W 2009 roku, w Wieliczce, w domu rodzinnym państwa Piaseckich odnaleziono zeszyt z rysunkami Ryszarda Aptego ułożonymi w starannie skomponowany cykl „Niepokój”. Ilustracje pochodzące z lat 1939-1942 są niezwykle intensywnym wyrazem przerażenia z powodu zbliżającego się czasu Zagłady. Historyczne śledztwo pozwoliło ustalić zaledwie kilka faktów na temat życia Aptego: złote dziecko dwudziestolecia międzywojennego pochodzące z rodziny adwokackiej, uzdolniony literat, muzyk i plastyk, prawdopodobnie homoseksualista, w którym kochały się setki dziewcząt. W chwili wybuchu wojny dziewiętnastoletni Apte trafia do Lwowa, gdzie studiuje muzykę - o środowisku lwowskich muzyków napisze powieść. Kolejny epizod jego życia to getto w Wieliczce, gdzie jego rodzice prowadzą salon literacki w wynajmowanym od Piaseckich domu. Apte, przeczuwając śmierć, opuszcza Wieliczkę, zostawiając niedokończony cykl „Niepokój” Polakom. Trafia do obozu w Stalowej Woli, gdzie zostaje zabity. Jego rodzice giną w Wieliczce. Syn rodziny Piaseckich, która udzieliła schronienia Aptem, trafia do obozu w Auschwitz, gdzie także ginie. Piaseccy przez prawie siedemdziesiąt lat przechowują zeszyt, nie pokazują go jednak nikomu, traktując go jak świadectwo rodzinnej traumy. (Rec. Wydawn.)

Głównym bohaterem powieści jest Richard von Hakenkreuz, który na początku XX wieku z niewielkiej miejscowości w Afryce przyjeżdża do Europy i przywozi ze sobą swastykę. Akcja rozgrywa się przez cały XX wiek i w początkach XXI wieku do momentu usunięcia z programu Microsoft Word symbolu nazizmu. Autor powieści określił jej gatunek jako „fikcję dokumentalną”. Mistrz kamuflażu Richard von Hakenkreuz jest postacią drugiego planu w makropolityce XX wieku, spotyka się z możnymi tego świata (prezydentami, generałami, biznesmenami). Pojawia się w bardzo ważnych, rozstrzygających, jak i kompromitujących momentach dziejów ludzkiego globu. Książka zakrojona jest na wielowymiarową, brawurową, niemożliwą opowieść o XX wieku. W realizacji tej niemożliwości pomaga artyście forma utworu. „Fikcja dokumentalna” zawiera 44 kody, które są odsyłaczami do „elektronicznej biblioteki” zawierającej zaszyfrowane pliki audiowizualne oraz fotografie. Specjalnie przygotowana przez artystę strona internetowa staje się integralną częścią powieści. Czytelnik w konkretnych partiach przerywa lekturę tekstu i dzięki znajomości kodu dostaje się do „elektronicznej biblioteki”, gdzie konfrontuje świat przedstawiony w słowach z dowodami audiowizualnymi w Internecie, które stawiają jeszcze więcej znaków zapytania i potęgują poczucie halucynacyjnego porządku świata. (Rec. Wydawn.)

Trzech mężczyzn - bezkompromisowego krytyka literackiego, sympatycznego księgowego na emeryturze i nieheteronormatywnego prawnika w kwiecie wieku - łączy niewyobrażalnie przykry i nieco wstydliwy problem. Nie wnikając w szczegóły, powiedzmy tylko, że zawiódł ich najlepszy przyjaciel. Bezskutecznie szukają pomocy, wykorzystując mniej lub bardziej popularne sposoby, by wybrnąć z tej trudnej i zdecydowanie niekomfortowej dla każdego faceta sytuacji. Zdesperowani, podejmują decyzję, która może zaważyć na całym ich dalszym życiu. Wyrażają zgodę na udział w eksperymencie medycznym. Staną się królikami doświadczalnymi, testującymi nowy lek - remedium, na które czekają miliony facetów na całym świecie. "Cockring" to prawdziwy niezbędnik impotenta. Ale nie tylko. To się przecież każdemu może zdarzyć... Uwaga! Książka nie jest przeznaczona dla dzieci i bardzo wrażliwych mężczyzn. (Rec. Wydawn.)

