Stefan Banach, Hugo Steinhaus, Stanisław Ulam, Stanisław Mazur, Antoni Łomnicki i wielu innych uczonych tworzyło w latach międzywojennych tzw. lwowską szkołę matematyczną. Współpracując ze sobą, bądź rywalizując, przeciwstawiając matematykom z Warszawy i Krakowa, dokonali wielu odkryć, zdobyli sławę, zaszczyty i zrobili międzynarodowe kariery wykładowców, a Ulam został współtwórcą pierwszej bomby atomowej. Ich burzliwe losy, osiągnięcia, kariery naukowe i pozanaukowe, dramatyczne dzieje kończące się w wielu przypadkach śmiercią od kul hitlerowskich okupantów, opisuje Urbanek na tle zmieniającego się życia politycznego i kulturalnego Polski w czasie dwudziestolecia międzywojennego, w trakcie i po II wojnie światowej. (Rec. Wydawn.)

„Nic wichry i burze/ kiedy w sercu góralski zew/ byle wyżej, tam w górze/ przeżyć emocji wiew” — słowa te zapisał w ostatnich dniach swojego życia Kazimierz Gnat, autor Szkiców gorlickich, nietuzinkowej pozycji, którą chcemy Państwu polecić. Kazimierz Gnat był wyjątkową postacią w gorlickim pejzażu, który swoją wiedzą i umiejętnościami wybił się na ogólnopolski rynek naukowy. Był wybitnym konstruktorem, projektantem i mechanikiem. Autorem siedmiu opatentowanych wynalazków oraz opracowań specjalistycznych. Publikował także w prasie fachowej (m.in. w „Przeglądzie Technicznym”, „Wiadomościach Technicznych”, „Przeglądzie Mechanicznym”). Jednak nie tylko praca naukowa była jego pasją, bo tak też możemy nazwać jego podejście do wyuczonego zawodu. Kazimierz Gnat był wielkim miłośnikiem sportu (ukończył kurs szybowcowy i spadochronowy), kochał góry (był instruktorem taternictwa, wspinał się w m.in. Tatrach, Alpach, Górach Riła). Gdy podupadł na zdrowiu i nie mógł już tak aktywnie spędzać wolnego czasu, zajął się pisaniem. I szło mu całkiem nieźle, zważywszy, że nie był humanistą, a typowym umysłem ścisłym. Opisywał różne okresy z dziejów Gorlic, osiągnięcia kulturalne rodzinnego miasta, swoje doświadczenia z pracy zawodowej, a także historie z wysokogórskich wycieczek. Właśnie te przeżycia składają się na Szkice gorlickie, które powstały z miłości do Gorlic, ludzi tu mieszkających, do natury będącej dla niego odskocznią od codzienności i postępu technologicznego, któremu niejednokrotnie się dziwił: „Coraz więcej mamy techniki, uniformizacji działania, typowych procedur i standardowych wyrobów fabrycznych, a coraz mniej natury, twórczej fantazji i wytworów indywidualnego dzieła człowieczego. Zamiast szerokiej i urozmaiconej gamy zapachów swojszczyzny mamy dezodoranty i odór spalin. Nic za darmo, zawsze coś za coś. Tęskno, ale trudno, bo na tym właśnie polega odwieczny postęp ludzkości”. Miał rację?