Międzypokoleniowa książka dla dzieci oraz ich dziadków i pradziadków. O dzieciństwie spędzonym w latach 1930-1960. Piękne fotografie, rysunki, fragmenty pamiętników pochodzą z archiwów bohaterów! Prawdziwe historie, wzruszające świadectwa, zaskakujące anegdoty! Podczas prac nad książką udało nam się "obudzić" wiele starszych osób, zapraszając do spotkania i wspominania. Naszym projektem łączymy pokolenia, pokazując, że babcie i dziadkowie też byli dziećmi, że babcia łapała żaby, a dziadek wchodził na drzewa. Jest to projekt społeczny, kulturalny, historyczny, międzypokoleniowy, wyjątkowy. "Tę książkę napisały dzieci: Wiesia, Xawera, Biruta, Nikodem, Kazik i inni? Najstarsza, Kasia, ma STO lat! Dorosłe dziś "dzieci", których opowieści złożyły się na tę książkę, wychowywały się tym samym kwartale ulic, kupowały słodycze w tym samym sklepiku, chodziły do tej samej szkoły i na tej samej górce lepiły bałwana. Miały dużo wolności. Opowiadają o chwytanych do słoika traszkach, dziewczyńskich pamiętnikach, rodzinnych świętach i o ówczesnych przysmakach? Każde z nich przytoczyło jeden/dwa epizody ze swojego dzieciństwa. Liczne, kapitalne zdjęcia zdradzają metrykę tych wspomnień. Przytoczone anegdoty dają współczesnym dzieciom wyobrażenie o innym, odległym dorastaniu babć i dziadków, stanowią historię w małej, efektownej kapsułce. Historię dzielnicy, ale historię kraju po trosze, w mikroskali. Jednocześnie komizm tych opowieści, ich "egzotyka" i wdzięk - są ponad czasem, są esencją wspólnego wszystkim generacjom stanu bycia dzieckiem. Dobrze zaprojektowana, mądra i ciekawa książka. Kładka przerzucona między generacjami. A jakby tego było mało - świetny przykład dbałości o pamięć, o ciągłość lokalnej tradycji, o tożsamość miejsca. Gorąco polecam!" (Joanna Olech) (Rec. Wydawn.)

Znane bohaterki w kolejnej odsłonie. Bo nie od dziś wiadomo, że kobiety perfekcyjne są tylko perfekcyjne, za to nieidealne są po prostu fajne.Jedna z czterech przyjaciółek, Baśka, wreszcie została mamą. Czy kobieta, która przez całe życie skupiona była wyłącznie na sobie, będzie potrafiła odnaleźć się w nowej roli? Do tej pory los obchodził się z nią łaskawie, szczędząc jej większych trosk, ale i nad nią zaczynają się zbierać czarne chmury. Przyzwyczajona do luksusów i wygodnego życia, będzie musiała bardzo się postarać, żeby przetrwać burzę. Na szczęście, jak zawsze ma wsparcie w przyjaciółkach, które potrafią wyciągać się wzajemnie za uszy nawet z największych tarapatów. (Rec. Wydawn.)

Książka przedstawia zmagania bohatera - młodego chłopaka o zdobycie akceptacji i wyrobienie sobie pozycji w środowisku kierowców tytułowej bazy na Sokołowskiej. Akcja rozgrywa się jakoś niedługo po II wojnie światowej, więc w fatalnych warunkach sprzętowych. Każdy wyjazd na trasę zdezelowaną ciężarówką staje się walką o przetrwanie i sprawdzianem wartości i przydatności kierowcy, mężczyzny, człowieka. Pierwszy krok w chmurach, wydany w 1956 roku tom opowiadań, znacząco przyczynił się do powstania legendy Marka Hłaski jako pisarza opierającego się poetyce socrealistycznej. W tytułowym opowiadaniu tego zbioru klasa robotnicza przedstawiona jest jako grupka lumpenproletariuszy i zboczeńców seksualnych, a wielkie miasto - dotychczas symbol osiągnięć komunizmu - jako świadek gwałtu na niewinności.