W niniejszej książce usiłuję wniknąć w (al.)chemię tworzenia, stworzyć próbę opisu tego, jak z wyobraźni rodzi się świat Jana Fabre'a, jak powstaje jego estetyka, wizje uwalniane za pomocą środków teatralnych. Zawarłem w niej dążenie do zbadania samego procesu twórczego i odczytania spektaklu właściwie od tyłu: nie poprzez efekt końcowy pokazywany publiczności, lecz koncentrując się na całym cyklu, od pierwszego dnia aż do premiery. (Fragment wstępu)

Wyprawa na Ukrainę ciągle jeszcze pachnie przygodą: trwającą w nieskończoność podróżą zdychającym autobusem, kilkugodzinnym staniem na granicy razem z przemytnikami wódki i papierosów, tysiącem absurdów życia codziennego, rozległymi przestrzeniami, kozacką fantazją, słowiańską duszą, poezją i śpiewem. Cząstki pomarańczy to owoc takich właśnie niezwykłych wypraw i przygód. To wybrana i zebrana, wychodzona i wystana, przytaszczona, przez granicę przemycona - najświeższa poezja ukraińska. (Rec. Wydawn.)

W Polsce, w której wysokie czynsze, niskopłatna posada w bankomacie, gadające ptaki, uchodźcy z krajów Beneluksu oraz psy upijające się w tawernach są na porządku dziennym, dziewczyna o refleksyjnej naturze mierzy się z wejściem w dorosłość. Czy wyjdzie z tego cało? Czy chomik-jasnowidz poda jej pomocną łapkę? I kto w rzeczywistości czyta wasze CV oraz czy czasem warto trochę nazmyślać? (Rec. Wydawn.)

Wyobraź sobie, że twój kraj przypomina statek z dziurą w burcie, który za chwilę pójdzie na dno wraz z całym cennym ładunkiem. W takich przypadkach nie masz wielkiego wyboru. Jak bardzo kochasz swoją Ojczyznę? Uciekniesz czy pozostaniesz na pokładzie? Roman i niewidoma Ołena wyprzedają cały swój majątek w Dniepropietrowsku, by zacząć nowe życie w Europie. Ale już pierwszy dzień w obcym kraju zamiast umówionej pracy przynosi kłopoty. Mroźny wieczór zastaje ich w Warszawie - bez pieniędzy i nadziei na przetrwanie. Na ratunek przychodzi polska pisarka, na pierwszy rzut oka niezależna i wyzwolona kobieta. Roman zgadza się na nieoczekiwane warunki oferowane przez pisarkę i trafia w oko cyklonu, który niezauważenie dla innych przechodzi przez Pragę, modną, a równocześnie zakapiorską dzielnicę Warszawy. Co wybrać - stare, dobrze znane, ale ostygłe już uczucia, czy nową, gwałtowną miłość? Znaną ukraińską szarość czy podrabianą Europę? To historia miłosna, ale kryje się pod nią coś więcej - opowieść o stosunkach ukraińsko-polskich. Powieść nie przedstawia ich w kontekście politycznym czy historycznym, o których w Polsce dyskutuje się najgoręcej, a które dla sporej części ukraińskiej diaspory w Polsce wydają się drugorzędne. Autor bada motywację i psychologię człowieka, który opuszcza własny kraj, szukając lepszego życia - to temat aktualny dla Polaków w takim samym stopniu, jak dla Ukraińców. W Polsce mieszka już kilkaset tysięcy Ukraińców. To w dużej części emigrujący za pracą robotnicy, ale także naukowcy, pisarze i artyści. Wśród nich znalazł się autor książki, Ołeksij Czupa. Ale jeszcze zanim przyjechał do Polski, postanowił ją sobie w odległej Makijiwce na Donbasie wymyślić. Dziesięć słów o Ojczyźnie to świat ulepiony z marzeń i rozczarowań. (Rec. Wydawn.)

