Pasjonująca i sentymentalna podróż w świat sztuki i polskiej historii. W 1641 roku Rembrandt namalował Dziewczynę w ramie obrazu i Uczonego przy pulpicie. Przez kolejne trzysta lat obrazy zmieniały właścicieli, zdobiły ściany amsterdamskich domów i europejskich pałaców, należały do ulubionych obrazów ostatniego polskiego króla, Stanisława Augusta Poniatowskiego. W XVIII wieku trafiły w ręce rodziny Lanckorońskich. Na początku drugiej wojny światowej ślad po nich zaginął i wszystko wskazywało na to, że zostały bezpowrotnie utracone w wojennej zawierusze. A potem zdarzył się cud: pięć lat po upadku muru berlińskiego Karolina Lanckorońska podarowała Zamkowi Królewskiemu w Warszawie wielką kolekcję dzieł sztuki, w której znajdowały się między innymi dwa arcydzieła Rembrandta. Gerdien Verschoor kreśli zaskakującą i fascynującą opowieść o losach obrazów Rembrandta, splatając ją z historią życia niezwykłej kobiety, Karoliny Lanckorońskiej, która Dziewczynę i Uczonego zachowała dla potomności. "Gerdien Verschoor prowadzi nas z atelier Rembrandta przez książęce kolekcje dzieł sztuki po obóz koncentracyjny Ravensbrück, w którym polskiej hrabinie pozwalało przetrwać przywoływanie w pamięci wizerunku zrabowanych jej przez Hitlera Rembrandtów. Dzięki imponującej erudycji i błyskotliwemu językowi Verschoor udowadnia, że jest prawdziwą pisarką”.

Autor kart pocztowych w części II „Afryki utrwalonej”, Kazimierz Zagórski (1883-1944) po wydarzeniach lat wojennych 1914–1922, w których aktywnie uczestniczył, wyjechał z Polski w 1924 roku. Zamieszkał w Leopoldville, wówczas stolicy Konga Belgijskiego i pozostał tam do końca życia. Otworzył zakład fotograficzny oraz sklep ze sprzętem i materiałami fotograficznymi. Wykonywał zdjęcia na zamówienie i inne usługi fotograficzne. Zaczął też wydawać swoje fotografie w formie kart pocztowych, chętnie kupowanych przez klientów w Kongo Belgijskim i w sąsiednich koloniach i rozsyłane po świecie. Do Witolda Grzesiewicza pisał, że „interesy handlowe stoją znakomicie”. W poszukiwaniu tematów i obiektów fotografii wiele podróżował nie tylko do odległych regionów Konga Belgijskiego, lecz także do sąsiednich krajów Afryki równikowej i wschodniej. Wykonywał portrety i ujęcia grupowe, fotografował przede wszystkim ludzi w ich środowisku, ale także pejzaże i zwierzęta. Dwie wydane przez niego serie, zatytułowane: L‘Afrique qui disparait! („Ginąca Afryka!”), liczyły ponad czterysta kart pocztowych. Kolekcja pocztówek, podarowanych w 1938 r. Witoldowi Grzesiewiczowi przez Kazimierza Zagórskiego i Jana Gadkowskiego pochodzi z tych serii. Są w niej portrety dostojników w tradycyjnych strojach, kobiet i mężczyzn zdobionych skaryfikacjami na ciele (tatuaże bliznowe), będącymi u wielu ludów afrykańskich rodzajem „dowodu tożsamości” i zapisem ważnych wydarzeń w życiu Afrykanina, jak małżeństwo, narodziny dziecka czy uczestnictwo w obrzędach potwierdzających przynależność do grupy etnicznej i społecznej. Są również niezwykłe fotografie kobiet z wydłużonymi czaszkami. Taki kształt głowy był uważany za dowód przynależności do ludu Mangbetu i w tym celu matki owijały główki niemowląt powodując ich deformację. Od czasów, kiedy Kazimierz Zagórski fotografował „tradycyjną Afrykę” minęło ponad siedemdziesiąt lat. W tym okresie wiele zmieniło się w Afryce i w postrzeganiu jej mieszkańców i ich kultur. Wiele starych zwyczajów, tradycyjnych ubiorów i zdobienia ciała już zaginęło. Dziś starannie wystudiowane, niekiedy posągowe portrety - indywidualne i grupowe - wykonywane przez Zagórskiego według kanonów sztuki fotograficznej w pierwszym ćwierćwieczu XX wieku, mają nie tylko walor artystyczny, lecz są także źródłem wiedzy etnograficznej o ludach zamieszkujących środkową Afrykę.

Aby ocalić od zapomnienia, przekazuję moją skromną wiedzę na temat losów pałacu dukielskiego i jego niegdyś znakomitych zbiorów. Zbiorów sztuki, archiwaliów i pamiątek historycznych, które na skutek II wojny światowej i komunistycznej nacjonalizacji przestały istnieć. Zbiory te, podobnie jak w przypadku setek, a nawet tysięcy ziemiańskich i arystokratycznych domów – odeszły w niebyt. Te centra cywilizacji, kultury i polskości – w przeważającej części już po zakończeniu działań wojennych – zostały po prostu starte z powierzchni ziemi. Było to konsekwencją przystąpienia przez komunistycznego najeźdźcę do budowy nowego „wspaniałego świata”. Do naszych dni zachowały się po nich jedynie nikłe wspomnienia.

Poznajcie biografię Peggy Guggenheim i jej niezwykłe życie uzależnione od sztuki. Jej ojciec zginął w katastrofie Titanica, a ona sama była jedną z uboższych krewnych w rodzinie milionerów. Mogła marzyć o zostaniu żoną bogatego biznesmena, tymczasem stała się jedną z najważniejszych postaci bohemy artystycznej XX wieku. Na pytanie, ilu miała mężów, odpowiadała: „Swoich czy cudzych?”. A tym ulubionym (i pierwszym) był niestroniący od alkoholu angielski pisarz Laurence Vail. Choć wśród wielu kochanków znaleźli się między innymi Samuel Beckett, Max Ernst i Roland Penrose, prawdziwa miłość zawsze zdawała się jej umykać. Może dlatego całe życie poświęciła sztuce. W swoim weneckim pałacu zgromadziła największą kolekcję dzieł modernizmu. Założyła jedną z pierwszych galerii sztuki nowoczesnej w Londynie. W Nowym Jorku, w Paryżu i w każdym miejscu, w którym znalazła się choć na chwilę, stawała się czołową postacią elit artystycznych. To ona odkryła Jacksona Pollocka i pozowała przed obiektywem Man Raya, w jej salonie wisiały obrazy Picassa, a przez jej dom przewinęli się wszyscy znani ludzie sztuki i literatury pierwszej połowy XX wieku. Znała tych, których trzeba było znać. Życie Peggy było niekonwencjonalne, a ona sama uwielbiała szokować. Ekscentryczna, trudna, nieoceniona.