Przedmiotem poznania nauki o bezpieczeństwie powinna być działalność państwa, instytucji międzynarodowych oraz ogól zjawisk i stosunków związanych zapewnieniem bezpieczeństwa w skali krajowej i globalnej. Można dodać, iż zajmować się też powinna analizą zjawisk i procesów społecznych mających wpływ na poziom bezpieczeństwa i ich uwarunkowaniami i konsekwencjami. (...) Nowa dyscyplina "nauka o bezpieczeństwie" ma właśnie charakter interdyscyplinarny dlatego też jej usytuowanie w ramach dziedziny nauki - nauki wojskowe nie byłoby właściwe, gdyż ta dziedzina nie posiada ugruntowanego dorobku, a prowadzone badania są jedynie na kilku resortowych uczelniach wojskowych. Bardziej uzasadnione byłoby umieszczenie jej w obszarze nauk społecznych z kilku względów. Po pierwsze, postrzeganie problematyki bezpieczeństwa w kategoriach militarnych było charakterystyczne dla autorytatywnych systemów politycznych, po drugie współczesne zagadnienia związane z bezpieczeństwem wewnętrznym przede wszystkim posiadają charakter cywilny, i wreszcie interdyscyplinarny charakter nowej dyscypliny naukowej wymaga postrzegania (badania) poprzez pryzmat uwarunkowań politycznych, społecznych, religijnych i ekonomicznych. (...) ( Ze wstępu)

Przedmiotem poznania nauki o bezpieczeństwie powinna być działalność państwa, instytucji międzynarodowych oraz ogól zjawisk i stosunków związanych zapewnieniem bezpieczeństwa w skali krajowej i globalnej. Można dodać, iż zajmować się też powinna analizą zjawisk i procesów społecznych mających wpływ na poziom bezpieczeństwa i ich uwarunkowaniami i konsekwencjami. (...) Nowa dyscyplina "nauka o bezpieczeństwie" ma właśnie charakter interdyscyplinarny dlatego też jej usytuowanie w ramach dziedziny nauki - nauki wojskowe nie byłoby właściwe, gdyż ta dziedzina nie posiada ugruntowanego dorobku, a prowadzone badania są jedynie na kilku resortowych uczelniach wojskowych. Bardziej uzasadnione byłoby umieszczenie jej w obszarze nauk społecznych z kilku względów. Po pierwsze, postrzeganie problematyki bezpieczeństwa w kategoriach militarnych było charakterystyczne dla autorytatywnych systemów politycznych, po drugie współczesne zagadnienia związane z bezpieczeństwem wewnętrznym przede wszystkim posiadają charakter cywilny, i wreszcie interdyscyplinarny charakter nowej dyscypliny naukowej wymaga postrzegania (badania) poprzez pryzmat uwarunkowań politycznych, społecznych, religijnych i ekonomicznych. (...) ( Ze wstępu)

