Jako przewodnik poprowadzę czytelnika w swej gawędzie po polach bitew i potyczek, których krwawą pozostałością są cmentarze wojenne. Proszę pamiętać, że nie jest to opracowanie naukowe, ale rodzaj przewodnika turystycznego. Naszą wędrówkę rozpoczniemy od lesistych ramion Magury Małastowskiej (813), poprzez Kornuty (677), po stoki Magury Wątkowskiej (840). Masywy te są odgrodzone głębokimi dolinami potoków Małastówki i Bartnianki. To tu najdalej na południe, w założonej linii przełamania, żołnierze austriackich pułków, pośród których było wielu Polaków, musieli pod ogniem broni maszynowej i strzeleckiej forsować wzgórza, a potem ostro pod górę atakować wręcz pozycje ukryte w głębokich lasach. Mieszkańcy wsi wspominali o tyralierach wynurzających się lasów i ginących w kłębach dymu i ognia... (Fragment wstępu)

Historia opisywanych wydarzeń w Dzienniku rozgrywa się w majątku Ostaszewskich w Klimkówce niedaleko Rymanowa. Autorka Aniela Ostaszewska - jako osoba zmagająca się z wieloma przeciwnościami losu - nadaje zapiskom bardzo osobisty charakter. Silne emocje wywołane wojną i zbliżaniem się wojska rosyjskiego były pobudką do czynienia zapisów. Powstał z nich doskonały obraz historii małej zbiorowości. Ponadto treść Dziennika rysuje portret Anieli Ostaszewskiei, którą postrzegamy jako osobę bardzo pobożną, wrażliwą, posiadającą zmysł obserwowania rzeczy istotnych oraz wielce zatroskaną o swoją rodzinę, a zwłaszcza o chorego męża. Od samego początku zbliżającej się zawieruchy wojennej autorka wspomnień mocno wierzy w opiekę Matki Bożej Nieustającej Pomocy i właściwie do samego końca nie traci nadziei, mimo wielu doznanych przykrości. ... Dobrze, że na wojnie nie dużo się myśli o dalekiej przyszłości, tylko się żyje z dnia na dzień, i obmyśliwa się obronę chwilową. A często powraca ta myśl, że człowiek łudzi się nadzieją, że (...) wszystko kiedyś wróci do dawnego stanu, że się kiedyś może jeszcze ujrzy krewnych i znajomych. Rano się budząc, najważniejszą rzeczą jest, czy słychać strzały i jak dalekie, po strzałach kombinujemy jaka sytuacja. Pragnie się, by strzały się przybliżały, a z drugiej strony jest obawa, by bitwa tu nie przyszla... Zdrowa religijność, wyniesiona zapewne z klasztoru Sióstr Niepokalanek w Jarosławiu i Sióstr Urszulanek w Krakowie, daje jej siłę i odwagę do podejmowania nieraz trudnych decyzji. Widzimy to zwłaszcza przy niełatwym wyborze związanym z możliwością wyjechania z dziećmi w bezpieczne miejsce na Węgry, lub pozostania przy swoim chorym mężu. Mimo jego nalegań i nakłaniania do opuszczenia niebezpiecznego terenu, Ostaszewska postanawia jednak zostać w rodzinnym domu. Decyzja o pozostaniu w domu wymusza pewne zachowania (widać je już na początku października), w celu należytego przygotowania się na najgorsze, a więc na przyjazd kozaków. (Rec. Wydawn.)

"Opis powiatu jasielskiego" jest tytułem nabyt skromnym. Bo to nie tylko opis, skoro Autor poświęcił w nim rys geograficzny rzeczonego obszaru, historię Jasła i ościennych miast i miejscowości - każdej miejscowości - ponadto nakreślił mapę lokalnego przemysłu, jak również ówczesne rękodzieło, zwyczaje i obyczaje mieszkańców, zajęcia gospodarskie wieśniaków, stroje i rodzaje pożywienia i... Lista to jeszce długa. Bo ks. Sarna rejestrował wszystko, co otaczało ówczesnego człowieka tej krainy, od jego urodzin po śmierć... (Z okładki)

Publikacja generała Latinika zajmuje poczesne miejsce w polskiej historiografii I wojny światowej. Przede wszystkim była ona pierwszym fachowym studium wojskowym, w którym analizie poddano wycinek niezwykle ważnej dla frontu wschodniego bitwy pod Gorlicami. Dziś stanowi ona klasyczne opracowanie, do którego odwołują się nowe pokolenia historyków i regionalistów [...]. Latinik koncentruje się na działaniach piechoty, podając jedynie podstawowe fakty na temat roli artylerii w bitwie o wzgórze Pustki [...]. W przeciwieństwie do wielu autorów monografii pułkowych, Latinik nie wyolbrzymia roli swojej jednostki, nie przemilcza także zasług sąsiadów [...]. Pracę Latinika cechuje precyzja i obecność licznych terminów wojskowych. Momentami styl autora staje się nieco bardziej literacki [...]. Czytając te fragmenty trudno nie poczuć narastającego napięcia. (Fragment "Spojrzenia po stu latach" S. Kułacza)