Jan Nowak, „Legendarny Kurier z Warszawy” - przylgnęło do Zdzisława Jeziorańskiego na wieki wieków. Zrobiony ostatnio w konwencji wojennego thrillera film „Kurier” Władysława Pasikowskiego tylko ów stereotyp pogłębia. Tymczasem Nowak zasłynął nie tylko kurierskimi misjami. Przez 24 lata był nie mniej legendarnym dyrektorem rozgłośni polskiej Radia Wolna Europa, a w trzeciej ćwiartce swego życia osiadł nad Potomakiem. W Waszyngtonie Nowak stał się instytucją, jednoosobowym ambasadorem spraw polskich. Doczekał niepodległości, wprowadzał Polskę do NATO, triumfalnie powrócił do kraju na stałe po 57 latach wygnania, orędował za naszym członkostwem w UE. Nowak, kurier, radiowiec, dziennikarz i publicysta, z żelazną konsekwencją trzymał się faktów. I właśnie fakty warto przypomnieć. To książka o człowieku, który z działalności publicznej czerpał osobiste szczęście. Jako powojenny emigrant mógł przecież kontynuować karierę naukową, jak Jan Karski, czy zająć się nauką i biznesem, jak inny kurier Jerzy Lerski. Dokonał świadomego wyboru i jak mówił mi słabym już głosem - był z tego wyboru rad. Przed śmiercią powtarzał, że największym niebezpieczeństwem dla Polaków są sami Polacy. Mówił: - Boję się polskiego indywidualizmu, tego, że każdy Polak to minister bez teki. Przecież dlatego straciliśmy niepodległość, że szlachta nie chciała płacić podatków na obronę! Boję się naszego charakteru, który wolność zamienia w anarchię, i anarchii, która doprowadza do upadku państwa. Największą moją troską jest, by Polacy wytrzymali własny sukces, by odnieśli zwycięstwo nad samymi sobą! (Rec. Wydawn.)

Pierwsza reporterska biografa słynnego redemptorysty, twórcy Radia Maryja i najbardziej szarej z szarych eminencji polskiej polityki. Materiały do tej książki obaj autorzy zbierali przez 22 lata. Wszystko zaczęło się w 1991 roku od spotkania redemptorysty o. Tadeusza Rydzyka i dziennikarza Gazety Wyborczej Piotra Głuchowskiego. Zeszli się na peryferiach Torunia, gdzie ksiądz Tadeusz szykował miejsce pod katolicką rozgłośnię. Piotr przyjechał opisać nowe przedsięwzięcie na rynku mediów, a wkrótce stał się specjalistą od toruńskiego radia. Z czasem największym znawcą tematu został Jacek Hołub, który od 2007 roku prowadzi kultowy już blog Głos Rydzyka.

W rodzinie ojca mego to zbiór reportaży o zwartych szeregach środowisk kościelnych, które same nazywają siebie Rodziną Radia Maryja. Autor, były dziennikarz „Gościa Niedzielnego”, próbuje zmierzyć się z fenomenem toruńskiego imperium medialnego skupiającego kilkanaście milionów zaangażowanych katolików. Wójcik oddaje głos wiernym, kapłanom i kościelnym prominentom, cytuje audycje radiowe i listy pasterskie, jeździ na msze odprawiane przez księdza Piotra Natanka i pikietuje pod Krajową Radą Radiofonii i Telewizji, a nawet zapisuje się na studia na uczelni ojca Rydzyka. Dzięki temu, że nie boi się pytać ani słuchać, jego książka, pisana od wewnątrz, napędzana ciekawością i chęcią przeniknięcia do źródeł wspólnotowości, staje się bezprecedensowym portretem jednego z obliczy polskiego Kościoła. Reportaże Wójcika fascynują, ale nie dają łatwych odpowiedzi na pytania, czy możliwa jest wspólna płaszczyzna dialogu i jaka jest przyszłość naszego katolicyzmu. (Rec. wydaw.)

„Oddając do rąk czytelnika tę publikację, wyrażam nadzieję, że przybliży ona czytelnikom problemy spuścizny dokumentalnej Rozgłośni Radiowej RWE oraz wskaże znaczenie możliwości wykorzystania jej dla potrzeb badań naukowych, działalności informacyjnej inbsp ; edukacyjnej. Zawarte w niej treści oraz udział w audycjach pierwszoplanowych postaci polskiego życia politycznego i kulturalnego powoduje, że archiwum to nie może zostać pominięte przez badaczy współczesnej historii politycznej i kulturalnej.” (Fragment Przedmowy, Władysław Stępniak)