Robert Szczerbowski - polski pisarz i artysta. Studiował filozofię w Poznaniu i w Warszawie. Początkowo zajmował się pisaniem, stopniowo jednak odchodził od sfery języka, w coraz większym stopniu włączając do swoich utworów środki plastyczne. Jego twórczość tzw. literacka ma w pewnym sensie charakter konceptualny i można ją postrzegać jako ciąg refleksji o znaczeniu pisma i księgi... (Z okładki)

Książka jest zbiorem wywiadów autoryzowanych przez Bernarda-Marie Koltèsa, które ukazały się drukiem w prasie francuskiej. Chociaż nie jest to dzieło samego Koltèsa, w dużej mierze do niego należy. Większość rozmów przejrzał i poprawił. Pobrzmiewa w nich jego głos i poczucie humoru. Zebrane wywiady nie tylko ukazują złożoność relacji Koltèsa z teatrem, o którym wiele miał do powiedzenia, ale też tworzą niezamierzoną autobiografię pisarza - autobiografię z pewnością cząstkową, celowo fragmentaryczną, ale interesującą jako taką. Alain Prique • • • Bernard-Marie Koltès uważany jest za jednego z najwybitniejszych współczesnych dramatopisarzy francuskich. Urodził się w 1948 roku w Metzu. Zmarł na AIDS w Paryżu w 1989 roku. Początkowo studiował dziennikarstwo w Strasburgu, ale ostatecznie zdecydował się zająć teatrem. W latach siedemdziesiątych założył własny zespół Le Théâtre du Quai, z którym wyreżyserował swoje pierwsze sztuki (Les Amertumes, La marche, Procès ivre, L’Héritage, Récits Morts). W 1977 roku jego monolog Noc tuż przed lasami został pokazany na Festiwalu Off w Awinionie w reżyserii Yves’a Ferry’ego. To był moment przełomowy w jego twórczości. Pod koniec lat siedemdziesiątych dużo podróżował, głównie do Nikaragui, Meksyku, Salwadoru, Nigerii i Gwatemali. Po powrocie, w 1979 roku, poznał Patrice’a Chéreau, którego podziwiał za spektakl Spór Marivaux. To był początek ich niezwykle inspirującej współpracy. W ciągu kilku kolejnych lat Chéreau wyreżyserował w teatrze Nanterre-Amandiers większość sztuk Koltèsa, między innymi: Walkę czarnucha z psami (1983) Zachodnie wybrzeże (1986), Samotność pól bawełnianych (1987), a w Théâtre du Rond-Point w Paryżu Powrót na pustynię (1988). W 1990 roku sztukę Roberto Zucco wystawił w Schaubühne w Berlinie Peter Stein. W Polsce nazwisko Koltèsa stało się głośne przede wszystkim za sprawą inscenizacji Krzysztofa Warlikowskiego, który w 1995 roku wyreżyserował jego ostatni dramat Roberto Zucco, a w 1998 roku w warszawskim Teatrze Studio przeniósł na scenę Zachodnie wybrzeże, wcześniej zrealizowane w Gradsko Dramsko Kazaliste Gavella w Zagrzebiu (1998). Fragment mojego życia to zbiór wywiadów przeprowadzonych z dramatopisarzem w latach 1983-1989, które stanowią swoistą (auto)biografię Koltèsa. Książka jest nie tylko niezwykle interesującym portretem pisarza, ale też istotnym świadectwem jego teatralnych poszukiwań. (Rec. Wydawn.)

Głównym założeniem projektu i książki "Futuryzm miast przemysłowych" była intuicja, że praca nad losami miast przemysłowych unikająca pochopnych podsumowań jest w ogóle możliwa. Jej wynikiem jest publikacja, która zawiera ponad piętnaście tekstów stanowiących nie tylko analizy specyficznego kontekstu Wolfsburga i Nowej Huty, ale są też próbami teoretycznego zmierzenia się z problematyką przyszłości i wyzwań stojących przed społeczeństwami późnego kapitalizmu. Publikacja zawiera również dokumentację prac artystycznych stworzonych na wystawy w Wolfsburgu i Nowej Hucie. Prezentowane prace są efektem zmagań artystów z wyimaginowaną sytuacją Nowej Huty w 2049 roku i w Wolfsburgu w roku 2038 - czyli na stulecie każdego z miast. Projekt jest interdyscyplinarną propozycją spojrzenia na epokę industrialną, stanowi również próbą zmierzenia się ze złożonym dziedzictwem modernizmu za pomocą strategii diagnostycznych raczej, niż oceniających. Żeby zbudować wizje przyszłości, trzeba zrozumieć przeszłość przemysłu, geopolityki, mikro- i makroekonomii oraz kształtowania wyobrażeń i reprezentacji stylizowanych na realizację utopii obiektów i miast industrialnych. Trzeba odrzucić przesądy i skupić się na drobiazgowej analityce funkcjonowania kapitalizmu, ideologii, reprezentacji, ludzi, skojarzeń i obrazów. Niniejsza książka stanowi zarazem katalog projektu artystycznego realizowanego w Wolfsburgu i Nowej Hucie w latach 2005 i 2006 oraz antologię tekstów. Miasta (post-)przemysłowe to zarówno współczesne wykopaliska najnowszej historii, jak i laboratoria neoliberalnej globalizacji. Nie tyle minione, co raczej ulegające dramatycznej metamorfozie. Kres ery przemysłowej zupełnie inaczej odbija swoje piętno w Wolfsburgu, stolicy samochodowego imperium Volkswagena, niż w Nowej Hucie, odległej prowincji stalowego królestwa Lakshmiego Mittala. Kiedy w kolebce ludowego samochodu VW w najlepsze rozwija się spektakularna ekonomia późnego kapitalizmu, wycieczki organizowane dla turystów w Nowej Hucie prezentują ją jako etnograficzną ciekawostkę minionej epoki. (Rec. Wydawn.)

