Kończył się sierpień 1939 roku. Zabrano mnie z letniska do Łodzi i chyba nazajutrz odbyła się w domu narada rodzinna. Irka, moja o rok starsza siostra stryjeczna, i ja, wówczas prawie jedenastoletnia, grałyśmy w monopol na dywanie w gabinecie mego ojca. A w stołowym nasi rodzice i warszawski wujek Aronczyk radzili. Ustalili, że ponieważ będzie wojna, kobiety z dziećmi, czyli nasze mamy z nami, mają wyjechać natychmiast na Kresy Wschodnie i tam bezpiecznie przeczekać. Uznali widocznie, że wojna tak daleko nie dojdzie i potrwa krótko. Nigdy nie zrozumiałam, dlaczego wobec tego mama zabrała futra i srebro stołowe. (fragment) (Rec. Wydawn.)

Joanna Jax kolejny raz wrzuca stworzonych przez siebie bohaterów w wir historycznych wydarzeń. Krwawa niedziela, która zmieniła Orliczyn w pogorzelisko, sprawia, że ocalali z pożogi muszą poukładać sobie życie na nowo. Marta z rodziną wyjeżdża do Lwowa, Nadia przeprowadza się do krewnych Zinowjewów zamieszkałych w okolicy Łucka, a Andrzej z Marcelem postanawiają wesprzeć oddziały samoobrony, które formują się w wielu miejscach Wołynia, by stawić czoło oszalałym z nienawiści Ukraińcom z UPA. Wissarion przyrzeka zaś sobie, że odnajdzie człowieka, który zniszczył jego życie. Tymczasem Armia Czerwona przekracza dawną granicę Polski na wschodzie i wypiera Niemców na zachód, a dowództwo AK przygotowuje się do akcji „Burza”. Wielu partyzantom nie podoba się sojusz z Sowietami, ale liczą, że inne państwa sprzymierzone przeciwko Trzeciej Rzeszy nie dopuszczą do przejęcia Kresów przez Związek Radziecki. Niestety, zwycięstwo nad Niemcami okazuje się klęską dla Polaków i Ukraińców, a bohaterowie rychło przekonują się, że zdobycie Berlina wcale nie zakończy ich problemów…

Mieczysław Dobrzański urodzony w Futorze pow. lubaczowski, nie tylko opisał swoje przeżycia na wschodniej Rzeszowszczyźnie, ale na podstawie relacji i wspomnień innych osób oraz dokumentów ukazał tragiczne losy Polaków w latach II wojny światowej oraz po jej zakończeniu, aż do czasu przeprowadzenia "Operacji Wisła", na tych terenach, która powstrzymała zbrodnie UPA. Autor szeroko udokumentował losy Polaków pod okupacją niemiecką i sowiecką. Cenne uzupełnienie książki stanowi wykaz zamordowanych i poległych mieszkańców powiatu lubaczowskiego w latach 1939-1948. (Z okł.)

Jak wyglądały losy ludności żydowskiej na tak zwanych Kresach pod sowiecką okupacją 1939-1941 - a w szczególności jak to, co się działo w rzeczywistości, miało się do percepcji tych zdarzeń rozpowszechnionej wśród Polaków? - oto pytania, na które usiłuję znaleźć odpowiedź w tej książce. Wiedza na ten temat, istotna sama w sobie, jest również bardzo ważna dla zrozumienia zachowania ludności miejscowej w stosunku do Żydów po zajęciu tych terenów przez Niemców latem 1941 roku. Właśnie tam, na obszarach okupowanych przez ZSSR od września 1939 roku, rozpoczyna się latem 1941 roku Zagłada Żydów w pełnym tego słowa znaczeniu. I od razu, od pierwszych momentów realizacji tego nazistowskiego projektu, biorą w nim udział liczne rzesze mieszkańców zajmowanych przez Niemców terenów, motywując to swoje uczestnictwo również doświadczeniami wyniesionymi spod sowieckiej okupacji… (Fragment wstępu)

Czy wszyscy kurierzy wysyłani do okupowanego kraju byli kryształowo uczciwi? Dlaczego gen. Sikorski zlikwidował pierwszą masową organizację konspiracyjną Służbę Zwycięstwu Polski? Z jakiego powodu gen. Grot-Rowecki ukrywał fakt, że polecił zamordować Stefana Witkowskiego, szefa legendarnych „Muszkieterów”? Co spowodowało, że pod okupacją sowiecką we Lwowie działały dwie konkurencyjne organizacje noszące nazwę Związek Walki Zbrojnej, a potem nawet trzy? Dlaczego Armia Krajowa skazała na śmierć Józefa Mackiewicza i z jakich powodów Sergiusz Piasecki odmówił wykonania wyroku? Czy za ewakuacją z Polski do Francji córki generała Sikorskiego, żony generała Sosnkowskiego i żon szefów polskiego wywiadu stała niemiecka Abwehra? Jaka była prawda o Brygadzie Świętokrzyskiej? (Z okł.)

