Zebrane w niniejszym tomie rozprawy dotyczą kilku problemów dydaktyki specjalnej najbardziej aktualnych i ważnych w tej dziedzinie wiedzy. Rozprawy te są próbą odpowiedzi na pytania nurtujące studentów, pedagogów specjalnych i terapeutów na co dzień pracujących z dziećmi o specjalnych potrzebach edukacyjnych. Oto niektóre z poruszanych w publikacji zagadnień: • Jaki jest związek dydaktyki ogólnej z dydaktyką specjalną? • Czym charakteryzuje się dorobek dydaktyki specjalnej? • Jakie są możliwości i sposoby wdrażania nowych metod kształcenia? • Jaki jest charakter i jakie są przyczyny zmian zachodzących w dydaktyce specjalnej? (Rec. Wydawn.)

Dynastia Miziołków w 1993 roku była drukowana w odcinkach przez czasopismo „Świat Młodych”. Otrzymała nagrodę literacką im. Kornela Makuszyńskiego, a rok później została nagrodzona w konkursie „Dziecięcy Bestseller Roku”. Powstała nawet wersja dla niewidomych, napisana alfabetem Braille`a. Książka opowiada o losach zabawnego Miziołka i jego rodziny - Mamiszona, Papiszona oraz młodszego rodzeństwa, Kaszydła i Małego Potwora.

Miziołki istnieją naprawdę. Od pierwszego wydania książki minęło ładnych parę lat. Rodzina Miziołków tak bardzo wydoroślała, że nie poznalibyście ich na ulicy. Mały Potwór już dawno nie nosi pieluchy, Kaszydło straciło wszystkie mleczne zęby, Miziołek już nigdy nie będzie musiał pisać klasówek - nauczył się wszystkiego. Na dodatek odkochał się w Beacie i zakochał w całkiem innej dziewczynie. Papiszon nie używa dyskietek (kto z was pamięta, co to takiego?), a Mamiszon, po wielu porażkach, nauczył się piec ciasteczka. W międzyczasie Dynastia Miziołków była nagradzana, tłumaczona, a nawet weszła do podręczników, co wprawiło w osłupienie całą rodzinę. Wszelkie podobieństwo osób, nazwisk i zdarzeń zamieszczonych w tej książce do prawdziwych jest NIEPRZYPADKOWE.

Miziołki istnieją naprawdę. Od pierwszego wydania książki minęło ładnych parę lat. Rodzina Miziołków tak bardzo wydoroślała, że nie poznalibyście ich na ulicy. Mały Potwór już dawno nie nosi pieluchy. Kaszydło straciło wszystkie mleczne zęby, Miziołek już nigdy nie będzie musiał pisać klasówek - nauczył się wszystkiego. Na dodatek odkochał się w Beacie i zakochał w całkiem innej dziewczynie. Papiszon nie używa dyskietek (kto z was pamięta, co to takiego?), a Mamiszon, po wielu porażkach, nauczył się piec ciasteczka. W międzyczasie „Dynastia Miziołków” była nagradzana, tłumaczona, a nawet weszła do podręczników, co wprawiło w osłupienie całą rodzinę. (Rec. Wydawn.)

Miziołki istnieją naprawdę. Od pierwszego wydania książki minęło ładnych parę lat. Rodzina Miziołków tak bardzo wydoroślała, że nie poznalibyście ich na ulicy. Mały Potwór już dawno nie nosi pieluchy. Kaszydło straciło wszystkie mleczne zęby, Miziołek już nigdy nie będzie musiał pisać klasówek - nauczył się wszystkiego. Na dodatek odkochał się w Beacie i zakochał w całkiem innej dziewczynie. Papiszon nie używa dyskietek (kto z was pamięta, co to takiego?), a Mamiszon, po wielu porażkach, nauczył się piec ciasteczka. W międzyczasie „Dynastia Miziołków” była nagradzana, tłumaczona, a nawet weszła do podręczników, co wprawiło w osłupienie całą rodzinę. (Rec. Wydawn.)

Marysia jest uczennicą szkoły baletowej. Kiedy dostaje rolę w „Dziadku do orzechów”, jest bardzo szczęśliwa. Teraz czeka ją jeszcze więcej ćwiczeń i pracy, a potem premiera. Czy wszystko przebiegnie zgodnie z planem? „Połykam strony” to trzeci poziom bestsellerowej serii „Czytam sobie” przeznaczonej dla dzieci w wieku 5-7 lat, które chcą utrwalić naukę czytania. Duża czcionka ułatwia lekturę, a od wciągających historii nie można się oderwać!

Lasse, Bosse, Lisa, Olle, Britta i Anna mieszkają w Bullerbyn. To maleńka wioska, ale wcale nie jest tam nudno. Każdy dzień, z pozoru zwyczajny, staje się świetną przygodą. Można łowić raki, spać w stogu siana, szukać skarbów, założyć spółdzielnię wiśniową oraz przesyłać wiadomości sznurkową pocztą. A najważniejsze, że przyjaciele i rodzina zawsze są blisko.

