odbiera wiarę w happy end, np. że z koszmaru sennego zawsze się budzimy, po deszczu wychodzi słońce, zaś cierpliwość bezbronnych narodów w końcu zostaje nagrodzona. Przesłanie Gorączki latynoamerykańskiej jest takie, że na tytułową dolegliwość nie wymyślono żadnego lekarstwa… - Newsweek (wydawnictwoswiatksiazki.pl).

Libertadores to barwna, epicka opowieść o wyzwalaniu się Ameryki Południowej spod europejskiej dominacji w latach 1810-1830. Historia ta ukazana jest przez pryzmat losów siedmiu niezwykłych ludzi, którzy na polach bitew i dyplomatycznych rozgrywek wywalczyli niepodległość dla swych krajów. Lekceważeni przez hiszpańskich gubernatorów, niewolni od przywar rozwiązłości, pijaństwa i demagogii, odnosili jednak zaskakujące zwycięstwa. Simón Bolívar przeprowadził swą armię przez bagna, dżungle i andyjskie lodowce, aby w końcu zaskoczyć wroga i wyzwolić północną część kontynentu, a skromny San Martín wspólnie z Bernardo Higginsem, bękartem hiszpańskiego wicekróla uczynił to samo dla Południa. Dwaj inni bohaterowie książki sięgnęli nawet po trony cesarskie: Augustín de Iturbide w Meksyku, a Pedro de Braganza w Brazylii. U kresu życia wszyscy wyzwoliciele zaznali gorzkiego smaku zapomnienia, niechęci rodaków, a nawet nędzy. Jednak ich wyczyny zapisały się na trwałe w historii świata. (Rec. Wydawn.)

W kilka minut decydował o życiu i śmierci tysięcy osób. Bez mrugnięcia okiem wysyłał więźniów do komór gazowych. Z tych, których pozostawił przy życiu, wybierał „obiekty” swoich eksperymentów. Nigdy nie poniósł za to kary. Powieść o jednym z największych zbrodniarzy wojennych - Mengele autorstwa Johna Ware i Geralda Posnera Josef Mengele jest uzdolnionym i wrażliwym dzieckiem, przewyższającym intelektem swoich braci. W szkole interesuje się sztuką i muzyką. Jak to możliwe, że kilkanaście lat później zostaje uznany za jednego z najokrutniejszych nazistowskich morderców? Staje się żywym symbolem hitlerowskiego „ostatecznego rozwiązania” w całej jego potworności. Krótkim gestem dłoni wysyła czterysta tysięcy więźniów na śmierć w komorach gazowych. W Auschwitz przeprowadza makabryczne eksperymenty medyczne. Szczególną uwagą darzy bliźnięta, którym wstrzykuje bakterie powodujące tyfus, wykonuje amputacje bez znieczulenia, umyślnie zakaża rany. Z powodu swojego okrucieństwa zostaje nazwany przez więźniów Aniołem Śmierci. Po wojnie Menegle ucieka z Europy. Dawni naziści organizują dla niego paszporty i schronienie. Wspiera go rodzina, z którą jest w stałym kontakcie. Wiedzie spokojne życie ze swoją nową żoną. Nie przyjmuje do wiadomości tego, jak wiele zła wyrządził. Unika nie tylko kary, ale również wyrzutów sumienia. (Rec. Wydawn.)