"...Zwiedzając monaster św. Neuma, położony tuż przy ówczesnej granicy jugosłowiańsko-albańskiej, nie mogłem powstrzymać ciekawości i zbliżyłem się plażą do kolczastego ogrodzenia granicznego. Gdy byłem w odległości niespełna dwudziestu metrów, z bunkra po albańskiej stronie wyskoczył żołnierz i krzycząc coś, ruszył przez krzaki w moim kierunku z wycelowanym kałasznikowem. Pośpiesznie wycofałem się. Wtedy właśnie powziąłem mocne postanowienie, że muszę Albanię kiedyś zobaczyć..." tak opisuje autor przewodnika swój pierwszy bliższy kontakt z tajemniczym wtedy jeszcze i izolujacym się od reszty świata krajem bałkańskim. Dziś Albania jest w pełni dostępna, a jednak Polakom mało jeszcze znana i zdecydowanie niedoceniana, a nawet budząca pewien lęk. Niesłusznie. To kraj o wyjątkowej urodzie krajobrazu, z coraz lepiej zagospodarowanym wybrzeżem, które w niczym nie ustępuje innym krajom adriatyckim, z niezwykłymi zabytkami kultury - pamiątką burzliwej historii na pograniczu Wschodu i Zachodu, chrześcijaństwa i islamu. To także kraj dumnych, ale gościnnych ludzi, pielęgnujących tradycje, o jakich reszta Europy dawno zapomniała. A dla turysty górskiego - ostatni bodaj na naszym kontynencie kraj, gdzie wciąż jeszcze jest co odkrywać, kraj pełen wysokich pasm górskich, gdzie nie ma znakowanych szlaków, a jest dzika, pierwotna przyroda i smak prawdziwej przygody. (Z okł.)

Za każdym razem, przekraczając położoną w dolinie rzeki Valiry granicę między Hiszpanią a Andorą, miałem nieodparte wrażenie, że odbywam — jak Alicja w Krainie Czarów — podróż na drugą stronę lustra. W zupełnie inny, trochę nierealny świat, gdzie żyje się dostatnio, beztrosko i bezpiecznie, gdzie można cieszyć wzrok pejzażami gór i głęboko oddychać krystalicznym górskim powietrzem, ale także rozkoszować się zapachami niezliczonych perfumerii, które królują na handlowych pasażach wśród dziesiątków domów towarowych i butików. Andora to kraj przedziwnych kontrastów: nieskażonej natury i cywilizacji luksusu, romańskich kościółków i nowoczesnej architektury. Kraj przemytników, tajemnic, legend i czarów. Jeszcze do niedawna przeważała tam rolniczo-pasterska gospodarka i do początku XX wieku zachowały się relikty feudalizmu, a dziś rozwinięta baza turystyczna zachęca do uprawiania wysokogórskich wspinaczek i sportów zimowych, bogate witryny sklepów kuszą miłośników zakupów, a banki przyciągają biznesmenów ofertami raju podatkowego. Historia Andory jest doprawdy wyjątkowa. Trudno uwierzyć, że w ciągu tysiąca lat burzliwych dziejów Europy to minipaństewko, graniczące z dwoma potężnymi sąsiadami, zdołało zachować swą tożsamość i odrębność, przetrwało szczęśliwie wszystkie wojny i zawirowania. (Rec. Wydawn.)

Armenia - kraj na rozdrożu, "kolebka cywilizacji". Kraj, który pierwszy przyjął chrześcijaństwo za religię państwową, wcześniej niż Rzym i siedemset lat przed Polską. Kraj apostołów: Bartłomieja, Tadeusza Judy, Szymona i Andrzeja. Kraj - prawdziwe muzeum pod otwartym niebem, z niezliczonymi średniowiecznymi kościołami, klasztorami i prastarymi kamiennymi krzyżami - chaczkarami, posadowionymi w najbardziej nieoczekiwanych miejscach, wśród skał i przepaści. Armenia to kraj górski poprzecinany głębokimi kanionami rzek o stromych, urwistych zboczach. Wysoko w góry sięgają pola uprawne, jeszcze wyżej ciągną się pastwiska. Całe praktycznie terytorium obejmuje strefa aktywna sejsmicznie i Armenia stale jest zagrożona trzęsieniami ziemi. Armenia to kraj spokojny, najspokojniejszy na Kaukazie. Ormianie mówią o sobie, że myślą są z Zachodem, a sercem ze Wschodem. W ich naturze łączą się góralska zawziętość i hart ducha z umiłowaniem zabawy właściwymi kulturze śródziemnomorskiej. (Rec. Wydawn.)