Bullerbyn to maleńka wioska leżąca gdzieś na szwedzkiej prowincji. Maleńka to nawet za dużo powiedziane. Stoją w niej mianowicie trzy domy. W każdym mieszkają dzieci i ich rodzice. Zostawmy jednak na boku świat dorosłych i skupmy się na tym, co naprawdę ważne. Lasse, Bosse, Lisa, Olle, Britta i Anna to wyjątkowo zgrana paczka. Trudno im na dłuższą metę bez siebie wytrzymać, choć wiadomo, że czasami zarówno dziewczynki, jak i chłopcy mają swoje własne pomysły na zabawę. A bawić się w Bullerbyn można praktycznie przy każdej okazji. Zawieszony między oknami sznurek pozwala na błyskawiczne przesyłanie wiadomości, w stogu siana jest istny labirynt korytarzy. Dookoła są lasy, w których podobno spotkać można wodnika. Ale może lepiej wybrać się na połów raków lub poszukiwanie ukrytego skarbu? Tutaj każdy dzień niesie coś innego. Nie warto wylegiwać się długo w pościeli. Lepiej wyjrzeć przez okno i niezależnie od tego, jaka jest pogoda, wyruszyć na spotkanie kolejnej, wielkiej przygody! Chyba każdy dorosły zazdrości swojemu dziecku, gdy bierze po raz pierwszy do ręki “Dzieci z Bullerbyn” autorstwa Astrid Lindgren. Tak! Każdy rodzic wie, że na młodego Czytelnika czeka jedyna w swoim rodzaju, wyjątkowa przygoda. Taka, której żadna inna nie zdoła zapewne dorównać. Zazdrości więc dziecku i sam chętnie znów wziąłby do ręki tę powieść, choć przecież czytał ją już, co najmniej kilka razy. Większość dorosłych chciałoby czasem znów poczuć się jak dziecko, a dla wielu przecież “Dzieci z Bullerbyn” były tą pierwszą, samodzielnie przeczytaną od deski do deski książką. Książka ta znakomicie nadaje się na prezent dla początkującego Czytelnika. A przy tym opowieści o “Dzieciach z Bullerbyn”, choć liczą już sobie tyle lat, nigdy się chyba nie zestarzeją.

Lasse, Bosse, Lisa, Olle, Britta i Anna mieszkają w Bullerbyn. To maleńka wioska, ale wcale nie jest tam nudno. Każdy dzień, z pozoru zwyczajny, staje się świetną przygodą. Można łowić raki, spać w stogu siana, szukać skarbów, założyć spółdzielnię wiśniową oraz przesyłać wiadomości sznurkową pocztą. A najważniejsze, że przyjaciele i rodzina zawsze są blisko. „Dzieci z Bullerbyn” (szw. Alla vi barn i Bullerbyn) - książka dla dzieci napisana przez szwedzką pisarkę Astrid Lindgren w 1947 roku. (Rec. Wydawn.)

Lasse, Bosse, Lisa, Olle, Britta i Anna mieszkają w Bullerbyn. To maleńka wioska, ale wcale nie jest tam nudno. Każdy dzień, z pozoru zwyczajny, staje się świetną przygodą. Można łowić raki, spać w stogu siana, szukać skarbów, założyć spółdzielnię wiśniową oraz przesyłać wiadomości sznurkową pocztą. A najważniejsze, że przyjaciele i rodzina zawsze są blisko. Opowieści o dzieciach z Bullerbyn to ukochana lektura z dzieciństwa kilku pokoleń czytelników.

Najnowsza część przygód Tomka Łebskiego jest pełna niesamowitych historii, które rozbawią was do łez! W Dębowie szykuje się parada i każdy chce wziąć w niej udział. Zwłaszcza Marek Meldunkowy (nikogo to nie dziwi). Tomek odkryje, że lody karmelowe mogą sprawiać przykre niespodzianki. Ale przynajmniej jego bazgroły są spektakularne jak zawsze!

W klasie 1b wszystko układa się jak najlepiej, gdy nagle dochodzi do nieszczęśliwego wypadku. Beztroska zabawa kończy się dla Mai… złamaniem nogi! Trzeba natychmiast wezwać pogotowie i pocieszyć dziewczynkę. Na szczęście mała bohaterka jest dzielna, a gips okazuje się nie taki straszny. Teraz, kiedy Maja nie może się wspinać po drzewach, będzie miała okazję, by bliżej zaprzyjaźnić się z książkami! Opowieść w sam raz dla tych, którzy wolą hasać, niż czytać. (Rec. Wydawn.)

Przypadkowa para spacerowiczów znajduje w poznańskim jeziorze Rusałka ciało młodego chłopaka. Szybko okazuje się, że to piętnastoletni Stanisław, uczeń społecznego liceum, który nie wrócił do domu po urodzinowej imprezie jednego z kolegów. Sekcja zwłok potwierdza przypuszczenia Florentyny, policjantki śledczej, że było to zabójstwo i próba upozorowania wypadku. Zaczyna się wyjątkowo trudne dochodzenie? ślady nie wskazują na nikogo ze znajomych, a kolejne wątki prowadzą donikąd. Na jeziorze zaś co jakiś czas ktoś puszcza wianki uplecione z białych kwiatów...