Pierwsze pełne studium jednego z ważniejszych i bardziej kontrowersyjnych tematów w stosunkach polsko-żydowskich w XX wieku - relacji polskiego podziemia w czasie II wojny światowej z Żydami. Autor szuka odpowiedzi na wiele trudnych, czasem bolesnych pytań: Jakie było oficjalne stanowisko władz Polskiego Państwa Podziemnego wobec Żydów w Warszawie i w innych rejonach Polski? Czy temat Żydów pojawiał się w prasie podziemnej i w jaki sposób go przedstawiano? Jaką rolę odegrało Polskie Państwo Podziemne w rozpowszechnieniu w wolnym świecie wieści o Zagładzie? Czy kiedy w 1942 roku zaczęły się deportacje z gett do obozów zagłady, zapasy broni i amunicji zostały udostępnione Żydom pragnącym stawić opór? Wreszcie, jaka była postawa podziemia wobec uciekinierów z gett i obozów, którzy zamierzali dołączyć do polskiego ruchu oporu albo tworzyli własne oddziały partyzanckie? Korzystając z dokumentów zgromadzonych w archiwach w Polsce, Wielkiej Brytanii, Izraelu i Stanach Zjednoczonych, świadectw i wspomnień, a także z osobistych rozmów z byłymi członkami Armii Krajowej i ocalałymi z Zagłady, zarówno w Szwajcarii, Izraelu, Polsce, Wielkiej Brytanii, jak i w Stanach, autor w sposób wyważony ukazuje mozaikę postaw i reakcji na katastrofę, która dotknęła europejskich Żydów. Przedstawia całą złożoność sytuacji - od ratowania Żydów z narażeniem życia, przez służbę żydowskich żołnierzy w armii podziemnej, po przejawy antysemityzmu: prześladowania, denuncjacje czy nawet morderstwa. Opisuje militarne, cywilne i polityczne frakcje Polskiego Państwa Podziemnego, przedstawia też sylwetki przywódców podziemia. Rozróżnia postawy władz, dowódców i zwykłych żołnierzy, wyjaśnia zmiany zachodzące na kolejnych etapach wojny, a także na specyfikę regionalną. Wychodzi poza jednoznaczne oceny i nie boi się zwrócić uwagi na to, że historia nie jest czarno-biała. Książka po raz pierwszy ukazała się w 2015 roku w języku angielskim nakładem Cambridge University Press. Intencją autora było to, by przedstawić rzetelny obraz relacji Żydów z polskim podziemiem w okupowanym kraju, oparty na solidnym i różnorodnym materiale źródłowym. (Rec. Wydawn.)

Znakomita większość osób, o których piszę, już dawno nie żyje, a ja te wydarzenia znam tylko z opowieści, starych zdjęć i dokumentów. Ponieważ jestem z pokolenia powojennego, któremu przez dziesiątki lat historię fałszowano, może właśnie dlatego te sprawy tak mocno mnie zafascynowały. Po prostu chciałem wiedzieć prawdę, poznać losy rodziny. Przyznam, że czasem trudno uwierzyć, do czego zdolny jest człowiek. Warto jednak i należy się nad tym zastanawiać, tym bardziej, że dzisiejsza rzeczywistość ciągle nas czymś zaskakuje. Jeszcze trudniej jest uwierzyć w obłęd społeczności i całych narodów. A czy dziś już jesteśmy od tego całkowicie wolni? (Fragment wstępu autora)

Siostra Wanda siedziała na drewnianym krześle w kuchni, wokół chodziło dwóch wściekłych gestapowców. Modliła się tylko o jedno, żeby nie kazali jej wstać. Pod krzesłem, zasłoniętym jej habitem, kuliła się mała dziewczynka, żydowska sierota, którą siostry już raz uratowały przed śmiercią. Książka „Wojenne siostry” Agaty Puścikowskiej przypomina heroiczne postawy zakonnic. Siostry wiedziały, że rozochoceni, pijani sowieccy żołnierze nie odpuszczą. Zdecydowały, że czas uciekać. S. Adelgund już miała do nich dołączyć, gdy usłyszała krzyki przerażonych dziewcząt. Żołdacy zagonili cztery nastolatki do piwnicy. Adelgund nie mogła zostawić dziewcząt na pewną śmierć. Odważnie poszła za nimi do piwnicy. Dziewczętom udało się uciec. Adelgund znaleziono zgwałconą i bestialsko zamordowaną dwa dni później. Agata Puścikowska opisuje historie niezwykłych, bohaterskich kobiet. Sióstr, które nie chowały się przed wojną i okupacją w zakonach, ale niosły pomoc wszystkim, którzy tego potrzebowali. Pomagały ukrywać się partyzantom, dostarczały żywność, oddawały własne życie za często zupełnie obcych sobie ludzi, czasem chwytały nawet za broń. Również po wojnie niektóre z nich walczyły z komunistami. Wojenne siostry - o ich bohaterstwie do dziś mówi się niewiele. Stanowczo za mało! (Rec. Wydawn.)