Popow wybiera prezentację faktów i zdarzeń, unikając takiej interpretacji, która opowiada się za racjami którejś ze stron konfliktu, co wprawdzie utrudnia lekturę (poprzez nagromadzenie tych faktów), lecz zapewnia względnie obiektywną relację. Sprzyja temu wykorzystanie nie tylko opracowań rodzimych historyków i politologów, lecz - w znacznym zakresie - literatury światowej. Pierwszym większym poligonem doświadczalnym dla lansowania idei promotora światowej rewolucji była Polska. Z chwilą rozpoczęcia ofensywy spod Kijowa (do tego momentu Rosja odgrywała rolę ofiary) zmieniła się retoryka bolszewików. Teraz stali się orędownikami interesów światowego proletariatu. By uniknąć kolizji z interesami narodowymi, bolszewicy starali się pozyskać robotników podbijanych krajów i ewentualnie chłopów tam, gdzie proletariat miejski był nieliczny. Ta strategia nie powiodła się w Polsce. Polski proletariat nie stał się tym nożem w plecy swego rządu narodowego, jakim chcieli go widzieć Lenin i Dzierżyński. (Z okł.)

"Odejście Krzysztofa to dla mnie wielka strata, ale także ślad, który po sobie zostawił, który razem po sobie zostawiamy.To już się stało. Nawet gdybym nigdy nie zrobiła więcej żadnego filmu, pozostanie to, co zrobiliśmy razem. Możesz powiedzieć o swoim związku z Krzysztofem, że to była wielka miłość? Tak. Ze wszystkim potknięciami, ale tak. Każdemu życzę, żeby przeżył coś takiego". "Dług", "Mój Nikifor", "Plac Zbawiciela", "Papusza" - wybitne filmy, o których słyszał prawie każdy. Za ich sukcesem, obok Krzysztofa Krauze, stoi jego partnerka w pracy i życiu - Joanna Kos-Krauze. Artystka, niezwykły człowiek, silna kobieta. Ostatni film, "Ptaki śpiewają w Kigali", ten chyba najtrudniejszy, w Afryce, zrobiła już sama. Ukończyła go po śmierci męża. Ta książka to nie jest zwykły wywiad rzeka. Osobista rozmowa z Joanną Kos-Krauze przeplatana jest reportażami z Rwandy, kraju, którego mieszkańcy muszą nauczyć się żyć na nowo, a który stał się drugim domem Joanny. Temat tej książki również nie jest błahy. Jest to przepiękna, choć momentami dotkliwa opowieść o sile miłości, determinacji i przebaczenia. O sile kraju, który odbudowuje się po wojnie domowej, i sile kobiety, która przeżywa swój osobisty koniec świata i się po nim podnosi. (Rec. Wydawn.)

Najsłynniejsze - i najbardziej ambitne artystycznie dzieło Ernesta Hemingwaya. Ukończona latem roku 1940 powieść wykorzystywała obserwacje i doświadczenia pisarza wyniesione z dwukrotnego, w sumie kilkunastomiesięcznego pobytu w ogarniętej wojną domową Hiszpanii. Autor określił w niej wspaniałe portrety psychologiczne. Ludzki wymiar toczącej się walki, ludzkie słabości i załamania, a także nieupozowane, powszednie bohaterstwo walczących w obronie republikańskiej wolności partyzantów sprawiają, że powieść Hemingwaya wytrzymała próbę czasu. O wartości artystycznej tej powieści decyduje przede wszystkim siła opisów batalistycznych, a nade wszystko przejmująca uczuciową subtelnością i szlachetnością historia tragicznie unicestwionego uczucia, jakie rozwinęło się między protagonistą powieści, Robertem Jordanem (charakteryzującym się wieloma cechami postawy samego autora) a Marią - "Króliczkiem", ciężko skrzywdzoną przez okrucieństwo żołdackie młodą dziewczyną. Powieść uznana została za jedno z najdojrzalszych dzieł batalistycznych i za jedną z najświetniejszych powieści miłosnych XX wieku.