Oto Maria, nauczycielka muzyki, która nawiązała romans z nieletnim uczniem. Tuż obok widzimy jej przyjaciółkę, szczęśliwą żonę i spełnioną matkę, podejrzewającą męża o zdradę. Ten w kącie to Filip, początkujący pisarz i niedoszły samobójca. Mija go właśnie Robert, wieczny student i kelner, zakompleksiony na punkcie swojego wzrostu. Dalej - Nicole, paryżanka o żydowskich korzeniach, wraz z partnerem, a jeszcze dalej wykładowca akademicki z córką, oraz para znajomych. W ten kwietniowy wieczór wszyscy wybrali się do winiarni na koncert klezmerski. Za chwilę dojdzie eksplozji, a wtedy okaże się, że drzwi wejściowe są zamknięte… Opowieść krąży wokół tego zdarzenia, próbuje odpowiedzieć na pytanie, czy aby na pewno do wybuchu doszło w wyniku zbiegu okoliczności, ale posuwa się też wstecz: przez słowa i gesty ostatniej godziny życia, przez jednostkowe losy, ku mrocznym sekretom rodzinnym i zawiłościom historii. Zestraja ze sobą różne czasy, by przedstawić świat w stanie permanentnego rozpadu. Zacząć od trzęsienia ziemi, po czym wzmagać stopniowo efekty – radził Alfred Hitchcock, lansując model polemiczny wobec pomysłu Jorge Luisa Borgesa, aby każde z wydarzeń podsuwało dwie kontynuacje, tworząc labiryntowy ogród o rozwidlających się ścieżkach. Jerzy Franczak sięga po wzór pośredni: najpierw eksplozja, a potem złożone rekonstrukcje ciągów przyczyn, za sprawą których ofiary znalazły się w fatalnym dla siebie miejscu i czasie. To wzór „Mostu San Luis Rey” Thorntona Wildera: zamiast mostu mamy winiarnię, zamiast Peru – dzisiejszy Kraków, ale pytanie: „palec boży czy gra losu?” wciąż jawi się równie aktualne. Eliza Kącka

Druga część zabawnych perypetii szkolnych jedenastoletniego chłopca, Tomka Łebskiego. Tym razem Tomek stara się zająć pierwsze miejsce na Liście Wzorowych Uczniów, ale przeszkadza mu w tym kolega Marek, który coś kombinuje, bolący ząb, przez który Tomek nie może się skoncentrować nawet na rysowaniu, a także różne ciekawe zajęcia, jak pływanie i łapanie robali, a przede wszystkim grajnie na nerwach siostrze Dance. Tekst przeplata się z zabawnymi czarno-białymi ilustracjami. (Rec. Wydawn.)

Zabawne perypetie szkolne jedenastoletniego chłopca, Tomka Łebskiego. Tomek chodzi do piątej klasy szkoły podstawowej. Lubi rysować, łatwo daje się ponieść wyobraźni i nie może się skupić na lekcjach. Często kłóci się ze swoją starszą siostrą Danką, nie oddaje na czas prac domowych i lubi płatać figle przemądrzałemu koledze z klasy, Markowi. Tomek jest miłośnikiem zespołu rockowego 3PACZKA. Zainspirowany ich sukcesem zakłada z najlepszym przyjacielem Darkiem własny zespół o nazwie PZOMBIE. Chce w ten sposób zaimponować Asi, koleżance z klasy, która mu się podoba. Tak zaczyna się pierwsza część perypetii Tomka Łebskiego.Tekst przeplata się z zabawnymi czarno-białymi ilustracjami. (Rec. Wydawn.)

Felix, Net i Nika wracają do... liceum! Kłopoty z reorganizacją szkoły to nie jedyne, z którymi muszą się zmierzyć. Wszyscy będą musieli sobie poradzić z czymś, co wygląda na koniec świata, jaki znamy. Nie ma prądu, internetu, zaczyna brakować wody, jedzenia i wszystkiego, co daje nam technika i cywilizacja, do czego jesteśmy przyzwyczajeni i uważamy za naturalny element naszego życia. Mnóstwo przygód, humoru i... nauki. Tom można czytać niezależnie od innych książek serii. (Rec. Wydawn.)

Co dorośli ukrywają przed gimnazjalistami? Jak godnie przyjąć zagranicznych gości? I co skrywa tajemnica Czerwonej Hańczy? Przeczytaj o szkolnej wycieczce, która zamieniła się w coś zupełnie innego, romansach i niespodziewanych flirtach oraz zagadce kryminalnej, z którą muszą się zmierzyć warszawscy gimnazjaliści.

Co dorośli ukrywają przed gimnazjalistami? Jak godnie przyjąć zagranicznych gości? I co skrywa tajemnica Czerwonej Hańczy? Przeczytaj o szkolnej wycieczce, która zamieniła się w coś zupełnie innego, romansach i niespodziewanych flirtach oraz zagadce kryminalnej, z którą muszą się zmierzyć warszawscy gimnazjaliści. (Rec. Wydawn.)