Tematem przewodnim książki jest patriotyzm jednostki. Przedstawiony model postaw narodowych wyjaśnia po pierwsze, dlaczego patriotyzm ma tak wiele wspólnego z nacjonalizmem i w czym tkwi istota ich odmienności, a po drugie, jakie są związki patriotyzmu z postawami narodowo-regionalnymi, unijno-europejskimi i internacjonalizmem. Książka rozpoczyna się od zagadnień ogólnych dotyczących patriotyzmu, takich jak jego teoretyczny status, pedagogiczna i socjologiczna specyfika. Następnie poruszane są kwestie zasadnicze odnoszące się do jednostkowego patriotyzmu, a więc zagadnienia tożsamości narodowej, polskości, związku patriotyzmu w różnych kontekstach społecznych, patriotyzmu w Unii Europejskiej. Książkę kończą sugestie psychologów odnoszące się do kształtowania patriotyzmu w szerszym zakresie - budowania kultury pokoju. (Rec. Wydawn.)

Triumf literatury polskiej. Swoją nową powieścią Wiesław Helak przywraca jej wielkość, bezpowrotnie - zdawałoby się - utraconą wraz z odejściem w przeszłość Sienkiewicza i Reymonta, Żeromskiego i Orzeszkowej. Do tej ostatniej pisarz nawiązuje wprost tytułem swojej książki, najprostszym z możliwych, a przecież mówiącym wszystko - „Nad Zbruczem”. Odnalazł w niej Helak czysty, wręcz krystaliczny ton polszczyzny, stylistyką wywodzący się od Jana Kochanowskiego i Biblii Jakuba Wujka. Ewangeliczna nuta pobrzmiewa tu zresztą co i rusz; jeśli ktoś nie wiedział, co to jest literatura katolicka i czym być może w najwspanialszych swoich porywach, to teraz już wie. Wiesław Helak opowiada o Polsce, której nie było, która istniała jedynie w pamięci i w snach naszych przodków, a której bronili przed rosyjską, a później sowiecką przemocą, przed terrorem germanizacji, ale i wynarodowieniem, do czego zachęcał trzeci z zaborców - austriacki, może najbardziej podstępny. Opowiada o determinacji i heroizmie tych, o których Zygmunt Krasiński przedwcześnie, ale jednak proroczo napisał, że zniknęli z powierzchni ziemi i wielkie milczenie jest po nich. Otóż, Helak milczenie to przerywa. Nieprzypadkowo sytuując fabułę swej powieści u stóp Okopów Świętej Trójcy. W trakcie lektury „Nad Zbruczem” nie natrafimy na choćby jeden fałszywy ton. Zgodnie z dewizą ojca Konstantego, bohatera powieści podporządkowana jest ona dwu zasadom: harmonii i piękna. Dobro nazywane jest tu po imieniu, podobnie jak zło; o żadnych relatywizmach czy względach poprawnościowych nie ma mowy. Kto to powiedział? (Rec. Wydawn.)