Dlaczego coraz rzadziej używa się słowa ojczyzna, czym jest patriotyzm i jak być dzisiaj patriotą, co to są wzorce i dlaczego tak bardzo trzeba na nie uważać, co by było, gdyby praprababka nie poszła do krawca, jak nie bać się nieznanego, jak sprawić, żeby bycie Polakiem otwierało na bogactwo otaczającego świata o tym wszystkim w najnowszej książce Elizy Piotrowskiej. Autorka, od lat mieszkająca na emigracji, porusza obciążony historycznie temat bez nadęcia, patosu i nachalnej dydaktyki, prowadząc do tego, że abstrakcyjna dla dziecka koncepcja ojczyzny przestaje być już tylko abstrakcją i staje się częścią znanej mu rzeczywistości. Co więcej pokazuje, że każdy, również dziecko, ma na tę rzeczywistość wpływ.

Informacja wydawcy: Spokojnie. Po prostu odłóż tę książkę i wolnym krokiem wyjdź z księgarni. Czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal. Nie będzie Ci żal na przykład tego, że wkrótce nastąpi koniec świata. I że czeka nas okrutna inwazja z kosmosu. Nie dowiesz się też, dlaczego TAK NAPRAWDĘ skarpetki znikają z pralki, ani o wężach żyjących w kanalizacji, o prawdziwych żaboczłekach, nie do końca prawdziwych pawianach i innych Zwierzętach, Których Istnienia Byś Sobie Nie Życzył. Ale jeśli w tym roku chciałbyś przeczytać tylko jedną książkę o końcu świata, siedmionogich peruwiańskich pająkach ssących, Bulku, Lisie i doktorze Proktorze, to powinieneś przeczytać właśnie tę. Być może.

Doktor Proktor wyjeżdża do Paryża, by spotkać się z miłością swego życia, baronówną Juliette Margarin. Jednak podczas podróży nic nie idzie tak jak trzeba. Pewnego dnia Bulek i Lisa dostają kartkę pocztową od profesora, który twierdzi, że został podstępnie uwięziony w czasie. Od tej chwili uwolnienie doktora zależy od trajkoczącego bez przerwy małego rudzielca i jego sprytnej koleżanki. Podczas podróży Bulek i Lisa nie wiedzą, że są śledzeni przez przerażającą Raszplę, wielką intrygantkę i byłą asystentkę profesora. Pomimo ogromnej wyobraźni bohaterowie nie są w stanie przewidzieć, że czeka ich szalona przygoda w czasie, podczas której dwoje z nich zmieni bieg historii w zupełnie niewiarygodny sposób. Książka może nawet bardziej zabawna niż pierwsza przygoda z supermocnym proszkiem pierdzioszkiem, a galeria postaci jakby wprost wyjęta z książek mistrza klasycznej literatury dziecięcej Roalda Dahla. Dużo śmiechu gwarantowane! „Doktor Proktor i wanna czasu” to kontynuacja pierwszej części trylogii, „Doktor Proktor i proszek pierdzioszek”. W przygotowaniu również trzecia część: „Doktor Proktor i koniec świata. Być może”. Recenzja wydawnictwa

Najlepiej zabezpieczony bank na świecie znajduje się w Londynie i już teraz powinieneś zrozumieć, o czym jest ta książka. No właśnie: o największym na świecie napadzie na bank. A może zrozumiałeś już także, kto planuje obrabowanie największego banku na świecie? Zgadza się. Wysoki, chudy i prawie szalony profesor, bystra dziewczynka z mysimi ogonkami i malusieńki chłopczyk z ogniście rudą czupryną. Ale dlaczego oni, do licha, napadają na bank? I jaki ma to związek z finałem Pucharu Anglii w piłce nożnej? Przeczytaj książkę, to się dowiesz. "Doktor Proktor i wielki napad na bank" opowiada o najbezpieczniejszym banku na świecie, najbogatszym człowieku na świecie, najdroższym piłkarzu na świecie, najstraszniejszym końcu świata na świecie… Nie, chwileczkę, to już było w poprzedniej książce. Tym razem będzie o wiele gorzej. Recenzja wydawnictwa

