Może lepiej, gdyby to wszystko było powieścią. Albo jeszcze lepiej - bajką o despocie rządzącym małym krajem, który kiedyś był wielki. Ale to wszystko dzieje się naprawdę. Ten kraj istnieje. Ziemowit Szczerek wędruje po Europie Środkowo-Wschodniej w przededniu setnej rocznicy traktatu w Trianon i przygląda się Węgrom owładniętym obsesją minionej wielkości. Zagląda przez płot pewnego domu w Felcsút, plącze się po zapyziałych budapeszteńskich zaułkach, pije z chłopakami gdzieś pod Klużem, jedzie zygzakiem wzdłuż słowacko-węgierskiej granicy, snuje się po dziurawych drogach Zakarpacia i szuka śladów dawnego imperium w okolicach Miercurea Ciuc. I zapisuje, co widzi, co mu ludzie powiedzieli, co podsłuchał. A że przy okazji co rusz wchodzi mu w paradę jego własna ojczyzna, ciągle spotyka w tej drodze rodaków, to i cóż dziwnego - w końcu „Lengyel, magyar - két jó barát, együtt harcol, s issza borát”. (Rec. Wydawn.)

Powrót do domu ostatniego węgierskiego jeńca wojennego stał się na przełomie tysiącleci tragiczną sensacją na prawdziwie światową skalę. Sprawa Andrása Tomy jest nie tylko przypadkiem medycznym - chociaż może jedynym tego typu na świecie - ale również autentyczną, poruszającą opowieścią. Oprócz zajmujących się nim lekarzy, wszyscy widzieli w niej wyłącznie sensację. Dziś zainteresowanie historią węgierskiego pacjenta, jego identyfikacją, poszukiwaniem krewnych, rehabilitacją i obecnym życiem coraz bardziej słabnie. A przecież losy powieściowego Endre Tormy stanowią część dziejów świata. Pięćdziesiąt pięć lat po zakończeniu wojny zasługuje on przynajmniej na jedną książkę.

Węgry - znane wszystkim z pięknej stolicy, gorących źródeł, papryki i wina, kryją w sobie o wiele więcej atrakcji: Balaton zaprasza do żeglugi, zielone wzgórza wieńczą zamczyska i mury klasztorów, wiatr kołysze trawy równinnej puszty, a w położonych na północy jaskiniach krasowych budzą podziw wspaniałe formy geologiczne. Ślady wyrzeźbiła tu także historia: poszukiwanie pamiątek po Rzymianach, Turkach i wielu innych nacjach może stać się wciągającą przygodą. A wszystko to przy potrawach niezrównanej węgierskiej kuchni i kieliszku tokaju...(Rec. Wydawn.)

Węgry - znane wszystkim z pięknej stolicy, gorących źródeł, papryki i wina kryją w sobie o wiele więcej atrakcji: Balaton zaprasza do żeglugi, malownicze wzgórza wieńczą zamczyska i gmachy opactw, a w jaskiniach Aggtelek wzbudzają podziw wspaniałe formy geologiczne. Ślady wyrzeźbiła tu także historia: poszukiwanie pamiątek po Rzymianach, Turkach i wielu innych nacjach może stać się wspaniałą przygodą. A wszystko to przy potrawach niezrównanej węgierskiej kuchni i kieliszku tokaju... (Z okł.)

Borys Płonka podjął ogromny trud - postawił sobie za cel za zbadanie pewnego zakresu dziejów Węgier, czyli demografii państwa węgierskiego i samych Węgrów. Czytelnik jest pod wrażeniem imponującej wiedzy autora, który zapoznał się z najważniejszymi pozycjami dotyczącymi tej tematyki. Z węgierskiego punktu widzenia jest istotne, że autor dużo miejsca poświęca nie tylko demografii w samym Węgrzech, lecz spogląda poza ich granice... Wielkim plusem recenzowanej pracy jest to, że przedstawia nie tylko sensu stricto zagadnienia demograficzne, lecz także częściowo polityczne czy społeczne... (Z okładki)

