Kierunkowy 22, debiutancka powieść Daniela Kota, opowiada o współczesnym młodym pokoleniu uwikłanym w życie dużego miasta. Metrum tej narracji, oscylującej paradoksalnie wokół „braku rytmiki”, wyznaczają kolejne melanże, pobudki w cudzych mieszkaniach i podszyte tęsknotą zdziwienie z powodu szybko oddalającego się dzieciństwa. Trajektorię wydarzeń narzuca w Kierunkowym przestrzeń miejska, która tworzy pragnienie „żeby coś, żeby z kimś, żeby gdzieś, jakoś”. Poruszanie się po Warszawie, spoglądanie w jej kierunku, w końcu zaś jej ciągłe istnienie w postaci punktu odniesienia stanowią w tekście jakości fundamentalne dla doświadczenia narratora.

Życie w kamienicy przy ulicy Opaczewskiej w Warszawie zdaje się płynąć powolnym rytmem. Nic nie zwiastuje katastrofy. Bohaterki książki: Czarna Mańka, pani Maria, Marysia i paniopan Marian, uwikłane w swoje życiowe role matek gastronomicznych, rodziców ubraniowych, córek różowych, cukierników i handlarek bazarowych, otwierają nam drzwi swoich mieszkań. Kieszonkowy atlas kobiet to współczesna legenda miejska z wątkiem kryminalnym.

Polscy pisarze debiutujący po 1989 roku wchodzili w różnorodne relacje z filmowcami. Jedni dostarczali pierwowzorów do filmowych adaptacji (Tokarczuk, Stasiuk, Huelle, Tryzna, Knapp), inni pisali oryginalne scenariusze (Huelle, Gretkowska), jeszcze inni w filmach występowali (Świetlicki, Siwczyk, Masłowska), byli też tacy, którzy filmy reżyserowali (Shuty, Bart, Tryzna), a nawet produkowali. Nadrzędnym celem publikacji jest przeprowadzenie badań relacji między tymi zjawiskami. Ich zasadność podyktowana jest długą tradycją współpracy literatów i filmowców w historii polskiej kinematografii, której owocem były największe osiągnięcia polskiego filmu. Kolejnym celem jest analiza filmowych adaptacji współczesnej polskiej literatury, znamiennego dla polskiego kina kontekstu literackiego oraz wzajemnego oddziaływania na siebie literatury i kina. Dwie dekady filmu i literatury III RP to okres wystarczająco długi, by można było mówić o występujących w jego ramach nurtach i tendencjach, o wspólnych zainteresowaniach i propozycjach formalnych autorów. Autorzy esejów pragnęli przedstawić polskie kino w szerokim kontekście kulturowym. Zastosowali w tym celu nowatorskie i interdyscyplinarne narzędzia metodologiczne z zakresu współczesnego kulturoznawstwa, czyniąc wyniki swych badań wartościowymi dla wielu dyscyplin naukowych. Wzajemne związki polskiego kina i literatury czytane są przez autorów poszczególnych tekstów poprzez kategorie zaczerpnięte z psychoanalizy, filmoznawstwa, medioznawstwa, studiów postkolonialnych, badań nad pamięcią kulturową oraz kulturą wizualną. Tom zawiera kilkanaście tekstów młodych filmoznawców i kulturoznawców, które można określić mianem kulturoznawczych esejów. Publikacja otwiera nową perspektywę nie tylko badaczom, literatom, scenarzystom i reżyserom, lecz również producentom i osobom odpowiedzialnym za rozwój kina w Polsce. (Rec. Wydawn.)

Antologia Nie widzę piękna w świecie bez człowieka. O teatrze Jana Lauwersa i Needcompany to jedyne jak dotychczas tak obszerne, wyczerpujące wydawnictwo, analizujące 25-letni dorobek twórczy wybitnego artysty teatru i reformatora sztuk performatywnych Jana Lauwersa. Zebrane w przemyślany oraz inspirujący sposób eseje autorstwa uznanych specjalistów z różnych dyscyplin (Hans-Thies Lehmann, Marvin Carlson, Martin Harries, Juergen Pieters, Rudi Laermans, Georges Banu) stanowią panoramiczne, a zarazem niezwykle przenikliwe spojrzenie na unikatowe zjawisko artystyczne, jakim jest twórczość zespołu Needcompany - opus magnum Jana Lauwersa, współczesnego człowieka renesansu: reżysera, pisarza, artysty wizualnego, działacza społecznego, a także kreatora unikatowej na skalę światową instytucji kultury. (Rec. Wydawn.)

Powieść o okresie stalinizmu napisana z perspektywy klasy robotniczej. Przez wielu uważana za summę okresu komunizmu w Polsce. Dzieło o wymowie antyreżimowej, w pierwszym wydaniu okaleczone przez cenzurę. Autor edycję z 1987 roku uznał za niepełną - przyjaciołom rozdawał egzemplarze książki z doklejkami i dopiskami. Dzięki literackiemu śledztwu edytorzy zrekonstruowali autorską wersję tekstu. Baza Czycza miała kontynuację w postaci nigdy niepublikowanej Nadbudowy. Obecne wydanie oferuje kilkadziesiąt stronic legendarnego drugiego tomu po raz pierwszy podawanego do druku z brulionów odnalezionych w domowym archiwum pisarza. (Rec. Wydawn.)

