Literacka, imaginacyjna oda do pogranicza, nie tylko geograficznego, fizycznego, ale w najszerszym rozumieniu tego pojęcia... Jedna z najgłośniejszych i najszerzej komentowanych powieści Olgi Tokarczuk. „W tej mieszance pięknych, uderzających obrazów odnajdziemy portret wyjątkowego miejsca, w którym skupiają się rozmaite kultury, jednostkowe losy i osobne punkty widzenia”. Z uzasadnienia werdyktu Noblowskiego Królewskiej Szwedzkiej Akademii Nauk „Olga Tokarczuk udowadnia, że granice są po to, by je przesuwać. Nienaturalne przeszkody, takie jak ograniczenia literackiego gatunku czy społeczne konwenanse, wymazuje bez zawahania, by móc naszkicować swoim piórem świat ze wszech miar zachwycający, nietuzinkowy, inny od wszystkich”. „Le Monde” „Tokarczuk czaruje, stwarza z pustki, dopisuje dalsze ciągi do tego, co jej wiadomo. Trudniej mi nazwać tę przedziwną umiejętność przykuwania do lektury. Jej powieść czyta się chciwie i pospiesznie...” Piotr Śliwiński

Kolejne wydanie wielokrotnie wznawianego, klasycznego już, podręcznika do historii filozofii. Autor - filozof i historyk filozofii, estetyk i historyk sztuki, etyk, wykładowca, nauczyciel kilku pokoleń filozofów - przedstawił dzieje myśli filozoficznej jako historię myślicieli. Po omówieniu doktryn każdego okresu zestawił krótko najważniejsze zagadnienia i pojęcia. Tom pierwszy poświęcony jest filozofii starożytnej i średniowiecznej. Tom drugi - filozofii nowożytnej do roku 1830. Tom trzeci zaś - filozofii XIX wieku i współczesnej. Każdy z tomów zawiera bibliografię (opracowań ogólnych i szczegółowych, tekstów filozoficznych polskich i obcojęzycznych oraz przekładów polskich). W tomie trzecim zamieszczono indeks nazwisk filozofów, indeks nazwisk autorów prac o filozofach oraz indeks rzeczowy (indeksy odnoszą się do całości). Książka pomocna w procesie nauczania propedeutyki filozofii i etyki, a także języka polskiego.

Polscy pisarze debiutujący po 1989 roku wchodzili w różnorodne relacje z filmowcami. Jedni dostarczali pierwowzorów do filmowych adaptacji (Tokarczuk, Stasiuk, Huelle, Tryzna, Knapp), inni pisali oryginalne scenariusze (Huelle, Gretkowska), jeszcze inni w filmach występowali (Świetlicki, Siwczyk, Masłowska), byli też tacy, którzy filmy reżyserowali (Shuty, Bart, Tryzna), a nawet produkowali. Nadrzędnym celem publikacji jest przeprowadzenie badań relacji między tymi zjawiskami. Ich zasadność podyktowana jest długą tradycją współpracy literatów i filmowców w historii polskiej kinematografii, której owocem były największe osiągnięcia polskiego filmu. Kolejnym celem jest analiza filmowych adaptacji współczesnej polskiej literatury, znamiennego dla polskiego kina kontekstu literackiego oraz wzajemnego oddziaływania na siebie literatury i kina. Dwie dekady filmu i literatury III RP to okres wystarczająco długi, by można było mówić o występujących w jego ramach nurtach i tendencjach, o wspólnych zainteresowaniach i propozycjach formalnych autorów. Autorzy esejów pragnęli przedstawić polskie kino w szerokim kontekście kulturowym. Zastosowali w tym celu nowatorskie i interdyscyplinarne narzędzia metodologiczne z zakresu współczesnego kulturoznawstwa, czyniąc wyniki swych badań wartościowymi dla wielu dyscyplin naukowych. Wzajemne związki polskiego kina i literatury czytane są przez autorów poszczególnych tekstów poprzez kategorie zaczerpnięte z psychoanalizy, filmoznawstwa, medioznawstwa, studiów postkolonialnych, badań nad pamięcią kulturową oraz kulturą wizualną. Tom zawiera kilkanaście tekstów młodych filmoznawców i kulturoznawców, które można określić mianem kulturoznawczych esejów. Publikacja otwiera nową perspektywę nie tylko badaczom, literatom, scenarzystom i reżyserom, lecz również producentom i osobom odpowiedzialnym za rozwój kina w Polsce. (Rec. Wydawn.)

