W Polsce, zarówno w Kraju, jak i na Emigracji, utrwalił się niedobry zwyczaj, że każdą działalność publiczną usiłuje się otaczać tajemnicą. Dotyczy to spraw politycznych i kulturalnych, a przede wszystkim finansów. Ten zwyczaj, wyniesiony z lat konspiracji, gdy jakże często zacierano granicę między tym, co trzeba było ukrywać przed własnymi zwolennikami, zakorzeniony jest w braku tradycji demokratycznych i w lekceważeniu dla opinii publicznej lub w lęku przed nią opartym na przekonaniu, że społeczeństwo nie dorosło do tego, by być właściwie informowane. Zaś jego skutkiem jest rosnące zobojętnienie obywateli na sprawy publiczne, nieufność w stosunku do polityków i działaczy społecznych, podejrzewanie jednych i drugich o pospolite złodziejstwo, mnożenie się plotek, graniczących często z oszczerstwem. (...) Od początku swego istnienia "Kultura" walczyła o jawność życia publicznego na emigracji. Później domagaliśmy się jawności, w tym również - finansowej, od opozycji demokratycznej i od "Solidarniości". Takie stanowisko zobowiązuje. Toteż teraz, gdy nieubłagalnie zbliża się kres mojej aktywności, uważam za swój obowiązek, złożenie w sposób możliwie szczegółowy i udokumentowany sprawozdania z tego, co robiłem od moich pierwszych kroków w życiu publicznym. (Fragment wstępu)

Dzięki tej książce nauczysz się nie tylko przeglądać strony internetowe, lecz także publikować w sieci własne informacje. Dowiesz się, jak prowadzić własny blog, dzielić się z innymi interesującymi zdjęciami, wyszukiwać w internecie lekarzy i umawiać się zdalnie na wizytę. Poznasz zasady dziennikarstwa obywatelskiego oraz uzyskasz wiedzę na temat tego, jak napisać pismo, wydrukować i wysłać bez wychodzenia z domu. Zobaczysz jak zaplanować domowy budżet i zapisać w kalendarzu wszystkie istotne sprawy. A wszystko to za pomocą internetu. Będziesz wiedział, na czym to wszystko polega i zaimponujesz swoim dzieciom i wnukom. (Z okładki).

Dezinformację kojarzymy głównie z mediami i polityką. Im bardziej myślimy, że nas ona nie dotyczy, tym szybciej wpadamy w sidła fake newsów, półprawd i przeinaczeń. Dlatego tak ważne jest, aby zrozumieć, czym jest, a czym nie jest dezinformacja, gdzie występuje i jak ją rozpoznać, jakie wywołuje skutki oraz co robić, żeby jej przeciwdziałać. Informacja jest dziś interesująca wówczas, gdy zachęca nas do jej kliknięcia i obejrzenia, niezależnie od jej rzetelności i jakości. Nie musi być zweryfikowana, byleby była atrakcyjna − a to daje pole do popisu wszelkiej dezinformacji, treściom zmanipulowanym, powodując coraz większy chaos informacyjny. A że informacji jest coraz więcej − siłą rzeczy więcej dezinformacji. Dlatego tym bardziej powinniśmy wiedzieć, jak ją rozpoznać, jak jej przeciwdziałać i jak się z nią obchodzić. „Dezinformacja – instrukcja obsługi” to książka dająca wiedzę niezbędną do poruszania się w chaosie informacji, ale i przypominająca, że – w dobie mediów społecznościowych − siłą sprawczą jesteśmy my wszyscy i to my jesteśmy odpowiedzialni za treści, które tworzymy i udostępniamy. Katarzyna Bąkowicz nie banalizuje i nie upraszcza tematu, wykładając zawiłości dezinformacji w sposób czytelny, nie tracąc przy tym nic z głębokości wywodu. (...) Interesujące studia przypadków, odsłanianie rozmaitych smaczków i kulis wojny informacyjnej, w której przychodzi nam uczestniczyć − wszystko to sprawia, że monografię tę czyta się z zainteresowaniem, a momentami jak dobrą powieść sensacyjną, choć temat raczej skłania do smutnej refleksji niż poszukiwania sensacji. prof. dr hab. Magdalena Szpunar, fragment recenzji