Najsłynniejsze - i najbardziej ambitne artystycznie dzieło Ernesta Hemingwaya. Ukończona latem roku 1940 powieść wykorzystywała obserwacje i doświadczenia pisarza wyniesione z dwukrotnego, w sumie kilkunastomiesięcznego pobytu w ogarniętej wojną domową Hiszpanii. Autor określił w niej wspaniałe portrety psychologiczne. Ludzki wymiar toczącej się walki, ludzkie słabości i załamania, a także nieupozowane, powszednie bohaterstwo walczących w obronie republikańskiej wolności partyzantów sprawiają, że powieść Hemingwaya wytrzymała próbę czasu. O wartości artystycznej tej powieści decyduje przede wszystkim siła opisów batalistycznych, a nade wszystko przejmująca uczuciową subtelnością i szlachetnością historia tragicznie unicestwionego uczucia, jakie rozwinęło się między protagonistą powieści, Robertem Jordanem (charakteryzującym się wieloma cechami postawy samego autora) a Marią - "Króliczkiem", ciężko skrzywdzoną przez okrucieństwo żołdackie młodą dziewczyną. Powieść uznana została za jedno z najdojrzalszych dzieł batalistycznych i za jedną z najświetniejszych powieści miłosnych XX wieku.

Najsłynniejsze - i najbardziej ambitne artystycznie dzieło Ernesta Hemingwaya. Ukończona latem roku 1940 powieść wykorzystywała obserwacje i doświadczenia pisarza wyniesione z dwukrotnego, w sumie kilkunastomiesięcznego pobytu w ogarniętej wojną domową Hiszpanii. Autor określił w niej wspaniałe portrety psychologiczne. Ludzki wymiar toczącej się walki, ludzkie słabości i załamania, a także nieupozowane, powszednie bohaterstwo walczących w obronie republikańskiej wolności partyzantów sprawiają, że powieść Hemingwaya wytrzymała próbę czasu. O wartości artystycznej tej powieści decyduje przede wszystkim siła opisów batalistycznych, a nade wszystko przejmująca uczuciową subtelnością i szlachetnością historia tragicznie unicestwionego uczucia, jakie rozwinęło się między protagonistą powieści, Robertem Jordanem (charakteryzującym się wieloma cechami postawy samego autora) a Marią - "Króliczkiem", ciężko skrzywdzoną przez okrucieństwo żołdackie młodą dziewczyną. Powieść uznana została za jedno z najdojrzalszych dzieł batalistycznych i za jedną z najświetniejszych powieści miłosnych XX wieku.

Katniss Everdeen wraz z matką i siostrą mieszka w Trzynastce - legendarnym podziemnym dystrykcie, który wbrew kłamliwej propagandzie Kapitolu przetrwał, a co więcej, szykuje się do rozprawy z dyktatorską władzą. Katniss, mimo początkowej niechęci, wykończona psychicznie i fizycznie ciężkimi przeżyciami na arenie, zgadza się zostać Kosogłosem - symbolem oporu przeciw kapitolińskiemu tyranowi. (Rec. Wydawn.)

Ta historia wydarzyła się naprawdę. I skończyła happy endem. Rodzina uciekająca z Iraku ruszyła do Europy wraz ze swoim kotem, Kunkushem. W trakcie wędrówki zgubili ukochanego zwierzaka. Na szczęście jednak nie na zawsze… Kot, który zgubił dom to pozycja dla dzieci w wieku 3-7 lat, ozdobiona ilustracjami Adama Pękalskiego. Jest to również książka z serii „Poczytaj ze mną”, która ma na celu przybliżenie dzieciom, czym charakteryzują się poszczególne formy i gatunki literackie. Poprzez kontakt z literaturą najwyższej próby, od najmłodszych lat kształtują one i rozwijają swoje estetyczne i literackie gusta. Wspólne czytanie to także doskonały sposób na wartościowe spędzenie czasu z dzieckiem, poszerzenie lub ćwiczenie zakresu jego słownictwa oraz pobudzanie wyobraźni. Seria obejmuje różnorodne gatunki literackie, w tym powieść przygodową, reportaż, powieść fantasy, kryminał, biografię, dziennik, baśń i wiele innych! (Rec. Wydawn.)

