Akcja tej wyjątkowej powieści z kluczem rozgrywa się na tle wydarzeń z lat 2001-2002, ataku terrorystycznego na Nowy Jork, sprawy arcybiskupa Paetza czy sporów o Radio Maryja. Bohater powieści, ksiądz-pisarz wierny swojemu podwójnemu powołaniu, na własnej skórze doświadcza prawdy przysłowia: „Słowo napisane - nieszczęście zasiane”. Powieść łamie tabu, jakim jest życie prywatne księdza, pokazuje różnorodność postaw polskiego duchowieństwa. Jan Grzegorczyk ukazuje w przejmujący sposób prawdę, że grzech i cnota są rozmieszczone równomiernie w całym społeczeństwie. Granice dobra i zła nie biegną granicami stanu duchownego i świeckiego, ale w sercu każdego człowieka. Choć bohaterem głównym książki jest ksiądz, rozdarcia, pasje, marzenia, które się w nim kłębią są udziałem każdego z nas. (Rec. Wydawn.)

Współczesnym więzieniem wierzącego człowieka, katolika nie jest Watykan, ale cały kościelny system, który niemal od zarania służy interesom spasionej hierarchii - dowodzą Stanisław Obirek i Artur Nowak w swojej nowej książce, kontynuacji bestsellerowej „Gomory”. Perfidia tego systemu polega na tym, że żywi się człowiekiem. Nie chodzi tylko o wyzysk i pazerność. Kościół żywi się poczuciem winy jednostki zazdrośnie strzegąc jedynej recepty na życie. Ma nią być ślepe posłuszeństwo - by odwołać się do języka wiecznie aktualnego Boya Żeleńskiego – wobec „naszych okupantów”. O ile Sodoma i Gomora to miasta zepsucia i moralnej degrengolady, Babilon to symbol zniewolenia. Na kartach tej książki, trzymając się przerażających faktów, autorzy kreślą kryminalną historię kościoła, który łupił i mordował ofiary kolonialnej opresji w Kanadzie. Który przyuczał kobiety w Irlandii do kultury gwałtu. Który cynicznie wmawiał ustami „świętej” Matki Teresy, że cierpienie uświęca więc nie należy go uśmierzać. Który prześladował gejów dehumanizującym ich głosem uciekających często przed własną tożsamością seksualną kościelnych liderów. „Babilon” pokazuje też kościół stojący po stronie latyfundystów, kościół, który przerażała prosta prawda głoszona przez teologię wyzwolenia, kościół skorumpowany przez władców, uwikłany w wojny polityczne, kościół zalękniony wizją synodu, w którym wierni na równi z kapłanami będą decydować o jego kształcie. Wreszcie Kościół, który nienawidzi kobiet. Jednak to nie jest książka antykościelna ani antyreligijna. Podobnie jak Frederic Martel w Sodomie, a wcześniej Obirek i Nowak w Gomorze, autorzy piętnują przede wszystkim zakłamanie kościelnych urzędników w przekonaniu, że pomoże to oczyścić sam kościół i pozwoli mu odzyskać wiarygodność.

Jaka jest historia ks. Adama Bonieckiego? Co ukształtowało księdza, którego słowa są dziś ważne dla tak wielu ludzi? Dlaczego nie przywiązuje wagi do rzeczy i miejsc? Kim są jego mistrzowie? Czego żałuje, co zrobiłby inaczej? Co mu się nie podoba w polskim Kościele? Niezwykły ksiądz w inspirującej rozmowie z dziennikarką „Tygodnika Powszechnego” Anną Goc odsłania swoje życie i opowiada o doświadczeniach, które go uformowały. Wraca pamięcią do czasów okupacji, powojennej biedy, początków kapłaństwa, pobytu we Francji i w Rzymie, znajomości z Janem Pawłem II. Wspomina chwile, które zmieniły wszystko: pożegnanie z ojcem w wieku dziewięciu lat, powojenną Polskę i władzę, która pozbawiła go domu. Lekcje, które płyną z tych doświadczeń, są ważne dla każdego. Tak osobistej książki ks. Bonieckiego jeszcze nie było. Tam, gdzie rozbiję swój namiot, jestem w domu. Kiedy się przeprowadzę, znów będę w domu. (…) Wolność od złudzenia stałego domu na tym świecie (…). Trzeba mieć duszę koczownika. Rozstawiam namiot, jutro go zwijam, idę dalej… Wtedy też nie da się mieć za wiele rzeczy. (fragment książki) (Rec. Wydawn.)

