Wznowienie książki będącej zapisem rozmów, które z ks. Tischnerem przeprowadziła na przełomie lat 1992/1993 jego uczennica i doktorantka Anna Karoń-Ostrowska. Ta osobista książka zawiera między innymi wspomnienia wojenne ks. Tischnera, opowieść o studiach teologicznych i filozoficznych, o mistrzach, którzy Tischnera kształtowali lub inspirowali, oraz komentarz do jego działalności (filozoficznej i publicystycznej) w latach 80. i 90. Czytelnik znajdzie w niej również sporo zdjęć z różnych okresów życia ks. Tischnera.

Pierwsza pełna biografia księdza Józefa Tischnera, a zarazem dzieło w prawdziwie tischnerowskim duchu. Jest to nie tylko oparta na faktach, rzetelna relacja o życiu i kształtowaniu się wybitnego uczonego, ale przede wszystkim pasjonujący reportaż biograficzny, którego autor dociera do najbardziej zaskakujących miejsc, do najmniej spodziewanych świadków, by dzięki nim pełniej zrozumieć swojego bohatera. Książka powstawała przy wielkiej życzliwości i pomocy ze strony Rodziny Księdza Profesora. Autor dopuszczony został do rodzinnego archiwum - stąd w książce mnogość znakomitych, nieznanych fotografii - a zarazem nie szczędzono mu czasu i uwagi, gdy trzeba było odtworzyć i zweryfikować rozmaite fakty z przeszłości. Ów trud poszukiwania, odkurzania pamięci, zarówno ze strony autora, jak i wspierających go przyjaciół i świadków życia księdza Tischnera, sprawia, że książka Bonowicza tętni życiem, a pasja poszukiwacza udziela się czytelnikowi. (Rec. Wydawn.)

Poruszająca książka o ostatnich latach życia ks. prof. Józefa Tischnera Przez lata przekazywał nam mądrość ludzi gór, bo jak wiadomo greccy filozofowie to też górale. Niósł ciężkie brzemię nauczyciela solidarności. Pokazywał, jak myśleć według wartości i jak odkrywać w spotkaniu z Drugim dramat jego człowieczeństwa. W jego charakterystyczny ciepły, lekko, a z czasem coraz bardziej zachrypnięty głos wsłuchiwali się wszyscy. Aż do momentu, kiedy go stracił. Ale wtedy też mówił – za pomocą kartek, na których zapisywał potrzeby, swoje samopoczucie, refleksje i żarty. Za pomocą uśmiechu czy grymasu bólu. Wciąż uczył: miłości, która jest zawsze miłością do konkretnego, ludzkiego „ty”, wiary wobec tajemnicy cierpienia i nadziei, która musi być wypróbowana. (Rec. Wydawn.)

W piętnastą rocznicę śmierci Józefa Tischnera przypominamy legendarną postać księdza i filozofa, którego życie obrosło w setki anegdot. Ta opowieść jest ich kolażem, historią pasjonującą, snutą przez charyzmatyczne i barwne postacie z najbliższego kręgu przyjaciół i współpracowników. Jakim był człowiekiem? Czym były dla niego dom i ukochane góry, bez których nie powstałaby potem słynna Filozofia po góralsku? Dlaczego tak ważne były dla niego dzieci, dla których celebrował specjalne msze? Na czym polegały wielkie spory ideowe, toczone przez Tischnera m.in. na łamach „Tygodnika Powszechnego” i jak pracowało się w tej legendarnej redakcji? Dlaczego w Radiu Maryja mówiono o nim „tak zwany ksiądz Tischner”? Co stało u podstaw jego zainteresowania polityką, dlaczego nie chciał być politycznym aktywistą i o czym pisał w głośnym zbiorze esejów Etyka solidarności? Czym była przyjaźń z Karolem Wojtyłą? Co dziś powiedziałby nam Tischner? O księdzu Tischnerze opowiadają członkowie jego rodziny, znajomi, przyjaciele, współpracownicy. Są wśród nich osoby, których nikomu nie trzeba przedstawiać: ksiądz Adam Boniecki, Krzysztof Kozłowski, biskup Tadeusz Pieronek, Tadeusz Mazowiecki, kardynał Stanisław Dziwisz, Lech Wałęsa, Józefa Hennelowa, Adam Michnik, Jacek Żakowski, Piotr Mucharski i wiele innych. Jest wreszcie sam Józef Tischner, komentujący swe życie i dzieło. Zawsze celnie i tak pięknie, by wspomnieć słowa o domu: Przestrzenią człowiekowi najbliższą jest dom. Wszystkie drogi człowieka przez świat mierzą się odległością od domu. Tę książkę - będącą zarówno wszechstronną biografią Tischnera, jak i biografią Polski drugiej połowy XX wieku - czyta się jednym tchem, nawet jeśli dotyczy kwestii skomplikowanych. Autorzy zadbali o to, bo z pewnością tego chciałby sam bohater. Fenomen popularności i oddziaływania Tischnera na ludzi prostych i inteligentów, na wierzących i niewierzących, polegał bowiem na tym, że wszystko umiał klarownie wyjaśnić. Tischner - przypomina Krzysztof Kozłowski - nawet jeśli był trudny, to nie chciał być trudny i bardzo był wdzięczny, jeżeli zwracało mu się uwagę: „Wiesz, to jest mało zrozumiałe”. Bo dla Tischnera mądrość (…) wtedy miała sens, jeżeli nie była wyrażona w żargonie filozoficzno-naukowym, tylko była przekładalna na język normalny, aż po góralszczyznę. Wtedy dopiero mądrość ma sens, wtedy dopiero jest się z ludźmi. Wiesz, kiedy patrzę na moją robotę jako księdza i filozofa, wtedy łapię się na tym, że przez te kilkadziesiąt lat pracowałem głównie nad ludzką nadzieją. Józef Tischner Ksiądz Tischner był diagnostą Polski i - jak by go można nazwać jego słowami - polskiej duszy. Tadeusz Mazowiecki Wszystkie spotkania z Profesorem były ważne, bo on mówił prosto i to mówił takie słowa, które każdy pamięta. (Rec. wyd.)