Przerażająca, oparta na faktach historia kobiet o bezwzględnych duszach, które morderstwo traktowały jako najprostszy sposób na pozbycie się problemu. „Wioska wdów” to powieść z kategorii true crime opisująca wydarzenia z wioski Nagyrév na Węgrzech, której mieszkanki otruły co najmniej 160 mężczyzn oraz dzieci w latach 1914– 1929. Patrząc na nieprawdopodobny skład morderczyń – wiejskich żon, matek i córek – można dojść do wniosku, że to mogło się zdarzyć każdemu i wszędzie. Główną postacią i prowodyrką wydarzeń była wiejska akuszerka, znana jako ciocia Suzy. Kobieta destylowała arszenik z lepiku na muchy i rozdawała kobietom z Nagyrév, pytając przy okazji: „Dlaczego zawracasz sobie nim głowę?”. W ten sposób zachęcała do pozbycia się niechcianych dzieci czy okrutnych małżonków. Liczba zmarłych rosła bez konsekwencji. „Wioska wdów” opowiada o tym, jak niektóre kobiety pozbywały się chorych krewnych, a inne używały arszeniku jako sposobu na otrzymanie spadku. Koszmar trwał przez ponad piętnaście lat, aż niezwykła wskazówka ujawniła zbrodnie w 1929 roku. Gdy prokurator żądny sprawiedliwości prowadził śledztwo, dziennikarze z całego świata – w tym „New York Timesa” – przyjeżdżali, by relacjonować dramatyczne wydarzenia. „Wioska wdów” to napisane przez zręczną dziennikarkę, fachowe przedstawienie tej wstrząsającej historii w szczegółach. Poczynając od pierwszych morderstw, aż po ostatnie powieszenie.

"Wizytę arcybiskupa" można potraktować jako luźną kontynuację poprzedniej powieści Ádáma Bodora. Podobnie jak w przypadku "Okręgu Sinistra", autor osadził akcję w mistrzowsko opisanej, niewielkiej, odciętej od świata, zagubionej gdzieś w samym sercu Karpat, na pograniczu Ukrainy, Rumunii i Węgier, osadzie, stawiając pytania, przed którymi staje dziś każdy myślący mieszkaniec naszego zakątka Europy – a mianowicie, czy istotnie w wyniku ostatnich przemian doszło do wymiany elit, jaka była natura zmian, które w ostatnich latach nastąpiły w tym regionie, na czym polegała transformacja i... czy w ogóle coś się zmieniło? W Bogdanskiej Dolinie, gdzie rozgrywa się akcja powieści, doszło do zmiany systemu; dawnych strzelców górskich i podległych im szarych gąsiorów zastąpili teraz popi i seminarzyści. Chodzą jednak słuchy, że zmiany były to tylko pozorne – że doszło jedynie do zamiany kostiumów i dekoracji – żołnierze zrzucili mundury, wdziali sutanny, zapuścili brody i wrócili, by nadal niepodzielnie rządzić miasteczkiem. Mieszkańcy Bogdanskiej Doliny, leśnicy i okoliczni wieśniacy, szykują się na przyjęcie arcybiskupa, który ma ponoć odwiedzić ich z duszpasterską wizytą. Nikt nie wie dokładnie, kiedy przyjedzie, dlatego przed każdą niedzielą miasteczko ogarnia gorączka przygotowań. Ludzie przystrajają ulice, pieką ciasta, fryzują się, wypożyczają odświętne ubrania, piszą podania i prośby kierowane do jego eminencji. Popi natomiast organizują masowe badania i izolują chorych, zamykając ich w barakach zlokalizowanego koło wysypiska śmieci sanatorium dla gruźlików – nie można przecież narażać dostojnego gościa na ryzyko zarażenia się właśnie w ich miasteczku. Ludność znów dzieli się na równych i równiejszych, na zaufanych i tych, którzy pod byle pretekstem mogą wylądować w sanatorium. Znów wszystko jest po staremu.

Publikacja generała Latinika zajmuje poczesne miejsce w polskiej historiografii I wojny światowej. Przede wszystkim była ona pierwszym fachowym studium wojskowym, w którym analizie poddano wycinek niezwykle ważnej dla frontu wschodniego bitwy pod Gorlicami. Dziś stanowi ona klasyczne opracowanie, do którego odwołują się nowe pokolenia historyków i regionalistów [...]. Latinik koncentruje się na działaniach piechoty, podając jedynie podstawowe fakty na temat roli artylerii w bitwie o wzgórze Pustki [...]. W przeciwieństwie do wielu autorów monografii pułkowych, Latinik nie wyolbrzymia roli swojej jednostki, nie przemilcza także zasług sąsiadów [...]. Pracę Latinika cechuje precyzja i obecność licznych terminów wojskowych. Momentami styl autora staje się nieco bardziej literacki [...]. Czytając te fragmenty trudno nie poczuć narastającego napięcia. (Fragment "Spojrzenia po stu latach" S. Kułacza)