Wpływowy polski literaturoznawca Kazimierz Brodziński pisał w pierwszej połowie XIX wieku: "Od Goethego wiele się można nauczyć: z serca Schillera wiele przyjmować, a ponieważ w Polsce zawsze było więcej serc niż głów, przeto Polakom daleko mniej znany jest Goethe niż Schiller." Słowa te potwierdza aż po nasze czasy szeroka recepcja twórczości Schillera w Polsce. Nie wdając się w głębszą analizę tego stanu rzeczy stwierdzić można, że zbudowany na czysto idealistycznych przesłankach światopogląd Schillera, bardziej odpowiada mentalności Polaków niż wyrosła z doświadczenia i rozwagi racjonalistyczna filozofia autora Fausta.

Dzika kaczka uznawana jest za najwyższe osiągnięcie Henryka Ibsena w cyklu dramatów społeczno-obyczajowych, a zarazem za najbardziej pesymistyczną sztukę tego pisarza. Jest to wstrząsający dramat o katastrofie, do której może doprowadzić bezwzględne kierowanie się prawdą w społeczeństwie opartym na kłamstwie.

W prawie każdym domu czarodziejów można znaleźć egzemplarz "Fantastycznych zwierząt". Teraz, przez pewien czas, również mugole będą mieli okazję dowiedzieć się, gdzie żyje kwintoped, czym się żywi pufek i dlaczego lepiej nie zostawiać mleka szpiczakowi. (...) (Rec. Wydawn.)

Przedstawiamy dramat Fantazy Juliusza Słowackiego, który zaciekawi każdego czytelnika. Rozpoczynający się jak typowa komedia obyczajowa, powoli przesuwa akcenty i staje się tragedią poświęconą problemowi wyborów moralnych, poświęcenia dla dobra innych, szczerości i autentyczności, konwenansów społecznych, a nade wszystko próbie odpowiedzenia na pytanie, czy bezwarunkowe dobro jest w stanie zmieniać świat. Bogaty bawidamek i utracjusz Fantazy zaręcza się z Dianną, której jednak nie kocha. Dziewczyna również nie chce zostać jego żoną, jest zakochana w powstańcu listopadowym, Janie, sądzi jednak, że ukochany nie żyje. Sytuacja komplikuje się, kiedy powraca Jan, a Fantazy spotyka swą dawną - i jak się okazuje, jedyną prawdziwą - miłość, hrabinę Idalię. Rozwiązanie sytuacji podsuwa Major, przyjaciel Jana, który razem z nim powraca z zesłania...

Tuż po debiucie pisano o niej, że spadła na polską scenę literacką niby meteoryt. Oryginalność jej wyobraźni, wyczucie dramaturgiczne, a przede wszystkim niezwykły słuch językowy i niepowtarzalne poczucie humoru zwróciły uwagę jury największych nagród, między innymi Nagrody im. Witolda Gombrowicza za debiut czy Nagrody Literackiej Nike. Weronika Murek, autorka zbioru opowiadań Uprawa roślin południowych metodą Miczurina, powraca w gatunku, w którym - jak sama mówi - najlepiej się czuje. W dramatach Feinweinblein, Wujaszki i Morowe sięga po tematy fundamentalne: historię przez duże H, miłość, śmierć, samotność, poczucie pozostawania poza głównym nurtem wydarzeń czy tęsknotę za innym, lepszym życiem. Jednak z właściwą sobie niechęcią do „aptekarskiego przepisywania świata” wywraca je na lewą stronę i stawia przed krzywym zwierciadłem. Opowieści groteskowo się wykrzywiają, ale autorka wciąż dodaje nowe, zaskakujące perspektywy. Przede wszystkim jednak stawia kolejne pytania, z którymi czytelnik do końca pozostanie sam. Weronika Murek jest oszczędna, w niewielu słowach potrafi zmieścić mnogość emocji i refleksję, która sięga daleko w głąb, w samo sedno. A stamtąd wyzierają tęsknota i groza, nieustannie skradające się niby tytułowe straszydło Feinweinblein. (Rec. Wydawn.)

