Dezinformację kojarzymy głównie z mediami i polityką. Im bardziej myślimy, że nas ona nie dotyczy, tym szybciej wpadamy w sidła fake newsów, półprawd i przeinaczeń. Dlatego tak ważne jest, aby zrozumieć, czym jest, a czym nie jest dezinformacja, gdzie występuje i jak ją rozpoznać, jakie wywołuje skutki oraz co robić, żeby jej przeciwdziałać. Informacja jest dziś interesująca wówczas, gdy zachęca nas do jej kliknięcia i obejrzenia, niezależnie od jej rzetelności i jakości. Nie musi być zweryfikowana, byleby była atrakcyjna − a to daje pole do popisu wszelkiej dezinformacji, treściom zmanipulowanym, powodując coraz większy chaos informacyjny. A że informacji jest coraz więcej − siłą rzeczy więcej dezinformacji. Dlatego tym bardziej powinniśmy wiedzieć, jak ją rozpoznać, jak jej przeciwdziałać i jak się z nią obchodzić. „Dezinformacja – instrukcja obsługi” to książka dająca wiedzę niezbędną do poruszania się w chaosie informacji, ale i przypominająca, że – w dobie mediów społecznościowych − siłą sprawczą jesteśmy my wszyscy i to my jesteśmy odpowiedzialni za treści, które tworzymy i udostępniamy. Katarzyna Bąkowicz nie banalizuje i nie upraszcza tematu, wykładając zawiłości dezinformacji w sposób czytelny, nie tracąc przy tym nic z głębokości wywodu. (...) Interesujące studia przypadków, odsłanianie rozmaitych smaczków i kulis wojny informacyjnej, w której przychodzi nam uczestniczyć − wszystko to sprawia, że monografię tę czyta się z zainteresowaniem, a momentami jak dobrą powieść sensacyjną, choć temat raczej skłania do smutnej refleksji niż poszukiwania sensacji. prof. dr hab. Magdalena Szpunar, fragment recenzji

Katarzyna Bąkowicz podejmuje się niełatwej próby – i próbę tę należy uznać za udaną – zdefiniowania kluczowej dla prowadzonych przez nią rozważań kategorii fake newsa, który traktuje jako produkt medialny czasów postprawdy. Praca jest intelektualnie dojrzała, przemyślana i spójna. Jest odkrywcza, niebanalna poznawczo, inspirująca, skłaniająca do przemyśleń, ale i momentami ważnej i potrzebnej polemiki z Autorką. Już sam wybór problematyki wyraźnie wskazuje, iż pani Katarzyna Bąkowicz podjęła się analizy problemu nowatorskiego [...] stawiając sobie zadanie ambitne i podwójnie trudne, gdyż podjęła się eksploracji białej plamy badawczej, z którą to, poradziła sobie bardzo dobrze. Jej pracę czytam […] jako rozmywanie się kategorii prawdy w kulturze informacyjnej natychmiastowości, stąd sama prawdziwość informacji, staje się mniej istotna od możliwości przyciągania uwagi w dobie informacyjnego przeciążenia, co oczywiście odbywa się kosztem jej pauperyzacji i obniżania jakości prezentowanych informacji. Z recenzji Prof. dr hab. Magdaleny Szpunar (UJ) (Z okładki)

Celem niniejszej publikacji jest wskazanie na aktualne zagrożenia dla tak zasadniczych wartości w dyskursie publicznym jak prawda i prawdomówność. Współcześnie globalną platformą dyskursu publicznego jest Internet. Jego cechą szczególną jest brak nadzoru, który charakteryzuje media tradycyjne, dzięki czemu trudniej w nich o mistyfikacje. Można więc pokusić się o tezę, że prawda przegrywa w Sieci i łatwiej tutaj o postprawdy. W tym kontekście termin ten można spróbować zdefiniować jako konstrukt rzeczywistości, fabrykowany dla osiągnięcia zakamuflowanych celów. Funkcjonuje on na styku polityki, mediów, Internetu i opinii publicznej, w interesie trudnych do zlokalizowania agentur wpływu. Najczęstszym motywem fabrykowania są cele polityczne głęboko zakamuflowanych dysponentów (kryptopolityka), w interesie których prowadzona jest określona narracja. (Rec. Wydawn.)

Tym razem przeczytacie o Prawdzie - a raczej o wszystkich genialnych sposobach wciskania kitu, jakie ludzkość wymyśliła przez wieki... Żyjemy w wieku "postprawdy". Prezydent Stanów Zjednoczonych nie zawraca sobie głowy prawdziwością swoich słów (rekord pobił dzięki szczególnie intensywnemu tsunami bredni, kiedy w ciągu 120 minut wygłosił 125 fałszywych stwierdzeń, czyli więcej niż jedno na minutę!). Płaskoziemcy i antyszczepionkowcy już nie wierzą ekspertom. Internet zmienił nasze codzienne życie w dezinformacyjne pole bitwy. Ale czy "złoty wiek" prawdy rzeczywiście kiedykolwiek istniał? Czy naprawdę ludzie kiedyś nie kłamali? Tom Phillips, redaktor serwisu fullfact.org zajmującego się sprawdzaniem faktów, każdego dnia zmaga się z zalewem bzdur. I rzuca sarkastyczne spojrzenie na przekonanie, że kłamstwo w debacie publicznej pojawiło się wczoraj. Z właściwym sobie humorem pokazuje, że zawsze mieliśmy tendencję do zmyślania i że dzisiejsza fakenewsowa histeria jest tylko najświeższą wersją starej dobrej umiejętności ludzi do rozsiewania kłamstw gdziekolwiek się da. Imponujące kłamstwa i kłamcy, których aż chce się szanować! Od Wielkiej Mistyfika­cji Księżycowej (kiedy nowojorska gazeta "Sun" wzbudziła sensację, publikując cykl artykułów o sławnym astronomie sir Herschelu, który odkrył na Księżycu zaawansowaną cywilizację), przez humbug o wannach, po grasującego w Croydon seryjnego zabój­cę kotów - wiele z tego, co czytaliśmy o wydarzeniach dzie­jących się na świecie, było totalną bzdurą. Przed wami nie­prawdopodobne opowieści o mitycznych krainach i badaczach niekoniecznie będących w miejscach, o których pisali. Albo historie o manipulacjach na wielką skalę dzięki rozpowszechnianiu teorii spiskowych lub o nieudanych próbach tuszowania katastrof czy o propagandzie z czasów wojny - czyli cała niecna sztuka politycznej ściemy! Przeczytajcie o maniach, lękach i zbiorowych histeriach pro­wadzących do wiary w absurdalne rzeczy - jak widmowe statki po­wietrzne czy niezwykle rozpo­wszechnione przekonanie, że ktoś próbuje kraść mężczyznom penisy - które przekładają się czasem na zupełnie rzeczywiste tragedie… na przykład powodują polowania na czarownice. Okazuje się, że jeśli chodzi o życie w prawdzie, to sami jeste­śmy swoim największym wrogiem. Ta książka opowiada o tym, jak ludzkość przez stulecia oszukiwała samą siebie. Stawia też istotne pytanie: czy istnieje szansa, byśmy w przyszłości zdecydowali się porzucić kłamstwo? (Rec. Wydawn.)