Zwariowanych przygód radosnej i uroczej Charlotte Lavigne ciąg dalszy. Pamiętacie, co się wydarzyło na ostatnich stronach pierwszego tomu Smacznego życia Charlotte Lavigne? Tak, Maxou wreszcie oświadczył się naszej uroczej bohaterce. I na dodatek poprosił ją, by zamieszkali w Paryżu. Charlotte jest w siódmym niebie. Będą żyli długo i szczęśliwie w najpiękniejszym mieście na świecie. Oczywiście z gromadką ślicznych dzieci. Tylko teraz musi zaplanować ślub. Trochę się tym denerwuje, bo najważniejsze wydarzenie w jej życiu musi przebiec bez zakłóceń, a sami pamiętacie, jak skończyła się słynna kolacja z Maxou. Tym razem nie będzie pożaru, pogorzelców w biustonoszu z różową koronką, kieliszka wina za dużo i strąków edamame, którymi można się udławić. Będzie idealnie!

Pełna wzruszeń historia o miłości, wyborach i o tym, że czasem, żeby mówić o sobie "my", nie wystarczy tylko się kochać. Laura, świeżo upieczona absolwentka psychologii, poznaje chłopaka ze wsi. Alek prowadzi odziedziczone po rodzicach gospodarstwo rolne. Choć pochodzą z dwóch różnych światów, wzajemna sympatia bardzo szybko przeradza się w głębsze uczucie. Ona, zdolna i ambitna, ma przed sobą wyjazd na zagraniczny doktorat. On, prostolinijny i wielkoduszny, nie zamierza zostawić spuścizny po nieżyjących rodzicach. Czy łączące ich uczucie będzie w stanie przetrwać rozłąkę? Róża, urocza starsza pani, po latach emigracji powraca do ojczyzny. Z braku innej możliwości zatrzymuje się w domu u nieznajomej rodziny. Chociaż Róża nie znajduje porozumienia z właścicielką, jej wielką sympatię zyskuje nastoletni syn kobiety. Rodząca się między nimi nić porozumienia sprawia, że staruszka postanawia pierwszy raz w życiu opowiedzieć komuś swoją historię. Jest to opowieść o stracie, bólu i cierpieniu, ale także o ponadczasowej miłości przezwyciężającej nawet śmierć. Jak splotą się te dwie historie? Czy to, co zdarzyło się kiedyś, może w jakikolwiek sposób wpłynąć na gnającą do przodu przyszłość? (Rec. Wydawn.)

Olek jest synem brutalnego gangstera, i nie gorszym od niego łobuzem. Nieraz ojciec dał psom w łapę, żeby nie wyciągały konsekwencji z jego brzydkich wybryków. I żeby mieć go znów przy nodze. Traf chce, że chłopak zrywa się z łańcucha i smakuje nowego, wiejskiego życia w chacie pewnej Babki. Sam tym zaskoczony, odnajduje sens w wyciąganiu wody ze studni, rąbaniu drew i pomocy wioskowym w ich codziennym trudzie. Odkrywa niezwykłość tego miejsca, ale i mroczne tajemnice mieszkańców. Odnajduje miłość – nie tylko do pięknej dziewczyny z baru. Wkrótce jednak ojciec upomina się o niego: do nogi! Reakcja syna zaskakuje ich obu.