Książka przybliża polskiemu czytelnikowi twórczości brytyjskiego reżysera Terence'a Daviesa, która od kilku lat przeżywa renesans w Wielkiej Brytanii, a ostatnio stała się dostępna także w Polsce za sprawą retrospektywy na festiwalu filmowym Era Nowe Horyzonty w lipcu 2008 oraz w TVP Kultura. Do tej pory Daviesowi nie poświęcono w Polsce żadnego szerszego filmoznawczego omówienia (wyjątkiem były dwa niewielkie teksty Ewy Mazierskiej w „Kinie” i „Iluzjonie”). Autor skupia się na systematycznej analizie wszystkich filmów zrealizowanych przez Daviesa na przestrzeni niemal 30 lat. Są to, kolejno: Dzieci (Children, 1976), Madonna z dzieciątkiem (Madonna and Child, 1980), Śmierć i przemienienie (Death and TRansfiguration, 1983), Dalekie głosy, martwe natury (Distant Voices, Still Lives, 1988), Kres długiego dnia (The Long Day Closes, 1992), Neonowa Biblia (The Neon Bible, 1995) oraz Świat zabawy (The House of Mirth, 2000). Swoistym aneksem do wymienionych filmów stała się wydana w roku 1984 autobiograficzna powieść eksperymentalna autorstwa Daviesa, pt. Hallelujah Now. Książkę zamyka obszerna rozmowa z reżyserem. Autor analizuje pięć filmów cyklu po kolei, badając ich wzajemne zależności i wskazując na zdumiewającą jedność formalną i tematyczną, pozwalającą na traktowanie ich w istocie jako jednego tekstu. Zwraca uwagę, że szczególną rolę w Daviesowskiej strategii odgrywa organizacja czasowa jego filmów (jawnie burząca chronologię i nie oferująca żadnej zastępczej linearności) i obecność kina: zarówno metaforyczna, autotematyczna, jak i intertekstualna (liczne cytaty z konkretnych dzieł filmowych). Druga część książki poświęcona jest analizie dwóch ostatnich (jak dotąd) filmów reżysera, stanowiących adaptacje utworów literackich Johna Kennedy'ego Toole'a i Edith Wharton. W obu rozdziałach autor wskazuje na głębokie pokrewieństwa Daviesowskich adaptacji z jego autobiograficznym cyklem. (Rec. Wydawn.)

Jan Stoberski żył na sposób franciszkański, jadł niewiele, wszędzie chodził na piechotę, właściwie nie posiadał niczego, większość zarobionych na druku opowiadań pieniędzy pożyczał. Jak sam pisał, „upajał się szczęściem z powietrza”. Miał tylko jeden nałóg: był uzależniony od ludzi. Codziennie przemierzał Kraków strategicznie obmyśloną trasą, odwiedzając mieszkania znajomych. Podczas wizyty niewiele mówił, za to chętnie słuchał, czasem przysypiał, po jakimś czasie przenosił się do kolejnego mieszkania, do kolejnych ludzi. Znowu słuchał, znowu przysypiał. Zachowywał się przy tym tak, jakby go nie było, jakby założył czapkę niewidkę. Po starannym obchodzie wracał do siebie na Paulińską i ze swoich obserwacji „robił” literaturę. Piotr Marecki poniekąd powtórzył gest Stoberskiego - udał się w trasę (stoberskiadę) po krakowskich mieszkaniach i słuchał ludzi, których kiedyś odwiedzał Stoberski. Z tych wizyt zebrał okruchy wspomnień, nierzadko wykluczających się opowieści, nieliczne fotografie, portretujące pisarza nazywanego powszechnie „Proustem z Krowodrzy” i jego metodę, która polegała na mistrzowskim utrwalaniu w literaturze drobnomieszczańskiego Krakowa okresu PRL-u. (Rec. Wydawn.)

