Zbiór opowiadań jednego z najpopularniejszych i najpoczytniejszych francuskich pisarzy nurtu naturalizmu i dekadentyzmu.

Słynny poemat dygresyjny poświęcony Polsce, Polakom, polskości. Nostalgiczny i liryczny, ale także nierzadko drapieżny i oskarżycielski. Pełen skrajnych emocji, napięcia oraz swoistego poczucia humoru. Nie brak w nim wątków autobiograficznych dotyczących różnych okresów życia autora. „Kwiaty polskie” nasycone są kunsztownymi rymami, oryginalnymi i celnymi metaforami oraz zaskakującymi skojarzeniami. Są napisane tak sugestywnie, że w trakcie lektury w umyśle czytelnika mimowolnie pojawiają się obrazy, dźwięki, zapachy. Nie brak w nich wątków obyczajowo odważnych, w tym erotycznych. „Myślę, że będzie to najważniejsza rzecz, jaką w życiu napisałem – epos, liryka, satyra, groteska, wszystko w magicznym powiązaniu” – pisał (proroczo) Tuwim w liście do siostry. Fabuła. Centralna postać utworu – ogrodnik Ignacy Dziewierski – wydaje córkę za mąż za carskiego oficera, który tłumi protest proletariatu w Łodzi w 1905 roku, zabijając kilku robotników (sam także ginie). Córka niebawem umiera podczas porodu. Dziewierski bierze pod opiekę swoją nowo narodzoną wnuczkę, a gdy ta dorośnie, wyda ją za mąż za bogatego przemysłowca Folbluta. Jednak fabuła w „Kwiatach polskich” ma charakter marginalny – dominują rozległe dygresje na bardzo różnorodne tematy, które stanowią o nieprzemijającej wartości tego dzieła. „Kwiaty polskie” powstały w okresie, gdy Tuwim był poza krajem, na emigracji, gdzie się schronił obawiając się utraty życia z rąk hitlerowców w okupowanej przez nich Polsce. Swój utwór zaczął pisać w listopadzie 1940 roku będąc w Brazylii, a kontynuował tę pracę w Stanach Zjednoczonych (1941–1944). Dzieło nie zostało ukończone. Ma wiele wersji. Przedstawiamy tutaj wersję rekomendowaną przez Fundację im. Juliana Tuwima i Ireny Tuwim.

O wojnie trojańskiej istniało mnóstwo podań. Umiały one opowiedzieć wszelkie szczegóły tej wojny; o każdym królu biorącym w niej udział, o każdym znakomitym rycerzu pojawiały się pieśni, które śpiewano po dworach książęcych i na placach publicznych. Wszystkie zaginęły, być może nigdy nie żyły inaczej niż w pamięci przygodnych poetów-śpiewaków, którzy ich nie spisywali. Ale w tej formie, ulotnej i wędrownej, oddziałały na potężny geniusz Homera. O życiu tego wielkiego poety, od którego zaczyna się literatura grecka, a z nią europejska, nic nie wiemy. Przypadło ono na czasy zbyt jeszcze burzliwe dla młodej cywilizacji greckiej, jeszcze trwał ruch kolonizacyjny, zakładało się nowe miasta, walczono o nowy ustrój polityczny; takie wieki nie mają czasu na spisywanie i przechowywanie dokumentów historycznych... (Fragment wstępu)

Anegdota - to część tworzywa ożywiającego zielonogęsiowe postaci. W tej jarmarcznej szopce pojawiają się osoby z najbliższego otoczenia poety, z autentycznym rodowodem, z konkretnym miejscem i czasem działania: Kraków pierwszych powojennych lat. Z ich upływem okazało się jednak, że żyją one i dziś, w wielu miastach Polski. Grafomanka Hermenegilda Kociubińska, poetka hermetyczna i natchniona eseistka, po powrocie z Paryża z zachwytem propaguje najnowszy prąd w życiu umysłowym Zachodu - balkonizm. Z czasem, stopniowo, charakterystyka postaci rozszerza się poza sprawę tylko snobizmów artystycznych i grafomaństwa... Jej nazwisko zostało wzięte z komedii Krasińskiego, a powojenna krakowska plotka wskazywała na istnienie pierwowzoru. Dziś jest to już tylko anegdota. Podobnie było z Piekielnym Piotrusiem: żył taki nieznośny chłopak, który bez przerwy powtarzał szkolne wyliczanki w rodzaju "siedzi baba na cmentarzu". Dużo ich cytuje autor w swoim teatrze... (Fragment wstępu)