Beskid Wyspowy - ziemia nieznana, ziemia polecana... Bywa turystom „po drodze” - do Zakopanego, Krynicy, Szczawnicy... Niewiele jest grup górskich, w których z podgórskiego krajobrazu oraz szerokich, rozłożystych dolin wyrastają strome „wyspy” gór. Napoje z Tymbarku, „stolica” Beskidu Wyspowego - Limanowa, historyczne bogactwo Szczyrzyca, niepowtarzalna atmosfera jedynego schroniska górskiego na Luboniu Wielkim, wiekowe drewniane kościoły w Dobrej, Słopnicach, Jodłowniku i Kasinie, wody mineralne Szczawy, Żegocina przycupnięta pod Kamionną, najpiękniejsza linia kolejowa w Beskidach i wreszcie najważniejszy czynnik - ludzie, górale zwani Zagórzanami i Sądeccy Lachowie - to wszystko kształtuje niepowtarzalny klimat tych stron. Przewodnik obejmuje cały Beskid Wyspowy wraz z Pasmem Łysiny i Lubomira. Publikacja jest bogato ilustrowana. Liczne mapki i planiki pokrywają prawie cały obszar opisany w przewodniku. Dla urozmaicenia zamieszczono także panoramy z najciekawszych miejsc, polan i szczytów. (Rec. Wydawn.)

Przewodnik ten to obszerne i szczegółowe kompendium wiedzy o Bieszczadach podane w przystępnej i przejrzystej formie. Rozdział Dlaczego w Bieszczady to wstępna charakterystyka tej grupy górskiej; pomaga zorientować się czego można spodziewać się po pobycie tutaj, a czego raczej tu nie znajdziemy. Rozdział O Bieszczadach ogólnie ujmuje bieszczadzkie sprawy niejako „z lotu ptaka” - opowiada czym są Bieszczady i jaka była ich historia. Głębszą wiedzę o regionie zawiera rozdział Bieszczadzkie tematy, gdzie w krótkich artykułach omówione są najciekawsze zagadnienia historii, geografii, przyrody, etnografii i socjologii Bieszczadów dawniej i dziś. Część szczegółowa przewodnika opisuje poszczególne pasma górskie. Są nimi: Wysoki Dział czyli pasmo Chryszczatej i Wołosania, pasmo graniczne od Łupkowa do Roztok Górnych, masyw Łopiennika i Falowej, pasmo graniczne od Roztok do Ustrzyk Górnych z Jasłem, Rabią Skałą i Wielką Rawką, Połonina Wetlińska, Połonina Caryńska, masyw Tarnicy i Halicza z pasmem granicznym aż po przeł. Użocką, Przedgórze Bieszczadzkie (Otryt i Żuków) oraz okolice bieszczadzkich zalewów: solińskiego i myczkowieckiego. Opisano zejścia z pasma granicznego na Słowację. Najobszerniejszą część przewodnika stanowi Słownik miejscowości zawierający szczegółowe informacje krajoznawcze i wszystkich miejscowościach na omawianym terenie, w tym także nieistniejących. (Rec. Wydawn.)