Rok 2004. Na północy kraju dochodzi do serii morderstw, których ofiarami są starsi mężczyźni. Paweł Werens, młody dziennikarz jednej z warszawskich gazet, otrzymuje zadanie napisania reportażu o tych wstrząsających wydarzeniach. Początkowa pogoń za sensacją zamienia się wkrótce w walkę z demonami przeszłości. Jaki związek mają współczesne brutalne morderstwa, nawiązujące do męczeńskiej śmierci pierwszych chrześcijan, ze współczesnymi zabójstwami? Czy dziennikarskie śledztwo prowadzone przez Werensa pozwoli na rozwiązanie zagadki i powstrzymanie przestępcy przed ukończeniem szaleńczego planu, czy też zadziała jak katalizator, pociągając za sobą kolejne ofiary? Białkowski potrafi swoją opowieścią przerazić, zaintrygować i zachwycić. Odnajdziemy tutaj to, co lubimy najbardziej w trzymających w napięciu historiach: tajemnicę, zawiłą intrygę, wyrafinowane zbrodnie i perfekcyjne planowanie. Warto zanurzyć się w tej miejscami makabrycznej, ale inteligentnej powieści i poczuć smak dobrego polskiego kryminału. (Z okł.)

Dziennikarstwo danych przeżywa dziś prawdziwy rozkwit. Dzieje się tak dlatego, że nasze życie w dużej mierze przeniosło się do internetu, a internet to... dane. Megabajty, gigabajty, terabajty danych. Misją współczesnego dziennikarza jest przedstawiać je społeczeństwu rzetelnie, a równocześnie pięknie, czyli w sposób zrozumiały, łatwy do przyswojenia. Nim się jednak owe dane pięknie zestawi, trzeba je znaleźć. Gdzie szukać? Jak je zdobyć? W jaki sposób opowiedzieć dane? Na takie pytania autor odpowiada w tej książce. Nie przeczytasz w niej o "ładnych wykresach", bo wbrew pozorom to nie one są esencją dziennikarstwa danych i data storytellingu. Dowiesz się natomiast, gdzie biją źródła potrzebnych Ci informacji, jak je przetwarzać i analizować. Znajdziesz tu także wskazówki, w jaki sposób tworzyć dobre wizualizacje za pomocą prostych aplikacji dostępnych za darmo w internecie i jak kreować angażujące odbiorców data stories. Na koniec wejdziesz na wyższy poziom - nauczysz się prezentować dane z wykorzystaniem kodu programistycznego.

Zamysłem Autora była analiza porównawcza wybranych przykładów dziennikarstwa i public relations oraz wykazanie ich wzajemnej zależności, odmienności i podobieństw. (Rec. Wydawn.)

Brawurowy thriller psychologiczny autora znanego pod pseudonimem Poważny Postczłowiek prowadzącego profil Lepiej nie będzie. Eryk Prus, łódzki dziennikarz śledczy, dzieli swoje życie pomiędzy pracą, narzeczoną a niezobowiązującymi kontaktami z młodymi kobietami. Pewnego dnia naczelny wysyła go do Krakowa, aby zbadał sprawę aktorki Adeli Braun. Kobieta twierdzi, że jest prześladowana na tle seksualnym i postanawia nagłośnić sprawę w mediach. Dziennikarza najbardziej cieszy fakt, że będzie mógł odpocząć od Łodzi i narzeczonej. Jednak sytuacja z aktorką zaczyna się komplikować. Adela kłamie. Jej opowieści nie tworzą spójnej całości. Eryk, chcąc poznać prawdę, trafia na nowy, tajemniczy trop niepowiązany z kobietą, której sprawą miał się zająć. Kłamstwa coraz mocniej owijają się wokół szyi Eryka i wkrótce okazuje się, że jedyną osobą będącą w pułapce jest on sam. (Rec. Wydawn.)