Para głównych bohaterów powieści "Kebab Meister" to postacie inspirowane w dużym stopniu prawdziwymi losami Pawło Szandruka i jego żony, którzy przez wiele lat mieszkali w Skierniewicach, małym mieście niedaleko Warszawy (rodzinne miasto autora), aż do chwili, kiedy wojna ich rozdzieliła. Szandruk (Ukrainiec) był oficerem czterech armii: carskiej, ukraińskiej (Petlury), polskiej (bohater kampanii wrześniowej) i niemieckiej. Zanim pod sam koniec wojny zgodził się objąć dowództwo ukraińskiej dywizji grenadierów SS "Galizien", przez parę lat był kierownikiem skierniewickiego kina (funkcję tę generalnie mogli pełnić tylko Niemcy), ciesząc się jednocześnie zaufaniem polskiego podziemia. Objął dowództwo SS "Galizien", żeby wyprowadzić żołnierzy na stronę aliantów i uratować ich przed Rosjanami. Żona została w Skierniewicach. To rozłączenie jest punktem wyjścia powieści, która w założeniu ma mówić o miłości, sile kina i pamięci historycznej, ale nie ma być powieścią historyczną. Autor dotyka tematów mimo biegu lat wciąż nierozpoznanych, tabuizowanych, bolesnych. Kontekst filmowy, będący tłem narracji, jest ciekawym tematem dla społecznych interpretacji. Połączenie planów czasowych usprawnia relację między ideą a tokiem narracji oraz czyni powieść oryginalną formalnie.

Kierunkowy 22, debiutancka powieść Daniela Kota, opowiada o współczesnym młodym pokoleniu uwikłanym w życie dużego miasta. Metrum tej narracji, oscylującej paradoksalnie wokół „braku rytmiki”, wyznaczają kolejne melanże, pobudki w cudzych mieszkaniach i podszyte tęsknotą zdziwienie z powodu szybko oddalającego się dzieciństwa. Trajektorię wydarzeń narzuca w Kierunkowym przestrzeń miejska, która tworzy pragnienie „żeby coś, żeby z kimś, żeby gdzieś, jakoś”. Poruszanie się po Warszawie, spoglądanie w jej kierunku, w końcu zaś jej ciągłe istnienie w postaci punktu odniesienia stanowią w tekście jakości fundamentalne dla doświadczenia narratora.

Życie w kamienicy przy ulicy Opaczewskiej w Warszawie zdaje się płynąć powolnym rytmem. Nic nie zwiastuje katastrofy. Bohaterki książki: Czarna Mańka, pani Maria, Marysia i paniopan Marian, uwikłane w swoje życiowe role matek gastronomicznych, rodziców ubraniowych, córek różowych, cukierników i handlarek bazarowych, otwierają nam drzwi swoich mieszkań. Kieszonkowy atlas kobiet to współczesna legenda miejska z wątkiem kryminalnym.

Kompozycje i metafory to zbiór najwcześniejszych utworów autora, na który składają się krótkie opowiadania o różnej, często parabolicznej i surrealistycznej treści, połączone wspólną zasadą formalną: każde z nich kompozycyjnie odpowiada jakiejś formie muzycznej (fuga, kantana, preludium itp.). (Z okładki)