Nie mówię do niego czule, ale w środku tak o nim myślę. Zbiór reportaży laureata nagrody Kapuścińskiego i autora głośnych „Płuczek”, które znalazły się m.in. w finale Nagrody Literackiej Nike. Poruszające losy matek, ojców i dzieci wciągniętych w wielkie i kameralne polskie piekła. To historie, ułożone z reporterską precyzją i jednocześnie wielką wrażliwością, z tropów i śladów wydobytych z prokuratur, akt sądowych, zeznań i opowieści. To oblicza polskiej rodziny, których, zanurzeni w stereotypowych wyobrażeniach i zamykający oczy przed tabu, na co dzień nie widzimy. Reszka oddaje głos nastoletnim dzieciobójczyniom, żonom przez lata bitym i upokarzanym przez swoich pijących mężów, sprawcom brutalnych mordów, którzy nie widzą swojej winy a także świadkom rodzinnych tragedii, pracownikom społecznym i policji. Wśród jego bohaterów są m.in: rodzice, którzy zagłodzili swoją córkę, małżeństwo emerytów opiekujące się dorosłym synem z niepełnosprawnością; rodzina usiłująca wypędzić z córki złego ducha za pomocą egzorcyzmów czy czarnoskóry bokser z domu dziecka, nastolatka, która zbuntowała się przeciwko reżimowi pogotowia opiekuńczego, gimnazjalista, który się powiesił, najprawdopodobniej z głodu. Historie te układają się w obraz świata, w którym czasami, nieoczekiwanie i wbrew wszystkiemu, pojawia się też dobro. Zbiór zawiera reportaże nominowane do Nagrody Grand Press. "Wstrząsające, bolesne, nie do uwierzenia, napisane oszczędnym językiem. Paweł P. Reszka zabiera nas wprost w otchłań polskiego rodzinnego piekła, które istnieje, czasem za ścianą i nie wolno nam o nim zapomnieć. Bardzo za tę książkę dziękuję." Ewa Winnicka "Wstyd i poniżenie zachowujemy dla siebie, jeśli ktoś chciałby o nich usłyszeć, musi zasłużyć na nasze zaufanie. Reszce zawierzyli bohaterowie rodzinnych historii, zawierzą mu również czytelnicy. Ta książka to dowód reporterskiej wiarygodności. Dzięki jego wrażliwości, opowieści o ludziach, których życia przeleciały przez luki w systemie, czyta się z troską i współczuciem." Mikołaj Grynberg (Z okładki)

W Bieszczady ruszali w poszukiwaniu nowego, lepszego życia. Pełni nadzei, planów, oczekiwań. Zderzenie marzeń z rzeczywistością nie zawsze pokrywało się z wyobrażeniami. Tylko najtwardsi i ci, którzy pokochali Bieszczady prawdziwą miłością, znaleźli w sobie dość siły i determinacji, by zostać tu na zawsze... Bieszczadzka Odyseja to opowieść o trudach życia powojennych osadników z łat 50. i 60. XX w. Książka oparta jest na wspomnieniach rodziców autora, którzy już' w pierwszej połowie lat pięćdziesiątych zamieszkali w Bieszczadach, podejmując pracę w miejscowych Państwowych Gospodarstwach Rolnych. To książka o codziennym życiu "zwyczajnych" ludzi, najczęściej młodzieży pochodzącej z ubogich, wielodzietnych rodzin. Wbrew utrwalonym już mocno wyobrażeniom o Bieszczadach, jako miejscu ucieczki, czy „zsyłki' dla ludzi niepokornych, bądź takich, którzy weszli w kolizję z prawem, to właśnie biedni ludzie pochodzący z przeludnionych wiosek, dominowali wśród pierwszych powojennych mieszkańców tych gór. Tytuł książki nawiązuje do wieloletniej tułaczki pionierskich rodzin osadniczych, w poszukiwaniu swojego miejsca do godnego życia. Treść uzupełniona została opisami miejsc w których rozgrywały się wydarzenia z lat pięćdziesiątych, i wspomnieniami autora z czasów jego dzieciństwa. (Rec. Wydawn.)

SPOTYKAJĄ SIĘ W ZNISZCZONYM MIEŚCIE I KAŻDE Z NICH JEST RÓWNIE ZRUJNOWANE JAK ONO. Anna, młoda Niemka, dokumentuje okrucieństwo wojny w doszczętnie zburzonym Dreźnie. Jest przekonana, że tylko za pomocą fotografii może pokazać światu, jak kończy się nienawiść do drugiego człowieka. Sama podczas wojny straciła wszystko, swój dom, swoich najbliższych. Zadanie sfotografowania wojennej rzeczywistości dostaje także Stanley, amerykański reporter. Dwoje ludzi, z czułością patrzących na losy innych, spotyka się w środku piekła, próbując odzyskać to, co zostało zabrane przez wojnę – wiarę w miłość. Ich niezwykła odyseja będzie wiodła z Drezna przez Nowy Jork aż po atol Bikini, który światu już zawsze będzie kojarzył się ze słynnymi testami broni nuklearnej. CZY W TAKIEJ RZECZYWISTOŚCI MOŻE PRZETRWAĆ NADZIEJA? „Bikini” to niezwykła, napisana z rozmachem powieść, którą wielu czytelników zalicza do najlepszych w dorobku autora. W ciągu zaledwie dwóch lat od pierwszego wydania została przetłumaczona na 9 języków. Wielowarstwowa, pełna historycznych odniesień, pokazuje człowieka w jego najlepszej i najgorszej odsłonie.

