Wspomnienia byłej więźniarki Auschwitz, Heleny Dunicz Niwińskiej, która pod kierownictwem sławnej Almy Rosé grała w orkiestrze kobiecej w Birkenau. Książka „Drogi mojego życia. Wspomnienia skrzypaczki z Birkenau” jest barwnym i jednocześnie tragicznym opisem losów jej rodziny (wojnę przeżył tylko brat Bolesław), a szczególnie miesięcy spędzonych w Lagerkapelle w Birkenau. Helena Dunicz Niwińska całe swe życie poświęciła muzyce. I to muzyka pozwoliła jej przetrwać Auschwitz...(Rec. Wydawn.)

Jaka praca uważana była za najcięższą? - Strzyc jest łatwiej niż wyrywać zęby. Wyrywać zęby jest łatwiej niż ciągnąć zwłoki. Ciągnąć zwłoki jest lżej niż rzucać na stos. - Wyznaczano normy do wypełnienia? - Robiliśmy tyle, ile się dało. Jeśli nie dawaliśmy rady spalić całego transportu, zostawialiśmy dla następnego komanda. - Uczestniczył Pan we wszystkich tych czynnościach? - Oczywiście. Zmienialiśmy się. Raz człowiek robił za fryzjera, raz za dentystę, raz pracował przy stosach... Henryk Mandelbaum (1922-2008), więzień Auschwitz-Birkenau numer 181970, przydzielony do Sonderkommando, znalazł się w samym centrum piekła Holokaustu. Był niewolnikiem w nazistowskiej fabryce śmierci, a zarazem jednym z nielicznych, którzy przeżyli. Zeznania Mandelbauma stały się jednym z najważniejszych punktów oskarżenia w krakowskim procesie załogi KL Auschwitz i komendanta Rudolfa Hössa. Dr Igor Bartosik, historyk, kieruje oddziałem zbiorów w Państwowym Muzeum Auschwitz-Birkenau. Adam Willma, publicysta "Gazety Pomorskiej", autor licznych reportaży o tematyce społecznej i historycznej. (Rec. Wydawn.)

Twórczość Haliny Birenbaum jest świadectwem pamięci o Holokauście i zarazem dowodem niezniszczalności najbardziej ludzkich uczuć: nadziei, miłości do świata i życia w każdej postaci.„Nadzieja umiera ostatnia” jest już „klasyczną” i od lat ważną pozycją w literaturze poświęconej Holokaustowi. Książka opowiada prostym, lecz poruszającym językiem o doświadczeniach autorki, która w momencie wybuchu II wojny światowej miała 10 lat i była uczennicą jednej z warszawskich szkół powszechnych. We wrześniu 1939 r. mieszkała z rodzicami i braćmi przy ul. Nowiniarskiej w Warszawie. Po wybuchu wojny całą rodzinę przesiedlono do getta. Przez pewien czas ukrywała się w bunkrze przy ul Miłej 3. W maju 1943 r. została wywieziona do obozu koncentracyjnego na Majdanku. Wyzwolenia doczekała w obozie Neustadt-Glewe, gdzie trafiła po obozowej gehennie obejmującej KL Auschwitz i KL Ravensbrück. Większość najbliższej rodziny wojny nie zdołała przeżyć. Dopisana w 1986 r. 30. stronicowa „Wyprawa w przeszłość” opisuje wrażenia po odwiedzeniu miejsc, w których spędziła dzieciństwo i przeżyła najstraszniejsze chwile w czasie okupacji. Jak mówi autorka: „Pierwszą swą podróż do Polski odbyłam po czterdziestu latach i nazwałam ją ‘Wyprawa w Przeszłość - Polska 1986’. Podróż ta zaowocowała wieloma posunięciami w moim życiu. I nie tylko w moim, bo nasz starszy syn Yakov Gilad, wraz z kompozytorem i śpiewakiem Yehudą Polikerem, stworzył wówczas jedną ze swych najlepszych płyt Popiół i kurz. Napisał piękną piosenkę: Dokąd ty jedziesz/tam nikt nie czeka/ wieczność to tylko/popiół i kurz...”. (Rec. Wydawn.)

Publikacja poświęcona jest losom najmłodszych więźniów obozu – 750 dzieciom i nieletnim, którzy znajdowali się w Auschwitz I i Auschwitz II-Birkenau w momencie wkroczenia tam Armii Czerwonej 27 stycznia 1945 roku. Książka składa się z siedmiu części. Pierwsza to rys historyczny przedstawiający: historię deportacji do Auschwitz dzieci różnych narodowości, chaotyczne decyzje podejmowane przez esesmanów w stosunku do dzieci w okresie ewakuacji więźniów, sytuację w obozie tuż przed wyzwoleniem, w jego trakcie i w pierwszych tygodniach po wyzwoleniu, gdy na ratunek ocalonym pospieszyli mieszkańcy Oświęcimia i okolic oraz personel lekarsko-pielęgniarski Polskiego Czerwonego Krzyża. Autorka opisuje również trudne powroty do życia na wolności ocalonych dzieci, ich dramaty z powodu utraty wszystkich bliskich oraz małe radości tych, które zdołały odnaleźć przynajmniej jedno z rodziców lub rodzeństwo. Wiele osieroconych dzieci zostało adoptowanych i później przez lata szukało swoich korzeni, wiele musiało dorastać w sanatoriach lub domach dziecka. Część drugą stanowią wykazy nazwiskowe wyzwolonych dzieci, podzielone według narodowości (dzieci z: Polski, Węgier, Czechosłowacji, ZSRR, Francji, Holandii, Jugosławii, Włoch, Niemiec, Austrii, Grecji i Belgii). Obejmują nazwiska 521 dzieci do 15 roku życia i 229 w wieku 15-18 lat. Na najobszerniejszy rozdział książki złożyły się biogramy 56 wyzwolonych dzieci i młodocianych. Po biogramach uratowanych przedstawione zostały sylwetki czworga osób niosących ratunek najmłodszym ofiarom Auschwitz w pierwszych miesiącach po wyzwoleniu. Są to przede wszystkim osoby, które zajęły się leczeniem chorych i osłabionych dzieci. Dwie ostatnie części publikacji to bogaty materiał ilustracyjny (fotografie i dokumenty) pozyskany z archiwów, ale również ze zbiorów prywatnych oraz wybór relacji i wspomnień na temat dzieci w Auschwitz podczas ewakuacji oraz w trakcie i po wyzwoleniu.