"Krótka historia Grupy Ładnie" zbiera w sobie porozrzucane i pomieszane - także przez samych członków - szczątki informacji o Ładnie. Autorzy nie mieli jednak ambicji tworzyć podręcznika. Książka jest raczej performatywną narracją o reprezentacji i micie Grupy Ładnie, mówi o jej wizerunku, który paradoksalnie rozmywa się, w miarę przybliżania się do niego samego. Na tom składają się: historyczna monografia zjawiska oraz szereg rozmów członkami Grupy, uczestnikami i świadkami wydarzeń (m.in. Roman Dziadkiewicz, Łukasz Gorczyca, Masza Potocka, Andrzej Przywara, Grzegorz Sztwiertnia, Wojciech Wilczyk, Joanna Zielińska) oraz wybór tekstów dotychczas napisanych o Grupie Ładnie. Grupa Ładnie była swoistym fenomenem polskiej sztuki przełomu lat 90. i 2000., stworzonym przez piątkę krakowskich postaci z pola sztuki: Rafała Bujnowskiego, Marka Firka, Marcina Maciejowskiego, Wilhelma Sasnala i Józefa Tomczyka Kurosawę. Fenomenem ten zaistniał nieoczekiwanie i nagle wprowadzając na scenie artystycznej ożywczy ferment, po czym równie szybko zniknął. Wokół Grupy Ładnie i jej poszczególnych członków z czasem narosło wiele plotek, mitów i legend. Gra z figurą awangardowego artysty, igranie z ideą artystycznej grupy doprowadziły do tego, że wizerunek Ładnie od samego początku powstania grupy nie był i nie jest - również dzisiaj - łatwy do uchwycenia. Paradoksalnie nie ułatwiają tego liczne wzmianki o Grupie umieszczane w popularnych publikacjach i naukowych opracowaniach, rozmowy ze świadkami organizowanych przez nią wydarzeń, a także informacje przekazywane przez samych członków grupy, m.in. w wydawanym przez nich art zinie "Pismo we Wtorek". (Rec. Wydawn.)

Robert Szczerbowski - polski pisarz i artysta. Studiował filozofię w Poznaniu i w Warszawie. Początkowo zajmował się pisaniem, stopniowo jednak odchodził od sfery języka, w coraz większym stopniu włączając do swoich utworów środki plastyczne. Jego twórczość tzw. literacka ma w pewnym sensie charakter konceptualny i można ją postrzegać jako ciąg refleksji o znaczeniu pisma i księgi. Twórczość Szczerbowskiego podporządkowana jest niemal w całości zasadzie symulacji. Wielostylistyczna "Księga żywot", wydana z pominięciem nazwiska autora, sugeruje czytelnikowi, że jest dziełem zbiorowym i że została napisana przez wszystkich pisarzy wszechczasów...(Z okładki)

Kultura niezależna w Polsce 1989-2009 to raport z dziejów rodzimego entuzjazmu ostatnich dwudziestu lat. Subiektywny przewodnik dziewięciorga autorów i autorek (Bińczycki, Dunin-Wąsowicz, Jach, Kornaś, Marecki, Pisarski, Tabaczyński, Wojdas, Woynarowski) po obszarach kultury kreowanej oddolnie, nastawionej na innowacyjność, kreatywność, eksperyment, debiut, rebelię i walkę z Babilonem. Przykłady progresywnych wytworów kultury, nieprzewidywalnych, autentycznych, nieoczywistych, subwersywnych pól rodzimej muzyki, literatury, kina, teatru, komiksu, sztuk wizualnych - nienastawionych na medialne patronaty i fajerwerki, pomoc grantów i promocję urzędników-donatorów. Nowe słowniki, nowe myślenie w kategoriach instytucjonalnych i parainsytucjonalnych, przeformatowanie pola kultury w zakresie rynku i dyskursu. Niezależność jako forma działania i kategoria estetyczna. (Rec. Wydawn.)

To ostatnia z wielkich powieści, ujmująca w surrealistycznej konwencji groteskową wizję rzeczywistości polskiej lat sześćdziesiątych. Główna bohaterka, kurtyzana monstrum kobiecości, luksusowa kokota przedwojennego typu, a zarazem współczesne wcielenie Fausta podpisuje pakt z demonicznym profesorem jej dawnym kochankiem, obecnie reżimowym naukowcem i zostaje wtłoczona w komunistyczną rzeczywistość, w której zmaga się ze swoimi antagonistami z jednej strony z uczonym protektorem, uosabiającym demoralizujący wpływ wszelkiej władzy, a z drugiej pisklętami, czyli awangardą społeczną, której obraz został stworzony przez Niemczyka na podstawie quasi-socjologicznych obserwacji w środowisku hipisów krakowskich. Donkiszotowska walka kurtyzany staje się więc również walką o ocalenie własnego ja, konfrontowanego nieustannie z maskami narzucanymi każdej indywidualności w społeczeństwie spektaklu. (Rec. Wydawn.)