Tytuł recenzowanej monografii Bezpieczeństwo informacyjne i medialne w czasach nadprodukcji informacji ma odniesienie do wszelkich sfer życia jednostkowego i społecznego a jej zawartość winna wzbudzać szereg refleksji oraz wywoływać wiele pytań dotyczących naszej egzystencji. Na początku stycznia 2020 roku noblistka Olga Tokarczuk udzielając wywiadu Gazecie Wyborczej zastanawiała się nad tym: Jaka jest moja rola wobec Internetu, który przeinacza i zmyśla? oraz nad tym: Jaką wartość ma dziś wymyślanie rzeczywistości, w której tak wiele jest zmyśleń? Namysł nad odpowiedziami na tak postawione pytania winni mieć wszyscy ludzie, bez względu na wiek, płeć, pochodzenie, poglądy, wykształcenie, profesję .(Z okładki)

W 2020 papież Franciszek zezwolił na udostępnienie badaczom archiwaliów z czasów pontyfikatu papieża Piusa XII. W labiryncie milionów odtajnionych dokumentów doskonale odnalazł się Johan Ickx, kierownik Archiwów Historycznych w Sekretariacie Stanu, czyli Ministerstwa Spraw Zagranicznych Watykanu. Potrzebny był wybitny ekspert, by odtworzyć prawdę o działalności Biura i odsłonić tajemniczy świat kurii rzymskiej, która z racji dyplomatycznego i poufnego charakteru przekazywanych informacji, posługuje się językiem niezrozumiałym dla laika. Publikacja ukazuje się po śmierci Rolfa Hochhuth’a, autora słynnej sztuki Der Stellvertreter (Namiestnik), niezwykle żywotnej kreacji sfinansowanej przez sowieckie tajne służby. Utwór wystawiony w 1963 i przetłumaczony na niemal wszystkie języki europejskie, na wiele lat zdeprecjonował działalność Piusa XII – od chwalonej na całym świecie przez najwyższych rangą polityków i osobistości żydowskie, do obrzuconej obelgami.

Dezinformację kojarzymy głównie z mediami i polityką. Im bardziej myślimy, że nas ona nie dotyczy, tym szybciej wpadamy w sidła fake newsów, półprawd i przeinaczeń. Dlatego tak ważne jest, aby zrozumieć, czym jest, a czym nie jest dezinformacja, gdzie występuje i jak ją rozpoznać, jakie wywołuje skutki oraz co robić, żeby jej przeciwdziałać. Informacja jest dziś interesująca wówczas, gdy zachęca nas do jej kliknięcia i obejrzenia, niezależnie od jej rzetelności i jakości. Nie musi być zweryfikowana, byleby była atrakcyjna − a to daje pole do popisu wszelkiej dezinformacji, treściom zmanipulowanym, powodując coraz większy chaos informacyjny. A że informacji jest coraz więcej − siłą rzeczy więcej dezinformacji. Dlatego tym bardziej powinniśmy wiedzieć, jak ją rozpoznać, jak jej przeciwdziałać i jak się z nią obchodzić. „Dezinformacja – instrukcja obsługi” to książka dająca wiedzę niezbędną do poruszania się w chaosie informacji, ale i przypominająca, że – w dobie mediów społecznościowych − siłą sprawczą jesteśmy my wszyscy i to my jesteśmy odpowiedzialni za treści, które tworzymy i udostępniamy. Katarzyna Bąkowicz nie banalizuje i nie upraszcza tematu, wykładając zawiłości dezinformacji w sposób czytelny, nie tracąc przy tym nic z głębokości wywodu. (...) Interesujące studia przypadków, odsłanianie rozmaitych smaczków i kulis wojny informacyjnej, w której przychodzi nam uczestniczyć − wszystko to sprawia, że monografię tę czyta się z zainteresowaniem, a momentami jak dobrą powieść sensacyjną, choć temat raczej skłania do smutnej refleksji niż poszukiwania sensacji. prof. dr hab. Magdalena Szpunar, fragment recenzji

