Bo też cała ta twórczość, jej stylistyka, idee i losy to osobliwa historia. Bardzo polska, trochę europejska i niesłychanie pogmatwana. Pogmatwana w kilku znaczeniach. Już wielość dyscyplin, uprawianych przez Witkacego budzi zakłopotanie: malarstwo, powieść, dramaturgia, teoria sztuki, teoria kultury, ontologia, wszystko to indywidualne, niełatwe do określenia jednym zdaniem, frapujące jako propozycja intelektualna, a przy tym splecione są ze sobą, nierozłączne. Zaś do wielotorowości zainteresowań Witkiewicza dołącza się wewnętrzna wielopłaszczyznowość tej twórczości. (Konstanty Puzyna) (Z okładki)

We wszystkich sztukach Kruczkowskiego ludzie uplątani są w sytuacje przymusowe, postawieni są przed problemem, gorzej, są siłą zawleczeni pod mur, widzą własnym okiem granice swojej wolności - i to ich nie zwalnia od decyzji, od rozstrzygnięć koniecznych i ostrych jak rozpacz ostatniej minuty skazanego.

Tom zawiera dramaty Stanisława Ignacego Witkiewicza napisane w latach 1893 - 1921.

Pierwszy tom Dramatów zawiera Juwenilia (sześć krótkich sztuk pisanych przez ośmioletniego Witkiewicza) oraz siedem dramatów: Maciej Korbowa i Bellatrix, Pragmatyści, Tumor Mózgowicz, Mister Price, czyli Bzik tropikalny, Nowe Wyzwolenie, Panna Tutli-Putli i ONI. Powstały one w ciągu dwóch lat: od listopada 1918 do listopada 1920. Był to okres terminatorstwa dramaturgicznego Witkiewicza. Pisze Daniel Gerould: „W sztukach okresu terminowania nauczy się warsztatu i stworzy zasób podstawowych obrazów, które będą panować w całej jego twórczości. Wtedy wprowadza wiele swoich najbardziej charakterystycznych postaci – dziecko będące świadkiem wydarzeń, gości z dawnych czasów i z przyszłości, osoby dwupłciowe oraz ironicznego komentatora […], a także wypróbowuje możliwości zabiegów, które staną się jego najsilniejszymi środkami dramaturgicznymi: zamkniętą przestrzeń, opóźnienia i przyspieszenia akcji, podział sceny, efekt reflektorowy i pokazywanie zwłok, skrócone z chronologią warstwy czasu historycznego, korzystanie z wielorakiej aluzji i cytatu”.

Tom zawiera dramaty Stanisława Ignacego Witkiewicza napisane w latach 1921 - 1939.

Komu się treść życiowa (nieistotna) moich sztuk nie podoba, ten może ich nie czytać lub na ewentualne przedstawienia nie chodzić – tak o swoich sztukach zgromadzonych w tym tomie wypowiadał się Stanisław Ignacy Witkiewicz. Osiem utworów Witkacego zaliczanych do dojrzałego okresu twórczości artysty. Wśród nich m.in. W małym dworku, Kurka Wodna, Bezimienne dzieło. 4 maja nakładem Państwowego Instytutu Wydawniczego ukaże się drugi tom Dramatów w serii Dzieł zebranych Witkacego. Drugi tom Dramatów zawiera osiem utworów: W małym dworku, Niepodległość trójkątów, Metafizyka dwugłowego cielęcia (wraz z odnalezioną Przedmową), Gyubal Wahazar, czyli Na przełęczach BEZSENSU, Kurka Wodna, Bezimienne dzieło, Mątwa, czyli Hyrkaniczny światopogląd, Nadobnisie i koczkodany, czyli Zielona pigułka. Powstały one w ciągu półtora roku: od stycznia 1921 do lipca 1922. Daniel Gerould zalicza je do dojrzałego okresu twórczości Witkacego: „Po różnych eksperymentach dokonywanych w kilkunastu sztukach okresu terminatorstwa Witkacy wypracował system nierealistycznej techniki dramatycznej, która pozwalała mu przedstawić bogaty i rozbudowany świat w sposób ogromnie subiektywny, ale konsekwentny i formalnie prawidłowy; autor nauczył się nadawać jedność różnorodności.