Jak byłem mały i widziałem na ulicy kogoś niewidomego, bez nogi, bez ręki, na wózku, kogoś tak białego, że jakby bez koloru, całego w tatuażach, bardzo grubego, umięśnionego szarpałem mamę, szarpałem tatę, za nogawkę, za rękaw - A dlaczego ten Pan, ta Pani pytałem podekscytowany. Podejdź i zapytaj. Bo moim zdaniem nie ma lepszego sposobu, żeby się dowiedzieć. - Ale my się wstydzimy. - No to chodźmy razem. Ta książka jest zapisem takich właśnie spotkań. Ta książka jest również o tym, żeby się nie bać pytać. W ogóle żeby się nie bać ludzi. Bo oni nie gryzą.

Klara ma dziewięć lat, okulary i młodszego brata. Młodszy brat ma alergię i przez to Klara nie dostanie wymarzonego golden retrievera. To najmniejszy z jej problemów. W swoim pamiętniku Klara opisuje szkołę, kolegów, rodziców i babcię. Raczej nie będą zachwyceni, jeśli to kiedyś przeczytają. Pozostali czytelnicy mogą liczyć na dobrą zabawę. Wiek: 9+ ...ale dorośli też powinni przeczytać.

Pamiętacie Klarę? Ma dziewięć lat i własne zdanie w każdej sprawie, lubi pizzę, chciałaby mieć golden retrivera, tyle że jej brat ma alergię na sierść Aha, najważniejsze, Klara prowadzi tajemny dziennik, którego okładka jest opatrzona ostrzeżeniem. Proszę tego nie czytać! W drugiej części poznacie nowe przygody Klary i Młodszego, bohaterów książki Klara. Proszę tego nie czytać. Klara jedzie na rodzinne wakacje. Wciąż pisze swój tajny dziennik i stara się nie wspominać o szkole. Niestety wakacje się kończą, a w mieście już czeka pani Przestroga, czytanie ze zrozumieniem i klasówka z pulpy. Zobacz nasz zwariowany świat oczami bystrego ( i trochę złośliwego) dziecka.

Od pewnego czasu wszyscy słyszycie o gender: gender tu, gender tam, gender w telewizji, gender w gazetach. Jedni nim straszą, inni się go boją, choć nie za bardzo wiedzą czego. Jeszcze inni krzyczą, że „wszystko, tylko nie gender!” Więc pewnie jesteście ciekawi, co to takiego ten gender. A może kto? I czy rzeczywiście jest taki straszny? Wyobraźcie sobie, ze ktoś zacząłby was straszyć jakimś smokiem albo kosmitami. Czy wiedzielibyście czego się bać? I czy trzeba się ich bać? Jasne, że nie trzeba. Boją się tylko ci, którzy nie wiedzą, że nie ma żadnych smoków ani kosmitów. Tak jak i nie ma żadnego potwora o imieniu Gender. A tak w ogóle, co to słowo właściwie znaczy? Jeśli chcecie wiedzieć, a warto, przeczytajcie tę książkę. Koniecznie! I śpijcie spokojnie. (Z okł.)