Antykwariat Natsuki to miejsce niezwykłe. Miłośnicy czytania znajdą tu książki z duszą i spokój do lektury. Gdy nieoczekiwanie właściciel przybytku umiera, księgarnię dziedziczy jego nieśmiały i introwertyczny wnuk Rintarō. Wśród uginających się od grubych tomów półek, w przyćmionym świetle i w wirującym kurzu zjawia się gadający kot. Rudy, pręgowany, o szmaragdowych oczach. To on wciąga Rintarō w niebezpieczną grę. Razem wyruszają w podróż przez cztery labirynty, aby uratować ginące książki, odnaleźć sens i radość życia. Czy tajemnicze spotkania, niezwykła wyprawa i egzystencjalne pytania odmienią życie Rintarō? Czy odkryje, na czym polega nieskończona i nieodgadniona siła miłości? Czy pokona samotność i czy finalnie uratuje książki przed wyginięciem? Magiczna przyjaźń, filozoficzne pytania, potęga wyobraźni i hikikomori, który kocha czytać.

„Prace rentowne” to rekonstrukcja zupełnie nieznanego dotychczas badaczom zjawiska, jakim była, na poły towarzyska, grupa malarzy, grafików i rzeźbiarzy, specjalizująca się w sztuce użytkowej i architekturze wnętrz. Grupa została stworzona w okresie odwilży lat 1956-1958 przez dwóch warszawskich malarzy, braci Andrzeja i Jerzego Mierzejewskich, synów przedwojennego artysty z kręgu Formistów, Jacka Mierzejewskiego. To także publikacja o „innym” dyskursie artystycznym pierwszych powojennych dekad w PRL, w którym ujawnia się działalność zapoznanych potem artystów i środowisk w nowej, innej niż dotąd pokazywała to skupiona na zmaganiach z nowoczesnością historia sztuki, perspektywie. Pionierska książka Ewy Toniak pokazuje ukryte życie artystyczne i ekonomiczne, pulsujące pod powierzchnią oficjalnego dyskursu. Autorka opisuje zlecenia państwowe dla artystów, powstawanie potężnej instytucji, jaką były nieistniejące już dzisiaj Pracownie Sztuk Plastycznych, merkantylną działalność zarobkową artystów pracujących przy najbardziej rentownych wówczas pracach: projektowaniu publicznych i prywatnych wnętrz, kawiarni, kin czy warszawskich mozaik. To fascynująca opowieść o relacjach sztuki i władzy okresu Odwilży jednej z najciekawszych badaczek współczesnej kultury artystycznej w Polsce. (Rec. Wydawn.)

W czasie pewnej rewolucji zamaskowany pianista daje koncerty na barykadach. Jest nim Josyp Rotski, klawiszowiec licznych zespołów rockowych i dawny aktor porno. Rewolucja upada, a Rotski ucieka z kraju, tropiony przez reżimowe służby specjalne. Trafia jako muzyk do eleganckiego szwajcarskiego hotelu, a stamtąd wkrótce do więzienia za zamach na dyktatora własnego kraju. Zdobywa zaufanie i przyjaźń współosadzonego miliardera, dzięki któremu odzyskuje wolność, ale nie spokój. Niespodziewanie przytrafia mu się prawdziwa miłość do ekscentrycznej Anime. Razem z nią ucieka przez całą Europę, a towarzyszy im mądry kruk Edgar. Pełne zwrotów losy bohatera powieści "Radio Noc" są dla autora pretekstem do zaprezentowania aktualnych wydarzeń politycznych i ich konsekwencji – przemian społecznych, mentalnych, gospodarczych. Jurij Andruchowycz parodiuje mass media, ale też z przenikliwością komentuje najważniejsze współczesne problemy. Historia Rotskiego, na wpół fantastyczna, spleciona jest z licznych (pop)kulturowych i literackich odniesień, których tropienie zachwyci czytelniczki i czytelników. A w tle gra jego ulubiona muzyka.