W trzecim tomie Dramatów znalazły się następujące utwory: Jan Maciej Karol Wścieklica, Wariat i zakonnica, Janulka, córka Fizdejki, Matka, Sonata Belzebuba, Szewcy, ocalałe fragmenty Nowej homeopatii zła, Straszliwego wychowawcy, Normalnego człowieka, Wampira we flakonie, Persy Zwierżontkowskiej, Tak zwanej ludzkości w obłędzie, dwa utwory autoparodystyczne Negatyw szkicu i Romans schizofrenika oraz dwa przekłady (polski i francuski) Szalonej lokomotywy, której oryginał zaginął. Tom zawiera najbardziej znane i najdojrzalsze dramaty Witkacego. Wszystkie – z wyjątkiem Szewców i Tak zwanej ludzkości w obłędzie – powstały między listopadem 1922 a październikiem 1926. Daniel Gerould nazywa te lata „okresem biegłości w sztuce”: „Witkacy pokazał wielką sprawność w operowaniu struktura dramatyczną, tempem scenicznym i zaskakującymi efektami i stał się niedoścignionym mistrzem w eksploatowaniu nerwowej i uczuciowej wrażliwości widzów” (Stanisław Ignacy Witkiewicz jako pisarz, Warszawa 1981, s. 277). „Coraz więcej jest na tym świecie pykników. Ma se radio, ma se stylo, ma se kino, ma se daktylo, ma se brzucho i nieśmierdzące, niecieknące ucho, ma se syćko jak się patrzy – czego mu trza? A sam w sobie jest ścierwo podłe, guano pogodne, przebrzydłe”.

Polska literatura romantyczna również i dramat tej doby powstawał niemal bezpośrednio po wielkich wydarzeniach narodowych, których początek stanowiły rozbiory. Sejm Wielki, Insurekcja Kościuszkowska i ostateczna katastrofa niepodległego państwa. Potem były Legiony Dąbrowskiego, utworzone w wyniku nawalnicy napoleońskiej Księstwo Warszawskie i Kongres Wiedeński. Dla Słowackiego, urodzonego w 1809 roku, były to wydarzenia odleglejsze, zwane z relacji świadków, tradycji rodzinnej i lektur. Sam natomiast był świadkiem narodzin i wzrostu Królestwa Kongresowego i nadziei wiązanych z tych zastępczym tworem państwowym, któremu prowadził jako król polski cesarz Aleksander I... (Fragment "Od redakcji")

(...) Teatr Szaniawskiego jest niewątpliwie teatrem poetyckim - autor zarysowuje tylko, przeważnie wieloznacznie, sytuacje, szkicuje postacie, operując przy tym aluzją, przemilczeniem, niedopowiedzeniem, groteską - ale są to szkice mistrzowskie oparte na precyzyjnej obserwacji konkretu, na wnikliwej znajomości psychiki ludzkiej. Obok poetyckiej wizji - realizm w odtworzeniu zdarzeń, w rysunku postaci, w ironicznym często do nich dystansie (...) (Fragment Noty)