Niewiele rodzin historia potraktowała gorzej od rodziny Borgiów. Z powodu swej deprawacji i przewrotności rzucili posępny cień na czasy, w których żyli, i stali się ich najbardziej kontrowersyjnymi i budzącymi odrazę bohaterami

Najpopularniejszym księdzem w ateistycznych Czechach jest Polak. Ksiądz Zbigniew Czendlik przyjechał do Czech w 1992 roku i szybko zdobył wielką popularność. Ugruntowały ją programy telewizyjne, które prowadził oraz książka "Postel, hospoda, kostel" - co po polsku znaczy: łóżko, knajpa, kościół - w której odpowiadał na pytania Markéty Zahradníkovej. W Czechach książka stała się bestsellerem i zdobyła literackie nagrody. Na kazaniu ksiądz Zbigniew oznajmia, że Bóg nie jest ciekawy tego, co zrobiliśmy źle - ciekawi go to, co zrobiliśmy dobrze. Początek pierwszej mszy w niedzielę przesunął z ósmej rano na wpół do dziesiątej. Kobiety protestowały, że nie zdążą ugotować obiadu, ale młodzieży to odpowiadało. ("Dla mnie - mówi w książce - to i tak jest wciąż za wcześnie, przecież msza święta jest pamiątką ostatniej wieczerzy, a nie pierwszego śniadania"). W seminarium nudziło go analizowanie Biblii, zwłaszcza Starego Testamentu. ("Do Pisma Świętego podchodzę jak do listu miłosnego. Zachwycam się jego treścią, ale przecież nie będę mu robił sekcji zwłok"). Lubi szczerość i nieudawanie. A nie przepada za tymi, którzy dążą do świętości. ("Zbytnia świętość przeszkadza w rozwoju"). Żartuje, że ten biedny Pan Bóg już nie wie, gdzie się schować przed kimś obsesyjnie dążącym do świętości. Jego celem jako proboszcza nie jest pełny kościół. ("Nie jestem menagerem gwiazdy rocka, żebym napełniał stadiony"). Stawia na jakość relacji z tą nieliczną garstką, która z przekonaniem wierzy. W niszczejącej części plebani wybudował dom dla rodzin adopcyjnych, które nie miały szans na mieszkanie. W przeciwieństwie do innych proboszczów ma dodatkowe źródło zarobków w telewizji, prowadzi talk-show. Uważa, że jego popularność służy temu, żeby ludzie go słuchali jako księdza. To, co zarabia, rozdaje potrzebującym. A jeśli coś mu zostanie, kupuje francuską wodę kolońską i sery. Ksiądz prymas powiedział publicznie, że jeden ksiądz taki jak on, to jeszcze nie jest w Kościele katolickim problem. Byłby, gdyby pojawiło się takich księży dziesięciu. (Rec. Wydawn.)

Czym jest celibat? Tylko bezżeństwem, jak twierdzi jeden z bohaterów tej odważnej książki, czy nakazem całkowitej wstrzemięźliwości seksualnej? Pomaga w kapłaństwie, przynosząc nieziemski wręcz pokój w sercu, jak tłumaczy inny ksiądz, czy przeciwnie, powoduje frustrację duchownych, którzy nierzadko prowadzą drugie życie? Marcin Wójcik oddaje głos księżom ukazując ich jako ludzi z krwi i kości. Odczuwających głód, pragnienie, zmęczenie i popęd seksualny. Ani sutanna, ani głęboka wiara, ani nawet święcenie kapłańskie tego nie zmienią. W swoich reportażach autor opowiada nie tylko ich historie, ale także historie ich byłych i obecnych partnerów, partnerek, teściowych, a nawet wnuczek. Robi to z reporterską wirtuozerią, uczciwością i jednocześnie z ogromną wrażliwością. "Marcin Wójcik zabiera nas w podróż w najodleglejsze zakątki Kościoła, tam, gdzie dotąd nie było zbyt wielu reporterów – za drzwi sypialni probostw, bramy seminariów, furty klasztorów. Udało mu się opisać świat, który jest tuż obok nas, a jednak zupełnie nieznany. Bezwzględny i buzujący namiętnościami. I nie ma możliwości by ten reportaż przemknął niezauważony, nie wstrząsnął Kościołem i nie rozpoczął dyskusji o celibacie. Po książce Wójcika nie można dłużej przymykać oczu." (Cezary Łazarewicz) (Z okł.)