Tata Janka wyjechał, a on nie chce martwić mamy chłopakami z podwórka, którzy się na niego uwzięli. Michał lubi śpiewać i tańczyć, na urodziny zaprosił same dziewczyny – jego rodzice tego nie akceptują. Ewa padła ofiarą przykrych żartów koleżanki z klasy i teraz boi się wrócić do szkoły. Te historie zdarzyły się naprawdę. Są smutne i radosne, takie, jakie jest życie. Rozejrzyj się, może blisko ciebie jest ktoś, kto potrzebuje trochę ciepła? Podaj mu swoją dłoń. Może Wam się wydać niewiarygodne, ale historie opisane w tej książce wydarzyły się naprawdę! Choć zmieniłem imiona niektórych bohaterów, pewne fakty z ich życia schowałem do kąta, a inne oświetliłem reflektorem, opisałem prawdziwe postaci i prawdziwe zdarzenia. Autor

W 2020 papież Franciszek zezwolił na udostępnienie badaczom archiwaliów z czasów pontyfikatu papieża Piusa XII. W labiryncie milionów odtajnionych dokumentów doskonale odnalazł się Johan Ickx, kierownik Archiwów Historycznych w Sekretariacie Stanu, czyli Ministerstwa Spraw Zagranicznych Watykanu. Potrzebny był wybitny ekspert, by odtworzyć prawdę o działalności Biura i odsłonić tajemniczy świat kurii rzymskiej, która z racji dyplomatycznego i poufnego charakteru przekazywanych informacji, posługuje się językiem niezrozumiałym dla laika. Publikacja ukazuje się po śmierci Rolfa Hochhuth’a, autora słynnej sztuki Der Stellvertreter (Namiestnik), niezwykle żywotnej kreacji sfinansowanej przez sowieckie tajne służby. Utwór wystawiony w 1963 i przetłumaczony na niemal wszystkie języki europejskie, na wiele lat zdeprecjonował działalność Piusa XII – od chwalonej na całym świecie przez najwyższych rangą polityków i osobistości żydowskie, do obrzuconej obelgami.

Tematem powieści, której David Foster Wallace poświęcił ostatnich dziesięć lat życia, jest śmiertelna nuda. Dziesięć lat po samobójczej śmierci kultowego amerykańskiego pisarza jego dzieło w końcu trafia do rąk polskich czytelników. Przebłyski, pozornie przypadkowe stop-klatki z życiorysów osób, które łączy jedno - spotykają się w zasypanym papierami biurze Izby Rozliczeń Skarbowych, gdzie każdy dzień do złudzenia przypomina poprzedni. Setki formularzy zeznań podatkowych przechodzą przez ręce kontrolerów, automatyczna i przeraźliwie nudna praca upodabnia ludzi przekładających dokumenty z miejsca na miejsce do maszyn, posłusznie wykonujących swoje zadania aż do zużycia i zastąpienia nowymi. W tej wszechogarniającej monotonii nawet śmierć przy biurku obok pozostaje niezauważona i nie robi na nikim większego wrażenia. Lecz Wallace potrafi opowiadać o samozatracającym się świecie w taki sposób, jak nikt inny. W 2012 r. ta wyjątkowa książka znalazła się w finale Nagrody Pulitzera. (Rec. Wydawn.)