Katarzyna Bąkowicz podejmuje się niełatwej próby – i próbę tę należy uznać za udaną – zdefiniowania kluczowej dla prowadzonych przez nią rozważań kategorii fake newsa, który traktuje jako produkt medialny czasów postprawdy. Praca jest intelektualnie dojrzała, przemyślana i spójna. Jest odkrywcza, niebanalna poznawczo, inspirująca, skłaniająca do przemyśleń, ale i momentami ważnej i potrzebnej polemiki z Autorką. Już sam wybór problematyki wyraźnie wskazuje, iż pani Katarzyna Bąkowicz podjęła się analizy problemu nowatorskiego [...] stawiając sobie zadanie ambitne i podwójnie trudne, gdyż podjęła się eksploracji białej plamy badawczej, z którą to, poradziła sobie bardzo dobrze. Jej pracę czytam […] jako rozmywanie się kategorii prawdy w kulturze informacyjnej natychmiastowości, stąd sama prawdziwość informacji, staje się mniej istotna od możliwości przyciągania uwagi w dobie informacyjnego przeciążenia, co oczywiście odbywa się kosztem jej pauperyzacji i obniżania jakości prezentowanych informacji. Z recenzji Prof. dr hab. Magdaleny Szpunar (UJ) (Z okładki)

Jak zapewnić nowopowstałemu bolszewickiemu państwu okres oddechu dla ustabilizowania sytuacji wewnętrznej? Można rozpocząć globalną akcję dezinformacyjną, by wprowadzić w błąd rządy i koncerny mediowe świata. Można też umiejętnie posłużyć się decepcją. Decepcję od dezinformacji różni skala informacyjnego wpływu - odbiorca jest starannie wyselekcjonowany, a nie masowy: otoczenie wysoko sytuowanych agentów wpływu, „pożyteczni idioci”, naukowcy, ludzie kultury, pojedynczy przedstawiciele mediów, wschodzący ludzie władzy. Sowieci powoli opanowywali systemy informacyjne innych państw, które z wolna zaczęły przyjmować punkt widzenia inicjatorów wielkiego oszustwa. Marek Świerczek udowadnia, że słynna operacja Trust była tylko jedną z wielu akcji skutecznie mamiących państwa demokratyczne. W latach 1928-1933 sowieckie służby odpaliły m.in. Spisek Lockharta, „Sindikat” 1, 2 i 4, operacje „Krot”, „D-7”, „Zamorskoje”, gigantyczny montaż „Tarantella” i „Maki-Miraż”. Twórcy bolszewickich operacji specjalnych czerpali pełnymi garściami z dorobku carskich służb, ale ani III Oddział, ani cesarska Ochrana nigdy nie osiągnęły nawet w najmniejszym stopniu rozmachu i skuteczności służb sowieckich. O tej skuteczności i rozmachu, o nieprzerwanej ciągłości, której doświadczamy również w dzisiejszych czasach traktuje ta książka. (Rec. Wydawn.)

Dezinformacja jest bronią używaną od czasów starożytnych, a jej archetypem jest koń trojański, który z pozoru nieszkodliwy, w istocie niszczy tych, którzy go przyjmą. W swojej klasycznej już książce Vladimir Volkoff opisuje dzieje technik dezinformacyjnych od czasów antycznych do współczesnych. Prezentując najważniejsze schematy, pojęcia i sztuczki stosowane przez dezinformatorów, pokazuje, w jaki sposób można się przed nimi ochronić. Ta książka dostarcza wiedzy, która jest bronią, a w otaczającym nas świecie broń ta jest niezbędna, aby zachować wolność.

„Mała Buntowniczka wszystko robiła nie tak, jak się po niej spodziewano. (…) I nigdy nie mówiła tego, co naprawdę myślała. Zawsze na odwrót! Ale musicie wiedzieć, że... To nie była jej wina.” Mała Buntowniczka to bardzo zbuntowana dziewczynka. Dla niej „dzień dobry” to „do widzenia”, poproszona o włączenie światła zawsze włącza telewizor, a z okazji urodzin życzy każdemu wszystkiego najgorszego. A to wszystko dlatego, że mieszka w Mętlikowie, gdzie wszystko jest bardzo skomplikowane, niejasne i dzieje się na odwrót. Trzeba naprawdę dużo cierpliwości, by zrozumieć Małą Buntowniczkę. Pewnego dnia Mała Buntowniczka dostaje zaproszenie na przyjęcie urodzinowe Pana Radosnego. Zjawia się tam dzień wcześniej, o zupełnie innej godzinie...Ciekawe, jak zakończy się to spotkanie i co Pan Radosny otrzyma w prezencie od Małej Buntowniczki… Autorem serii jest Roger Hargreaves, który zanim zajął się tworzeniem książek, pracował jako wzięty copywriter. Gdy założył rodzinę, a na świecie pojawili się synowie, to zamarzył, by spędzać z nimi więcej czasu. Wtedy też zaczął myśleć o ilustrowaniu książek dla dzieci. (Rec. Wydawn.)