Był pan świadkiem porwania Jarka Ziętary […]. - Czego świadkiem? Panie, ja nic nie wiem. Amnezję mam. - Jerzy jeszcze udaje, że trafiliśmy pod zły adres. - Dostał pan od Elektromisu zlecenie na obserwowanie Ziętary. Widział pan jego porwanie. Tak pan zeznał w prokuraturze. - Nie dajemy za wygraną. - Nikt za wami nie jechał? Na pewno? Chodźmy do środka, nie będziemy tu stali. - Jerzy wpuszcza nas do domu. Jarosław Ziętara zaginął 1 września 1992 roku. Młody reporter „Gazety Poznańskiej” rozpracowywał poznańskie afery gospodarcze. Dotarł do przekrętów, do których dochodziło w największym polskim holdingu początku transformacji - Elektromisie, założonym przez Mariusza Ś., późniejszego twórcę Biedronki i Żabki. Ziętara kopał zbyt głęboko i poniósł za to najcięższą karę: jak ustaliła prokuratura, został uprowadzony i zamordowany. Biznesy z lat 90. zamieniły się w gigantyczne spółki, a skazanych za zabicie Ziętary nadal nie ma. I choć wersji wydarzeń jest wiele, żaden z dwóch procesów nie odpowiedział dotąd ostatecznie na pytanie „kto i dlaczego”. Łukasz Cieśla i Jakub Stachowiak próbują odkryć prawdę o śmierci Jarosława Ziętary. Skąd taka opieszałość policji? Kto pociąga za sznurki i ukrywa sprawców? Jak wysoko postawieni są zleceniodawcy zabójstwa, skoro sprawy nie zdołali rozwiązać nawet śledczy z Archiwum X? Dziennikarze odkrywają przed nami poznański półświatek lat 90. To wtedy tworzyły się środowiska biznesmenów i układy z władzą. To czasy, kiedy powstała fortuna Jana Kulczyka, a na salonach brylował Aleksander Gawronik, bogaty biznesmen i senator. W nie zawsze uczciwe interesy zaangażowani byli naukowcy z poznańskich uczelni, wzięci prawnicy, ludzie z służb specjalnych, kryminaliści, chłopcy z miasta... Zbyt często gotowi na zbyt wiele. Również na zabójstwo dziennikarza, który wiedział za dużo. (Rec. Wydawn.)

Katarzyna Bąkowicz podejmuje się niełatwej próby – i próbę tę należy uznać za udaną – zdefiniowania kluczowej dla prowadzonych przez nią rozważań kategorii fake newsa, który traktuje jako produkt medialny czasów postprawdy. Praca jest intelektualnie dojrzała, przemyślana i spójna. Jest odkrywcza, niebanalna poznawczo, inspirująca, skłaniająca do przemyśleń, ale i momentami ważnej i potrzebnej polemiki z Autorką. Już sam wybór problematyki wyraźnie wskazuje, iż pani Katarzyna Bąkowicz podjęła się analizy problemu nowatorskiego [...] stawiając sobie zadanie ambitne i podwójnie trudne, gdyż podjęła się eksploracji białej plamy badawczej, z którą to, poradziła sobie bardzo dobrze. Jej pracę czytam […] jako rozmywanie się kategorii prawdy w kulturze informacyjnej natychmiastowości, stąd sama prawdziwość informacji, staje się mniej istotna od możliwości przyciągania uwagi w dobie informacyjnego przeciążenia, co oczywiście odbywa się kosztem jej pauperyzacji i obniżania jakości prezentowanych informacji. Z recenzji Prof. dr hab. Magdaleny Szpunar (UJ) (Z okładki)

Dlaczego bez szczegółu nie ma ogółu? Czym różni się fakt od faktu podanego czytelnikom? Czy na pewno Z zimną krwią Trumana Capote’a jest pierwszą powieścią non-fiction? Do czego może służyć reporterowi bardzo długi szalik? Dlaczego Hanna Krall jest Mondrianem reportażu, a nie Chagallem? Czego uczyła reporterki i reporterów "Gazety Wyborczej” Małgorzata Szejnert? Jak Ryszard Kapuściński używał pisarskiej wolności? Czy reportaż gonzo to tylko Ameryka po narkotykach? Czy reporter może używać fantazji? A może reportaż to jedynie "wiara, że coś się zdarzyło”? "Słowo w reportażu ma rolę świadka. Niestety, świadek czasem mija się z prawdą, chociaż przysięgał, że nie skłamie – pisze Szczygieł. – My, reporterzy i reporterki, jesteśmy w potrójnym klinczu (taki raczej w sporcie nie istnieje, ale chcę podkreślić złożoność sytuacji). Z jednej strony jest świat, którego kołem zamachowym bywa kłamstwo, i są rozmówcy o niestabilnej pamięci. Z drugiej – mamy tylko siebie: nasze oczy, nasze uszy i nasze mózgi, a więc bardzo ograniczony aparat postrzegania. Z trzeciej – nieobiektywny, uznaniowy język, który nie umie być wiarygodnym świadkiem”. Nowa książka Mariusza Szczygła jest esejem napisanym z miłości do reportażu. To lektura dla wszystkich, którzy kochają ten gatunek oraz dla tych, którzy mają wątpliwości, czy jest wiarygodny, a także poradnik dla tych, którzy sami chcą pisać.