Akcja powieści toczy się w małym miasteczku na Południu Ameryki. Native Hunnicutt, znany w całej okolicy szczęściarz, zadowolony z siebie "nicpoń i drań, z szerokim uśmiechem na twarzy i pustą kieszenią", żeni się ze starszą od siebie o kilkanaście lat wdową, dziedziczką piętrowego domu z czerwonej cegły, prawie pięciu tysięcy akrów ziemi uprawnej i lasu. Nie myśli jednak zmienić swojego dotychczasowego trybu życia, nie zamierza też zrezygnować z ładnej, gorącej Mulatki, będącej służącą w domu wdowy. Żona zostaje kochanków in flagranti i to daje początek tragedii.

Złe, niemoralne, wyrachowane, manipulujące otoczeniem. Intrygantki, oszustki, awanturnice w skali rodzinnej, krajowej i europejskiej. Zdrajczynie i agentki obcych mocarstw. Od Jagiellonów po czasy PRL-u. Barbara Giżanka. Wykorzystując podobieństwo do Barbary Radziwiłłówny, skutecznie omotała Zygmunta Augusta. Barbara Brezianka. Oskarżona przed sądem o otrucie teścia i o zgładzenie trzeciego z kolei męża. Podejrzewano ją o przyspieszenie zgonu dwóch poprzednich. Agnieszka Machówna. Piękna i sprytna chłopka udająca szlachciankę, na co dał się nabrać nawet austriacki cesarz Leopold. Maria Teresa Dogrumowa. Doświadczona aferzystka i oszustka. Dla spodziewanej korzyści finansowej rozpowszechniła plotkę o rzekomym spisku na życie króla Stanisław Augusta. Zofia Potocka. Najpiękniejsza kobieta Europy, najpierw żona generała Józefa Witta, potem hrabiego Szczęsnego Potockiego. Zaczynała jako stambulska kurtyzana. Karolina Sobańska. Kochanka Mickiewicza, adresatka jego miłosnych sonetów, a zarazem płatna agentka III Oddziału Kancelarii Cesarskiej w Petersburgu, donosząca m.in. na dekabrystów. Xawera Deybel. Sam Towiański bał się jej niesamowitych oczu. Miała romans z Mickiewiczem i prawdopodobnie urodziła jego dziecko. Janina Broniewska. Fanatyczna komunistka, autorka książek z czerwonego kanonu lektur szkolnych, po wojnie partyjna szara eminencja środowiska literatów. Wanda Wasilewska. Zafascynowana Stalinem, przyjęła obywatelstwo radzieckie i z zapałem uczestniczyła w realizowaniu pojałtańskiego rozbioru Polski. Marzyła się jej siedemnasta republika. Blanka Kaczorowska. Konfidentka Gestapo, wydała wiele osób z Podziemia AK. Po wojnie tajna współpracowniczka służb PRL. (Rec. Wydawn.)

David Lisey wierzy w miłość. Yara Philips wierzy tylko w złamane serca. On jest utalentowanym muzykiem bez lirycznej inspiracji. Potrzebuje muzy. Ona to wędrowna bogini. Spotyka mężczyzn, którzy jej potrzebują, ale tylko do momentu, kiedy złapią od niej wiatr natchnienia. Dlatego nigdy nie pozostaje w jednym miejscu przez zbyt długi czas. David od pierwszego spojrzenia wie, że znalazł, czego szukał. Yara wierzy, że może dać Davidowi dokładnie to, czego on potrzebuje, aby osiągnąć swój pełny potencjał: złamane serce. Żadne z nich nie chce się poddać, ale wiara zawsze wymaga poświęcenia.

Barwna, zabawna historia utkana z codziennego życia. Małe osiedle na obrzeżach Warszawy, gdzie ścierają się lokalsi i przyjezdni, władza i obywatele, zwyczajni ludzie i krezusi, starzy i młodzi, samotni i ci w związkach. Kolejna po „Nieznajomej" i „Sąsiadach” opowieść o losach podmiejskiej społeczności barwnych osobowości i o lokalnych osobliwościach. Nic nie wskazuje na to, aby w Sielance miał zapanować upragniony spokój. Jak to zwykle wiosną, grypa zbiera swoje żniwo, Jakubek musi zbierać pieniądze na nową łapówkę dla burmistrza, u Stefana zagnieździła się jakaś dziewczyna, co spędza Ali sen z powiek. Na dodatek do Arlety przyjeżdża mamusia i próbuje zaprowadzić w rezydencji swoje porządki. Z Krasnegostawu na niezapowiedzianą inspekcję wpada też Teodozja Jakubek. Zaś syn i synowa Marii Bąk odwiedzają chorą matkę i przypadkiem konfrontują się z niewygodną prawdą o swej córce. Niewypowiedziana wojna pomiędzy władzą a obywatelami trwa w najlepsze i ujawnia się w planach powstania nowej gazety. Ścierają się też siły tradycji i nowoczesności, zaś anonimowi obrońcy lasu grożą deweloperowi strasznymi konsekwencjami. Jedynie Emilia Makowska może zaliczyć ten czas do udanych, wizyta dawno niewidzianego kolegi za studiów budzi w niej na nowo kobietę.