Fake news, bomby, seks, polityka, małe prawdy poskładane w wielkie kłamstwo. Świat po 11 września oczami laureata Nagrody Bookera. To, co wczoraj było prawdą, dzisiaj już nią nie jest. Po nocy spędzonej z przystojnym nieznajomym, Gina Davies, tancerka występująca w klubie erotycznym pod pseudonimem Doll, staje się główną podejrzaną w śledztwie dotyczącym zamachu terrorystycznego w Sydney. Policja znajduje trzy bomby, które miały eksplodować na stadionie, a usiłujący za wszelką cenę ratować swoją karierę wypalony zawodowo dziennikarz robi poszlakowy reportaż. Australia jest przerażona wizją nieznanej terrorystki. Dziewczyna z trudem rozpoznaje siebie w zmanipulowanym telewizyjnym portrecie. Próbuje uciekać. Tymczasem w tle polowania na Doll rozgrywa się zupełnie inna mroczna historia… (Rec. Wydawn.)

Tym razem przeczytacie o Prawdzie - a raczej o wszystkich genialnych sposobach wciskania kitu, jakie ludzkość wymyśliła przez wieki... Żyjemy w wieku "postprawdy". Prezydent Stanów Zjednoczonych nie zawraca sobie głowy prawdziwością swoich słów (rekord pobił dzięki szczególnie intensywnemu tsunami bredni, kiedy w ciągu 120 minut wygłosił 125 fałszywych stwierdzeń, czyli więcej niż jedno na minutę!). Płaskoziemcy i antyszczepionkowcy już nie wierzą ekspertom. Internet zmienił nasze codzienne życie w dezinformacyjne pole bitwy. Ale czy "złoty wiek" prawdy rzeczywiście kiedykolwiek istniał? Czy naprawdę ludzie kiedyś nie kłamali? Tom Phillips, redaktor serwisu fullfact.org zajmującego się sprawdzaniem faktów, każdego dnia zmaga się z zalewem bzdur. I rzuca sarkastyczne spojrzenie na przekonanie, że kłamstwo w debacie publicznej pojawiło się wczoraj. Z właściwym sobie humorem pokazuje, że zawsze mieliśmy tendencję do zmyślania i że dzisiejsza fakenewsowa histeria jest tylko najświeższą wersją starej dobrej umiejętności ludzi do rozsiewania kłamstw gdziekolwiek się da. Imponujące kłamstwa i kłamcy, których aż chce się szanować! Od Wielkiej Mistyfika­cji Księżycowej (kiedy nowojorska gazeta "Sun" wzbudziła sensację, publikując cykl artykułów o sławnym astronomie sir Herschelu, który odkrył na Księżycu zaawansowaną cywilizację), przez humbug o wannach, po grasującego w Croydon seryjnego zabój­cę kotów - wiele z tego, co czytaliśmy o wydarzeniach dzie­jących się na świecie, było totalną bzdurą. Przed wami nie­prawdopodobne opowieści o mitycznych krainach i badaczach niekoniecznie będących w miejscach, o których pisali. Albo historie o manipulacjach na wielką skalę dzięki rozpowszechnianiu teorii spiskowych lub o nieudanych próbach tuszowania katastrof czy o propagandzie z czasów wojny - czyli cała niecna sztuka politycznej ściemy! Przeczytajcie o maniach, lękach i zbiorowych histeriach pro­wadzących do wiary w absurdalne rzeczy - jak widmowe statki po­wietrzne czy niezwykle rozpo­wszechnione przekonanie, że ktoś próbuje kraść mężczyznom penisy - które przekładają się czasem na zupełnie rzeczywiste tragedie… na przykład powodują polowania na czarownice. Okazuje się, że jeśli chodzi o życie w prawdzie, to sami jeste­śmy swoim największym wrogiem. Ta książka opowiada o tym, jak ludzkość przez stulecia oszukiwała samą siebie. Stawia też istotne pytanie: czy istnieje szansa, byśmy w przyszłości zdecydowali się porzucić kłamstwo? (Rec. Wydawn.)

