Autor – wieloletni dyrektor Muzeum Literatury im. A. Mickiewicza w Warszawie – wspomina przyjaciół, znajomych i ludzi, z którymi zetknął go los. A ma o czym pisać, bo byli wśród nich wybitni pisarze, artyści, naukowcy czy politycy. Z poczuciem humoru, ale i refleksyjnie, często bardzo subiektywnie opowiada między innymi o Witoldzie Gombrowiczu, Czesławie Miłoszu, Zbigniewie Herbercie, Jerzym Giedroyciu, Juliuszu Wiktorze Gomulickim, prof. Julianie Krzyżanowskim, Stefanie Kisielewskim, Zygmuncie Mycielskim. (Z okł.)

Jedna z najbardziej spektakularnych debiutantek ostatnich lat rozmawia z Agnieszką Drotkiewicz. Po raz pierwszy tak szczerze i bez zbędnego cynizmu mówi o sobie o swoim życiu w Wejherowie, miłości do morza, którą prawdopodobnie ma w genach, toksycznej miłości do miasta, niechęci do jeżdżenia metrem w godzinach tłoku, magii tłumu. A także bardziej o swoich książkach wczesnych i tych późniejszych, przeszłych i przyszłych. Masłowska odkrywa przed czytelnikiem nowe, nieznane dotychczas światy ze słów pisarki wyłania się nie tylko obraz jej życia i twórczości, ale także obraz młodej twórczyni: kreatywnej, coraz dojrzalszej i bardziej świadomej. Doroty codziennej i Doroty piszącej ta pierwsza jest dość uprzejma i pozbawiona charyzmy, druga: czasem aż przerażająca.

Agresywny awanturnik i prowokator. Żył z pożarem w głowie, nieuchronnie zmierzał ku samozagładzie. Taki polski James Dean. Tajemnica jego przedwczesnej śmierci wiedzie do mrocznych archiwów SB. Niepoprawny romantyk. Kochał miłością straceńczą. Jego małżeństwo z Anną Dymną było na ustach wszystkich. Była miłością jego życia. Ona do dziś uważa go za życiowego przewodnika. Genialny i wszechstronny. Trwonił talenty, gardził sławą. Stworzył Piwnicę pod Baranami. Dziś pozostaje legendą, niezapomnianym twórcą piosenki Czarne anioły i skeczu Na przykład Majewski. (Rec. wydaw.)

Pierwszy tom "Dzienników" Jarosława Iwaszkiewicza - jednego z największych pisarzy polskich XX wieku - obejmuje lata 1911-1955. Jest to niezwykły dokument pozwalający poznać życie pisarza we wszystkich aspektach: rodzinnym, uczuciowym, towarzyskim, społecznym i politycznym. Zapiski przybliżają też proces powstawania wielkiej literatury, która rodziła się w szarej codzienności, wśród wydarzeń banalnych, ważnych i tragicznych.

Mało jest poetów, których życie stało się symbolem losu całego pokolenia. Niewątpliwie należy do nich Tadeusz Gajcy - jeden z najważniejszych przedstawicieli rocznika 1920. Nazwano ich Kolumbami, bo odkryli nieznany wcześniej kontynent terroru, cierpienia, strachu i śmierci. Wybitnie utalentowany poetycko redaktor podziemnego czasopisma „Sztuka i Naród”, przekonany o swojej wyjątkowości, żył jak jego rówieśnicy - intensywnie, szybko i twórczo - czując nadchodzącą śmierć. Zginął na powstańczej reducie w wieku dwudziestu dwóch lat, a dowódcy natychmiast wnioskowali o przyznanie mu Krzyża Walecznych. Opublikował dwa szczupłe tomiki poetyckie, które przeszły do historii literatury. Do dziś zwracają uwagę oryginalną fantastyką, którą przeszywa lęk, dziecięcą wrażliwością, utkaną z obrazów apokaliptycznej grozy, wreszcie poczuciem absurdu chwili dziejowej, obserwowanej z niedowierzaniem - jak rodzaj przerażającej groteski. Po ponad siedemdziesięciu latach od śmierci Gajcego muszą nas nurtować pytania: Kim był ten młodziutki poeta i dramaturg? Co wiązało go z ultraprawicowym środowiskiem „Sztuki i Narodu”? Czym wzbudził niechęć Czesława Miłosza, która nie ostygła do XXI wieku? Pod czyim nazwiskiem ukrywa się w powieści Kolumbowie rocznik 20 Romana Bratnego? Czy faktycznie zginął wraz ze Stroińskim „podniesiony na tarczy eksplozji”? Stanisław Bereś prześwietla tragiczne życie poety, sięgając do wspomnień rodziny oraz znajomych, ale przede wszystkim dogłębnie analizując jego twórczość. (Rec. Wydawn.)

Książka jest monografią twórczości polskiego prozaika emigracyjnego, Zygmunta Haupta (1907-1975). Autor monografii stawia tezę, że badana twórczość nie jest ani literaturą piękną, ani dokumentem, lecz tworem pośrednim, który został tak skonstruowany, że sugeruje czytelnikowi konieczność zestawienia świata przedstawionego w utworze z biografią autora, dzięki czemu czytelnik uzyskuje wgląd w tajniki warsztatu artystycznego, a to z kolei pozwala mu na oddzielenie prawdy od fikcji literackiej i, w konsekwencji, na odkrycie autorskiego zamysłu twórczego, prowadząc w końcu do ujawnienia najistotniejszych znaczeń dzieła. Dlatego pierwszy rozdział książki ma charakter teoretyczny - dotyczy konwencji autobiografizmu i związanej z nią metodologicznej problematyki interpretacji utworów autobiografizujących, do których zalicza się właśnie pisarstwo Haupta. Pozostała część monografii realizuje tę strategię badawczą. Rozdział drugi zatem przedstawia szczegółową biografię pisarza, a zwłaszcza te wydarzenia i osoby, które stały się pierwowzorami wątków fabularnych i postaci literackich, występujących w opowiadaniach Haupta. W trzecim rozdziale został opisany najistotniejszy, zdaniem monografisty, motyw, ukryty w badanej twórczości - jest to motyw miłości kazirodczej, mającej, jak się okazuje, swój precedens w życiu autora. Rozdział czwarty przynosi analizę wszystkich trzech zbiorów opowiadań Haupta pod kątem występowania w nich elementów autentycznych: przestrzeni, czasu, postaci i zdarzeń; analiza ta prowadzi do wniosku o wyraźnej w badanym dorobku twórczym ewolucji artystycznej, która polega na stopniowym powiększaniu się udziału w świecie przedstawionym fikcji literackiej kosztem autentyku. Ostatni, piąty rozdział zawiera interpretację dwóch nietypowych dla Haupta, symbolicznych opowiadań. Książkę zamyka aneks, zawierający dwie bibliografie: opublikowanych za życia pisarza tekstów i rysunków.