Pernilla Stalfelt w" Różni, ale tacy sami. Książka o tolerancji" liczącej sobie ledwie czterdzieści stron, postanowiła wyjaśnić dzieciom czym jest i na czym polega tolerancja. Zrobiła to w prosty i trafny sposób, a jednocześnie z dużym poczuciem humoru. Autorka zaczęła od wyszczególnienia różnic występujących między ludźmi. Bo przecież nie ma dwóch takich samych osób. W zabawny sposób pokazała czym są stereotypy i na czym polega pułapka w takim myśleniu. Podobnie dzieje się z uprzedzeniami. Bo łatwiej żyć sobie w świecie, w którym nie zadajemy sobie trudu, by kogoś poznać, a jednocześnie wyrażać o nim opinię. Pyta jednak, czy jesteśmy gotowi, by to zmienić? Wymaga to przecież małego trudu. Tylko, że nagroda będzie znacznie większa. Pernilla Stalfelt za pomocą prostych rysunków wystawiła naszą tolerancję na próbę. Pokazała sytuacje, które jedni są w stanie zaakceptować, a inni nie. Znalazła dla tolerancji złotą regułę znaną zresztą od wieków. Nie rób drugiemu, co tobie niemiłe. Pisarka nie pokazuje dziecku co ma akceptować, daje tylko bodźce do dyskusji w postaci rysunków. Mały odbiorca sam się musi nad danym problemem zastanowić. Najistotniejsze wKsiążce o tolerancji jest to, że wskazano w niej sposób na życie w społeczeństwie. Bez odtrącania innych, gdyż P. Stalfelt zachęca do poznawania, szukania czegoś dobrego w różnicach. Choć zaczyna od określenia czym jest ja, pokazuje, że każdy człowiek chce być w grupie. A my i wy oraz oni to jedno wielkie my tak cudowne jak nasza wspaniała planeta. Książka Różni, ale tacy sami w bardzo pozytywnym świetle okazuje inność. Pozwala na akceptację siebie oraz dopuszcza możliwość istnienia różnic czy w wyglądzie, czy charakterze. Poprzez ukazanie wartości tej różnorodności, dzieciaki zaczynają widzieć w niej wartość. Zadają też pytania i myślą. Bo czym innym jest tolerowanie różnic, a na czymś innym polega przemoc. Pernilla Salfelt wskazuje te różnice i podkreśla, że ludziom łatwiej żyje się w grupie. Tylko, że nie musi być ona pod każdym względem taka sama. Im więcej różnic, tym bardziej interesująco. Przecież nie mamy być jak wróble, które nie akceptują w swoim stadzie kanarka. Warto się przyjrzeć tej pozycji już pięciolatek jest w stanie z niej sporo wynieść.

Książka Elizy Piotrowskiej opowiada o Ninie, dziewczynce z zespołem Downa. Nina rozpoczyna naukę w szkole i dzieci z jej klasy od razu zauważają, że Nina... jest Inna. Przezwisko, jakie dziewczynka nosi, zostało nadane bez złośliwości, było raczej znakiem, że Inna została przyjęta do bandy. Inna w klasie czuje się dobrze, a klasa czuje się dobrze z nią. Oczywiście są sytuacje, kiedy dochodzi do niewielkich zgrzytów: a to Inna nie chce biegać, tylko woli spacerować i domaga się towarzystwa, to znowu przeszkadza w lekcji. Jednak kiedy chłopak ze starszej klasy krzyczy, że "II d to downy", wtedy dzieci pokazują prawdziwą solidarność i stają murem za koleżanką. O Innej opowiada Bajka, dziewczynka z tej samej klasy. Bajka i jej przyjaciele po rozmowie z panią psycholog dowiadują się, czym jest zespół Downa, jak powstaje i jakie są jego oznaki. Jest to wiedza dla nich nowa, wcześniej bowiem nie zetknęli się z taką przypadłością - podobnie może być w przypadku wielu dzieci, które zaczną czytać Żółte kółka. Eliza Piotrowska ogromnym plusem książki Żółte kółka jest to, że autorka nie próbuje na siłę przekonać, że Nina w niczym nie różni się od rówieśników. Owszem, różni się i różnice te są widoczne gołym okiem. Absolutnie nie jest jednak gorsza, jest po prostu... inna, ale tę "inność" można potraktować jako coś, co uwrażliwia, otwiera na drugiego człowieka. Zresztą: podobać może się ostatnia scena tej książki, w której okazało się, Inna ma jeszcze trójkę przyjaciół, także z zespołem Downa. Wtedy to można się przekonać, że Inna nie jest z innej planety, że takich dzieci jest więcej i mają one, podobnie jak dzieci zdrowe, swój świat i swoje kody, w których żółte kółka nie są po prostu żółtymi kółkami.