Przewodnik opisuje jedną z dawnych republik związkowych Jugosławii, obecnie niepodległe państwo ? Czarnogórę, sto lat temu zwaną też Montenegro. Czarnogóra, niewielki kraj położony pomiędzy Chorwacją, Bośnią, Serbią i Albanią, obfituje w niezwykłe kontrasty. Od południowego zachodu zamyka ją typowe adriatyckie wybrzeże z pięknymi nadmorskimi krajobrazami, wygodnymi hotelami, plażami i uroczymi zabytkowymi miasteczkami pamiętającymi czasy potęgi Republiki Weneckiej. Podupadła w wyniku trzęsienia ziemi i konfliktów związanych z rozpadem Jugosławii, czarnogórska riwiera odzyskuje w szybkim tempie swą dawną popularność i również w polskich biurach podróży nietrudno o oferty wczasów w tamtejszych kurortach. Dalej w głąb lądu ciągnie się wyżyna o charakterystycznym, nieco posępnym krajobrazie krasowym, przywodzącym na myśl sceny z Dzikiego Zachodu (właśnie w tych stronach Włosi kręcili swoje spaghetti-westerny). Tu przez wiele wieków toczyła się historia Czarnogórców - małego, ale nieugiętego górskiego ludu, bodaj jedynego na Bałkanach, który nigdy do końca nie uległ potędze otomańskiej Turcji. Teren obfituje w ciekawe zjawiska krasowe i pamiątki historyczne. Dla miłośników dzikiej przyrody niezwykle ciekawym miejscem jest wielkie Jezioro Szkoderskie, nad którym żyją nawet... pelikany. Północno-wschodnią część Czarnogóry zajmują pasma górskie o zróżnicowanej wysokości i charakterze, stanowiące - ze względu na znikome zagospodarowanie - prawdziwe wyzwanie dla turystów lubiących samodzielność. Wyjątkową atrakcję stanowią niezwykle głębokie kaniony rzeczne. W największym i najpiękniejszym z nich kanionie Tary organizowane są spływy raftingowe trwające nawet dwa dni. Pierwsza część przewodnika to dość obszerny, lecz przystępny zarys geografii i historii Czarnogóry. W rozdziale "Vademecum turysty" ujęto podstawowe informacje praktyczne dla turysty, m.in. o możliwościach dojazdu i zakwaterowania, niezbędnych formalnościach itp., a także o możliwościach uprawiania różnych rodzajów turystyki i aktywnego wypoczynku, ważniejszych imprezach kulturalnych, religiach i języku. Część krajoznawcza składa się z trzech rozdziałów, obejmujących kolejno: wybrzeże, wyżynę krasową oraz góry. Szczególnie dużo miejsca poświęca autorka otoczeniu Zatoki Kotorskiej oraz najpopularniejszym i najlepiej zagospodarowanym turystycznie górom Durmitor, w których opisuje większość znakowanych szlaków turystycznych. (Rec. Wydawn.)

184 strony formatu B6, 16 stron ze zdjęciami barwnymi, 66 ilustracji czarno-białych w tekście, 5 mapek i planów miejscowosci. Broszura szyta nićmi. Oprawa miękka ze skrzydełkami, wewnątrz przedniego przeglądowa mapka Gór Sowich. (Rec. Wydawn.)

464 strony formatu B6, kolorowa wkładka 32 str, 105 mapek i planów miejscowości, okładka miękka ze skrzydełkami, wewnątrz skrzydełek schematyczna mapa Litwy oraz barwny plan Starego Miasta w Wilnie. Polacy i Litwini odcięci od siebie przez 80 lat, przestali się znać i rozumieć. A przecież chodzi o kraj i naród z którym byliśmy razem na dobre i na złe przez 500 lat, przez połowę naszej historii. Wojny, agresywne nacjonalizmy, komunizm w bolszewickim wydaniu, wszystkie te klęski spowodowały, że kraj, który sto lat temu był znany i swojski, stał się terra incognita, światem zaginionym, mitycznym... Gdy sobie to uświadomimy, możemy ocenić przed jakim trudnym zadaniem stanął Autor przewodnika. Nie jest to bowiem ot taki sobie zwykły przewodnik po najciekawszych miejscach i atrakcjach. Prowadzi on także do miejsc gdzie turyści nie docierają, do małych miasteczek, do wsi i zaścianków, w głąb puszcz, na grodziska i kurhany, do wielkich głazów i do miejsc świętych pamiętających jeszcze czasy wielkich książąt, na pobojowiska, do chat i do zamków, na rzeki i jeziora, na rojsty i wzgórza - słowem przywraca nam pamięć o nas samych. (Rec. Wydawn.)