Głównym założeniem projektu i książki "Futuryzm miast przemysłowych" była intuicja, że praca nad losami miast przemysłowych unikająca pochopnych podsumowań jest w ogóle możliwa. Jej wynikiem jest publikacja, która zawiera ponad piętnaście tekstów stanowiących nie tylko analizy specyficznego kontekstu Wolfsburga i Nowej Huty, ale są też próbami teoretycznego zmierzenia się z problematyką przyszłości i wyzwań stojących przed społeczeństwami późnego kapitalizmu. Publikacja zawiera również dokumentację prac artystycznych stworzonych na wystawy w Wolfsburgu i Nowej Hucie. Prezentowane prace są efektem zmagań artystów z wyimaginowaną sytuacją Nowej Huty w 2049 roku i w Wolfsburgu w roku 2038 - czyli na stulecie każdego z miast. Projekt jest interdyscyplinarną propozycją spojrzenia na epokę industrialną, stanowi również próbą zmierzenia się ze złożonym dziedzictwem modernizmu za pomocą strategii diagnostycznych raczej, niż oceniających. Żeby zbudować wizje przyszłości, trzeba zrozumieć przeszłość przemysłu, geopolityki, mikro- i makroekonomii oraz kształtowania wyobrażeń i reprezentacji stylizowanych na realizację utopii obiektów i miast industrialnych. Trzeba odrzucić przesądy i skupić się na drobiazgowej analityce funkcjonowania kapitalizmu, ideologii, reprezentacji, ludzi, skojarzeń i obrazów. Niniejsza książka stanowi zarazem katalog projektu artystycznego realizowanego w Wolfsburgu i Nowej Hucie w latach 2005 i 2006 oraz antologię tekstów. Miasta (post-)przemysłowe to zarówno współczesne wykopaliska najnowszej historii, jak i laboratoria neoliberalnej globalizacji. Nie tyle minione, co raczej ulegające dramatycznej metamorfozie. Kres ery przemysłowej zupełnie inaczej odbija swoje piętno w Wolfsburgu, stolicy samochodowego imperium Volkswagena, niż w Nowej Hucie, odległej prowincji stalowego królestwa Lakshmiego Mittala. Kiedy w kolebce ludowego samochodu VW w najlepsze rozwija się spektakularna ekonomia późnego kapitalizmu, wycieczki organizowane dla turystów w Nowej Hucie prezentują ją jako etnograficzną ciekawostkę minionej epoki. (Rec. Wydawn.)

Roman Jakobson to jeden z najwybitniejszych humanistów XX wieku, językoznawca i literaturoznawca, folklorysta, semiotyk, teoretyk malarstwa, filmu i teatru, historyk języka i językoznawstwa, neurolingwista i antropolog. Zbiór Mój futuryzm gromadzi teksty, z których wyłania się Jakobson-współtowarzysz poetów-futurystów (Majakowskiego, Kruczonycha, Chlebnikowa), malarzy (m.in. Malewicza), kompozytorów; zaprzyjaźniony z całą bodaj rosyjską, czeską i polską pierwszą awangardą artystyczną i naukową. Ten wieloaspektowy portret Jakobsona i jego generacji wyłania się z rozmów, które przeprowadził z nim w końcu lat 70. szwedzki slawista Bengt Jangfeldt, ze szkiców samego Jakobsona o futuryzmie i dadaizmie, z listów, także miłosnych, które adresował do Elsy Triolet, z juwenilnych wierszy – w tym pozarozumowych – i z prozy, z przekładów, tak serio, jak serio-komicznych, z dedykacji. Wspomnienia Jakobsona, którym Jangfeldt nadał postać gawędy autobiograficznej, oraz jego wczesne, różnogatunkowe utwory tworzą fascynujący obraz epoki, rozpoczynającej humanistykę nowoczesną.