Książka jest zbiorem wywiadów autoryzowanych przez Bernarda-Marie Koltèsa, które ukazały się drukiem w prasie francuskiej. Chociaż nie jest to dzieło samego Koltèsa, w dużej mierze do niego należy. Większość rozmów przejrzał i poprawił. Pobrzmiewa w nich jego głos i poczucie humoru. Zebrane wywiady nie tylko ukazują złożoność relacji Koltèsa z teatrem, o którym wiele miał do powiedzenia, ale też tworzą niezamierzoną autobiografię pisarza - autobiografię z pewnością cząstkową, celowo fragmentaryczną, ale interesującą jako taką. Alain Prique • • • Bernard-Marie Koltès uważany jest za jednego z najwybitniejszych współczesnych dramatopisarzy francuskich. Urodził się w 1948 roku w Metzu. Zmarł na AIDS w Paryżu w 1989 roku. Początkowo studiował dziennikarstwo w Strasburgu, ale ostatecznie zdecydował się zająć teatrem. W latach siedemdziesiątych założył własny zespół Le Théâtre du Quai, z którym wyreżyserował swoje pierwsze sztuki (Les Amertumes, La marche, Procès ivre, L’Héritage, Récits Morts). W 1977 roku jego monolog Noc tuż przed lasami został pokazany na Festiwalu Off w Awinionie w reżyserii Yves’a Ferry’ego. To był moment przełomowy w jego twórczości. Pod koniec lat siedemdziesiątych dużo podróżował, głównie do Nikaragui, Meksyku, Salwadoru, Nigerii i Gwatemali. Po powrocie, w 1979 roku, poznał Patrice’a Chéreau, którego podziwiał za spektakl Spór Marivaux. To był początek ich niezwykle inspirującej współpracy. W ciągu kilku kolejnych lat Chéreau wyreżyserował w teatrze Nanterre-Amandiers większość sztuk Koltèsa, między innymi: Walkę czarnucha z psami (1983) Zachodnie wybrzeże (1986), Samotność pól bawełnianych (1987), a w Théâtre du Rond-Point w Paryżu Powrót na pustynię (1988). W 1990 roku sztukę Roberto Zucco wystawił w Schaubühne w Berlinie Peter Stein. W Polsce nazwisko Koltèsa stało się głośne przede wszystkim za sprawą inscenizacji Krzysztofa Warlikowskiego, który w 1995 roku wyreżyserował jego ostatni dramat Roberto Zucco, a w 1998 roku w warszawskim Teatrze Studio przeniósł na scenę Zachodnie wybrzeże, wcześniej zrealizowane w Gradsko Dramsko Kazaliste Gavella w Zagrzebiu (1998). Fragment mojego życia to zbiór wywiadów przeprowadzonych z dramatopisarzem w latach 1983-1989, które stanowią swoistą (auto)biografię Koltèsa. Książka jest nie tylko niezwykle interesującym portretem pisarza, ale też istotnym świadectwem jego teatralnych poszukiwań. (Rec. Wydawn.)

W duńskim zamku Elsynor popełniono straszną zbrodnię. Zamordowany został ojciec księcia Hamleta. Młody książę otrzymuje z zaświatów trudne zadanie - musi dokonać zemsty. Tymczasem król Klaudiusz knuje następną zbrodnię. Czy Hamlet wyjdzie zwycięsko z walki o prawdę i sprawiedliwość? Co będzie musiał poświęcić w tej walce? Co będzie czuł stojąc nad grobem ukochanej Ofelii?

Na zamku Elsynor w Danii ma swoją królewską siedzibę Klaudiusz, władca państwa. Jego żoną jest Gertruda. Klaudiusz ma także przybranego syna, Hamleta, którego ojciec (pierwszy mąż Gertrudy) zginął w niewyjaśnionych okolicznościach. Na zamku zaczynają się dziać dziwne rzeczy - nocami przybywa tajemniczy duch, który chce się koniecznie spotkać z księciem Hamletem. Okazuje się, że to duch jego ojca, który domaga się, by syn pomścił jego śmierć na Klaudiuszu, który go otruł i bezprawnie przejął tron. Odtąd Hamlet nie zazna spokoju. Nie chce zabijać, ale czuje konieczność naprawienia wyrządzonego zła. Zaczyna udawać obłąkanego. Porzuca ukochaną Ofelię, niemal wyrzeka się matki, morduje dworzanina Poloniusza, w końcu staje do pojedynku z bratem Ofelii, Laertesem. W tragedii giną: Ofelia, Poloniusz, Klaudiusz, Gertruda, Laertes, Hamlet. Ostatnie słowa młody książę kieruje do przyjaciela Horacja, by przekazał potomnym prawdę o nim.

„Hamlet” należy do najwybitniejszych sztuk Shakespeare`a. Utarło się - chyba słusznie - że rola tytułowa w tym dramacie jest marzeniem każdego aktora, a sam tekst stanowi poważne (i niebezpieczne) wyzwanie nawet dla najbardziej wprawnych reżyserów. Przedstawia on historię duńskiego księcia, który postanawia pomścić skrytobójczo zamordowanego ojca. Zadanie to tym trudniejsze, że zabójcą jest aktualnie panujący król. Hamlet zmuszony zostaje zatem do realizacji swojego skrytego planu - ale nie w historii tej zemsty kryje się ponadczasowość dramatu. Decydują o niej przede wszystkim filozoficzne, uniwersalne treści i wznosząca się na wyżyny poezja.