Każdy, kto poznał Brombę wiele lat temu, z pewnością nie poczuje się rozczarowany. Tak, to znowu ona! Ona, a także inni mieszkańcy Naszej Okolicy. Gluś, Fikander, Malwinka, Psztymucel, Kajetan, Makawity - wybrani z wybranych. Czy może być coś bardziej wciągającego i przyjemniejszego, niż rozważanie najistotniejszych problemów psychologicznych w gronie starych przyjaciół?

Eilis Lacey mieszka z matką i siostrą w irlandzkim miasteczku, gdzie wiedzie spokojne życie. Kiedy pojawia się okazja wyjazdu do Ameryki, Eilis nie waha się długo. W Nowym Jorku musi nauczyć się sama decydować o sobie. Colm Tóibín kreśli szalenie precyzyjne i subtelne studium przynależności. Brooklyn we wzruszający, ale i niepozbawiony humoru sposób ukazuje piekło emigracyjnej izolacji i żmudny proces układania sobie życia od nowa. To także wiarygodny portret kobiety przezwyciężającej własną bierność. Gdy bowiem Eilis odnajduje w Ameryce stabilizację i szczęście, z Irlandii przychodzi tragiczna wiadomość, która zmusza ją do dokonania najważniejszego w życiu wyboru. (Z okł.)

Buddenbrookowie. Dzieje upadku rodziny (niem. Buddenbrooks: Verfall einer Familie) – powieść Thomasa Manna, opublikowana w 1901 roku. Autor miał wtedy 26 lat. W 1903 roku ukazało się drugie wydanie powieści, które potwierdziło jej literacki sukces w Niemczech. W utworze sportretowany jest upadek (zasygnalizowany już w podtytule) zamożnej rodziny kupieckiej z Lubeki. Powieść, będącą obrazem niemieckiego społeczeństwa mieszczańskiego kilku dekad XIX wieku, cechuje charakterystyczny, pełen szczegółów styl. Dzieło przyniosło Mannowi Literacką Nagrodę Nobla w 1929 roku, choć według jego żony nie byłoby to możliwe bez publikacji Czarodziejskiej Góry. Thomas Mann zaczął pisać Buddenbrooków w październiku 1897 roku, mając 22 lata. Książka była gotowa trzy lata później, w lipcu 1900 roku i została opublikowana w październiku 1901.

Buddenbrookowie. Dzieje upadku rodziny (niem. Buddenbrooks: Verfall einer Familie) – powieść Thomasa Manna, opublikowana w 1901 roku. Autor miał wtedy 26 lat. W 1903 roku ukazało się drugie wydanie powieści, które potwierdziło jej literacki sukces w Niemczech. W utworze sportretowany jest upadek (zasygnalizowany już w podtytule) zamożnej rodziny kupieckiej z Lubeki. Powieść, będącą obrazem niemieckiego społeczeństwa mieszczańskiego kilku dekad XIX wieku, cechuje charakterystyczny, pełen szczegółów styl. Dzieło przyniosło Mannowi Literacką Nagrodę Nobla w 1929 roku, choć według jego żony nie byłoby to możliwe bez publikacji Czarodziejskiej Góry. Thomas Mann zaczął pisać Buddenbrooków w październiku 1897 roku, mając 22 lata. Książka była gotowa trzy lata później, w lipcu 1900 roku i została opublikowana w październiku 1901.