Czy słyszeliście o C19? Nie, to nie jest rakieta balistyczna do przenoszenia głowic atomowych ani kryptonim gazu bojowego... C19 to grupa osób, które kwestionują ogólnoświatową strategię walki z chorobą COVID-19, jedna z najaktywniejszych grup polskich antyszczepionkowców. Są zadeklarowanymi wyznawcami teorii spiskowych, w tym tej najnowszej, o globalnym zamachu stanu, ogólnoświatowym spisku, którego początkiem jest zaplanowana przed kilku laty pandemia COVID-19. Ale za nic w świecie nie pozwalają nazywać siebie antyszczepionkowcami, bo przecież oni walczą o wolność, są więc wolnościowcami, a nawet - strażnikami wolności. Kim są? Co ich łączy? Jak się organizują? Komu ufają, jak uzasadniają swoje racje? Dlaczego są w większości głęboko wierzącymi katolikami? Skąd się wzięły ich teorie spiskowe o pandemii, zwanej "plandemią", którą obmyślili lucyferianie, Bill Gates i Klaus Schwab, by do minimum zmniejszyć populację, dokonać resetu i zacząć historię ludzkości od nowa? Jacek Hugo-Bader, najbardziej brawurowy z polskich reporterów, zanurza się w trzewia tego ruchu i zdaje nam relację z tego, co tam usłyszał, zobaczył i poczuł, a poczuł i zdziwienie, i wściekłość, i obezwładniającą bezradność. Jak sobie z nią poradzić? O tym również jest ta książka.

"Nie znoszę pisać notek reklamowych na okładkę. Sam o sobie, o swojej już skończonej pracy. Tym bardziej, że wydawca oczekuje, żeby taka notka była krótka, mądra i śmieszna. Istnieje druga możliwość, chyba jeszcze głupsza, poprosić kogoś rozpoznawalnego o wyrażenie opinii. Wybrany przypadkowo, w pewnym sensie przymuszony, bo nie wypada mu z przyjaźni lub litości odmówić, musi napisać rekomendację książki, która w najlepszym razie mało go interesuje, a w najgorszym – której nawet nie zna. Rzecz jasna, znów powinien napisać coś krótko, mądrze i śmiesznie. Zastanawiam się, czemu ma to służyć, przecież na okładkach wszystkich książek, w tym również wszelkiego rodzaju gniotów, napisane jest zawsze mniej więcej to samo. Gdyby jednak ktoś mimo wszystko chciał zapytać mnie, co sądzę o »Sztuce manipulacji«, odpowiedziałbym, że rysunki Jacka Gaja są naprawdę świetne." Jerzy Stelmach (Z okł.)

Twój świat też może stanąć nad przepaścią. Co wtedy zrobisz? Najważniejsza islandzka książka ostatnich lat. Błyskotliwa powieść o miłości, władzy i manipulacji. Prawdopodobna i przez to przerażająca wizja naszej przyszłości. Świat jaki znamy, przestaje istnieć. Z dnia na dzień Islandia, uznawana za jeden z najlepiej zorganizowanych krajów, traci kontakt z pozostałymi państwami i przeistacza się w krainę chaosu. Mieszkańcy nie wiedzą, co jest źródłem kryzysu, ale mimo to starają się normalnie funkcjonować. Tymczasem nowo powstały rząd manipuluje informacjami, wie bowiem, że wkrótce zabraknie pożywienia. Państwo, a wraz z nim prawo i społeczeństwo zaczynają ulegać korozji. Hjalti do momentu zmiany był wziętym dziennikarzem. Czy odnajdzie się w nowej rzeczywistości? Jakich wyborów dokona, aby ocalić w sobie człowieczeństwo? Maria za wszelką cenę chce uratować swoje dzieci, tymczasem władze ogarniętej szaleństwem wyspy chcą ich deportować i wysłać statkiem w nieznane. Czy przetrwają? "Wyspa" to błyskotliwe połączenie thrillera, political fiction i dystopii, a zarazem świetnie skonstruowana diagnoza współczesnego rozchwianego świata. Wizja wykreowana przez Sigríður Hagalín Björnsdóttir wstrząsnęła Islandią i wywołała ożywioną dyskusję na temat trwałości fundamentów państwa i społeczeństwa. (Rec. Wydawn.)