Cenna esencja. Wewnętrzna autobiografia Terczena Barłeja Dordże to unikalna pozycja: przedstawia ona rozwój praktyki duchowej wielkiego mistrza z XIX w., odkrywcy ukrytych skarbów, Terczena Barłeja Dordże. Zazwyczaj publikowane są jedynie zewnętrzne biografie mistrzów, opisujące jedynie życie zewnętrzne - spotkania z mistrzami, otrzymane nauki itd. Wewnętrzna autobiografia opisuje natomiast przebieg praktyki duchowej, doświadczenia i realizacje. Terczen Barłej Dordże, podobnie jak wielu mistrzów XIX w., praktykował zarówno nauki kagju, jak i ningmapy. Lektura jego autobiografii, składającej się z kilkuzdaniowych relacji różnych wydarzeń, to niezwykłe źródło inspiracji.

Ostatnio w naszym kraju temat przerywania ciąży jest niezwykle gorący. W dyskusjach pojawiają się różne głosy: polityków, celebrytów, działaczy społecznych, a przede wszystkim tych najbardziej zainteresowanych, a więc zwykłych kobiet. Czy mamy prawo decydować, które dziecko przyjdzie bądź nie przyjdzie na świat? A z drugiej strony, czy mamy prawo zmuszać kobiety do heroizmu i wspierać tym samym aborcyjne podziemie? Kiedy kobieta staje przed niewyobrażalnie trudną decyzją, czy urodzić dziecko, czy też nie, potrzebuje przede wszystkim wsparcia. Instytucje publiczne okazują się w tym zakresie często niewydolne. Są jednak ludzie, którzy potrafią nieść realną pomoc, a jednym z nich jest ks. Tomasz Kancelarczyk. To właśnie ON jest pomysłodawcą i prezesem Fundacji Małych Stópek. To również ON współorganizuje szczeciński Marsz dla Życia. Propaguje ideę duchowej adopcji dziecka poczętego. Od wielu już lat pomaga kobietom, które stają przed dylematem aborcji. Jest gotów wysłuchać każdej z nich, pyta konkretnie, jak można pomóc i pomoc tę organizuje. Na kartach niniejszej książki mówi o tym, że warto ratować każde życie, choć droga ta często okazuje się niezwykle wręcz trudna. W rozmowie z Małgorzatą Terlikowską ks. Kancelarczyk opowiada o prowadzonej od wielu już lat działalności. Mówi o walce o życie nienarodzonych jeszcze dzieci, o tym, jak można i jak trzeba pomagać kobietom, które zastanawiają się nad dokonaniem aborcji. Jednoznacznie opowiada się za życiem i gorąco zachęca nas do tego, by o każde życie walczyć.

"Chwała córy królewskiej" opowiada o losach zwykłego, przeciętnego księdza (nazwisko tez ma zwykłe - Smith) w zwykłej, przeciętnej parafii przedsoborowej. Kościół katolicki w Anglii jest w mniejszości, co odbija się na charakterze zarówno samego księdza Smitha, jak i jego parafian (gdybyśmy ich mieli porównywać z polskimi realiami) ale, jak się okazuje - te różnice w gruncie rzeczy są niewielkie. Jak wszędzie tak i tu bohater obraca się wśród bardzo różnych ludzi: i złych i dobrych i pysznych i pokornych i chciwych, łasych na zaszczyty i nie dbających ani o majątek ani o sławę. I linia podziału na złych i dobrych nie biegnie pomiędzy "świecki/duchowny" ani też "katolik/niekatolik" ale zwyczajnie - poprzez ludzkie serca, niezależnie od tego kto jakim szyldem macha. Widać to u Marshalla, ale nie na tym skupia się fabuła powieści. Marshall oczami księdza Smitha spogląda na swoich bliźnich z wyrozumiałą miłością. Taką, która wymaga przede wszystkim od siebie, a dla ludzkich słabości ma zrozumienie, nawet jeśli ich nie pochwala. Jest to piękna opowieść pełna nadziei, pogody i optymizmu. Polecam każdemu, a zwłaszcza tym, którym się wydaje, że niczego w życiu nie osiągnęli, nikt ich nie docenia, a inni korzystają z owoców ich pracy.