14 lutego 1989 roku, w dzień świętego Walentego, do Salmana Rushdiego zadzwoniła dziennikarka BBC z wiadomością, że autor został skazany na śmierć przez ajatollaha Chomejniego. Po raz pierwszy usłyszał wtedy słowo fatwa. Jego przewina? Napisał powieść pod tytułem Szatańskie wersety, której zarzucano, że jest "przeciwko islamowi, Prorokowi i Koranowi". Tak się zaczyna ta niesamowita historia o pisarzu zmuszonym do ukrywania się, przenoszenia z jednego domu do drugiego, wiecznie w towarzystwie uzbrojonej obstawy. Poproszono go, by wybrał sobie nowe nazwisko, którym mogłaby się posługiwać policja. Pomyślał o pisarzach, których uwielbiał, i kombinacjach ich imion; i wtedy zaświtało mu: Conrad i Czechow - Joseph Anton. Jak pisarz i jego rodzina żyją pod groźbą śmierci przez ponad dziewięć lat? Jak mu się udaje dalej pisać? Jak się zakochuje i odkochuje? Jak rozpacz kształtuje jego myśli i działania, jak i dlaczego się potyka i jak się uczy bronić? W tych niezwykłych wspomnieniach Rushdie opowiada tę historię po raz pierwszy; historię jednej z kluczowych w naszych czasach batalii w obronie wolności słowa. Pisze o chwilami ponurych, chwilami zaś zabawnych okolicznościach życia pod okiem uzbrojonych funkcjonariuszy i o bliskich więzach, jakie połączyły go z jego stróżami; o próbach uzyskania wsparcia i zrozumienia ze strony rządów, szefów wywiadu, wydawców, dziennikarzy oraz innych pisarzy; a także o tym, jak odzyskał wolność. Jest to książka napisana ze szczególną szczerością i otwartością, frapująca, prowokacyjna, wzruszająca i niezmiernie ważna. Ponieważ to, co się przydarzyło Salmanowi Rushdiemu, było pierwszym aktem dramatu, który wciąż się rozgrywa gdzieś na świecie każdego dnia. (Rec. Wydawn.)

Wzbogacony o liczne fotografie zbiór najsłynniejszych, wzruszających przemów – tych sprzed kilku wieków i tych współczesnych. Przemów wygłoszonych i niewygłoszonych. Pełnych siły i determinacji, ale także bólu, rozpaczy i niezgody. ~ przemowa Nicka Cave’a w Royal Festival Hall o pisaniu piosenki miłosnej, ~ przemowa Malali Yousafzai do Zgromadzenia Młodzieży w siedzibie ONZ, zawierająca słowa: „Umarły słabość, strach i beznadzieja. Narodziły się siła, moc i odwaga”, ~ homilia świętego Jana Pawła II w czasie pierwszej podróży apostolskiej do Polski w 1979 roku, ~ przemowa Ryana White’a, chłopca chorego na AIDS, dyskryminowanego i odrzuconego przez kolegów, koleżanki, nauczycieli i mieszkańców swojego miasteczka, ~ przemowa rannego Theodore’a Roosevelta chwilę po postrzale, ~ wystąpienie Tildy Swinton na gali z okazji wystawy poświęconej Davidowi Bowiemu, ~ przemowa Jerzego Owsiaka po pogrzebie prezydenta Gdańska Pawła Adamowicza, ~ mało znane przemówienie Alberta Einsteina na nowojorskiej wystawie w 1940 roku, chwalącego ideę Muru Sławy… …a oprócz tego mowy królowej Elżbiety I, Sokratesa, Pabla Picassa, Meghan Markle, Virginii Woolf, Victora Hugo, Richarda Nixona i wielu, wielu innych wspaniałych ludzi: pisarzy, poetów, polityków, działaczy, muzyków i naukowców. Przemowy niezapomniane to świadectwo walki o najważniejsze wartości: prawa człowieka, dostęp do edukacji, pokój i równość, a także dowód na to, że słowa mają wielką moc. (Rec. Wydawn.)