Warszawa, rok 1936. Młody dyplomata, hrabia Antoni Mokrzycki, wyjeżdża na zlecenie wywiadu do pogrążonej w kryzysie Hiszpanii. Mokrzycki zostawia w Polsce narzeczoną „z rozsądku” i kochankę, która jako jedyna zna jego sekret. Kiedy w czasie hiszpańskiej misji na drodze dyplomaty pojawia się Teo, młody anarchista, a zarazem uczeń szkoły korridy z Madrytu, ich wspólny los zostaje przypieczętowany. Mokrzycki stanie przed koniecznością postawienia wszystkiego na jedną kartę i zaryzykuje – swoją karierę, narzeczeństwo, a nawet życie. Wojciech Dutka, historyk z wykształcenia i z zamiłowania, z pisarskim kunsztem wplata w los bohatera w dzieje jednej z najkrwawszych wojen domowych współczesnej Europy. Mokrzycki spotka wielkie postaci historycznych: Ernesta Hemingwaya, Federico Garcię Lorkę, Simone Weil, Pablo Nerudę oraz przerażającego generała Quiepo del Llano. Stanie też oko w oko z generałem Franco… „Kurier z Toledo” to doskonałe połączenie powieści historycznej z literaturą sensacyjno-szpiegowską! (Rec. Wydawn.)

Arlette wciąż wspomina Williama, dzięki któremu dotarła bezpiecznie do Londynu. Podczas podróży przez ogarnięty wojną domową kraj połączyła ich silna więź. Spotykają się ponownie dopiero po dziewięciu latach. Na widok Williama w sercu Arlette odżywają dawne emocje. To nie tylko echo młodzieńczego zauroczenia i nadal żywe uczucie wdzięczności. Ona naprawdę kocha Williama, czuje też, że nie jest mu obojętna. Niestety mogą jedynie pomarzyć o wspólnej przyszłości. Rodzina chce jak najszybciej wydać Arlette za bogatego kupca, a William ma narzeczoną. Jednak fortuna sprzyja zakochanym i niespodziewanie wskazuje im szansę na odmianę losu. Tylko czy starczy im odwagi, by z niej skorzystać?

Powieść dla dzieci, którą powinien przeczytać każdy dorosły. Teraz, gdy wszyscy wokół tyle mówią o Syrii, posłuchajmy głosu z samego centrum konfliktu - głosu ośmioletniej Jasminy z Aleppo. Głosu zmęczonego wojną, która trwa już piąty rok. Zdziwionego tą "niebezpieczną zabawą dorosłych", która dosięga dzieci. A przecież to one powinny się bawić na prawdziwych placach zabaw. I grać w piłkę nie o kulach. Głosu przedwcześnie dojrzałego, bo w czasie wojny dorasta się znacznie szybciej, zwłaszcza gdy próbuje się zrozumieć, o czym mówią dorośli, i dorośle odpowiadać na pytania młodszych braci. "Co to są dobranocki?", zapyta Tarik, który w swoim trzyletnim życiu nie przeżył nawet jednego dnia pokoju. "A jak w atlasie zaznacza się wojny?" - takie pytanie mogłoby zadać niejedno syryjskie dziecko…Jesteśmy z Jasminą w Aleppo, gdzie bezpiecznie bywa tylko… w bajce. I jak Jasmina poznajemy sytuacje i słowa, których żadne dziecko nigdy nie powinno poznać. Dzięki tej książce i my je poznamy, i staniemy się silniejsi. Bo jak mówi pan Safik, uczący potajemnie Jasminę matematyki, dopóki górujemy nad wrogami naszą wiedzą, nigdy nas nie pokonają. Dlatego trzeba jak najwięcej wiedzieć - i pamiętać o zwyczajnych ludziach, o Jasminie, Nabilu i Tariku, o ich rodzicach i przyjaciołach z Syrii. Historie takie jak ta nigdy nie powinny się zdarzyć - a jednak się zdarzają, tu i teraz, tuż obok nas. Tym bardziej ważne, byśmy przeczytali i zapamiętali książkę przejmującą nie mniej niż jej tytuł: "Moje cudowne dzieciństwo w Aleppo". (Rec. Wydawn.)