Trzecia i najbardziej brawurowa część bestsellerowej trylogii "Ukryta sieć" Jakuba Szamałka. 2020 rok. W Żelaznej Górze dochodzi do katastrofalnego wycieku na terenie kopalni miedzi. W ręce analityków złośliwego oprogramowania trafia tajemniczy wirus. Reporterka Julita Wójcicka odkrywa, że złoczyńcy, których nieprzerwanie śledzi od dwóch lat, zainteresowali się nagle... zbiorami bibliotecznymi. To, co łączy wszystkie, pozornie niepasujące do siebie wątki, to Sztuczna Inteligencja. Nic już nie będzie takie samo jak przedtem. Przeciwnik okaże się silniejszy niż kiedykolwiek. Wartka akcja, charyzmatyczna główna bohaterka, mocne osadzenie we współczesnej rzeczywistości oraz realność przedstawionych wydarzeń sprawiają, że po przeczytaniu powieści trudno się otrząsnąć. (Rec. Wydawn.)

Co łączy zakończony właśnie kryzys kubański, politykę braci Kennedych i ich związek z Marylin Monroe? Odpowiedź podsuwa jeden z najpoczytniejszych thrillerów Grahama Mastertona! Daniel jest właścicielem małego pubu w spokojnym miasteczku w Arizonie. Gdy dowiaduje się, że jego najlepszy przyjaciel Willie, major lotnictwa, ginie niespodziewanie, od razu nabiera podejrzeń. Czy to na pewno był wypadek? Przecież kilka godzin wcześniej Willie wyjawił mu, że odkrył nieprawidłowości w działaniu rakiet samonaprowadzających używanych w systemie obronnym Air Force. Parę dni później w sąsiednim mieście w podobny sposób umiera wdowa po innym majorze Air Force. Daniel natychmiast kontaktuje się z dziennikarką Kathy Forbes, która relacjonuje przebieg śledztwa w tej sprawie. Namawia ją, aby wspólnie rozwiązali mroczną zagadkę obydwu morderstw. Masterton po mistrzowsku buduje napięcie, odkrywając maleńkie kawałki układanki, która pod koniec powieści staje się wyrazistym i jakże zaskakującym całościowym obrazem brudnej rzeczywistości. (Rec. Wydawn.)

Zaledwie trzy domy dalej od mieszkania policjanta Williama Wistinga zostają odnalezione zwłoki mężczyzny, który przez cztery miesiące siedział martwy przed migającym ekranem telewizora. Nic nie wskazuje na to, aby jego śmierć była wynikiem przestępstwa. Viggo Hansen był człowiekiem, na którego za życia nikt nie zwracał uwagi, więc jego śmierć również nie wzbudza sensacji i nie trafia na czołówki gazet. A jednak z jakiegoś powodu ta sprawa budzi ciekawość córki Wistinga, która jest dziennikarką. Line postanawia napisać artykuł: portret zupełnie nieznanej osoby. Kiedy Line rozpoczyna swoje dziennikarskie śledztwo, policja otrzymuje zgłoszenie o odnalezieniu kolejnych zwłok, tym razem na miejscu wycinki lasu. Wygląda na to, że ciało musiało tam leżeć przez długi czas. Na zwłokach mężczyzny zostaje ujawniony niezwykły ślad. Wkrótce policja organizuje zakrojoną na szeroką skalę obławę - jedną z największych w historii Norwegii. Jedyne, co mogłoby popsuć szyki śledczym to nadgorliwi dziennikarze… (Rec. Wydawn.)