Dwa teatry – dramat Jerzego Szaniawskiego z 1946. Dramat ma złożoną strukturę. Akt I rozgrywa się przed II wojną światową. Przedstawia w sposób realistyczny życie teatru i jego dyrektora. Akt II utrzymany jest w konwencji „teatru w teatrze”, przedstawiając pracę nad inscenizacjami Matki i Powodzi. Te dwa dramaty to prawdziwe krótkie sztuki Szaniawskiego (Matka pochodzi z 1937 i nosiła wcześniej tytuł W lesie). Akt III rozgrywa się w czasie okupacji. Przedstawia klęskę idei Teatru Małego Zwierciadła – działalność teatru została zawieszona, aktorzy rozproszyli się lub zginęli, chory dyrektor stracił wiarę w sens sztuki. Postacie Dyrektora Teatru Małego Zwierciadła i Dyrektora Teatru Snów reprezentują zwolenników teatru realistycznego i wizyjnego. Nie są jednak postaciami jednowymiarowymi, np. dyrektor opowiadający się za teatrem realistycznym jest jednocześnie zwolennikiem psychoanalizy i Zygmunta Freuda. Sztuka Szaniawskiego była głosem w toczonej ówcześnie dyskusji o realizmie, nie opowiadała się jednak bezwarunkowo po żadnej ze stron.

Trwa proces studentów - filomatów. Wileńskie więzienie jest pełne młodych ludzi, którzy otwarcie przyznają się do tego, że są Polakami. Jeden z nich, Konrad, staje się wcieleniem niepodległości własnej ojczyzny. Nadchodzą niespodziewane wydarzenia, w których ważną rolę odegrają siły pozaziemskie, a na ziemi po raz kolejny zetrą się szatan i Bóg.

Trwa proces studentów - filomatów. Wileńskie więzienie jest pełne młodych ludzi, którzy otwarcie przyznają się do tego, że są Polakami. Jeden z nich, Konrad, staje się wcieleniem niepodległości własnej ojczyzny. Nadchodzą niespodziewane wydarzenia, w których ważną rolę odegrają siły pozaziemskie, a na ziemi po raz kolejny zetrą się szatan i Bóg. (Rec. Wydawn.)

Dramat narodowy, osnuty wokół dawnego obrzędu poświęconego duchom zmarłych. Pozycja nieodzowna w wyposażeniu każdej biblioteki uczniowskiej i szkolnej.

Trwa proces studentów - filomatów. Wileńskie więzienie jest pełne młodych ludzi, którzy otwarcie przyznają się do tego, że są Polakami. Jeden z nich, Konrad, staje się wcieleniem niepodległości własnej ojczyzny. Nadchodzą niespodziewane wydarzenia, w których ważną rolę odegrają siły pozaziemskie, a na ziemi po raz kolejny zetrą się szatan i Bóg. (Rec. Wydawn.)

Trwa proces studentów - filomatów. Wileńskie więzienie jest pełne młodych ludzi, którzy otwarcie przyznają się do tego, że są Polakami. Jeden z nich, Konrad, staje się wcieleniem niepodległości własnej ojczyzny. Nadchodzą niespodziewane wydarzenia, w których ważną rolę odegrają siły pozaziemskie, a na ziemi po raz kolejny zetrą się szatan i Bóg.

Wydanie Dziadów kompletne bez skrótów i cięć w treści. W tym wydaniu znajdziesz odpowiedzi na pytania z podręcznika - „pewniak na teście”, czyli wskazanie zagadnień, które zwykle pojawiają się w pytaniach z danej lektury we wszelkich testach sprawdzających wiedzę, a także w podręcznikach i na klasówkach. Zawiera bardzo szczegółowe streszczenie oraz drugie skrócone, ułatwiające szybkie przygotowanie się przed lekcją. Opracowanie zawiera plan wydarzeń, wnikliwie wyjaśnioną problematykę oraz szerokie charakterystyki bohaterów. Trwa proces studentów - filomatów. Wileńskie więzienie jest pełne młodych ludzi, którzy otwarcie przyznają się do tego, że są Polakami. Jeden z nich, Konrad, staje się wcieleniem niepodległości własnej ojczyzny. Nadchodzą niespodziewane wydarzenia, w których ważną rolę odegrają siły pozaziemskie, a na ziemi po raz kolejny zetrą się szatan i Bóg. (Rec. Wydawn.)

