Rola, którą w Wielkiej Wojnie odegrała armia monarchii austro-węgierskiej, pozostanie niemal nieznana wśród czytelników w Polsce, a to zapewne dlatego, że koniec wojny wiązał się z upadkiem tego państwa. Rola ta była jednak kluczowa: wojska austro-węgierskie stanowiły znakomitą większość sił państw centralnych na froncie włoskim, dużą część na froncie rosyjskim, a na Bałkanach biło się siedem austro-węgierskich korpusów. Monarchia wysłała także, o czym mało kto wie, kontyngent do Turcji i Palestyny. Pierwszą część opowieści o losach tej skomplikowanej, wielonarodowej organizacji podczas wojny stanowi zwięzły, ale szczegółowy tekst, uzupełniony tabelami i zestawieniem dystynkcji, zilustrowany rzadkimi fotografiami oraz kolorowymi planszami prezentującymi umundurowanie. (Z okładki)

Rola, którą w Wielkiej Wojnie odegrała armia monarchii austro-węgierskiej, pozostanie niemal nieznana wśród Czytelników w Polsce, a to zapewne dlatego, że koniec wojny wiązał się z upadkiem tego państwa. Rola ta była jednak kluczowa: wojska austro-węgierskie stanowiły znakomitą większość sił państw centralnych na froncie włoskim, dużą część na froncie rosyjskim, a na Bałkanach biło się siedem austro-węgierskich korpusów. Monarchia wysłała także, o czym mało kto wie, kontyngent do Turcji i Palestyny. Część 2, który trzymają Państwo w ręku, opisuje dzieje armii austro-węgierskiej od wstąpienia na tron cesarza Karola I w listopadzie 1916 roku po zwycięstwa pod Caporetto i porażkę ofensywy nad Piawą. Tekstowi towarzyszą tabele, zestawienia dystynkcji oraz rzadkie fotografie i kolorowe plansze. (Rec. Wydawn.)

Epicka opowieść, która nie ma sobie równych w historii XX wieku – płacąc szokującą cenę, wojska Stanów Zjednoczonych oraz ich sojuszników zadały klęskę Hitlerowi i wyzwoliły Europę. W pierwszych dwóch tomach bestsellerowej „Trylogii Wyzwolenia” Rick Atkinson opisał walki stoczone przez Sprzymierzonych w Afryce Północnej i we Włoszech, gdzie zbliżyli się oni do ostatecznego zwycięstwa. W niniejszej książce przedstawia wydarzenia jeszcze bardziej dramatyczne od poprzednich: tytaniczne starcia o Europę Zachodnią. Dzień D stanowił początek ostatniej kampanii wojny w Europie, a stworzony przez Atkinsona pasjonujący opis tego śmiałego przedsięwzięcia nadaje tempo mistrzowskiej narracji w dalszej części książki. Liczne historyczne wydarzenia, takie jak brutalne walki w Normandii, wyzwolenie Paryża, katastrofa Operacji Market Garden, straszliwa bitwa w Ardenach i ostateczne uderzenie w serce Trzeciej Rzeszy, zostały ożywione dzięki bogactwu nowych źródeł i barwnemu przedstawieniu głównych bohaterów. Pisząc Działa o zmierzchu, chwytający za serce bestseller New York Timesa i ostatni tom monumentalnej trylogii, Atkinson stworzył niepowtarzalną kronikę kampanii, która wyrwała cały kontynent z więzów niewoli i pozwoliła Zachodowi zachować wolność.

W wyróżnionej Nagrodą Pulitzera Armii o świcie Rick Atkinson przedstawił przekonującą historię alianckiego triumfu w Afryce Północnej podczas II wojny światowej. Na kartach Dnia bitwy śledzi dalsze losy rosnących w potęgę amerykańskich i brytyjskich armii. Towarzyszy im podczas lądowania na Sycylii w lipcu 1943 roku i krwawych walk o każdy kilometr terenu w trakcie marszu na północ, ku Rzymowi. Decyzja o uderzeniu na „miękkie podbrzusze Europy” była kontrowersyjna, ale gdy Sprzymierzeni już ją podjęli, ich determinacja, aby wyzwolić Włochy z rąk nazistów, nigdy nie osłabła. Bitwy pod Salerno, Anzio, nad rzeką Rapido czy o Monte Cassino należały do wyjątkowo morderczych. Niemniej jednak mijały kolejne miesiące, a wojska alianckie nieustannie spychały Niemców w górę Półwyspu Apenińskiego. Kiedy w czerwcu 1944 roku oswobodzono Rzym, ostateczne zwycięstwo wreszcie zaczęło wydawać się nieuniknione. Powstały w oparciu o szerokie spektrum źródeł pierwotnych Dzień bitwy to mistrzowska, napisana z wielkim kunsztem, pełna dramatyzmu opowieść o jednej z najbardziej fascynujących kampanii w historii wojskowości.

Historyk Rusi południowej spotyka, przy rozważaniu kolei dziejowych ubiegłego jej życia, daleko więcej trudności, niż jakowe miałby odnośnie każdej innej dzielnicy Rzpltej, każdej innej krainy, a nawet każdego innego kraju. Krainy bowiem, nazwą Rusi południowej obejmowane, nie stanowiły nigdy, ani politycznie, ani etnograficznie, czegoś w sobie zwartego, zaokrąglonego, wyodrębnionego, co więcej nawet pod względem geograficznym. Nie stanowiły nigdy, w najbardziej oddalonej nawet przeszłości, jednego osobnego państwa; ani też zamykały kiedy w obrębie swym cały etnograficzny żywioł, stanowiący podstawowy tam pierwiastek mieszkańców. (Nie obejmowały Turowa etc.). W epoce panowania domu Ruryka stanowiły one kilka grup księstw jednej wielkiej rzeszy wszech ruskiej, a potem, gdy południe poczęło się z niej bardziej wyosabniać, nie zdołały one przecie skupić się (jeśli już nie koło Kijowa, to koło Halicza) w jedną polityczną całość. Dalej zaś, w epoce następnej, i efemeryczne Królestwo Ruskie Daniela rozpada się niepowrotnie; Halicz zajmuje Polska, Włodzimierz Litwa. Dopiero Unia lubelska jednoczy krainy ruskie południowe, jako dział prowincyi Małopolskiej i dopiero od tego czasu stają się one Ziemiami Ruskiemi Rzeczypospolitej, chociaż właściwie Korony jedynie, gdy Litwa posiadała swoje ziemie ruskie (razem z mało ruskimi etnograficznie Brześciem i Pińskiem). Odtąd też dopiero Ruś południowa, mając od Małopolski, Węgier i Wołoszczyzny granice więcej pewne, zdobywa sobie pod względem polityczno-geograficznym bardziej określone rubieże i od strony W. Ks. Litewskiego, gdy kresy jej stepowe przed i za Dnieprem zawsze były ruchome. (Z okładki)