Kraków, dżdżysta ciemność, środek nocy. Na ulicy leży mężczyzna, najprawdopodobniej potrącony przez samochód. Niebawem odnajdą go trzy przypadkowe osoby. Trzech przygodnych przechodniów, asystujących przy anonimowym umieraniu. Trzy opowieści osnute wokół milczenia. Wielka mobilizacja słów, języków, światopoglądów, ideologii. • • • Bohaterowie spotykają się (w dramatycznych okolicznościach), a jednocześnie mijają ze sobą. Ich relacje z najbliższymi okazują się powierzchowne, nieautentyczne, zastępcze. Prawdziwe pragnienia pozostają ukryte, traumatyczne doświadczenia są przedmiotem autocenzury. Jedynym ratunkiem wydaje się stereotyp i banał. „NN” to bardzo gorzki utwór, bo pokazuje zamknięty krąg społecznych ról, z którego nie ma ucieczki. Krzysztof Uniłowski (Z okładki)

To będzie opowieść o małżeństwie […]: o nieprawdziwym małżeństwie Rudolfa Landsmanna i Kamilli Ripper, pisana z perspektywy ich córki, jak również o jej własnym, zawartym kilka lat po zakończeniu drugiej wojny światowej, które miało być prawdziwe. Małżeństwo Sophie Landsmann i Ezry Blinda, młodego rabina i wykładowcy z Wiednia, który wypatrzył ją podczas zajęć, jest na swój sposób w równym stopniu zagadkowe, co małżeństwo jej babci: dwoje ludzi, niemal nieznajomych, wspólnie podejmuje zobowiązanie na całe życie, niepoprzedzone romansem ani zwyczajowymi zalotami, ani kolacją, ani randką w kinie. Nie padło między nimi jedno czułe słowo, nie pojawiła się żadna zażyłość. Małżeństwo zawarte z powodu kazania, które on wygłosił przed nią tamtego wieczora, gdy się poznali, i jeszcze następnego wieczora, gdy odpowiedziała na jego oświadczyny prośbą, by ją rozdziewiczył. (Rec. Wydawn.)

Znów w drodze. Dziennikarz przemierza mizerny, rozpadający się „krajobraz kulturowy”, jednak tym razem Ziemowit Szczerek nie pisze o Ukrainie, a o Polsce - choć tak naprawdę pisze o niej zawsze. W "Siódemce" poddaje wiwisekcji „Polskę najpolstszą”, samo jej serce, gdzie biją źródła wszystkich jej bolączek i frustracji, matecznik polskiego marazmu, bylejakości i magmy, rdzeń pełen szyldozy i płotów odlanych z betonu, gdzie winy za chaos i syf nie można zrzucić na nikogo prócz nas samych. Opisuje Polskę leżącą przy drodze krajowej numer 7. Jak opisać tę niezwykłą krainę? Pytanie trudne. Niewielu dotychczas próbowało. "Siódemka" tylko pozornie kpi z prowincji, prowincji leżącej w centrum naszego kraju. To dużo więcej niż żarty napędzane poszerzającymi świadomość wiedźmińskimi eliksirami (tak, tak - nie mogło zabraknąć także wiedźmina). To brutalna, szczera do bólu próba opisu tego, co swojskie, a zarazem bardzo tajemnicze i dotąd niezbadane. "Siódemka" stanowi podróż przez polskie jądro ciemności, przez kompleksy i fantazje narodowe, przez wieki historii - wędrówkę pełną groteski i przegięcia, napędzaną alkoholem i narkotykami (to wciąż gonzo), ale to przecież jedyny sposób na opisanie bezforemnej polskiej formy.

Pierwsza w Polsce publikacja poświęcona praktyce performatywnej Forced Entertainment - brytyjskiej grupy, działającej nieprzerwanie od 1984 roku. Forced Entertainment korzysta z estetyki i narracji codzienności, mieszając jej prostotę wizualną, brak spektakularności z absurdem i ironią. Założycielem i liderem kolektywu jest Tim Etchells - pisarz, reżyser, artysta wizualny. Dokonał on także wyboru materiałów do książki, która zawiera teksty reżysera z lat 1994-2013: eseje, teksty sceniczne, notatki, transkrypcje procesu pracy teatralnej. Uzupełnieniem odśrodkowej perspektywy twórcy, przez lata piszącego i opisującego swoją praktykę artystyczną, są krytyczne analizy badaczy teatru (Hansa-Thiesa Lehmanna i Floriana Malzachera), rozmowy z reżyserem przeprowadzone przez Adriana Heathfielda i Katarzynę Tórz oraz materiał ikonograficzny - zdjęcia ze spektakli i prac wizualnych Etchellsa. (Rec. Wydawn.)