Współczesne miasta stały się niezbyt bezpieczną przestrzenią do funkcjonowania społeczeństw. Typową cechą współczesnych miast, zwłaszcza dużych, z jednej strony jest szalony postęp cywilizacyjny wiążący się z ich rozwojem, z drugiej zaś coraz więcej jest tam zagrożeń. W dużych miastach, aglomeracjach miejskich czy metropoliach następuje nasilenie zagrożeń społecznych, cywilizacyjnych i naturalnych. Wśród zagrożeń należących do specyfiki miejskiej są związane z: transportem miejskim i komunikacją, ekologią, ochroną środowiska, zarządzaniem miastami i ich rozwojem, gospodarką przestrzenną, rozwarstwieniem dochodów ludności, zbilansowaniem rynków pracy. Najważniejsze jednak są zagrożenia społeczne, spośród których w miastach dominują: przestępczość, zwłaszcza o charakterze kryminalnym, zakłócenia porządku publicznego, przestępczość zorganizowana, przestępczość wśród nieletnich, patologie społeczne, jak: alkoholizm, narkomania, prostytucja. Biorąc pod uwagę przestępczość o charakterze kryminalnym, należy wskazać, że trzy czwarte tego typu przestępstw popełnianych jest w Polsce na terenach miejskich. W miastach, zwłaszcza dużych, spotykamy się często z aktami wandalizmu, chuligaństwa stadionowego, przejawami zachowań agresywnych, nie tylko ze strony blokersów. Miasta są również miejscem protestów społecznych, rozruchów czy zamieszek. Nasileniu zagrożeń społecznych w miastach sprzyjają rozluźnione relacje społeczne, anonimowość, brak poczucia odpowiedzialności za dobro wspólne, rosnące zobojętnienie społeczeństwa, rozwarstwienie społeczeństwa itp. Duże miasta często są nazywane, również potocznie, aglomeracjami miejskimi, a te największe - metropoliami. W Polsce za wielkie są uznawane miasta liczące powyżej 200 tys. ludności. Takich miast jest w Polsce siedemnaście i są to: Białystok, Bydgoszcz, Częstochowa, Gdańsk, Gdynia, Katowice, Kielce, Kraków, Lublin, Łódź, Poznań, Radom, Sosnowiec, Szczecin, Toruń, Warszawa, Wrocław. Miasta te są nazywane zgodnie z klasyfikacją przyjętą w roczniku statystycznym Głównego Urzędu Statystycznego wielkimi polskimi miastami. Najważniejszym organem państwowym powołanym do zapewnienia bezpieczeństwa i porządku publicznego jest policja. Ustawa o Policji w art. 1 określa podstawowe cele, dla których formacja ta została powołana. Jak stanowi ust. 2 tego przepisu, nadrzędnym celem policji jest ochrona bezpieczeństwa ludzi oraz utrzymanie bezpieczeństwa i porządku publicznego. Wspomniana ustawa, powołująca w kwietniu 1990 r. tę formację, nadała jej uprawnienia i określiła stojące przed nią zadania. Funkcjonowanie policji zostało dookreślone w aktach prawnych niższego rzędu, tj. w rozporządzeniach ministra spraw wewnętrznych, w zarządzeniach i decyzjach komendanta głównego policji. Zapewnieniem bezpieczeństwa i porządku publicznego w dużych polskich miastach policja zajmuje się przez swoje jednostki zorganizowane w postaci komend miejskich, którymi zarządzają komendanci miejscy podporządkowani właściwym komendantom wojewódzkim. Komendy miejskie funkcjonujące w aglomeracjach miejskich działają wraz z wieloma podległymi im jednostkami organizacyjnymi - komisariatami. Policja w miastach nie działa jednak sama. Zadania ze sfery bezpieczeństwa i porządku na terenie miast to także jeden z bardzo ważnych obszarów działania gmin i powiatów w Polsce. Zadania dla gmin i powiatów wynikają wprost z ustaw: o samorządzie gminnym i o samorządzie powiatowym. Większość wielkich polskich miast ma statut miast na prawach powiatu, inaczej mówiąc, powiatów grodzkich. W przestrzeni miejskiej wielkich miast pojawiają się, jak wspomniano, liczne zagrożenia. Policja musi je identyfikować, diagnozować i ciągle się przygotowywać do skutecznego ich zwalczania. Swoim funkcjonowaniem musi odpowiadać na zmieniające się także oczekiwania społeczne. W policji muszą w związku z tym zachodzić procesy przystosowawcze, usprawnienia organizacyjne. Formacja ta musi elastycznie reagować na zmiany w jej otoczeniu zewnętrznym, jednocześnie sama się zmieniając. (Fragment wstępu)

Trzy pierwsze wydania niniejszej pracy ukazały się w 2010 i 2011 r. i - ku satysfakcji autorów - cieszyły się tak znacznym zainteresowaniem, że ich nakłady zostały wyczerpane. Było to naturalną motywacją do kolejnego jej opublikowania, czemu sprzyjał komendant główny Policji, nadinspektor dr Jarosław Szymczyk. Dał temu wyraz swoim słowem wstępnym zamieszczonym w pracy. Kolejne wydanie pracy jest zawsze okazją do nadania jej doskonalszej formy. Autorzy skorzystali z tej możliwości, poprawiając dostrzeżone uchybienia oraz poszerzając rozdział V poświęconej współczesnej polskiej Policji. Wyrażamy przekonanie, że wprowadzone zmiany - zgodnie z intencjami - przyczyniły się do udoskonalenia pracy i poszerzenia wiedzy o dziejach polskiej policji. A. Letkiewicz, P. Majer (Przedmowa do wydania IV uzupełniającego)

..." Prezentowana publikacja ma poniekąd charakter pionierski, zwłaszcza w zakresie próby całościowego ujęcia omawianej problematyki, przy czym nie stanowi kompendium wiedzy w pełni wyczerpującego prezentowane kwestie. Głównym zamierzeniem opracowania było ukazanie różnych aspektów kształtowania się etyki w zawodzie policyjnym na ziemiach polskich, nie zaś pełna analiza zachowań i uczynków funkcjonariuszy służb publicznych..." (Ze wstępu)

Książka nosi charakter monograficzny. Autorzy mają nadzieję, że zawarte w niej treści wykorzystywane będą przez specjalistów zajmujący się współczesnym terroryzmem międzynarodowym, prokuratorów, funkcjonariuszy Policji i służb specjalnych, dziennikarzy i komentatorów. W kręgu odbiorców znajdują się także studenci prawa i administracji, którzy wybrali specjalności z zakresu prawa międzynarodowego, prawa karnego czy bezpieczeństwa publicznego, międzynarodowego i wewnętrznego. Można ją także polecić studentom stosunków międzynarodowych i studiów strategicznych oraz słuchaczom szkół resortowych służb mundurowych. (Rec. wyd.)