„Hamlet” należy do najwybitniejszych sztuk Shakespeare`a. Utarło się - chyba słusznie - że rola tytułowa w tym dramacie jest marzeniem każdego aktora, a sam tekst stanowi poważne (i niebezpieczne) wyzwanie nawet dla najbardziej wprawnych reżyserów. Przedstawia on historię duńskiego księcia, który postanawia pomścić skrytobójczo zamordowanego ojca. Zadanie to tym trudniejsze, że zabójcą jest aktualnie panujący król. Hamlet zmuszony zostaje zatem do realizacji swojego skrytego planu - ale nie w historii tej zemsty kryje się ponadczasowość dramatu. Decydują o niej przede wszystkim filozoficzne, uniwersalne treści i wznosząca się na wyżyny poezja.

„Hamlet” należy do najwybitniejszych sztuk Shakespeare`a. Utarło się - chyba słusznie - że rola tytułowa w tym dramacie jest marzeniem każdego aktora, a sam tekst stanowi poważne (i niebezpieczne) wyzwanie nawet dla najbardziej wprawnych reżyserów. Przedstawia on historię duńskiego księcia, który postanawia pomścić skrytobójczo zamordowanego ojca. Zadanie to tym trudniejsze, że zabójcą jest aktualnie panujący król. Hamlet zmuszony zostaje zatem do realizacji swojego skrytego planu - ale nie w historii tej zemsty kryje się ponadczasowość dramatu. Decydują o niej przede wszystkim filozoficzne, uniwersalne treści i wznosząca się na wyżyny poezja.

Na zamku Elsynor w Danii ma swoją królewską siedzibę Klaudiusz, władca państwa. Jego żoną jest Gertruda. Klaudiusz ma także przybranego syna, Hamleta, którego ojciec (pierwszy mąż Gertrudy) zginął w niewyjaśnionych okolicznościach. Na zamku zaczynają się dziać dziwne rzeczy - nocami przybywa tajemniczy duch, który chce się koniecznie spotkać z księciem Hamletem. Okazuje się, że to duch jego ojca, który domaga się, by syn pomścił jego śmierć na Klaudiuszu, który go otruł i bezprawnie przejął tron. Odtąd Hamlet nie zazna spokoju. Nie chce zabijać, ale czuje konieczność naprawienia wyrządzonego zła. Zaczyna udawać obłąkanego. Porzuca ukochaną Ofelię, niemal wyrzeka się matki, morduje dworzanina Poloniusza, w końcu staje do pojedynku z bratem Ofelii, Laertesem. W tragedii giną: Ofelia, Poloniusz, Klaudiusz, Gertruda, Laertes, Hamlet. Ostatnie słowa młody książę kieruje do przyjaciela Horacja, by przekazał potomnym prawdę o nim.

„Hamlet” należy do najwybitniejszych sztuk Shakespeare`a. Utarło się - chyba słusznie - że rola tytułowa w tym dramacie jest marzeniem każdego aktora, a sam tekst stanowi poważne (i niebezpieczne) wyzwanie nawet dla najbardziej wprawnych reżyserów. Przedstawia on historię duńskiego księcia, który postanawia pomścić skrytobójczo zamordowanego ojca. Zadanie to tym trudniejsze, że zabójcą jest aktualnie panujący król. Hamlet zmuszony zostaje zatem do realizacji swojego skrytego planu - ale nie w historii tej zemsty kryje się ponadczasowość dramatu. Decydują o niej przede wszystkim filozoficzne, uniwersalne treści i wznosząca się na wyżyny poezja.

W duńskim zamku Elsynor popełniono straszną zbrodnię. Zamordowany został ojciec księcia Hamleta. Młody książę otrzymuje z zaświatów trudne zadanie - musi dokonać zemsty. Tymczasem król Klaudiusz knuje następną zbrodnię. Czy Hamlet wyjdzie zwycięsko z walki o prawdę i sprawiedliwość? Co będzie musiał poświęcić w tej walce? Co będzie czuł stojąc nad grobem ukochanej Ofelii?