Pierwszy tom sagi o kobietach, które nie bały się zawalczyć o swoje szczęście. Anglia, rok 1648. W kraju toczy się wojna domowa, jej echa docierają nawet na odludne mokradła południowego wybrzeża. Trwają polowania na czarownice. To niebezpieczne czasy dla kobiet, które chcą być niezależne. Taka jest Alinor - żyje bez męża, zna się na ziołach, budzi lęk i zawiść zabobonnych wieśniaków. W noc letniego przesilenia zielarka wyczekuje na cmentarzu znaku, że jej brutalny mąż rozstał się ze światem. Tymczasem pod kościołem pojawia się James, młody emisariusz, który prosi Alinor o pomoc. Kobieta przeprowadza go tajemną ścieżką przez zdradliwe bagna. Nie wie jeszcze, jak wiele przyjdzie jej zapłacić za tę znajomość… (Rec. Wydawn.)

Uratować dziewięcioro osieroconych dzieci z kraju, gdzie toczy się wojna domowa? to jedyne, o czym myśli ich nauczycielka, Kerry Bishop. Ma tylko trzy dni, aby przedrzeć się z nimi przez dżunglę i zdążyć na samolot, który zabierze ich w bezpieczne miejsce. Gorączkowo szuka kogoś, kto jej w tym pomoże. Trafia na Lincolna O'Neala, cenionego amerykańskiego fotoreportera, ale on nie zamierza narażać życia dla innych. Jednak nie ma innego wyboru, jeśli chce ocalić swoją skórę. Rozpoczyna się wyścig z czasem...

Naddniestrze – kraina dziwów i kontrastów. Kiedyś ojczyzna strachów i upiorów, o których pisał już Henryk Sienkiewicz w Trylogii , dziś miejsce pełne zaskakujących paradoksów: bo choć to państwo nieuznawane, o przyszłości politycznej decyduje się tu przy urnie wyborczej. Choć to kraj, który powstał w obronie radzieckich wartości, ważniejsze niż ZSRR jest w nim Imperium Rosyjskie, a przywiązanie do „prawdziwej” mołdawskości doprowadziło do wojny z Republiką Mołdawii. Choć to miejsce silnych podziałów narodowościowych, to tu po raz pierwszy i ostatni w historii ramię w ramię walczyli ukraińscy nacjonaliści i rosyjscy imperialiści. Jak tak naprawdę wygląda naddniestrzańska codzienność? I co ją ukształtowało? Na te i inne pytania odpowiada Piotr Oleksy, ukazując całą paletę niewiarygodnych sprzeczności rządzących Naddniestrzem. Spotykamy tu watażków, gangsterów i gorących patriotów nieuznanego państwa, ale „jest tu też trochę jak w filmie polskim zdaniem Mamonia – spojrzysz w prawo, spojrzysz w lewo, nic się nie dzieje. Marazm i apatia – powie ktoś. Stabilność – stwierdzi ktoś inny”. (Rec. Wydawn.)