Trzecia, ostatnia ukończona część dramatu, została napisana wiosną 1832 roku (wiąże się to z pobytem Mickiewicza w Dreźnie). Przez badaczy ta część Dziadów jest uważana za arcydzieło polskiego dramatu romantycznego, m.in. ze względu na połączenie w jednym utworze problematyki polityczno-historycznej z metafizyczną. Charakterystyczną cechą tego dramatu jest jego nieciągłość, fragmentaryczność i otwarta, swobodna kompozycja. Żaden z licznych wątków fabularnych nie został ukończony, losy bohaterów są niedopowiedziane (z wyjątkiem Doktora, który ginie od uderzenia piorunem). Do całego cyklu nawiązuje scena IX (obrzęd tytułowych Dziadów). Plan historyczny utworu dzieli się na dwie części: jawną (oficjalny wymiar rzeczywistości) i ukrytą (martyrologia, spiski i walka narodowowyzwoleńcza). W części jawnej (Dom wiejski pode Lwowem, Salon Warszawski, Pan Senator) poeta staje się bezlitosnym analitykiem i krytycznym obserwatorem zaprezentowanej w utworze zbiorowości. Zbiorowość ta dzieli się na „lewą” i „prawą” stronę. W części ukrytej autor zawarł swoją drezdeńską koncepcję martyrologicznej historii Polski. Jedną z cech charakterystycznych dla tej części Dziadów jest mesjanizm, polegający na eksploatowaniu paraleli pomiędzy cierpieniem Jezusa a ofiarą Polaków pozbawionych własnej państwowości i prześladowanych. Ofiara ta ma mieć, według Mickiewicza, charakter uniwersalny, stanowi bowiem powtórzenie odkupienia Chrystusa]. Wyrazicielem takiej postawy w utworze jest Ks. Piotr, który posiada zdolność przewidywania przyszłości („widzenia”). Jego przepowiednie mają charakter optymistyczny, chociaż ich treść jest bardzo nieprecyzyjna (np. liczba 44). Przeciwieństwem ks. Piotra w utworze jest Konrad, którego cechuje indywidualizm, świadomość własnej wyjątkowości, a nawet duma urastająca do pychy. Źródło takiej postawy tkwi w przekonaniu, że jest wielkim poetą, dzięki czemu dysponuje wyjątkową mocą (Ja czuję nieśmiertelność, nieśmiertelność tworzę, / Cóż ty większego mogłeś zrobić - Boże?, sc. II, w. 54-55). Posiada zdolność do odczuwania bólu za cały naród polski. W Wielkiej improwizacji podnosi bunt przeciwko Bogu, żądając od Niego władzy nad światem, aby urządzić go lepiej. Oskarża Boga w ten sposób o całe zło, a do tak gwałtownych żądań popycha Konrada odczuwanie cierpień własnego narodu (Ja i ojczyzna to jedno. / Nazywam się Milijon - bo za milijony / Kocham i cierpię katusze, w. 259-261). Żąda od Stwórcy całkowitej kontroli nad ludźmi, dlatego też marzenie o szczęściu i pokoju na Ziemi nosi cechy tyranii. Jednak Konrad nie zostaje wyraźnie w utworze potępiony.

Pisarstwo Goethego wywarło głęboki wpływ na kilka epok literackich; poeta patronował okresowi Burzy i Naporu, był synonimem niemieckiej krytyki, pozostawił trwały ślad swej indywidualności na różnych odłamach romantyzmu, inspirował ruch określający się mianem "Młode Niemcy". W gruncie rzeczy nie mieścił się w żadnej z tych epok, dlatego też historycy literatury nazwali te osiemdziesiąt lat kultury niemieckiej mianem "Goethezeit" - czasy Goethego. Ten niezwykły arystokrata ducha, ulubieniec i adwersarz książąt, królów i cesarzy, wywodził się z warstwy mieszczańskiej i mimo nobilizacji pozostał wierny jej ideałom i aspiracjom... (Fragment wstępu)