Lucy rzuca wieloletniego chłopaka i wyjeżdża do Venice Beach, by zająć się ukochanym jamnikiem siostry i być może dokończyć doktorat o Safonie, choć już dawno straciła do niego przekonanie. Zamiast pisać, wsiąka w kalifornijski lajfstajl, żyje tak naturalnie, że sama staje się „naturalnie martwa”. Zapisuje się na terapię grupową dla kobiet uzależnionych od związków, przegrywek, które w jej oczach zasługują wyłącznie na kpinę lub litość. „Wszechświat to frędzel” – myśli codziennie. To jej życie za dnia. W nocy, w równoległej przestrzeni na styku lądu i oceanu, romansuje z nieśmiałym pływakiem, tak samo jak ona znawcą greckich mitów. Przyklejają się do siebie jak ośmiornica do skały, a Lucy z każdym dniem coraz bardziej zatraca się w tym uczuciu. Ryby to przewrotna powieść o poszukiwaniu miłości, która wymyka się wszelkim normom. Broder nie boi się przełamywać tabu, tworząc historię zabawną i odpychającą zarazem, zmysłową i intrygującą, która eksploruje granice między fantazją a rzeczywistością.

Jestem błyszczącym, jasnym wężem i sunę przez poszycie. Głęboko we mnie tkwi gorące miejsce, które pulsuje w rytm lasu. Kiedyś miałem twarz i imię. Przez błąd na bilecie kilkuletni Satek wierzy, że autobus, którym jeździ do szkoły w Radziejowie, zahacza o tajemniczą krainę. To tam, jak podejrzewa chłopiec, zazwyczaj przebywa jego milczący, skryty dziadek. Dwadzieścia lat później Saturnin mieszka w Warszawie, pracuje jako sprzedawca i trzyma się z dala od tajemniczych krain. Pewnego dnia dziadek znika i Saturnin musi wrócić w rodzinne strony. Wspólnie z matką rusza jego śladem i coraz głębiej zapuszcza się w przeszłość. To, co odkryje, zburzy jego świat. ( Rec. Wydawn.)

W pierwszej połowie XX wieku wśród gór Idaho mieszkał Sam Grainier. Prosty, wrażliwy i nieco przesądny robotnik wynajmujący się do budowy linii kolejowych, naprawy mostów czy robót w lesie. Do pracy jeździł, kiedy była, do domu wracał, gdy kończyły się tygodnie znoju. Rytm tego życia przerwała tragedia – ogień strawił dom, zginęły ukochana żona i córeczka. I choć początkowo Sam nie może znaleźć ukojenia, z czasem na zgliszczach przeszłości, w pionierskim duchu swoich czasów, zaczyna budować przyszłość. A wszystko to w nieoczywistym i barwnym świecie amerykańsko-kanadyjskiego pogranicza, gdzie sen miesza się z jawą, duchy wkraczają w sprawy żywych, wilki oswajają ludzi, a samotnicze życie staje się receptą na tęsknotę za tym, co utracone. (Rec. Wydawn.)

Miała to być pierwsza powieść Gabriela Garcíi Márqueza. Dzięki swym dziadkom znał od dziecka historię Macondo i dzieje rodziny Buendía, prześladowanej fatum kazirodztwa. Świat, w którym rzeczy nadzwyczajne miały wymiar szarej codzienności, zwyczajność zaś przyjmowana była jak zjawisko nadprzyrodzone; świat bez czasu, gdzie wiele rzeczy nie miało jeszcze nazw, był też jego światem. Potrzebował aż dwudziestu lat, by spisać te rodzinne opowieści z całym dobrodziejstwem i przekleństwem odniesień biblijnych, baśniowych, literackich, politycznych; uświadomił nam, że „plemiona skazane na sto lat samotności nie mają już drugiej szansy na ziemi”.