Wiele stuleci przed wydarzeniami opisywanymi w pierwszym tomie cyklu, Grze o tron, Targaryenowie - jedyna rodzina smoczych lordów, która przeżyła zagładę Valyrii - zamieszkali na Smoczej Skale, nad którą panowali przez z górą dwa stulecia, nim postanowili podbić całe Westeros. Ogień i krew zaczyna się opowieścią o legendarnym Aegonie Zdobywcy, który stworzył Żelazny Tron, a następnie opisuje dzieje kolejnych pokoleń Targaryenów walczących o utrzymanie tego słynnego krzesła, aż po wojnę domową, która omal nie zniszczyła ich dynastii. Co naprawdę wydarzyło się podczas Tańca Smoków? Dlaczego tak niebezpiecznie było odwiedzać Valyrię po Zagładzie? Jak wyglądało życie w Westeros w czasach, gdy nad niebem panowały smoki? Jakie były najstraszliwsze zbrodnie Maegora Okrutnego? Dlaczego Aegonowi Zdobywcy nie udało się podbić Dorne? To tylko niektóre z pasjonujących pytań, na które odpowiada ta szczegółowa kronika spisana przez uczonego arcymaestera z Cytadeli. Książka zawiera także ponad osiemdziesiąt nowych czarnobiałych ilustracji autorstwa Douga Whetleya. (Rec. Wydawn.)

Podczas wojny 1920 roku Polacy dwukrotnie mogli zdobyć Moskwę i obalić reżim bolszewików. Musieliby jednak zawrzeć przymierze z białymi rosyjskimi generałami. Najpierw z Antonem Denikinem, potem z Piotrem Wranglem. Niestety Józef Piłsudski odrzucił tę możliwość i podjął tajne rozmowy z Włodzimierzem Leninem. Uważał bowiem, że Rosja „czerwona” będzie dla Polski mniej groźna niż Rosja „biała”. Był to katastrofalny błąd. Polacy nie tylko ocalili komunizm, ale zaprzepaścili szansę na odbudowę potężnej Rzeczypospolitej w przedrozbiorowych granicach. Choć wygraliśmy Bitwę Warszawską cała wojna z bolszewikami skończyła się dla nas klęską. Podpisując w 1921 roku haniebny Traktat Ryski rzuciliśmy na pastwę Sowietów połowę terytorium Rzeczypospolitej i półtora miliona Polaków. Ludzie ci padli ofiarą czerwonego Holokaustu. Polska zapłaciła za to gorzką cenę 17 września 1939 roku… (Rec. Wydawn.)

Brytyjski psycholog, Adrian Lockheart, którego małżeństwo sypie się w gruzy, przybywa do stolicy Sierra Leone, by nieść pomoc ludziom, którzy ucierpieli podczas działań wojennych. W kraju, w którym, jak wykazały niezależne badania, 99 procent populacji cierpi na zespół stresu pourazowego, nie okazuje się to wcale takie łatwe. Nie bez znaczenia jest również bariera kulturowa i językowa. Po kilku tygodniach Adrianowi zostaje właściwie tylko dwoje pacjentów: umierający na zwłóknienie płuc profesor uniwersytetu Elias Cole, który opowiada mu historię swojego życia, widząc w nim w równym stopniu terapeutę co spowiednika, oraz Agnes, starsza kobieta cierpiąca na fugę dysocjacyjną, rzadką chorobę, której objawami są powtarzające się co pewien czas ucieczki z domu i późniejsza amnezja. Cole wspomina pełne optymizmu lata sześćdziesiąte i spalającą go, toksyczną miłość do Saffii - żony charyzmatycznego kolegi, którego nienawidził i który na zawsze pozostał dla niego niedościgłym wzorem - ta historia staje się coraz bardziej mroczna i w końcu wysłuchujący jej psycholog zmienia się wbrew woli z terapeuty w śledczego. Coraz bardziej zagubiony i wątpiący w sens swojej misji Adrian poznaje miejscowego młodego chirurga, Kaia Mansaraya, nie znającego tego rodzaju wahań: swoją użyteczność mierzy liczbą pacjentów, którzy po operacji odzyskują władzę w rękach i nogach. Jednak i Kai skrywa swoją mroczną tajemnicę. Świadczą o tym prześladujące go koszmary - Adrian, w którego przyszpitalnym mieszkaniu Kai często nocuje, prawie co noc słyszy, jak jego przyjaciel zmaga się z cieniami przeszłości. Okazuje się, że ponura trauma, którą przeżył Kai, doprowadziła do rozstania z jedyną miłością jego życia - piękną Nenebah, córką Saffii i Eliasa Cole`a... (Rec. Wydawn.)