Na zamku Elsynor w Danii ma swoją królewską siedzibę Klaudiusz, władca państwa. Jego żoną jest Gertruda. Klaudiusz ma także przybranego syna, Hamleta, którego ojciec (pierwszy mąż Gertrudy) zginął w niewyjaśnionych okolicznościach. Na zamku zaczynają się dziać dziwne rzeczy - nocami przybywa tajemniczy duch, który chce się koniecznie spotkać z księciem Hamletem. Okazuje się, że to duch jego ojca, który domaga się, by syn pomścił jego śmierć na Klaudiuszu, który go otruł i bezprawnie przejął tron. Odtąd Hamlet nie zazna spokoju. Nie chce zabijać, ale czuje konieczność naprawienia wyrządzonego zła. Zaczyna udawać obłąkanego. Porzuca ukochaną Ofelię, niemal wyrzeka się matki, morduje dworzanina Poloniusza, w końcu staje do pojedynku z bratem Ofelii, Laertesem. W tragedii giną: Ofelia, Poloniusz, Klaudiusz, Gertruda, Laertes, Hamlet. Ostatnie słowa młody książę kieruje do przyjaciela Horacja, by przekazał potomnym prawdę o nim.

Główną osobą dramatu jest Bohater – były partyzant. Na utwór składają się wyrywkowe, nie powiązane ze sobą sceny z jego życia, o charakterze realistycznym i surrealistycznym. Bohater ukazany jest w rzeczywistości powojennej, gdy ma 7, 38 i 40 lat, nosi kilka imion, jest urzędnikiem. Nie posiada spójnej osobowości. Wartości, w które wierzył, straciły swój autentyczny sens – funkcjonują jedynie w wyświechtanych frazesach. Pojęcie człowieczeństwa zostało zniszczone przez wojnę. Uwidacznia się jego bezsilność, niewiara, autoironia, trudności z porozumieniem. Jedyną postacią, która wzbudza jego szacunek i dobre uczucia, jest Wujek, utożsamiający okres przedwojenny[2]. Utwór stanowi „strumień świadomości”, występujące po sobie sceny nie są w żaden sposób ze sobą powiązane, niektóre z nich mogłyby funkcjonować w innej kolejności lub zostać pominięte i nie zmieniłoby to charakteru utworu. Występują w nim elementy m.in. groteski i parodii. Jest to dramaturgia otwarta, czyli taka, która może być interpretowana wieloznacznie.

Główną osobą dramatu jest Bohater – były partyzant. Na utwór składają się wyrywkowe, nie powiązane ze sobą sceny z jego życia, o charakterze realistycznym i surrealistycznym. Bohater ukazany jest w rzeczywistości powojennej, gdy ma 7, 38 i 40 lat, nosi kilka imion, jest urzędnikiem. Nie posiada spójnej osobowości. Wartości, w które wierzył, straciły swój autentyczny sens – funkcjonują jedynie w wyświechtanych frazesach. Pojęcie człowieczeństwa zostało zniszczone przez wojnę. Uwidacznia się jego bezsilność, niewiara, autoironia, trudności z porozumieniem. Jedyną postacią, która wzbudza jego szacunek i dobre uczucia, jest Wujek, utożsamiający okres przedwojenny[2]. Utwór stanowi „strumień świadomości”, występujące po sobie sceny nie są w żaden sposób ze sobą powiązane, niektóre z nich mogłyby funkcjonować w innej kolejności lub zostać pominięte i nie zmieniłoby to charakteru utworu. Występują w nim elementy m.in. groteski i parodii. Jest to dramaturgia otwarta, czyli taka, która może być interpretowana wieloznacznie.

Główną osobą dramatu jest Bohater – były partyzant. Na utwór składają się wyrywkowe, nie powiązane ze sobą sceny z jego życia, o charakterze realistycznym i surrealistycznym. Bohater ukazany jest w rzeczywistości powojennej, gdy ma 7, 38 i 40 lat, nosi kilka imion, jest urzędnikiem. Nie posiada spójnej osobowości. Wartości, w które wierzył, straciły swój autentyczny sens – funkcjonują jedynie w wyświechtanych frazesach. Pojęcie człowieczeństwa zostało zniszczone przez wojnę. Uwidacznia się jego bezsilność, niewiara, autoironia, trudności z porozumieniem. Jedyną postacią, która wzbudza jego szacunek i dobre uczucia, jest Wujek, utożsamiający okres przedwojenny[2]. Utwór stanowi „strumień świadomości”, występujące po sobie sceny nie są w żaden sposób ze sobą powiązane, niektóre z nich mogłyby funkcjonować w innej kolejności lub zostać pominięte i nie zmieniłoby to charakteru utworu. Występują w nim elementy m.in. groteski i parodii. Jest to dramaturgia otwarta, czyli taka, która może być interpretowana wieloznacznie.